Είναι καιρός Ψυχή μου να σου μιλήσω, επ’ ευκαιρία και να σε τιμήσω και ένα τριαντάφυλλο να σου χαρίσω για να σε ευχαριστήσω .
Όλο τον καιρό ήσουν κάτι δικό μου, ο εαυτός μου, από το σόι κληρονομημένη. Μόλις πρόσφατα αντιλήφτηκα ότι είσαι κάτι ξεχωριστό μια άλλη ύπαρξη από αλλού σταλμένη. Θέλω λοιπόν αυτά τα λόγια να σου πω.
Ένα σχεδόν αιώνα πιστά με υπηρετείς στο σώμα μου φυλακισμένη σε κρατώ και σε ταλαιπωρώ.
Ποτέ δεν μου έδειξες εχθρότητα, ούτε έπαθες αρρώστια σε όλο το χρόνο που σε φιλοξενώ, φυλακισμένη το υπηρετείς με γενναιότητα και ευπειθώς. Εσύ πάντα ήσουν μαζί μου αφοσιωμένη τα πάνδεινα υπέστηκες μαζί μου συμφιλιωμένη.
Την πείνα της Κατοχής Ψυχή μου, τότε που είχα γίνει κόκκαλα και πετσί, φτώχεια και ένδεια τρομακτική που κινδύνεψε η ύπαρξη σου και η δική μου.
Την εκτέλεση του πατέρα μου πρώτη αισθάνθηκες και την ριπή μου ανήγγειλες το μοιραίο εκείνο πρωί, παρόλο που είμαστε αρκετά μακριά, αλλά εσένα σε χτύπησε στην καρδιά. Ο Γερμανός Ναζί άλλαξε και των δύο μας τη ζωή, από αρχοντόπουλο έγινα φτωχόπαιδο στο εξής και κινδύνευσε η ύπαρξη μου, εσύ τότε με στήριξες, ήσουν αγνή Ψυχή μου η μόνη δύναμη μου.
Σπάραζες στον εμφύλιο από πόνο μήπως γίνω ελληνοκτόνος και τότε δάκρυα και για τους δύο έχυνες ταυτοχρόνως, έστω και κρυφά, παρασυρμένα ήταν όλα της Ελλάδας παιδιά μου ψιθύριζες σιωπηρά. Ένα καιρό με διχασμένη έζησες προσωπικότητα καταπιεσμένη μέχρι ασφυκτικότητας, αλλά άντεξες και απέκτησες τη δική σου οντότητα, εξαφανίστηκε η συνείδηση σου με τη δική σου ταυτότητα.
Θυμάμαι που πέταξες για λίγο σαν πεταλούδα έξω από το σώμα μου όταν από τη συκιά βρέθηκε κάτω σωριασμένο, με σταματημένη την παιδική μου αναπνοή και όμως δεν με εγκατέλειψες εσύ αλλά ξαναγύρισες και πάλι εσπευσμένως. Ψυχή μου στο σήμερα στο αύριο ζεις και στο χθες, και σε συναρπάζει ο κόσμος στο διηνεκές.
Κρατήθηκες αγνή και δεν με μόλυνες με κακές τοξίνες, πάντα σε τραβούσαν οι τόποι με ηλιοακτίνες και οι πνευματικές αναλαμπές του «Είναι» και οι φιλόσοφοι εν Αθήναις.
Σε πόνεσε πολύ η πρώτη αγάπη εκείνο το μοιραίο βράδυ αλλά μίσος δεν της κράτησες, ούτε κακία και πάντα τις ευχόσουν ευζωία. Το σώμα μου σε τυράννησε και η στρατιωτική μου ζωή, αλλά ανέχθηκες υπομονετικά το κάθε τι. Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασες μαζί μου σε αγνοούσα αγαθή Ψυχή μου, σε θεωρούσα σαν κάτι δεδομένο, μόλις τώρα ανακάλυψα ασμένως ότι δύο είμαστε διαφορετικά μεγέθη στην ίδια στέγη. Σε βλέπω σκυθρωπή και συννεφιασμένη. Όχι, μην ανησυχείς ακόμη δεν ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε, μόνο οι θεοί το ξέρουν και εγκαίρως θα μας το πούνε, ως τότε μαζί θα ζούμε. Και τι δεν σου έχω κάνει και εσύ όλα τα υπομένεις πιστή μέσα στα στήθια μου αιχμάλωτη.
Εσύ με συμβούλεψες ποιο δρόμο ν’ ακολουθήσω. Γαλήνια στάθηκες και στις κρίσιμες στιγμές μου για να μην ξεστρατίσω. Όταν φούντωσε ο κινητήρας στο αεροπλάνο και όταν πάλι έπεσε σε άλλο κεραυνός απάνω, νηφάλια ήσουν πριν όλοι πεθάνουν, και στο συμβάν στο Σύνταγμα με την Γκεστάπο την σωτήρια μου έδωσες συμβουλή και ανδρεία έδειξες και φιλοπατρία θαυμαστή.
Εσύ μου δίδαξες την αταραξία, εσύ μου έδωσες ηθικό και καρτερία. Ανέχτηκες όλες τις ιδιαιτερότητες, τις αστοχίες και τις αναποδιές μου, την πρωινή γυμναστική, παρόλο που εσύ ζητούσες πάντα στη φύση να βρεθείς, στη θάλασσα και στην εξοχή, εγώ σε καθηλώνω στο γραφείο πίσω από έναν Η/Υ αλλά καθημερινά σε βάζω σε πεζοπορία.
Όλα τα καπρίτσια μου τα ανέχεσαι εσύ με ευκολία, ακόμη και όταν μιλάει η λογική, αλλά συχνά και ο παραλογισμός. Όλα εσύ μου τα συγχωρούσες έστω και με κάποιο δισταγμό.
Ποτέ δεν θέλησες να με πικράνεις ούτε να με προδώσεις και όταν προς στιγμήν θέλησα να ξεστρατίσω περισσότερο εσύ από την ψυχρή μου λογική με έσυρες στον ορθό δρόμο.
Στα λεφτά τη σωστή έδωσες σημασία για να αποκτήσω κάποια ανεξαρτησία, τα παραπάνω τα άφησες για τους άλλους, τους ολιγάρχες και τους μεγάλους. Συχνά μου έλεγες ή το πνεύμα θα υπηρετήσεις ή χρήμα θα αποκτήσεις και τα δυο δεν χωρούν σε ένα παπούτσι, αυτό και έγινε στο κοινό μας σπίτι.
Σε σένα οφείλω την μακροζωία και της ζωής μου την ευδαιμονία. Τώρα που κι’ εγώ έχω ξαποστάσει και από τη ζωή έχω αποτραβηχτεί γιατί έχω πλέον γεράσει κι’ εσύ έχεις λίγο κουραστεί σε ευχαριστώ γιατί την άρρωστη με Πάρκινσον ψυχή φροντίζεις και αρμονικά συμβιώνεις, καλοσύνη της δείχνεις και άρρηκτος δεσμός μας ενώνει.
Ένα παράπονο έχω μόνο να σου εκφράσω: Ποτέ δεν μου αποκάλυψες που θα μεταβείς όταν κάποτε σε χάσω.
Ενώ όλα μου τα έχεις αποκαλύψει αυτό επτασφράγιστο μυστικό το κρατάς και στο τέλος με ένα αντίο από μένα θα χωρίσεις. Δεν γνωρίζω αν η περιπέτεια που ζήσαμε μαζί και οι εμπειρίες σε έχουν γεμίσει και αν μελλοντικά θα τις χρησιμοποιήσεις στον αέναο κύκλο που εσύ ίσως να συνεχίσεις. Ότι και νάναι σου εύχομαι στην αιωνιότητα το κύκλο σου να διαιωνίσεις. Προς το παρόν ενωμένοι στη ζωή μέχρι να τελευτήσει.
Συχνά σε συλλαμβάνω να περιπλανάσαι στο Υπερπέραν, μήπως αναζητάς κάποια προηγούμενη μετεμψύχωση εκεί πέρα; Ήταν μια αληθινή εξομολόγηση χωρίς πέρας.
(24/10/25)
*Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://www.amphiktyon.blogspot.com (Το κύριο ιστολόγιο μου)
AMPHIKTYON.BLOGSPOT.COM (Στην Αγγλική γλώσσα)
ANCIENT OLYMPICS-ATHLETICS (Οι Ολυμπιακοί Αγώνες)
amphiktyon-poetry.blogspot.com (Η ποιητική συλλογή μου)
AMPHIKTYONBOOKS (Βιβλία, Μελέτες και διαχρονικά κείμενα)
https://amphiktyon.org (Η ατομική μου ιστοσελίδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου