Την ώρα που η Τουρκία μεγαλώνει τα παιδιά της με το προπαγανδιστικό ιδεολόγημα της Γαλάζιας Πατρίδας που θέλει να κλείσει την Ελλάδα δυτικά του 25ου μεσημβρινού εμείς μαθαίνουμε τα δικά μας ότι όταν μας επιτέθηκαν οι Ιταλοί κλειστήκαμε στα υπόγεια. Από την μία δηλαδή ένα αναθεωρητικό κράτος όπως η Τουρκία που ορέγεται τον «αιώνα της Τουρκίας» μαθαίνει στα παιδιά της να επιτίθενται εμείς, ένα φοβικό και γηρασμένο κράτος, μαθαίνουμε τα παιδιά μας να είναι φοβικά και ηττοπαθή.
Όλα αυτά εκτυλίσσονται σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό και δυτικό πλαίσιο που τα παιδιά μας μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την γειτονιά την αντικατέστησε το έξυπνο κινητό, την αλάνα την αντικατέστησε το βίαιο βιντεοπαιχνίδι. Αυτό οδήγησε τον κοινωνικό ψυχολόγο Haidt να χαρακτηρίσει την γενιά των σημερινών τριαντάρηδων αλλά και των εφήβων που ενηλικιώνονται ως την «γενιά του άγχους». Είναι μία γενιά που, αντί να διδάσκεται το αιώνιο φως και τις ακαταπάτητες σταθερές της Αρχαίας Ελλάδας, διδάσκεται αμφίβολης ποιότητας ηθικοπλαστικές αρλουμπολογίες που διαμορφώνουν έναν μπερδεμένο ανθρωπότυπο.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι τυχαίο ότι η «θεία Σταματίνα» του Καπουτζίδη αποθεώνεται ενώ ο Καποδίστριας του Σμαραγδή ήδη από το τρέιλερ έχει αρχίσει να αποδομείται. Ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με επίκεντρο έναν ερμαφρόδιτο χαρακτήρα θα πρέπει να υποψιάσει πολλούς. Από τις πιο συχνές τακτικές της προπαγάνδας είναι να ισχυρίζεται ότι τα intersex άτομα αφορούν περίπου το 1.7% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ωστόσο, όταν εφαρμόζουμε αυστηρούς επιστημονικούς ορισμούς – δηλαδή μόνο περιπτώσεις με σαφείς, ορατές ανωμαλίες στα γεννητικά όργανα ή σοβαρές χρωμοσωμικές αποκλίσεις που απαιτούν ιατρική παρέμβαση – η πραγματική συχνότητα πέφτει δραματικά στο 0.018%. Αυτό είναι σχεδόν 100 φορές μικρότερο από το διαφημιζόμενο ποσοστό, κάνοντας τα intersex εξαιρετικά σπάνια. Η υπερβολή αυτή δεν είναι τυχαία: χρησιμοποιείται για να “νομιμοποιήσει” την ιδέα των 52; 62; 72; φύλων (ένας Θεός ξέρει πόσα), υπονομεύοντας την επιστημονική πραγματικότητα ότι το 99.982% του πληθυσμού ταιριάζει σαφώς στο δυαδικό μοντέλο (άνδρας ή γυναίκα).
Οι woke όχι απλά δεν έχουν ηττηθεί αλλά ζουν και βασιλεύουν. Εάν πιστεύαμε τα συστημικά ΜΜΕ που λαμβάνουν πακτωλούς χρημάτων από διαφημιστές που σιτίζονται από το δημόσιο τότε θα πιστεύαμε ότι οι αποδομητικές δηλώσεις ανταποκρίνονται στο λαϊκό αίσθημα ή χειρότερα ότι είναι η αλήθεια. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτή η τακτική είναι ένας πολιτισμικός πόλεμος διότι την ίδια στιγμή αντιπαραβάλλεται με το «θάψιμο» του εθνικού μας κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Λέει το Ντοκουμέντο: «Το Βυζάντιο δεν αποτελεί στοιχείο του Ελληνισμού προεπαναστατικά ούτε στη διάρκεια του Αγώνα και ουτε οι Διαφωτιστές το αναφέρουν». Ουδέν αναληθέστερο! Το Βυζάντιο (ως Ελληνική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) ήταν κεντρικό στοιχείο της εθνικής συνείδησης για πολλούς προεπαναστατικούς διανοούμενους, αγωνιστές και οργανώσεις. Δεν υπήρχε «άγνοια» ή «απουσία», αλλά σύγκρουση απόψεων: Κάποιοι (όπως ο Κοραής) το απαξίωναν, ενώ άλλοι (όπως ο Ρήγας Φεραίος και η Φιλική Εταιρεία) το έβλεπαν ως συνέχεια και πρότυπο για την ανεξαρτησία.
Ο Ρήγας Φεραίος (1757–1798) σε έργα όπως το Σύνταγμα, αναφέρεται ρητά στο Βυζάντιο ως πρότυπο πανβαλκανικής ομοσπονδίας εναντίον των Οθωμανών. Ήθελε να «αποκαταστήσει» μια «ρεπουμπλικανική» εκδοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, βλέποντας τους Έλληνες ως κληρονόμους της βυζαντινής δόξας. Ο Ευγένιος Βουλγαρέλης (1716–1806) έβλεπε συνέχεια από Βυζάντιο στην νεοελληνική ταυτότητα, ενώ οι Φαναριώτες (π.χ. Ευστράτιος Αργυρόπουλος) μελετούσαν βυζαντινά κείμενα ως βάση εκπαίδευσης.
Λέει μετά η Lifo: «Μόνο που ο Καποδίστριας δεν θα μπορούσε να γνωρίζει για τον Μινωικό πολιτισμό, καθώς η ύπαρξή του ανακαλύφθηκε σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό του». Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ολόκληρη την αλήθεια. Ο ποιητής της Αγγλικής Αναγέννησης, George Chapman, επεξεργάζεται τον όρο «μινωική Κνωσός» στη μετάφραση των Ομηρικών ύμνων. Ο ξακουστός Γερμανός φιλόλογος Καρλ Χοεκ, που στο πόνημά του για την Κρήτη σκορπάει τον όρο «μινωικός» 90 φορές και τον ψιλοκόβει σε περιόδους, αποκαλύπτει βαθιά γνώση, γράφοντας: «Μόνο στη Μινωική εποχή φουντώνει η λατρεία του Απόλλωνα, φέρνοντας στο προσκήνιο την ηθική διάσταση των κρητικών θρησκειών».
- Γερμανός φιλόλογος Karl Otfried Müller αναφέρει “στην περίοδο της μινωικής θαλασσοκρατίας”.
- John Lemprière, A Classical Dictionary (1788): Λεξικό κλασικής μυθολογίας, δημοφιλές στην Ευρώπη και Ελλάδα. Περιγράφει τον Μίνωα ως βασιλιά της Κρήτης, νομοθέτη και τύραννο.
- Ελληνικός Διαφωτισμός: Ρήγας Φεραίος, Νέος Πόλεμος και Σχέδια (1790s): Ο Ρήγας, προ Καποδίστρια, αναφέρει Κρήτη και Μίνωα σε πατριωτικά κείμενα ως σύμβολο ελληνικής θαλασσοκρατίας· βλέπει τον Μίνωα ως πρόγονο της “ελεύθερης Ελλάδας”.
- Αδαμάντιος Κοραής, Αταλάντη (1790s-1820s): Σε δοκίμια για ελληνική εκπαίδευση, προτείνει μελέτη Ομήρου/Θουκυδίδη, συμπεριλαμβάνοντας τον Μίνωα ως παραδειγματικό βασιλιά. Ο Καποδίστριας, ως διπλωμάτης, υποστήριζε μία εκπαίδευση βασισμένη σε κλασικά κείμενα (π.χ. ίδρυση σχολείων με αναφορά στον Ομήρο), που φυσικά περιλαμβάνουν τον Μίνωα.
Άρα, πού καταλήγουμε; Γιατί αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας με τέτοιο στοχευμένο τρόπο; Η απάντηση είναι πικρή και δυστοπική. Ο «ινσταγκραμικός πολιτισμός» δημιουργεί ανθρωπάρια που για να αποκτήσουν κάποια φαντασιακά αγαθά και εμπειρίες που δήθεν διαθέτουν οι γείτονες και οι «φίλοι» τους εργάζονται ως δούλοι σε πολυεθνικές, οδηγούμενα τελεολογικά σε αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη. Οι δε έφηβοι, ακριβώς επειδή δεν αποκτούν την ουσιαστική παιδεία, τις αιώνιες αξίες και σταθερές που διαθέτει να προσφέρει εν αφθονία ο ελληνικός πολιτισμός εκτονώνουν το άγχος τους μέσω της βίας.
Αυτό το σωρευτικό συναισθηματικό φορτίο προερχόμενο από την σύγχυση, την εθνοαποδόμηση και τον ορυμαγδό των ακατέργαστων πληροφοριών δεν είναι απλά μη ανταγωνιστικό απέναντι στον τουρκικό ανθρωπότυπο αλλά και οδηγεί τους νέους να εμπλέκονται σε τοξικές σχέσεις με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δημιουργήσουν οικογένειες. Με τη σειρά του αυτό οδηγεί με βεβαιότητα σε δημογραφική κατάρρευση. Ένα ολόκληρο μεταπολιτευτικό σύστημα κατάφερε να αποδομήσει την γενιά του ’30 και να δημιουργήσει την γενιά της ιντιφάντα. Έθνος σε απόλυτη σύγχυση που δεν ενδιαφέρεται για την γενοκτονία των Χριστιανών της Νιγηρίας αλλά για «γενοκτονίες» αμφισβητούμενες επειδή είναι της μόδας. Έωλα σωματίδια που περιφέρονται στο χάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου