Μετά την ανακοίνωση της μερικής επιστράτευσης πήγε στο μέτωπο ως εθελοντής, αν και δεν είχε υπηρετήσει νωρίτερα στο ρωσικό στρατό στο πλαίσιο της «θητείας».
Γρήγορα έγινε διοικητής της διμοιρίας εφόδου της 110ης ταξιαρχίας της 51ης στρατιάς της νότιας ομάδας στρατευμάτων.
Κατά τη διάρκεια των μαχών, τραυματίστηκε έξι φορές, εκ των οποίων τις δύο σοβαρά.
Αλλά κάθε φορά επέστρεφε στις τάξεις του ρωσικού στρατού…
Δεν είχε πιάσει ποτέ του όπλο
«Ήταν αδύνατος, τριχωτός, έμοιαζε περίπου 15 ετών…
Πολλές φορές τον ρώτησα αν ήταν σίγουρος ότι ήξερε ακριβώς πού είχε έρθει».
Αυτές είναι μερικές από τις μαρτυρίες συμπολεμιστών του Krab στην αρχή της πολεμικής του πορείας.
Στην οικογένειά του δεν υπάρχουν στρατιωτικοί, δεν είχε καταταγεί ποτέ στο στρατό και δεν είχε κρατήσει ποτέ όπλο στα χέρια του.
Οι εκπαιδευτές ήταν επιφυλακτικοί απέναντί του, αλλά του έδωσαν μια ευκαιρία.
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης στο πεδίο βολής έδειξε ότι ήταν καλός.
Οι νεοσύλλεκτοι εκπαιδεύονταν από εκείνους που είχαν σκληραγωγηθεί από τις μάχες στη Μαριούπολη και τη Volnovakha.
Δεν ήθελε να μείνει στα μετόπισθεν ο Krab, ήθελε να πάει στο μέτωπο.
Στα τέλη Οκτωβρίου του 2022 συμμετείχε στην πρώτη μάχη.
Μαζί με άλλους μαχητές πήγε σε θέσεις στην περιοχή Nevelskoye – ένα μικρό χωριό 15 χιλιόμετρα δυτικά του Donetsk και 14 χιλιόμετρα βόρεια της Maryinka.
Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις αντεπιτέθηκαν και ακολούθησε μάχη.
Από τα πυρά όλμων ο Krab έχασε ένα δάχτυλο.
Πέρασε σχεδόν ένα μήνα στο νοσοκομείο και μετά επέστρεψε στο μέτωπο.
Στα 20 μέτρα από τους Ουκρανούς
«Δοκίμασα να γίνω μέλος μιας ομάδας εκκένωσης – μεταφέροντας τραυματίες από το πεδίο της μάχης.
Συνήθως ήταν τρία ή τέσσερα χιλιόμετρα μέχρι το σημείο εκκένωσης.
Παρείχα τις πρώτες βοήθειες» αναφέρει ο Krab.
Στη συνέχεια επέστρεψε στο πεδίο της μάχης.
«Τον χειμώνα του 2023, έπρεπε να προχωρήσουμε μέσα από τη δασική ζώνη.
Ηγήθηκα της ομάδας.
Προχωρήσαμε 400 μέτρα, βρήκαμε ένα στήριγμα.
Έψαχνα ένα μέρος για να οχυρωθώ και ένας από εμάς σύρθηκε πολύ κοντά στις εχθρικές θέσεις…
Η ιδέα ήταν πολύ επικίνδυνη…
Μόλις 20 μέτρα μακριά, μπορούσαμε να δούμε τα σημεία πυρός τους.
Τελικά, βρήκε μια θέση για εμάς και επέστρεψε με πολύτιμες πληροφορίες» λέει ο Krab.
Απέφυγε 21 χειροβομβίδες
«Μια ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη μέρα ήταν εκείνο το χειμώνα, όταν κατά τη διάρκεια επίθεσης, ένας όλμος έπεσε πάνω μας.
Έμεινα μόνος μου και προετοιμάστηκα, όπως μου φάνηκε τότε, για την τελευταία μάχη: έβαλα μπροστά μου διάφορα αυτόματα τουφέκια, ένα πολυβόλο και έναν εκτοξευτή χειροβομβίδων.
Σε γενικές γραμμές, ό,τι βρήκα κοντά μου.
Η AFU αποφάσισε να με σκοτώσει με «ιπτάμενα μέσα».
Απέφυγα 21 εκτοξεύσεις χειροβομβίδων.
Δεν υπήρχαν καταφύγια.
Μόνο ένα χαράκωμα σε σχήμα γράμματος G, στο οποίο έτρεχα από γωνία σε γωνία», λέει ο μαχητής.
Επέζησε από θαύμα.
Νέα τραύματα
Την άνοιξη, κατά την επόμενη επίθεση, τραυματίστηκε ξανά, πάλι από οβίδα.
«Η «Γεωργιανή Λεγεώνα» κατέλαβε αρκετές από τις θέσεις μας.
Τα παιδιά περικυκλώθηκαν και, φυσικά, σπεύσαμε να τα σώσουμε.
Δεν τα καταφέραμε.
Είχαμε απώλειες.
Εγώ χτυπήθηκα στη γάμπα.
Ευτυχώς, τα παιδιά σώθηκαν – σύρθηκαν έξω» τονίζει ο Krab.
Για οκτώ ημέρες ο Krab βρισκόταν πίσω από το «μέτωπο» για θεραπεία.
Εν τω μεταξύ, τότε ορίστηκε διοικητής της δεύτερης διμοιρίας τυφεκιοφόρων.
Ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν ήταν έτοιμος για αυτή τη θέση.
Οι ανώτεροι συνάδελφοι τον βοήθησαν και τον υποστήριξαν.
Μέχρι το καλοκαίρι είχε καταφέρει να τα βγάλει πέρα.
Η ουλή που παραμένει ακόμα
«Το Nevelskoye ήταν στα καλύτερά του…
Ήταν δύσκολο να υποστηρίξουμε το πεζικό από τα τεθωρακισμένα οχήματα, επειδή τα drones πετούσαν σαν μύγες και μας επιτίθονταν με ATGM.
Οι Ουκρανοί αμύνονταν σε μεγάλα χωμάτινα αναχώματα.
Κάποιες από τις θέσεις τους είχαν διαμορφωθεί ήδη από το 2014, όπως μαρτυρούσαν οι επιγραφές στους τοίχους, τις οποίες είδαμε αργότερα.
Άλλες χτίστηκαν στην πορεία – ήταν κτισμένες σε ένα γυμνό χωράφι» υποστηρίζει ο Krab.
«Αντιμετωπίσαμε τους μαχητές από την 59η ξεχωριστή μηχανοκίνητη ταξιαρχία πεζικού της AFU, η οποία θεωρείται ελίτ.
Και επίσης μισθοφόρους από τη Λεγεώνα των Ξένων, κυρίως Γεωργιανούς και Πολωνούς.
Αμύνθηκαν και επιτέθηκαν επιδέξια.
Αλλά οι μονάδες τους «εξοντώθηκαν», διαλύονταν σιγά-σιγά.
Ο οικισμός ήταν μικρός, υπήρχαν 40 σπίτια και τρία υπόστεγα.
Τα κτίρια αυτά καταλήφθηκαν μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο.
Η προέλαση παρεμποδίστηκε από τις μάχες στις αποβάσεις, όπου εκτυλίχθηκαν τα κυριότερα γεγονότα.
Οι Ουκρανοί επιχειρούσαν σε μικρές ομάδες, με έως και έξι άτομα προσωπικό που μεταφέρονταν στις αποβάσεις με ένα θωρακισμένο όχημα Humvee, χρησιμοποιώντας τόσο σοβιετικά όσο και νατοϊκά όπλα.
Οι θέσεις άλλαζαν χέρια.
Κάθε φορά ήταν 50/50 – αν θα μπορούσαμε να μπούμε ή όχι, αν θα μπορούσαμε να καταστείλουμε εγκαίρως τα εχθρικά πυρά ή όχι.
Ο τρίτος τραυματισμός – ένα κομμάτι θραύσματος πέρασε εφαπτόμενα και χτύπησε το κράνος μου, χτυπώντας το φρύδι μου.
Έχω ακόμα μια ουλή.
Το τέταρτο – το απέκτησα όταν πέσαμε με έναν στρατιώτη από γειτονική μονάδα σε πυρά πυροβολικού.
Πέντε θραύσματα στην ωμοπλάτη.
Και ο τύπος που ήταν δίπλα μου τραυματίστηκε πιο σοβαρά – του έδωσα τις πρώτες βοήθειες, και μετά τον πήραν.
Δεν ξέρω πώς εξελίχθηκε η τύχη του» υποστηρίζει ο Krab.
Τρία χιλιοστά από την καρδιά μου
Στις 24 Ιανουαρίου – άλλη μια πτώση από χειροβομβίδα.
«Φίλιες δυνάμεις προχώρησαν σε θέσεις που ήταν μπροστά μας.
Άρχισαν να δέχονται επιθέσεις με χειροβομβίδες, με ρουκέτες, οπότε πήγα να τους βοηθήσω.
Είπαν στον ασύρματο ότι είχαν τραυματιστεί, αλλά στην πραγματικότητα είχαν απλά πανικοβληθεί.
Δεν πρόλαβα να κρυφτώ και χτυπήθηκα από μια VOG -17 (χειροβομβίδα).
Τώρα υπάρχει ένα θραύσμα στα τρία χιλιοστά από την καρδιά μου.
Δεν το έβγαλαν ποτέ.
Ένα άλλο διαπέρασε την ωμοπλάτη μου και τον πνεύμονα» αφηγείται ο Krab.
Αφού πέρασε έναν μήνα στο νοσοκομείο, επέστρεψε στο στρατό και μετά πάλι στην πρώτη γραμμή.
Οι μάχες για το Nevelskoye ήταν δύσκολες και συνεχίστηκαν μέχρι την άνοιξη του 2024.
Τον Μάρτιο, το Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε την απελευθέρωση του οικισμού και οι ομάδες επίθεσης προχώρησαν.
Η ενέδρα
Τον Σεπτέμβριο, ο Krab πήγε σε αναγνωριστική αποστολή με άλλους Ρώσους στρατιώτες και έπεσε σε ενέδρα, όπου και δέχτηκε δύο σφαίρες στο χέρι.
«Τότε, φυσικά, δεν υπήρχε λόγος να πάω μπροστά.
Ένας διοικητής διμοιρίας έχει την πολυτέλεια να κινείται στην ουρά ή να βρίσκεται αλλού, λίγο πιο μακριά – για να διαχειρίζεται τη μάχη. Και είναι τόσο δύσκολο για μένα, θέλω να πηγαίνω δίπλα στους άνδρες μου»
Το αυτόματο τουφέκι που είχα για δύο χρόνια μου έσωσε τη ζωή.
Αν δεν ήταν αυτό, άλλη μια σφαίρα θα είχε χτυπήσει το στομάχι μου και δύσκολα θα έβγαινα από εκεί.
Οι Ουκρανοί ήταν μόλις 20 μέτρα μακριά, τους εντόπισα – και αμέσως ακούστηκαν πυρά…
Ήμασταν τυχεροί που το πολυβόλο τους μπλόκαρε και καταφέραμε να βγούμε έξω.
Το όπλο μου, ωστόσο, δεν θα ανακτηθεί ποτέ» λέει ο Krab.
Πέρασε ενάμιση μήνα σε γύψο, χειρουργείο.
«Όταν αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, ζήτησα να επιστρέψω στην τοποθεσία.
Δεν ήθελα να κάτσω άπραγος – πραγματοποίησα ασκήσεις στο πεδίο βολής.
Τότε οι στρατιώτες της 110ης έκαναν έφοδο στο Kurakhove, και πήγαν ακόμα πιο μακριά.
Μέχρι στιγμής ο Krab δεν μπορεί να πάει σε πολεμικές αποστολές όπως πριν – καθώς ακόμα φροντίζει το χέρι του.
Και ελπίζει να επιστρέψει στην υπηρεσία.
Δεύτερη οικογένεια
Στην ερώτηση γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Krab δίνει μια απλή εξήγηση: νιώθει ευθύνη για εκείνους που διοικεί.
Εδώ έχει βρει μια δεύτερη οικογένεια την οποία δεν θα εγκαταλείψει όσο διαρκεί ο πόλεμος.
Όπως πολλοί άνθρωποι, ο Krab ελπίζει σε μια γρήγορη ειρήνη.
Θέλει να επιστρέψει στις σπουδές του, αλλά προς το παρόν δεν κάνει μεγάλα σχέδια για το μέλλον – ζει την κάθε μέρα, «εδώ και τώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου