Είχα την κρυφή ελπίδα ότι μετά το τριπλό πλήγμα, που υποστήκαμε κατά την αλήστου μνήμης περίοδο των Μνημονίων, κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο.
Τριπλό, επειδή δεν ήταν μόνον οικονομικό, αλλά και ηθικό και εθνομειωτικό σε ανεπίτρεπτο βαθμό. Όλοι – πολίτες, πολιτικοί, ΜΜΕ, αρμόδιοι και μη σχολιάσαμε, αισθανθήκαμε την αφόρητη πίεση και βιώσαμε την ανέχεια και τον σκληρό υποβιβασμό του επιπέδου ζωής μας. Ήταν τόση η –δικαιολογημένη –ενασχόληση με τα οικονομικά μας χάλια, που παραθεωρήθηκαν: η ηθική και η εθνική παράμετρος . Η χώρα μας εξευτελίστηκε, διασύρθηκε, διαπομπεύτηκε, χλευάστηκε και χαρακτηρίστηκε (διεθνώς) ως Κράτος μικρό –και μεγαλοαπατεώνων!!!.
Και, φυσικά, δεν γίνονταν να μας παρηγορήσει το γεγονός της κυνικής ρήσης … «σοφού ανδρός» που είπε την φράση: «Μαζί τα φάγαμε», πολιτικοί και λαός. Πέραν όμως του γεγονότος της … εμφάνισης: Κάποιοι εμφανίστηκαν με αυξημένη περίμετρο μέσης και προπετή /ασυμμάζευτη κοιλιά, ενώ άλλοι, με οφθαλμοφανή απίσχναση. Αδιαφιλονίκητη μερίδα συμπολιτών μας υπήρξε … συνδαιτημόνας των καλοφαγάδων κομματανθρώπων, ενώ η πλειονότητα απολαύανε ψίχουλα ή –και – τίποτα. Όταν λοιπόν (μετά το φαγοπότι /λουκούλειο γεύμα) ήρθε το … γκαρσόνι και ζήτησε το λογαριασμό, δεν υπήρχε μία (!) (σ.σ ενώ ο τότε ταγός Κυβερνήτης μας διαβεβαίωνε πως: «λεφτά υπάρχουν»). Μας έβαλε λοιπόν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (όπου όντως υπήρχαν λεφτά) και επακολουθούσε το γνωστό σύγχρονο: Ελληνόδραμα!.
Ο τρόπος δε με το οποίο μας φέρθηκαν οι … «φίλοι, σύμμαχοι, εταίροι και εταίρες της Ε.Ε» ήταν επιεικώς απαίσιος (παρά το ότι είχαν δίκιο να συμπεριφερθούν απαξιωτικά σε απατεωνίσκους , όπως εμείς. Το «εμείς» ως γενίκευση –πληθυντικός ευγενείας ώστε να μην …. αδικήσουμε τους –κυρίως – ευθυνόμενους, ευαίσθητους εξουσιαστές μας). Τέλος πάντων, όλα έχουν ένα τέλος. Όλα. Όλα περνούν, τα σύννεφα ταξιδεύουν μακρυά και κάποτε εξαφανίζονται. Ήρθαν οι ….μεταμνημονιακές κάπως πιο ηλιόλουστες ημέρες. Βέβαια δεν γλυτώσαμε, αφού αναγκαστήκαμε να υποθηκεύσουμε τα πάντα για 99 χρόνια (σ.σ φημολογείται πως δεν γλύτωσε ούτε και ο Παρθενώνας…). Είπαμε: ποτέ πια!. Ποτέ;. Αμ δε! Τ’ είχες Γιάννη, τ ‘ είχα πάντα. Οι κομπίνες και οι ευρωαπάτες συνεχίστηκαν αμείωτα από κάποιους αμετανόητους απατεώνες. Αντί να παραδειγματιστούμε, να αφυπνιστούμε, να συνέλθουμε και να συνειδητοποιήσουμε το τι κακό πάθαμε, τότε, μερικοί, συνέχισαν το βιολί τους ωσαν να μη συνέβη τίποτα. Κάποια όμως στιγμή ήρθε και η ώρα της Νέμεσις.
Η κα Ευρωπαία Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέση, άστραψε και βρόντηξε, χωρίς δισταγμό και αβρότητες. Με την ευκαιρία των Τεμπών και του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ άρχισε να σκαλίζει και έβγαλε … λαγό. Μάλιστα τον παρουσίασε και σε δημόσια εκδήλωση ενώπιον των αρμοδίων και των ΜΜΕ. Κατά το κοινώς λεγόμενο, μας ρεζίλεψε. Ε! Και τι έγινε;. Τι αισθάνθηκε το Κ.Σ =Κομματικό (πρώην ΠΣ =Πολιτικό Σύστημα) και τα … τρωκτικά;. Τίποτα απολύτως. Συνεχίστηκε η εθνοβόρος τακτική του …αλληλοδειξήματος /αλληλοκατηγοριών των Κομματανθρώπων. Όχι βέβαια για να αλλάξουμε ρότα προς το καλύτερο /το εντιμότερο , αλλά προς το πολιτικότερο. Το ποιος φταίει περισσότερο. Το ποιο κόμμα ή ποια διακυβέρνηση είναι περισσότερο διεφθαρμένα. Πόσα στελέχη –από τους κομματικούς σχηματισμούς του πολιτικού φάσματος του ενός - εμπλέκονται αριθμητικά , αλλά και σε βάθος στις απάτες. Όλοι τους φαίνεται πως γεννήθηκαν –άσπιλοι και αμόλυντοι – εχθές. Χωρίς παρελθόν. Κρινόμενοι, ευθυνόμενοι, αλλά και κρίνοντες ταυτόχρονα –και παρανοϊκά(!).
Ο τρόπος με τον οποίο μας αντιμετώπισαν οι της Ε.Ε (ιδίως οι Γερμανοί) ήταν αχαρακτήριστος , εξευτελιστικός.
Κάτω από αυτές τις πολιτικά απαράδεκτες (ή μήπως: άθλιες;) συνθήκες ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι, οι πιο ανόητοι, οι πιο άγευστοι , απαθείς παρατηρητές των τεκταινόμενων, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν πάμε καθόλου καλά. (Σ.Σ Δεν γνωρίζω αν τους παρηγορεί το γεγονός πως ποτέ – κομματοπολιτικά – καλά δεν πηγαίναμε – πικρή αλήθεια!. Δεν επιτρέπεται όμως να συνεχίσουμε έτσι.
Είναι παρήγορο το ότι η κα Κοβέση επιμένει στην αλλαγή του άρθρου 86 του Συντάγματος (σ.σ εδώ και χρόνια γράφω ότι επιβάλλεται να αλλάξουν άρθρα και να καταργηθούν οι ασυλίες κ. α. Μάταια).
Χρόνια –και ζαμάνια; - ακούμε πως κάτι θα αλλάξει –Συνταγματικά –προς το καλύτερο, το δικαιότερο, το πιο ισότιμο, ώστε όλοι : πολίτες, πολιτικοί, διαφθοροδιαπλεκόμενοι να είναι επιτέλους ίσοι έναντι των νόμων. Χωρίς εξαίρεση. Όπως απαιτεί η Δημοκρατία και όπως εφαρμόζονται στις χώρες της Ε.Ε, όπου και οι Πρωθυπουργοί φυλακίζονται όταν εμπλέκονται σε σκάνδαλα και απάτες.
Εδώ μας κατηγορούν ευθέως οι της Ε.Ε, ότι όχι μόνον είναι διεφθαρμένοι οι εξουσιαστές μας, αλλά φροντίζουν –και μέσω Συνταγματικής κατοχύρωσης τους, να συγκαλύπτουν και να παραγράφουν τα ανομήματά τους. Αλλά πολύ θα ήθελα να ερωτήσω τους διαβασμένους πτυχιούχους Κομματανθρώπους το εξής:
Είναι υπερήφανοι για τους προγόνους (όπως όλοι μας άλλωστε) και για την Δημοκρατία τους;. Ασφαλώς και είναι. Όμως γιατί αγνοούν ή παραθεωρούν το γεγονός του πως διατηρήθηκε, εδραιώθηκε, μακροημέρευσε η Δημοκρατία στην Αρχαία Ελλάδα;. Η εφαρμογή των νόμων ήταν αμείλικτη. Οι άρχοντες δεν εξαιρούνταν (όπως σήμερα) αλλά, αντίθετα, οι κυρώσεις για εκείνους ήταν ιδιαίτερα αυστηρές. Εξοντωτικές! Δημεύσεις περιουσιών, εξορίες κ.ο.κ.
Σε ετούτο το δικό μας … «Δημοκρατικό κακέκτυπο / μετάλλαγμα» οι άρχοντες δεν αγγίζονται. Δεν τιμωρούνται. Άρα … (σ.σ θα μου πείτε: μα, ποιος σου είπε πως είναι Δημοκράτες … Η φαντασία μου).
Ξανάγραψα σχετικά, επειδή τα γεγονότα με υποχρεώνουν να επανέλθω, με την ελπίδα πως ενδέχεται κάτι επιτέλους να αλλάξει, μετά τα αλλεπάλληλα πλήγματα (οικονομικά, ηθικά, εθνικά) που έχουμε δεχτεί –και συνεχίζονται –τα τελευταία χρόνια. Και τώρα.
ΥΓ Υπάρχει ελπίδα, γιατρικό;
Ναι: Η δήμευση περιουσιών (πλην των φυλακίσεων, των χρηματικών ποινών και κατάργησης των παραγραφών).
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου