Στην παρούσα ανάρτηση, θα παρατεθούν τα πορίσματα στα οποία είχαν καταλήξει οι εβραίοι μετανάστες επιστήμονες στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1940 λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη, Paul Lazarsfeld (1901-1976), κοινωνιολόγος και μαθηματικός από την Αυστρία και Robert Merton, (1910-2003), πατέρας της σύγχρονης κοινωνιολογίας με καταγωγή από τη Ρωσία, και θα διερευνηθεί με ποιο τρόπο τα συμπεράσματά τους επαληθεύτηκαν στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Θα αναλυθούν οι όροι «ακτιβισμός του τεμπέλη» ή «ακτιβισμός του καναπέ», που έχουν μεν εξελιχθεί από εκείνη την εποχή, ωστόσο εξακολουθούν να διατηρούν τον ίδιο συναισθηματικό αντίκτυπο και επιχειρήματα σχετικά με το κατά πόσον μπορούν να μετριαστούν οι αρνητικές επιπτώσεις τους.
Τέλος, θα εξηγηθεί τι ρόλο έπαιξαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε πολιτικά κινήματα όπως το πασίγνωστο Occupy Wall Street και τα (made by USAID) 1 πραξικοπήματα των «Αραβικών ανοίξεων», αντλώντας από την έρευνα δύο τεχνοκοινωνιολόγων νεώτερης γενιάς, την καθηγήτρια κοινωνιολογίας Zeynep Tüfekçi και τον καθηγητή κοινωνιολογίας της δημοσιογραφίας Sakir Esitti.
Και στο βάθος… Σχολή της Φρανκφούρτης
Οι Lazarsfeld και Merton στο πρωτοποριακό δοκίμιό τους του 1948 με τίτλο Mass communication, popular taste and organized social action (Μαζική επικοινωνία, λαϊκές προτιμήσεις και οργανωμένη κοινωνική δράση), έγραψαν για τη δυνητική δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συγκρίνοντας τη δύναμη του ραδιοφώνου με τη δύναμη της ατομικής βόμβας.
Σημειωτέον, ότι οι δύο προαναφερθέντες έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο ως «σοσιαλιστές επιστήμονες» στις κατευθυνόμενες έρευνες για την καταστολή των μαζών του γερμανικού Ινστιτούτου για την Κοινωνική Έρευνα του πανεπιστημίου Γκαίτε της Φρανκφούρτης που έμεινε ευρέως γνωστό και διάσημο υπό τον άτυπο όρο «Σχολή της Φρανκφούρτης».
Οι Lazarsfeld και Merton θεωρούσαν ότι η τεράστια επιρροή των ΜΜΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό, αλλά χωρίς επαρκή έλεγχο, το πιθανότερο είναι ότι θα συνέβαινε το τελευταίο.
Σε εκείνο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση The Communication of Ideas του Ινστιτούτου Θρησκευτικών και Κοινωνικών Σπουδών επινόησαν τον όρο «ναρκωτική δυσλειτουργία» (Νarcotizing Dysfunction) που όρισαν ως την αρνητική παρενέργεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή την επί της ουσίας, υπνωτιστική επίδρασή τους σε ένα άτομο, προειδοποιώντας ότι αυτή η δυσλειτουργία μπορεί να αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να αναλάβουν οποιεσδήποτε αποτελεσματικές δράσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους όταν καταπατώνται.
Και δεδομένου ότι εξαιτίας των ΜΜΕ ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος αφιερώνεται στην ανάγνωση και την ακρόαση πληροφοριών, τελικά ο χρόνος που απομένει για οργανωμένη πολιτική και κοινωνική δράση είναι ελάχιστος έως μηδενικός. Και πράγματι, αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των Lazarsfeld και Merton: «Ο πολίτης απατάται πιστεύοντας ότι γνωρίζοντας απλώς τα προβλήματα της καθημερινότητάς του θα μπορέσει να κάνει κάτι για αυτά. Αν και είναι πλήρως ενημερωμένος, αν και ανησυχεί, και έχει κάθε είδους ιδέες για το τι πρέπει να γίνει, τελικά το μόνο που κάνει αφού τελειώσει το δείπνο του, ακούσει τα αγαπημένα του ραδιοφωνικά προγράμματα και διαβάσει τη δεύτερη εφημερίδα της ημέρας, είναι να πάει για ύπνο». (Σημ.: Τότε η τηλεόραση δεν ήταν ακόμα μαζικά διαδεδομένη).
«Χωνεύοντας» λοιπόν απλώς πλήθος πληροφοριών (οι περισσότερες από τις οποίες μας είναι άχρηστες, αν προσθέσουμε και τον καταιγισμό διαφημίσεων που σήμερα πια πασεισφρέει διαρκώς ανάμεσα στα ενημερωτικά άρθρα ή βίντεο) αισθανόμαστε σαν να έχουμε κάνει «κάτι».
Προσέξτε τη λειτουργία του μηχανισμού της ναρκωτικής δυσλειτουργίας: Δεδομένου ότι ο θεατής/ακροατής έχει ξοδέψει όλη την ενέργειά του για να ενημερωθεί [πολιορκούμενος και από πληθώρα διαφημίσεων], δεν του έχει απομείνει καθόλου άλλη, ώστε να πάρει οποιαδήποτε απόφαση ή να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις στον πραγματικό κόσμο.
Οι Lazarsfeld και Merton προειδοποίησαν ότι η αύξηση των δόσεων μαζικής επικοινωνίας μπορεί να μετατρέψει τους πολίτες από ενεργούς, σε εντελώς παθητικούς, και πράγματι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε μείζονα κλίμακα εξαιτίας της παγκόσμιας εξάπλωσης του διαδικτύου και των έξυπνων κινητών τηλεφώνων.
Ναρκωτική δυσλειτουργία και αμερικανικό Deep State
Στο σημείο αυτό θα επισημάνω ότι οι περισσότεροι κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι του μεσοπολέμου που προέρχονταν από την Ευρώπη και μεγαλούργησαν στις ΗΠΑ ήταν εβραϊκής καταγωγής και εργάζονταν άοκνα πάνω σε έρευνες για την αδρανοποίηση και τον υπνωτισμό των μαζών, στην κυβερνητική επιστήμη (cybernetics), στις ανθρώπινες κοινωνίες ως συστήματα κυβερνητικής, στην εφαρμογή ψυχιατρικών μεθόδων σοκ στις κοινωνίες και σε συστήματα στατιστικών που οι ίδιοι κατηγοριοποιούσαν σύμφωνα με τις εντολές των χρηματοδοτών τους.
Ποια είναι η εξήγηση αυτής της εμμονής καθυπόταξης των συνανθρώπων τους;
Λόγω της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη οι εβραίοι επιστήμονες χρηματοδοτούνταν από εβραϊκούς οργανισμούς και λόμπι, όπως η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee), η Εβραϊκή Επιτροπή Εργασίας (Jewish Labor Committee) καθώς και από το φιλοσιωνιστικό ίδρυμα Ροκφέλλερ κ.ά. έχοντας εντολή να προσέξουν την άνοδο του ναζισμού. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν παρά η επιφανειακή δικαιολογία. Στόχος ήταν να εξαλειφθούν οι αντιδράσεις για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και αργότερα για την επιβολή παγκόσμιας σιωνιστικής κυριαρχίας.
Μέσω των ερευνών όμως εκείνης της εποχής προέκυψαν συγκλονιστικά συμπεράσματα για το πώς μπορεί να χειραγωγηθούν και να αδρανοποιηθούν δίχως συλλήψεις, βασανιστήρια ή δολοφονίες ακόμα και οι ενεργοί πολίτες.
Ο Lazarsfeld που υπήρξε διευθυντής του Γραφείου Εφηρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διηύθυνε το περιβόητο Radio Project στις ΗΠΑ και υπήρξε προϊστάμενος του έτερου διάσημου μέλους της Σχολής της Φρανκφούρτης Theodor Adorno, ο οποίος λάνσαρε το πονηρό αφήγημα της «Αυταρχικής Προσωπικότητας» και του «αντισημιτισμού» και που αργότερα έγινε διευθυντής του ίδιου προγράμματος.
Το Radio Project ήταν ένα πρόγραμμα που μελετούσε τις συνέπειες των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τη ναρκωτική δυσλειτουργία που προκαλούν στις ανθρώπινες κοινωνίες, φαινόμενο που τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των σιωνιστών καθώς εξυπηρετούσε ιδιαιτέρως τη βούληση της εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου σιωνιστικού κράτους που η ηγεσία του θα παρέμενε ανενόχλητη από τις διαμαρτυρίες των «υπηκόων» του διότι πολύ απλά όντας απασχολημένοι στο να αφομοιώσουν τον καταιγισμό πληροφοριών, δεν θα τους έμενε καθόλου χρόνος να αντιδράσουν στην καταπίεση που θα υφίσταντο.
Ούτε αστυνομία, ούτε δακρυγόνα, ούτε συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Οι μεγάλες μάζες πολύ απλά μέσω της ναρκωτικής δυσλειτουργίας δεν θα είναι ποτέ σε θέση να αντιδράσουν κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Για να καταλάβουμε μάλιστα πώς δομήθηκε σιγά σιγά το βαθύ αμερικανικό κράτος (Deep State) που είναι κατά βάσιν σιωνιστικό, η πρώτη σύζυγος του Lazarsfeld ήταν η επίσης εβραία ψυχολόγος Mary Jahoda που μαζί με τον επίσης εβραίο ψυχίατρο Nathan Ackerman συνέγραψαν τη μελέτη Antisemitism and Emotional Disorder: A Psychoanalytic Interpretation (Αντισημιτισμός και συναισθηματική διαταραχή: μια ψυχαναλυτική ερμηνεία), 1950, που χαρακτήριζε ψυχοπαθείς όσους ήταν απλώς πατριώτες, βαφτίζοντάς τους εντελώς αυθαίρετα «αντισημίτες». Και οι δύο αυτοί επιστήμονες έγιναν αργότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του τρομερού για τα απάνθρωπα πειράματά του πάνω σε ανθρώπους Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου.
Οι περισσότεροι εβραίοι επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών που κατέφυγαν στις ΗΠΑ κατά την περίοδο της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη ανήκαν στη Σχολή της Φρανκφούρτης.
Σταδιακά όμως «όλως τυχαίως» τα μέλη της Σχολής έλαβαν θέσεις – κλειδιά σε διάφορα ερευνητικά τμήματα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (Office of Strategic Services-OSS, πρόγονο της CIA), του Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence-ONI) και του Υπουργείου Εξωτερικών, διαμορφώνοντας το λεγόμενο βαθύ αμερικανικό κράτος μαζί με μέλη των τεκτονικών στοών που ήταν ενεργές ήδη από την εποχή του προέδρου Ουάσινγκτον και της Αμερικανικής Επανάστασης.
(* Διαβάστε περισσότερα για τη Σχολή της Φρανκφούρτης και για το πότε, πώς και γιατί κατασκευάστηκε ο όρος «αντισημιτισμός» στο βιβλίο μου «Τι είναι και τι επιδιώκει ο μετανθρωπισμός», μέρος Γ΄, εκδ. Μιχάλη Σιδέρη):
Η ψευδαίσθηση της πολιτικής δράσης στα Social Media
Καθώς λοιπόν πενήντα χρόνια πριν από την εμφάνιση του διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης τα αποτελέσματα των ερευνών των Lazarsfeld και Merton έγιναν γνωστά στους αρμόδιους κύκλους, είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε ότι αυτή η θεωρία πράγματι ισχύει σε στην εποχή της επιταχυνόμενης μαζικής συνδεσιμότητας.
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που «ποστάρουν» καθημερινώς φωτογραφίες, σκιτσάκια ή αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης επί παντός επιστητού ή αναπαράγετε ή γράφετε διαρκώς οι ίδιοι λιβέλους κατά της κυβέρνησης και γενικότερα κατά της ανομίας, της βίας, της εγκληματικότητας και της διαφθοράς και επαναλαμβάνετε τα απολύτως αναποτελεσματικά «Ξυπνήστε επιτέλους», «σανοφάγοι», «πρόβατα», «μπεεεεε» κ.ά, και δεν βλέπετε απολύτως καμμία πολιτική αλλαγή, αλλά δεν συμμετέχετε σε κάποια οργανωμένη κίνηση και δεν έχετε φυσική παρουσία, τώρα μπορείτε να καταλάβετε το γιατί «δεν γίνεται τίποτε» και «δεν κουνιέται φύλλο»: διότι εσείς οι ίδιοι είστε μέρος του προβλήματος και εξυπηρετείτε την διαιώνιση του ολοκληρωτισμού.
Χιουμοριστικό σκίτσο που αποδίδει πολύ επιτυχημένα την ψευδαίσθηση εκατομμυρίων χρηστών των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ότι είναι πολιτικά ενεργοί και… πολεμούν την εξουσία με διαδικτυακούς λιβέλους και τίποτε άλλο.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν πέφτουν με αγανακτισμένα post, βρισιές, «μου αρέσει» και «κοινοποιείστε».
Ιδού γιατί:
Ο καθηγητής Esitti στο δοκίμιό του με τίτλο Narcotizing Effect of Social Media (2016), προειδοποιεί ότι «η ανάρτηση πολιτικών ζητημάτων σε πλατφόρμες αυτού του είδους μπορεί να δώσει στον χρήστη μια ψευδαίσθηση ολοκλήρωσης και να χρησιμεύει ως εργαλείο που ικανοποιεί τον εαυτό του και ναρκώνει τους συμμετέχοντες» (σελ. 1025).
Όπως επισημαίνει, ο αγγλικός όρος slacktivism, που είναι ο συνδυασμός των λέξεων «slacker» (τεμπέλης) και «activism» (ακτιβισμός) και σημαίνει ακτιβισμός του τεμπέλη, είναι ο σύγχρονος όρος για τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας, καθώς ο κίνδυνος των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το ότι λειτουργούν ως εσφαλμένη και παραπλανητική εναλλακτική της πραγματικής πολιτικής συμμετοχής.
Παρόμοιοι όροι που απηχούν τη θεωρία της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι clicktivism, ακτιβισμός του καναπέ ή πολιτική δράση του καναπέ.
Αυτοί οι όροι αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι που νομίζουν ότι «συμμετέχουν» σε πολιτικές δράσεις μέσα από την άνεση του σπιτιού τους πιστεύοντας ότι «τα δίνουν όλα», στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να δώσουν μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και να κάνουν κλικ στην ένδειξη «αποστολή» (send) προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα ηλεκτρονικό ψήφισμα ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό.
Ο Esitti γράφει χαρακτηριστικά:
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν στα άτομα την ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις δυσαρέσκειές τους στον κυβερνοχώρο. Στην περίπτωση αυτή, (αν εφαρμόσουμε την προσέγγιση της ναρκωτικής δυσλειτουργίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) η έκφραση ιδεών, συναισθημάτων και οι δυσαρέσκειες στον κυβερνοχώρο μπορεί να κάνουν τους χρήστες να αισθάνονται ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Πιο ξεκάθαρα, η έκφραση συναισθημάτων μέσω αποστολής μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, tweets ή αναρτήσεων θα μπορούσε να χρησιμεύει για αυτοϊκανοποίηση.
»Συνεπώς, η κοινωνική συνείδηση των ατόμων «παραμένει πεντακάθαρη» (όπως ακριβώς τόνισαν οι Lazarsfeld και Merton προ πολλού) εφόσον και ανησυχούν, και ενημερώθηκαν και εξέφρασαν τα συναισθήματά τους για το θέμα.
»Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορούν να θεωρηθούν ως «κοινωνικό ναρκωτικό» ή «το νέο όπιο των σύγχρονων κοινωνιών». Γιατί γνωρίζοντας, ανησυχώντας και εκφράζοντας συναισθήματα στον κυβερνοχώρο, δεν σημαίνει ότι ακολουθούνται πάντα από εκτός σύνδεσης συμμετοχή και ενέργειες στον πραγματικό κόσμο.
»Οι άνθρωποι είναι πιο ισχυροί όταν έχουν φυσική παρουσία στους δρόμους και συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Επομένως, η ανάρτηση ορισμένων πληροφοριών, η κοινή χρήση εικόνων, ο σχολιασμός στο Facebook ή το retweet μιας ανάρτησης στο Twitter (σήμερα Χ), η σύντομη εμφάνιση κάποιας φαινομενικής ανησυχίας, όπως άλλωστε δήλωναν οι Lazarsfeld και Merton, γίνονται ο τρόπος να έχουν οι άνθρωποι ήσυχοι τη συνείδησή τους».
Ο νομικός Ryan Budish, ειδικός σε θέματα διακυβέρνησης τεχνητής νοημοσύνης και λογοκρισίας διαδικτύου και νυν υπεύθυνος Απορρήτου και Δημόσιας Πολιτικής του Meta, σε άρθρο του με τίτλο Click to change: Optimism despite online activism’s unmet expectations (Κλικ για την αλλαγή: Αισιοδοξία παρά τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του διαδικτυακού ακτιβισμού), 2012, τονίζει ότι «αυτή η διαδικασία μειώνει δραματικά το κόστος συμμετοχής, καθιστώντας τη συμμετοχή σε μια διεκδίκηση, ασήμαντη υπόθεση. Έτσι, μία οργάνωση μπορεί εύκολα να υποστηρίξει ότι έχει χιλιάδες ή εκατομμύρια μέλη, των οποίων ωστόσο η μοναδική συνεισφορά δεν είναι τίποτα άλλο από την παροχή μιας διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου» (σελ. 750).
Με άλλα λόγια, επειδή στον διαδικτυακό κόσμο απαιτείται λιγότερη προσπάθεια για να εμπλακούμε πολιτικά, μπορεί να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε πολύ σε μια πολιτικοκοινωνική διεκδίκηση, ενώ επί της ουσίας δεν κάνουμε απολύτως τίποτε.
Η δε μελέτη των Kirk Kristofferson, Katherine White, και John Peloza, με τίτλο The Nature of Slacktivism: How the Social Observability of an Initial Act of Token Support Affects Subsequent Prosocial Action (Η φύση του ακτιβισμού του καναπέ: Πώς η κοινωνική παρατηρησιμότητα μιας αρχικής πράξης συμβολικής υποστήριξης επηρεάζει την επακόλουθη προκοινωνική δράση), 2014, επισημαίνει ότι «τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ενθαρρύνουν μορφές διαδικτυακού ακτιβισμού χαμηλής προσπάθειας (π.χ. συμβολική υποστήριξη, όπως retweet ή αλλαγή φωτογραφιών προφίλ) που υποκαθιστούν και καταστέλλουν τις μακροπρόθεσμες προσπάθειες των πραγματικών ακτιβιστών» (σελ. 1150).
Μ’ άλλα λόγια, η εικονική «υποστήριξη» ισοδυναμεί με το απόλυτο ΤΙΠΟΤΕ.
Για να το πω πιο κυνικά, ο ακτιβισμός του καναπέ μας κάνει να νιώθουμε ότι συνεισφέρουμε σημαντικά στα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν ενώ, στην πραγματικότητα, έχουμε ελάχιστο έως καθόλου αντίκτυπο και υπονομεύουμε τις προσπάθειες των ακτιβιστών που δρουν στον πραγματικό κόσμο.
Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται ζοφερό, πολλοί μελετητές έχουν ωστόσο μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση: για παράδειγμα, οι κοινωνιολόγοι Terence McDonnell, Sarah Neitz και Marshall Taylor στη μελέτη τους με τίτλο Armchair Citizenship and Ontological Insecurity: Uncovering Styles of Media and Political Behavior (Πολίτες πολυθρόνας και οντολογική ανασφάλεια: αποκάλυψη στυλ μέσων ενημέρωσης και πολιτική συμπεριφορά), 2023, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «υπάρχει μια κατηγορία πολιτών στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να εμπλακούν πολιτικά στο διαδίκτυο, διαφορετικά δεν θα είχαν εμπλακεί καθόλου» (σελ. 2).
Η μελέτη προβλέπει ότι όσοι εμπίπτουν στην κατηγορία των «πολιτών του καναπέ» συνδέονται συνήθως με την εμπειρία της οντολογικής ανασφάλειας, υποδηλώνοντας ότι η συμπεριφορά τους ως πολίτες του καναπέ αντανακλά με μεγαλύτερη ακρίβεια την αίσθησή τους ότι «ο κόσμος κινείται πολύ γρήγορα γύρω τους» και αδυνατούν να τον παρακολουθήσουν.
Αυτή η κατηγορία νιώθει ανακούφιση περισσότερο στους διαδικτυακούς χώρους, παρά στους πραγματικούς όπου νιώθει άγχος. Σε αυτή την περίπτωση, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορεί να αποτελέσουν γι’ αυτούς καταφύγιο.
Σύμφωνα με την προαναφερθείσα μελέτη «αν και είναι πιθανόν οι Lazarfeld και Μerton να είχαν δίκιο στο ότι το να είναι κανείς ενημερωμένος μερικές φορές αποτρέπει την πολιτική κοινωνική δράση, αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα στο ότι η πολιτική συνείδηση των πολιτών του καναπέ ναρκώνεται, αλλά πιθανότατα στο ότι αυτή η νάρκωση είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν διαθέτουν αρκετό πλαίσιο ή αυτοπεποίθηση ώστε να γνωρίζουν πώς να ενεργούν» (σελ. 13-14).
Όσον αφορά την προδομένη πατρίδα μας, κρίνοντας από την κάθετη πτώση του διανοητικού επιπέδου και της ποιότητας υπηρεσιών σε κάθε τομέα της ζωής που καθιστά πλέον τη λειτουργία της δυσλειτουργική και υπονομεύει ακόμα και την ύπαρξή της, συνάγουμε ότι σήμερα πια η πλειοψηφία των Ελλήνων «πολιτών» ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία (έχουν γίνει ανερμάτιστοι), και επιπλέον, δεν είναι πλέον Έλληνες το γένος, αλλά «ελληνοποιημένοι», ένα συνονθύλευμα αλλογενών ατόμων δίχως κοινές ιστορικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές ρίζες, με μόνο στόχο τη δυνατότητα καταναλωτισμού…
Δίνοντας περαιτέρω έμφαση στις θετικές επιδράσεις των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στην πολιτική δέσμευση, η Zeynep Tüfekçi στο βιβλίο της Twitter and Tear Gas: The Power and Fragility of Networked Protest (Τουΐτερ και δακρυγόνα: Η δύναμη και η ευθραυστότητα της διαδικτυακής διαμαρτυρίας), 2017, διερευνά τον ρόλο που έχουν παίξει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στην κοινωνική και την πολιτική οργάνωση.
Η Tüfekçi εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους μας ωφελούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Οι ψηφιακές τεχνολογίες συνδεσιμότητας επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον χώρο και τον χρόνο· αλλοιώνουν την αρχιτεκτονική του κόσμου… Δεν χρειάζεται πλέον να έχετε έναν τηλεοπτικό σταθμό ή να είστε εκδότης μιας εφημερίδας για να κάνετε ένα βίντεο ή ένα άρθρο διαθέσιμο σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους» (σελ. 155).
Όσον αφορά την κοινωνική δράση, υποστηρίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο για τους πολίτες της εργατικής τάξης ώστε να σχηματίσουν ένα ενοποιημένο μέτωπο ενάντια στο 1% των ελίτ.
συνέχεια του άρθρου στο απεροπια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου