Ήταν άραγε μοιραία αναπόφευκτο να θυσιαστεί η Κύπρος το ’74 για ν’ απαλλαγεί η Ελλάς από την επτάχρονη (1967-1974) χουντική δικτατορία;
Το ερώτημα, βεβαίως, δεν επιζητεί απάντηση.
Τίθεται για να συνοψίσει την αθλιότατη εξαχρείωση στην οποία είχε καταντήσει τον Ελληνισμό — του ελλα-δικού μας και του κυπριακού μας κράτους — η αποφράδα 15η του καταραμένου μηνός Δευτερογιούλη 1974.
Ειδεχθέστερη και από το πιο ανθελληνικό κακούργημα, η διαπραχθείσα από τη Χούντα των Αθηνών 15η Ιουλίου ’74.
Παρέδωσε στον τουρκικό Αττίλα-Εισβολέα, διατεταγμένα αφύλακτες τις προδομένες από την ίδια κυπριακές Θερμοπύλες της 20ής Ιουλίου στην Κερύνεια.
Με ομοίως αφύλακτες στα στρατόπεδά τους τις μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ — πρώτους στόχους της (επίσης διατεταγμένα ανεμπόδιστης) επιδρομής της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας στο νησί…
Όταν οι τεθωρακισμένες δυνάμεις της 39ης Μεραρχίας των Τούρκων εισβολέων του Αττίλα-1, που αποβιβάστηκαν στο Πέντεμιλι, κατακτούσαν την Κερύνεια και προέλαυναν για να συνενώσουν το προγεφύρωμα με τον τουρκικό θύλακα Αγύρτας – Λευκωσίας, τα πλήθη εν Αθήναις πανηγύριζαν την αυτοκατάρρευση της επτάχρονης δικτατορίας.
Και την παράδοση της εξουσίας από τη Χούντα στους πολιτικούς.
Ήταν άραγε η Κερύνεια και κατόπιν ο Καραβάς, η Λάπηθος, η Μόρφου, η Καρπασία, η Αμμόχωστος — σκλαβωθείσες από τους Τούρκους — μια ολεθριότερη υπερμεγέθυνση και το τραγικότερο αντίστοιχο της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη, για τη θυσία της Ιφιγένειας εν Αυλίδι;
Η Κύπρος, σφαδάζουσα, αφέθηκε αβοήθητη, εγκαταλελειμμένη στις οδρές του Αττίλα.
Όχι βέβαια επειδή η… «Κύπρος κείται μακράν»!
Ουδέποτε ίσχυε κάτι τέτοιο:
– Με ούριους ανέμους και κωπηλατώντας, έσπευδαν οι αθηναϊκές Τριήρεις του αρχαίου μας Κίμωνα το 450 π.Χ., και κατανικούσαν Πέρσες και Φοίνικες κατακτητές στην Κύπρο.
Αλλ’ όμως, ένα χρόνο αργότερα, θανόντος στο Κίτιον του ναυμάχου Κίμωνος, το «αθηναΐζειν» έστειλε τον Καλλία στον Πέρση βασιλιά, του παραχώρησε και την Κύπρο, εξασφαλίζοντας «ήρεμα νερά» για να επιδοθεί η Αθήνα κατά των Λακεδαιμονίων, καταλήγοντας στον 27ετή καταστροφικό Πελοποννησιακό Πόλεμο, εξουθενώνοντας το… ελληνίζειν.
– Με ιστιοφόρα διέφευγαν από την «ου κειμένην μακράν» αιματοκυλισμένη Κύπρο, μηνός Δευτερογιούλη του 1821, Κύπριοι αγωνιστές για να πολεμήσουν στον Μοριά, στο Μεσολόγγι, στην Αττική, στην Ελληνική μας Επανάσταση, με τον Μπότσαρη, τον Μακρυγιάννη, τον Παπαφλέσσα, τον Καραϊσκάκη…
– Παρόντες και σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοπινούς αγώνες του Έθνους.
Ατμοπλοϊκώς, μέσω Αλεξάνδρειας, εκατοντάδες εθελοντές πολεμιστές απ’ το αγγλοκρατούμενο νησί και στην απελευθερωτική εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, μ’ επικεφαλής τον Δήμαρχο Λεμεσού Χριστόδουλο Σώζο, 40 ετών, που θυσιάστηκε — όπως και πολλοί άλλοι Κύπριοι — μαχόμενος τυφεκιοφόρος στις επιχειρήσεις πανελλήνιας πανστρατιάς για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων…
– Το «κείται μακράν» ήταν ένα ανιστόρητο κι αγεωγράφητο ψευδές σχήμα λόγου.
Για να μην ομολογηθεί η στυγνή πικρή αλήθεια ότι:
Το ελλα-δικό μας κράτος, κατατρυχόμενο κι από φοβικά σύνδρομα, εφτά χρόνια «στον γύψο», κατήντησε ανάπηρο, ανίσχυρο, δειλό κι απρόθυμο να διακινδυνεύσει μια χειρότερη πανωλεθρία.
Έπρεπε πρώτα, ανάπηρη Ελλάς και καθημαγμένη ημι-σκλαβωμένη Κύπρος, να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Έκτοτε, κι επί μισό αιώνα, κατόρθωσε ο Ελληνισμός τα τρία πρωτίστως σημαντικότατα της υπαρξιακής του υπόστασης:
Να εξοβελίσει την προγονική πανούκλα των εμφυλίων παθών και να εξουδετερώσει τα απομεινάρια των «εργοστασίων» αναπαραγωγής εμφυλίου μίσους.
Να ξανασηκώσει από το αναπηρικό καροτσάκι και να ορθοποδήσει, με δημοκρατικότερο πολίτευμα, το ελλα-δικό και το κυπριακό μας κράτος.
Να αντισταθεί και ν’ απορρίψει «σχέδια», «διευθετήσεις» και «λύσεις» παράδοσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στις απαιτήσεις υποταγής στην τουρκική προτεκταροποίησή της.
Κατά τούτο, η Κυπριακή Τραγωδία του ’74 δεν κατήντησε για τον Ελληνισμό ό,τι η Μικρασιατική Καταστροφή του ’22 — σε κάποια Λωζάνη του ’23.
Παραμένει ακέραιος κι ανέκπτωτος πανελλήνιος στόχος και σκοπός η Απελευθέρωση των τουρκοκρατούμενων εδαφών της Κύπρου και η αταλάντευτη περιφρούρηση του Αιγαίου και της Θράκης.
Παγιδεύτηκε όμως ο Ελληνισμός — Αθήνα και Λευκωσία — σε προπατορικά αμαρτήματα διαχρονικών ψευδαισθήσεων στρατηγικής ανεπάρκειας.
Αδυναμίας ορθολογικής ανάγνωσης της τουρκικής νεο-οθωμανικής επεκτατικότητας, η οποία εκκολάφθηκε από το κυπριακό επίτευγμα του Αττίλα ’74.
Και γιγαντώνεται από την έκτοτε ατιμώρητη και ανεμπόδιστη εδραίωση και μονιμοποίηση των κατοχικών τετελεσμένων και των «πραγματικοτήτων» εθνοκάθαρσης κι εποικισμού στα σκλαβωμένα εδάφη της Κύπρου.
Που επιζητούν κιόλας την «δικοινοτική», «ισότιμης κυριαρχίας» υπογραφή για τη νομιμοποίησή τους.
Δοκιμασθείσα επικερδώς μέθοδος, προς κατ’ αναλογίαν αντιγραφή για τις περαιτέρω και για αλλού νεο-οθωμανικές επιδιώξεις:
– Επεκτατικότητα και βουλιμία, η οποία ρητώς και ανυποχώρητα επιβουλεύεται το μισό Αιγαίο, τα ελληνικά νησιά, νησίδες και θαλάσσιες ΑΟΖ, προπαρασκευαζόμενη διαρκώς για όταν οι περιστάσεις το ευνοήσουν.
– Εκδήλως «α-Θουκυδίδιστες» Αθήνα και Λευκωσία, σύρθηκαν στην πλάνη και στις ψευδαισθήσεις ότι προσφέροντας «κατευνασμό» στην Τουρκία, υποχωρήσεις στο Κυπριακό και υποστήριξη στις ευρω-τουρκικές σχέσεις, θα επιτύγχαναν τάχαμου έναν κάποιο «αμοιβαία αποδεκτό, έντιμο συμβιβασμό» στην Κύπρο.
Και «επαναπροσεγγιστική», win-win διευθέτηση των ελλαδο-τουρκικών «διαφορών».
– Παρ’ ότι οι δεκαετίες που παρήλθαν, με ορατά τα αξεπέραστα αδιέξοδα και τους υποτροπιασμούς, κατέδειξαν ότι πλανήθηκαν πλάνην οικτράν, πλείστοι διαδοχικώς κυβερνήσαντες και κυβερνώντες εισέτι εν Ελλάδι και εν Κύπρω ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι.
Δεν κατάφεραν να πάρουν μαθήματα από τα λάθη, τις ανεπάρκειες και τα παθήματα τόσων χρόνων, ώστε ν’ αλλάξουν πορεία…
Ο Ελληνισμός έχει απόλυτη ανάγκη και ύψιστο καθήκον την ενδυνάμωση και του ελλα-δικού μας και του κυπριακού μας κράτους.
Με ικανότερες, σοφότερες, αποφασιστικότερες και τολμηρότερες δημοκρατικές ηγεσίες.
Με επάρκεια ορθότερης στρατηγικής αντίληψης των ραγδαία και επικινδυνότερα μεταβαλλόμενων παγκοσμίως περιστάσεων των ημερών μας.
– Όπου ο ισχυρότερος και ο ικανότερα καραδοκών να αξιοποιήσει τις όποιες προκύπτουσες ευκαιρίες και περιστάσεις, θα επιτύχει να επιβάλει τη θέλησή του.
– Ο δε ανίσχυρος, μαζί με τις… πέντε μωρές παρθένες, θα μείνουν εκτός νυμφώνος.
Υποχωρώντας όσο τους εξαναγκάζει η αδυναμία και η μωρία τους.
– Οι βαλτωμένες στην εξουσιομανία κομματικές-φατριαστικές καθημερινές αντιμαχίες (όλο και τοξικότερες, με ολοένα αλματωδώς αυξανόμενη την απογοήτευση των πολιτών και την αποχή του λαού από το πολιτεύειν) συρρικνώνουν επικίνδυνα τις πανεθνικές δυνατότητες.
Όπως έδειξε αμέτρητες φορές, δυστυχώς, η Ιστορία μας, οι κατά καιρούς δημαγωγικές μονομανίες του… «αθηναΐζειν» έβλαψαν βαρύτατα το… ελληνίζειν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου