Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Μια δικαστική απόφαση – ορόσημο ελήφθη πριν από μερικές μέρες στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, η οποία ήρθε να θέσει ένα σαφέστατο όριο σε ένα πολύ βασικό ζήτημα των ημερών μας: το που σταματά η δικαιοδοσία του κράτους και που ξεκινά το δικαίωμα των γονιών στην αγωγή ενός παιδιού, ειδικά όταν κράτος και οικογένεια ακολουθούν αντικρουόμενες ιδεολογίες.
Το ζήτημα αφορά ευρέως όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα της Δύσης, όπου έχουμε δει την τελευταία δεκαετία να εισβάλλει η διαστροφική woke προπαγάνδα. Τα νεοταξικά κράτη έχουν αναπτύξει μηχανισμούς στοχοποίησης των αντιφρονούντων γονέων, επιβάλλοντας την «πολύχρωμη» παράνοια με όρους εκπαιδευτικού «θέσφατου». Τα βλέπουμε και στην Ελλάδα όπου η πανεσεξουαλική διαφθορά «φυτεύεται» ύπουλα σε Εργαστήρια Δεξιοτήτων και δηλητηριάζει τις άγουρες ψυχούλες των παιδιών.
Μια ομάδα γονέων από το Μέριλαντ των ΗΠΑ διεκδίκησε το δικαίωμα να μπορούν να εξαιρεθούν τα παιδιά τους από woke μαθήματα και αναγνώσεις παραμυθιών που προβάλλουν ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες. Ο λόγος που επικαλέστηκαν ήταν κυρίως οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Πρόκειται για την πολύκροτη υπόθεση Mahmoud εναντίον Taylor, η οποία έχει ξεσηκώσει μεγάλο ντόρο συζητήσεων στην Αμερική.
Η αρχή της ιστορίας ξεκινάει από την απόφαση της σχολικής περιφέρειας του Μοντγκόμερι στο Μέριλαντ να επιβάλλει την εισαγωγή φιλό – ΛΟΑΤΚΙ+ βιβλίων και διδακτικής ύλης σε τάξεις δημοτικού, μην επιτρέποντας στους γονείς την επιλογή να εξαιρεθούν τα παιδιά τους. Στις εκκλήσεις των γονέων να εφαρμοστεί προαιρετικότητα στα συγκεκριμένα μαθήματα, η εκπαιδευτική αρχή όχι μόνο δεν αποδέχθηκε το αίτημα, αλλά επέμεινε ότι κάθε παιδί που παρουσιάζει «αποκλίνουσες απόψεις» από το «δόγμα» του ΛΟΑΤΚΙσμού θα «διορθώνεται» από τους δασκάλους με συγκεκριμένες «παιδαγωγικές» μεθόδους που θα εξαλείφουν τις «προσβλητικές» συμπεριφορές. Το εκπαιδευτικό σύστημα του Γ’ Ράιχ μάλλον δείχνει να ωχριά μπροστά στον «περήφανο» απολυταρχισμό του 21ου αιώνα.
Με λίγα λόγια το κράτος είχε τον κυρίαρχο ρόλο να αποφασίζει για την ιδεολογική (άρα και ηθική) ανατροφή των παιδιών, με τους γονείς να υποβιβάζονται στον ρόλο του αμέτοχου «κομπάρσου» που φροντίζει μόνο για την υλική ανατροφή του παιδιού, την ώρα που η Πολιτεία επιτάσσει το μυαλό και την ψυχή του. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων δεν κρίνονταν απλά ως νομικά αδιάφοροι παράγοντες, αλλά ως πειστήρια «ρατσιστικού μίσους».
Όμως με γνωμοδότηση υπέρ των γονέων 6 έναντι 3, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι: «μια κυβέρνηση επιβαρύνει την άσκηση θρησκευτικών καθηκόντων των γονέων, όταν απαιτεί να υποβάλλουν τα παιδιά τους σε διδασκαλία που αποτελεί μια ρεαλιστική απειλή υπονόμευσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών που οι γονείς επιθυμούν να ενσταλάξουν».
Σε απλά λόγια, το Δικαστήριο αποφάσισε κάτι το αυτονόητο που έφτασε να είναι απαγορευμένο στις χαλεπές μέρες μας: ότι δηλαδή οι γονείς έχουν το σαφέστατο προβάδισμα έναντι του κράτους στην ανατροφή του παιδιού τους, έχοντας το αναφαίρετο δικαίωμα να το προστατεύουν όποτε κρίνουν ότι βλάπτονται οι οικογενειακές τους πεποιθήσεις, θρησκευτικές ή ηθικές. Η απόφαση προστατεύει τους γονείς από το εκβιαστικό δίλλημα από τη μία να πρέπει να εκθέσουν το παιδί τους σε προσηλυτιστικά ιδεολογήματα που αντίκεινται στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ή από την άλλη να πρέπει να ξοδεύουν μεγάλα ποσά για να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία.
Να τονίσω ότι στην – μάλλον ήπια – υπερασπιστική γραμμή των γονέων δεν ζητήθηκε καν να αποσυρθούν τα βιβλία του «ροζ» προσηλυτισμού από τα σχολεία (ενώ κανονικά θα έπρεπε), αλλά διεκδίκησαν το ύστατο αίτημα να μην αντικαθίσταται η οικογενειακή ανατροφή από την ατζέντα του κράτους, πόσο μάλλον σε θέματα που αφορούν τον πυρήνα της παιδικής ψυχής.
Πέρα από τις ιδεολογικές «ταμπέλες» που μεταχειρίζεται το σύστημα για να προωθεί τις νεοταξικές πολιτικές του, η αγωνία των γονιών για τη γαλούχηση των παιδιών τους είναι ένα πηγαίο αίσθημα που προέρχεται από την ίδια τη φύση τους και δεν χωρά καμία ερμηνεία από τρίτους, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι κακόβουλη και επιτηδευμένη ως απόρροια μιας καταστροφικής ατζέντας.
Η υποχρεωτική «ορατότητα» του διαφορετικού στα σχολεία, έφτασε να επιβάλλει «αορατότητα» στη χριστιανική πίστη, παραβιάζοντας κατάφορα τη «διαφορετικότητα» των χριστιανικών οικογενειών που άλλωστε εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία στα περισσότερα Δυτικά κράτη. Εφόσον η διαφορετική στάση ζωής φτάνει να… απαγορεύεται σε σημείο που το παιδί του χριστιανού χρειαζόταν… αναμόρφωση, εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για συνθήκες «ροζ» χούντας.
Τα διδάγματα της ιστορίας έχουν δείξει αμέτρητες φορές ότι η ισοπολιτεία δεν χτίζεται ποτέ πάνω στην απαγόρευση της αντίθετης γνώμης. Μόνο τα «μαύρα» αυταρχικά καθεστώτα πορεύτηκαν με αυτό το σκεπτικό. Και σήμερα στα σχολεία της Δύσης βλέπουμε να εξακολουθεί να επιδοτείται ο woke γενιτσαρισμός, με τους εκπαιδευτικούς να τείνουν να γίνουν απλοί διακομιστές προπαγάνδας και «παιδονόμοι» ΛΟΑΤΚΙσμού στην ιδρυματοποίηση της Νέας Τάξης.
Η απόφαση του Δικαστηρίου στις ΗΠΑ είναι μια φωνή λογικής μετά από αρκετά χρόνια παραφροσύνης, που υπενθυμίζει το αυτονόητο: ότι δηλαδή οι γονείς πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ανατροφή του παιδιού τους. Και εφόσον μιλάμε για χριστιανική οικογένεια, το παιδί σαφέστατα δεν ανήκει σε κανένα κράτος, δεν είναι «προϊόν» για εκστρατείες προπαγάνδας, ούτε «αριθμός» για τεχνοκρατικά συστήματα ελέγχου. Ούτε βέβαια ανήκει στους γονείς. Ανήκει πρώτα και πάνω απ’ όλα στον Θεό, και βάσει αυτής της ιερής σχέσης οι γονείς οφείλουν να προστατεύουν το αιώνιο συμφέρον του παιδιού τους. Και για όσους σκανδαλίζουν τα παιδιά με βρωμερή προπαγάνδα, έχει μιλήσει ο ίδιος ο Χριστός. Τους συμφέρει να κρεμάσουν μια μυλόπετρα στον λαιμό για να καταποντιστούν στη θάλασσα, μπροστά στην τιμωρία που τους περιμένει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου