Τα τελευταία χρόνια οξύνεται ιδιαίτερα η επιθετικότητα των σκοταδιστικών και των εξουσιαστικών ιερατείων ενάντια στην ανθρώπινη φύση με σκοπό να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα από τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, μετακυλίοντάς τα στην υποτιθέμενη ατελή ‘ανθρώπινη φύση’. Για να δικαιολογήσουν αυτή την προσέγγισή τους αντιμετωπίζουν, συνειδητά και σκόπιμα, τον άνθρωπο ως ζώον που κινείται με βάση το ένστικτο, σαν να μην μεσολάβησαν η ιστορία του homo sapiens και οι μετέπειτα σταθμοί του ανθρώπινου πολιτισμού με την προϊούσα κοινωνικοποίηση του ανθρώπινου είδους, η οποία αποτυπώθηκε σε συστήματα ηθικοκοινωνικών αξιών, σε παγκόσμια αποδεκτούς νόμους και ‘Χάρτες Δικαιωμάτων’ που κατοχυρώνουν τον άνθρωπο ως ‘ζώον πολιτικόν’ και ως κοινωνική οντότητα, δηλαδή ως αυτόνομη προσωπικότητα, με ελεύθερη βούληση. Σε αυτή την αργόσυρτη και βασανιστική πορεία του ανθρώπινου είδους συντελέστηκε, με όρους εξελισσόμενης κοινωνίας, η προοδευτική μετεξέλιξη του ενστίκτου σε κοινωνική συνείδηση, σε αυτογνωσία, σε συνειδητοποίηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων έναντι των άλλων καθώς και έναντι του κοινωνικού συνόλου και τελικά σε ‘ανθρώπινη φύση’, γεγονός που δείχνει πως η ανθρώπινη φύση δεν είναι ένα υπεριστορικό και συνεπώς εξωκοινωνικό μέγεθος, αλλά δημιούργημα των εκάστοτε φυσικών και κύρια των οργανωμένων οικονομικοκοινωνικών συνθηκών. Οπότε το συμπέρασμα είναι πως το αίτιο είναι η φύση των οργανωμένων οικονομικοκοινωνικών συνθηκών, δηλαδή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος που διαθέτει διαμορφωτική ισχύ επί των δημιουργημάτων του και το αιτιατό είναι η ελαστική και ανάλογα προσαρμοζόμενη ‘ανθρώπινη φύση’. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο παραγνωρίζει πως ο άνθρωπος που γεννιέται ανίσχυρος και χωρίς διαμορφωμένη φύση σε συνθήκες που διαμορφώνονται από το πανίσχυρο κοινωνικο σύστημα που αυτό βάζει, δια της διαδικασίας κοινωνικοποίησης των ανθρώπων, την δική του σχεδόν ανεξίτηλη σφραγίδα πάνω στα ανθρώπινα όντα. Βέβαια τα ανθρώπινα όντα μπορούν δια της λογικής, των εμπειριών τους και του ορθολογισμού να αρνηθούν τον υφιστάμενο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και να συλλάβουν, να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο και να αγωνιστούν για την πραγμάτωσή του. Καλύτερος κόσμος σημαίνει, προφανώς, και καλύτερη κοινωνικοποίηση, δηλαδή περισσότερο κοινωνικοποιημένη ανθρώπινη φύση που εκδηλώνεται ως κοινωνική συνείδηση με ανθρωπινότητα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση.
Η κερδόφιλη και μισάνθρωπη, η απάνθρωπη, καταστροφική και παρακμιακή φύση του καπιταλισμού οδήγησαν, με την βοήθεια των σκοταδιστικών μύθων και θεσμών, των μηχανισμών καταστολής και του εξουσιαστικού φόβου, μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας στην εξαχρείωση, στην υποταγή και στην μοιρολατρία που δρα ως φύλακας και συντηρητής του καπιταλισμού, έτοιμο να κατασπαράξει το υπόλοιπο που κατάληξε στην αμφισβήτηση και στην άρνησή του. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται οι αγώνες των μεν για την συντήρηση και διαιώνιση του καπιταλισμού, ενώ για τους δε, η άρνηση και οι κοινωνικοί αγώνες αποσκοπούν στην αντικατάστασή του από ένα ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα που θα αλλάξει την φιλοσοφία και τον τρόπο της κοινωνικοποίησης των ανθρώπων. Για να συμβεί, όμως, αυτό χρειάζεται να κατανοηθούν απ’ όλους μας, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό, οι συνθήκες γένεσης των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας, με τελευταίο στάδιό τους τον νεοφιλελεύθερο μανιακό καπιταλισμό και ταυτόχρονα να μελετηθούν επιστημονικά, χωρίς θρησκευτικές και ιδεολογικές παρωπίδες, σε βάθος οι όροι υπέρβασής του προς έναν καλύτερο, δικαιότερο, δημοκρατικότερο και ειρηνικότερο οικουμενικό κόσμο.
Οι συνθήκες γένεσης των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας, έχουν αναλυθεί και κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό με κατάληξη πως αυτά ριζώνουν στην εποχή που κάποιοι επέβαλλαν de facto την διάσπαση της ενότητας της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας και την ολοκλήρωσαν de jure με την θέσπιση του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στην γη, στους ανθρώπους, στα μέσα παραγωγής και στον κοινωνικό πλούτο. Οι αρχαίοι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι, οι πρώιμοι σοσιαλιστές και ιδιαίτερα ο Μαρξ και ο Ένγκελς έθεσαν, μελέτησαν και ανάλυσαν σε βαθμό ριζικής άρνησης των συστημάτων της κοινωνικής ανισότητας. Δυστυχώς, όμως, η έρευνα, η μελέτη και η θεμελίωση μιας επιστημονικής θεωρίας, που θα έκανε κατανοητούς τους όρους υπέρβασης του καπιταλισμού, αλλά και την θέση για μια μετακαπιταλιστική κοινωνία των ίσων, διαφορετικών αλλά ίσων, σκόνταψε στην υποκειμενικότητα και την εξουσιομανία των περισσότερων ηγητόρων όλων των μεγάλων επαναστάσεων των νεότερων χρόνων, γεγονός που δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή τους. Η πολυδιάσπαση, σε βαθμό κονιορτοποίησης, όλων των ‘προοδευτικών’, ‘δημοκρατικών’, ‘σοσιαλιστικών’ και ‘κομμουνιστικών’ επαναστατικών κινημάτων αποτελεί τρανή απόδειξη αυτής της αποτυχίας, τα απόνερα της οποίας έχουν οδηγήσει στην ανάλωση της δυναμικής τους στον εσωτερικό τους εμφύλιο πόλεμο, γεγονός που λειτουργεί ως ‘φιλί της ζωής’ για τον ζόμπι καπιταλισμό που έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο, αλλά επιβιώνει ως δημιουργός της ‘εποχής των τεράτων’, χάρη στην αδυναμία των ‘αριστερών’ ηγεσιών να αποβάλλουν από το φαντασιακό τους το εξουσιαστικό τριτοτεταρτοδιεθνιστικό ή και το λεγόμενο ‘αναρχικό’ μοντέλο κοινωνίας.
Η ιστορία διδάσκει πως, όσο αυτή η εξάρτηση από τις ιδεολογίες του 19ου και του 20ου αιώνα, ως μεταφυσική πνευματική/πολιτική ανωμαλία περί ‘κυβερνώσας αριστεράς’ για λογαριασμό του κεφαλαίου, δεν ξεπερνιέται σε επίπεδο επαναστατικής θεωρίας που θα ενώνει τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού σε μια ενιαία ουμανιστική επαναστατική δύναμη αναίμακτης ανατροπής του καπιταλισμού στην βάση της διαχρονικής στρατηγικής τους για την αταξική αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των κοινωνιών σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, τόσο η καπιταλιστική βαρβαρότητα θα οξύνεται ως τοξική δύναμη ολικής καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού, της ζωής και του πλανήτη. Το χειρότερο, σε αυτήν την περίπτωση είναι πως οι δυνάμεις της καπιταλιστικής αντίδρασης μπορούν να παραπλανούν, με την βοήθεια της όποιας συστημικής ‘αριστεράς’ τις κοινωνίες, επικαλούμενες ως άλλοθι τους ελάχιστους θερμοκέφαλους που νομίζουν, ή κάποιοι τους έπεισαν (;) ότι θα γκρεμίσουν τον πάνοπλο καπιταλισμό με επαναστατική γυμναστική, τσιτατολογία, προσωπολατρίες, παρωχημένα συνθήματα, λιανοτούφεκα και βεγγαλικά που επιτρέπουν στην εξουσία να τους εμφανίζει ως ‘τρομοκράτες’ για να κρύβει την δική της κρατική τρομοκρατία. Έτσι, όμως, οι αυτόκλητοι ‘απελευθερωτές’ στιγματισμένοι ως ‘τρομοκράτες’ αφαιρούν, θελητά ή αθέλητα (;) δεν έχει σημασία, από τις κοινωνίες την δυνατότητα να αναδειχθούν οι ίδιες νικητές αφοπλίζοντας ηθικά, πολιτικά και επιχειρησιακά τις δυνάμεις της βίας, της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της αδικίας, της ανηθικότητας, της αλλοτρίωσης και της καταστροφής, γεγονός που θα μπορούσε να καταργήσει οριστικά και αμετάκλητα θώκους εξουσίας και να ματαιώσει τις εξουσιαστικές ονειρώξεις των αυτόχριστων ‘απελευθερωτών’ της κοινωνίας, οι οποίοι κάνουν πως ξεχνούν πως η απελευθέρωση της κοινωνίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει παρά να είναι έργο της ίδιας της κοινωνίας, για να είναι απελευθέρωση και όχι καινούργια δουλεία.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι εξουσιαστικές ελίτ φροντίζουν να κρατήσουν τις κοινωνίες μακριά από την στοιχειώδη λειτουργία τους να κοινωνικοποιούν τα μέλη τους στην βάση των αρχών της ισοτιμίας, της ισονομίας, της ισηγορίας, της αμοιβαιότητας, της συνεργασίας, της συλλογικότητας, της κοινωνικής ηθικής, της αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης και αντ’ αυτής να αναλαμβάνουν υποκατάστατοι θεσμοί και πληρωμένοι ντελάληδες να διακηρύσσουν με θράσος, πως τα εγκλήματα που διαπράττει ο καπιταλισμός για την μεγιστοποίηση του κέρδους των λίγων οφείλονται στην ατελή ανθρώπινη φύση και όχι στην εγκληματική φύση του καπιταλισμού. Καλοβολεμένοι καθηγητάδες, ‘ειδικοί’ και ακαδημαϊκοί βγαίνουν κάθε τόσο στα εξουσιαστικά μπαλκόνια της παραπληροφόρησης και της αποβλάκωσης για να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους υποστηρίζοντας πως οι αιτίες για τους πολέμους, για τις ακραίες φυσικές καταστροφές καθώς επίσης και για την φτώχεια έχουν ‘ανθρωπογενή προέλευση’ και εκπορεύονται από την υποτιθέμενη ‘άπληστη ανθρώπινη φύση’, απαλλάσσοντας έτσι την εγκληματικά άπληστη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και των φορέων του. Έτσι βάζοντας δίπλα στα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία σοβαροφανείς ψευδοεπιστήμονες, που μισούν τις κοινωνίες, καταφέρνουν με ψευδοθεωρίες να περάσουν στις κοινωνίες την αντίληψη πως, λ. χ. για την ρύπανση του περιβάλλοντος, φταίνε οι άνθρωποι με το σχεδόν μηδενικό ενεργειακό αποτύπωμα και όχι οι ουρανομήκης καμινάδες των ορυκτών καυσίμων με ενεργειακά αποτυπώματα δισεκατομμυρίων μονάδων, προκειμένου οι πολεμικές οικονομίες τους να παράξουν εντατικά όπλα και συστήματα μαζικής εξόντωσης των ανθρώπων, αντί της κοινωνικά ελεγχόμενης ήπιας οικονομίας παραγωγής αγαθών ευημερίας, πολιτισμού και ειρήνης.
Και επειδή αυτή η παραπληροφόρηση αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία διαμορφώνει τους όρους της πρώτης φάσης της κοινωνικοποίησης των ανθρώπων σε συνθήκες οικογένειας για να καταλήξει, ιδιαίτερα στην περίπτωση απληροφόρητων γονέων, σε κακοποίηση της κοινωνικοποίησης των παιδιών. Αλλά και στην δεύτερη φάση της κοινωνικοποίησης των παιδιών, δηλαδή, στο σχολείο, η κακοποίηση της κοινωνικοποίησής τους συνεχίζεται από την συστημικά κακοποιημένη παιδεία, η οποία λειτουργεί ως αναπαραγωγική δύναμη του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος της κοινωνικής ανισότητας, της αδικίας, του άγονου ανταγωνισμού, της φτώχειας, του θρησκευτικού, του ιδεολογικού, του πολιτικού και του κοινωνικού μίσους και του πολέμου, με κατάληξη την προϊούσα καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τέλος, στην Τρίτη και τελευταία φάση της ολοκλήρωσης της ανθρώπινης φύσης, η θέση που παίρνει ο καθένας στην παραγωγική διαδικασία αποτελεί το οριστικό καλούπι της. Έτσι όσοι κληρονομούν μια θέση που τους επιτρέπει να ζουν εκμεταλλευόμενοι την εργασία άλλων ανθρώπων διαμορφώνουν σταδιακά την φύση του εξουσιαστή, με όλα τα απάνθρωπα, βρωμερά, ‘αμαρτωλά’ και καταστροφικά συμπαρομαρτούντα. Αντίθετα όσοι αναγκάζονται να ζουν υπό συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, βλέπουν την ανθρώπινη φύση τους να αναγκάζεται, με αντάλλαγμα την με το ζόρι επιβίωσή τους, να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Το συμπέρασμα είναι πως στις κοινωνίες της κοινωνικής ανισότητας δεν υπάρχει μια κοινή για όλους τους ανθρώπους ανθρώπινη φύση, αλλά όσες χρειάζεται το σύστημα για την αναπαραγωγή και την διαιώνισή του. Και επειδή αυτά τα οικονομικοκοινωνικά συστήματα στηρίζονται στην βία και χαρακτηρίζονται από πολλαπλούς πολυεπίπεδους ανταγωνισμούς και θανάσιμες συγκρούσεις, από αβεβαιότητα και αστάθεια, γι’ αυτό και οι αντίστοιχες ‘ανθρώπινες φύσεις’ καταλήγουν να είναι συστημικές, ρευστές και αβέβαιες και όχι ανθρώπινες, αλλά συστημικές και κατά κανόνα εθελόδουλες και μοιρολατρικές.
Έτσι φτάσαμε στο ‘τέλος της ιστορίας’ και πριν φτάσουμε και στον ‘τελευταίο άνθρωπο’ καλά είναι να αναλογιστούμε τις ατομικές, συλλογικές και κοινωνικές ευθύνες μας, που αφήσαμε τις κοινωνίες μας να κατρακυλήσουν στο στάδιο της βαρβαρότητας, την στιγμή μάλιστα που οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες, μπορούν, υπό τον όρο της απελευθέρωσής τους από τον μισανθρωπισμό και την εγκληματικότητα του κεφαλαίου, να κάνουν πραγματικότητα το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανιστικού πολιτισμού.
Θα χρειαστεί, βέβαια, να ξεκινήσουμε με την εξυγίανση των σκόπιμα νοθευμένων εννοιών, με την αποκατάσταση της εξουσιαστικά κακοποιημένης γλώσσας και με την αποκάθαρση της κοινωνικής μας φύσης από όλα τα σκοταδιστικά, εξουσιαστικά και συστηματικά παράσιτα, που της φόρτωσαν τα συμφέροντα των λίγων, τα οποία φαντάστηκαν πως μπορούν να χειραγωγούν στο διηνεκές τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα προκειμένου να ικανοποιούν τις νοσηρές φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις τους.
Το πιο μεγάλο ταξίδι της κοινωνικής απελευθέρωσης για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς συστημικούς εξουσιαστικούς καταναγκασμούς και με αυθεντική την ανθρώπινη φύση μας, ξεκινά με το πρώτο μικρό βήμα του καθενός μας, για την επανασυγκόλληση της ενιαίας παραγωγικής βάσης της ενιαίας και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Ας το τολμήσουμε. Αρχίζοντας, με τον καινούργιο χρόνο, το 2025, να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο και να είστε σίγουρες/οι πως αυτός κάποια στιγμή θα γίνει η πραγματικότητα που εδώ και χιλιετίες την οραματίζονται και για την οποία αγωνίζονται οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Ένας καλύτερος κόσμος είναι σήμερα αναγκαίος, εφικτός και αναπόφευκτος.
______________________________
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου