Σ’ ετούτο τον ευλογημένο τόπο των Φαιδρολάγνων χαβαλέδων, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το τι γίνεται, ίσως επειδή δεν υπάρχει λόγος αυτό που συμβαίνει να … γίνεται. Δημιουργείται –παραδοσιακά και ά-σκεφτα – μια αυτοπαγίδευση, ένας αυτοεγκλωβισμός που οδηγεί σε καταστάσεις που δεν ελέγχονται ούτε ξεπλέκονται. Και –φυσικά – δεν εξηγούνται. Εδώ υποχρεούμαι να εξηγηθώ γιατί η εισαγωγή μου μοιάζει κάπως δύσληπτη. Αναφέρομαι (σε ένα από τα συνήθη που μας λαχαίνουν, στην πρόταση για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δημιούργησε μεγάλη συζήτηση. Ποιος είναι, τι είναι, τι (πολιτικό) καπνό φουμάρει, τι προσόντα έχει, τι έργο (επ)έδειξε ως Πρόεδρος της Βουλής, αν θα είναι ενωτικός ή διχαστικός, κατά πόσο είχε ο κος Πρωθυπουργός το προσωπικό δικαίωμα μιας τέτοιας … εθνικής επιλογής;. Αυτά και άλλα, λογής –λογής και ποικίλης (κομματικής) διαλογής ερωτήματα, τα οποία (μεταξύ αρκετών άλλων που εμφανίστηκαν) κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον της γνώμης της κοινής. Άλλοτε καλοπροαίρετα, άλλοτε κομματοκακοπροαίρετα, κάποτε από αφέλεια ή παρόρμηση αντιπαλότητας, καταφέραμε –για πολλοστή φορά- να σχοινοτενούμε /μιλούμε ακατάπαυστα /αδολεσχούμε για κάτι χωρίς ουσία. Ονοσκιαμαχούν (ερίζουν περί όνου σκιάς) θεσμικοί παράγοντες, μιντιακοί, κομματικοί και λοιποί ενδιαφερόμενοι, εμπλεκόμενοι, για κάτι που έχει μικρή ή και μηδενική αξία. Όταν οι τότε, οι πρώην, οι τέως, οι επόμενοι –και οι συνεχιστές τους – Εξουσιαστές μας (του Κ.Σ= Κομματικού και όχι Π.Σ =Πολιτικού Συστήματος) φρόντισαν –για δικούς τους μικροκομματικούς λόγους – να αφαιρέσουν κάθε εξουσία ή δυνατότητα παρέμβασης από τον εκάστοτε ΠτΔ, δεν επρόκειτο για πράξη απαξίωσης, θεσμικής και προσωπικής απαξίας; Τώρα γιατί τους πήρε ο πόνος για το ποιος εκπροσωπεί το … κύρος του θεσμού; Ποιο κύρος; Ποιού θεσμού;
Θα βγει κάποιος από τους … (πολιτικοκομματικούς θρηνωδούς και τα πρόθυμα μιντιακά αβανταδόρικα παπαγαλάκια τους, να μας πεί; «Ετρώθη η παράδοση που ήθελε ο/η ΠτΔ να μην είναι από την κυβερνητική παράταξη, αλλά από την Αντιπολίτευση , ώστε η … ισορροπία να διατηρηθεί;». Ποια ισορροπία αγαπητοί ολιγοφρενούληδες; Μήπως εκλαμβάνετε την ανισορροπία που μοιραία επέρχεται ως ισορροπία (…και διανοητική;). Άλλωστε είναι σοβαρό και συνετό, όταν έχουμε αυτοεκφυλιστεί, αποσυντεθεί ως κοινωνία (θεσμοί, αρχές, αρετές, ήθος, Θρησκεία, παραδόσεις του Ελληνισμού και κάθε τι αξιακής σημασίας), να έρχεται και να μας παίρνει ο πόνος επειδή … έσταξε η ουρά του γαιδάρου ή –κατ’ άλλους – του ποντικού, επειδή «προδίδεται» η παράδοση η προεδροεκλογική; Ίσως –διολοισθαίνοντας παντοιοτρόπως και αχαλιναγωγήτως – δεν συνειδητοποιούμε, (ή αγνοούμε), πως υπάρχουν και όρια που δεν επιτρέπεται να τα υπερβούμε.
Φοβούμαι όμως πως επίμονα και δυσνόητατα επιχειρούμε. «Αποφασίζει, διατάσσει, επιλέγει και επιβάλλει ο Κυβερνήτης όποιον θέλει, χωρίς να ρωτήσει κανέναν άλλον». Φυσικό δεν είναι, αφού έχει – συνταγματικά – αυτή την δυνατότητα; Πού βρίσκεται το περίεργο, το παράλογο, το αντιδημοκρατικό;, Εκτός και αν θέλουμε να δημιουργούμε θέματα και να συζητάμε άλλα αντί άλλων. «Πρέπει να είναι πολιτικό ον με μακρά πολιτική θητεία και εμπειρία». Να την κάνει τι;. Να κόβει κορδέλες εγκαινίων ή να κάνει βόλτες στο Προεδρικό Μέγαρο, ή στου Κολωνακίου την πλατεία; Αφού –τα όποια –προσόντα του, δεν πρόκειται να χρησιμεύσουν ή να επηρεάσουν καταλυτικά της χώρας την πορεία. «Να γίνει 6ετής (μέσω διατάξεων του … νέου Συντάγματος) η Προεδρική θητεία». Εδώ χρειάζεται να σταθούμε:
Προσωπικά πιστεύω (και το έχω αναπτύξει σε άρθρο μου), πως θα πρέπει η διάρκεια να είναι 4ετής και να συμπίπτει –όταν φυσικά δεν γίνονται στο μεταξύ πρόωρες εκλογές- με τις βουλευτικές εκλογές.
Είναι άσκοπη η παράταση για 6 χρόνια μιας … τυπικής παρουσίας, χωρίς δυνατότητες παρεμβατικές. Γιατί να μην απολαύσει τη θέση και κάποιος άλλος αφού δεν έχει αρμοδιότητες ούτως ή άλλως;.
Η όποια χρονικής διάρκειας θητεία, δεν θα πρέπει να επαναλαμβάνεται /επεκτείνεται. Μία και τέλος!
Αυτό για να μην δημιουργούνται όσα βιώνουμε, χωρίς τέλος.
«Ο/Η ΠτΔ πρέπει να είναι πρόσωπο που να ενώνει».
Πώς άραγε, καλά και σώνει;
Πως θα επιτευχθεί αυτό όταν το κάθε κόμμα εμμένει σε δικό του υποψήφιο, διαφορετικά δεν συναινεί;
Αυτό δεν οδηγεί σε διχαστική πρακτική;
Τώρα ας έρθουμε και στο μείζον –κατ ‘εμέ θέμα, όχι μόνον ως προς την καθ’ αυτήν /per se αξία του, αλλά και την καταλυτική του επίπτωση στην παύση όλων αυτών των ανοησιών και γελοιοτήτων που βιώνουμε κάθε φορά επ’ ευκαιρία, εκλογής ΠτΔημοκρατίας.
Ζούμε δυσπερίγραπτες καταστάσεις γλωσσικής ακράτειας /αδολεσχίας. Δεν γίνεται να βλέπουμε και να σχολιάζουμε, το ίδιο πληκτικό, ανούσιο έργο της … ώρας της κακιάς (!), χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε πλέον εκτεθειμένοι στην χλεύη /ονειδισμό, λόγω της φαιδρής μας παρουσίας και συμπεριφοράς.
ΥΓ Πρόταση:
Η λύση είναι μια και μοναδική, έντιμη και α-πολιτική και με απόλυτο σεβασμό στην βούληση την λαική: Στον (σχεδιαζόμενο) νέο Σύνταγμα, να γίνει ριζική αλλαγή ώστε ο /η ΠτΔ να είναι λαϊκή επιλογή, όχι κομματική /κοινοβουλευτική.
Να εκλέγεται απ’ ευθείας από το λαό, προκειμένου η επιλογή του να είναι ισχυρή και αντιπροσωπευτική.
Η δε εκλογή να γίνεται –κατά προτίμηση / πρότασή μου – μαζί με τις Βουλευτικές Εκλογές χωρίς ανάμειξη κομματική (εξ ορισμού απορριπτέα ως εξόχως διχαστική)!.....
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου