Το θέμα του Συνεδρίου ήταν : “THE PAST, PRESENT, AND FUTURE OF CANON LAW: AN EVOLVING CHURCH MINISTRY”. (ΤΟ ΠΑΡΕΛΘOΝ, ΤΟ ΠΑΡOΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜEΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟY ΔΙΚΑIΟΥ: ΕΝΑ ΕΞΕΛΙΣΣOΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚO ΛΕΙΤΟYΡΓΗΜΑ).
Ο μητροπολίτης εξέθεσε τον προβληματισμό του για το «Παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου», ώστε να μπορέσουμε ενωμένοι με τους αμετανόητους αιρετικούς νὰ «ἐνατενίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὸ Ἐκκλησιακὸ μέλλον».
Καταρχήν να επισημάνουμε ότι για τον εν λόγω μητροπολίτη, το Κανονικό Δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι δυνητικά ένα κομμάτι του ενός -υπό κατασκευήν- Κανονικού Δικαίου της -επίσης υπό κατασκευήν- ψευδενωμένης «Εκκλησίας».
Καλεί, λοιπόν, τους αιρετικούς, «νὰ συσκεφθοῦμε μαζὶ καὶ ἀπὸ κοινοῦ πάνω σὲ ἐπιμέρους ἐρωτήματα ποὺ θὰ καθορίσουν τὸ μέλλον τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τόσο ἐντὸς τῆς κάθε Ἐκκλησίας ὅσο καὶ στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι (τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ χώρου)» .
Και διευκρινίζει: «Αὐτὸ ἀκριβῶς συνιστᾶ καὶ τὸν στόχο προτεραιότητας τοῦ φετινοῦ μας Συνεδρίου: ποιά θὰ εἶναι ἡ ἀποστολὴ τόσο τῆς Ἐπιστήμης ὅσο καὶ τῆς Διακονίας τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου μπροστὰ στὴν μελλοντικὴ ἱστορικὴ πορεία τῶν Ἐκκλησιῶν πρὸς τὰ Ἔσχατα καὶ στὸ διαχρονικὸ λειτουργικὸ αἴτημα [Θ. Λειτουργία] «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»; Mε άλλα λόγια αποκαλύπτεται ότι ο «στόχος προτεραιότητας» είναι να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της ψευδένωσης από την επιστήμη του Κανονικού Δικαίου.
Έτσι, θέτει επιτακτικά τον σκοπό του συνεδρίου: «Καλούμαστε λοιπὸν νὰ ἀποφασίσουμε, ἐδῶ καὶ σήμερα, ποιά (ἢ ποιό) Κανονικὰ(-ὸ) Δίκαια(-ο) θὰ υἱοθετήσουμε γιὰ τὸ μέλλον». Ωστόσο, είναι ανοικτός ακόμα και στη δημιουργία ενός νέου εξ’ ολοκλήρου Κανονικού Δικαίου!: «Θὰ ἀναζητήσουμε ἐκ νέου τὸ ἀρχετυπικὸ Κανονικὸ Δίκαιο τῆς Α’ χιλιετίας; Ἢ θὰ προβοῦμε στὴν δημιουργία ἑνὸς νέου ἐκκλησιο-κανονικοῦ παραδείγματος συστήματος, ὅπως συνεχῶς ἀπαιτεῖ τὸ aggiornamento καὶ ὁ ὁλοένα ἐξωτερικὰ μεταβαλλόμενος κόσμος;» Βλέπεις, ο κοινός συνεορτασμός του χρόνου με τον πάπα είναι κοντά και πρέπει να έχουν ήδη ακυρώσει τους Ιερούς Κανόνες προκειμένου να νομιμοποιήσουν την ψευδένωση. Τι μας νοιάζει τί έχουν θεσπίσει οι άγιοι Πατέρες; Ποιος τους υπολογίζει; Εμείς, μαζί, εδώ και σήμερα θα τ’ αλλάξουμε όλα. Αρκεί να ενωθούμε. Γι’ αυτό ανάμεσα στις προτάσεις που κάνει για την «Γ’ χιλιετία» είναι και η ακόλουθη: «Νὰ προκαλέσει πλήρη ρήξη μὲ τὰ δύο παρελθόντα, δημιουργώντας κάτι δικό της «νέο», ὑπὸ τὸν ὅρο ὅτι θὰ ἐπιτύχει Ἐκκλησιακὴ ἑνότητα (πβ. «τῶν πάντων ἑνώσεως» [Θ. Λειτουργία]) καὶ κοινωνία, καὶ θὰ διασφαλίσει τὴν ἐσχατολογικὴ προοπτικὴ τῆς Ἐκκλησίας».
Δεν παραλείπει επίσης να συμμεριστεί μία «έντονη κριτική» εναντίον του Κανονικού Δικαίου -άγνωστο από ποιους αιρετικούς προέρχεται- και την εκφράζει πέφτοντας στο γνωστό δογματικό σφάλμα περί διηρημένων Εκκλησιών, ενώ ομολογεί παραπλανητικά ότι η Εκκλησία είναι αδιαίρετη. Αυτό βεβαίως συμβαίνει γιατί η Εκκλησία στην αντίληψη του μητροπολίτη συμπεριλαμβάνει ήδη όλες τις αιρετικές κοινότητες. Η διάσπαση υφίσταται μόνο τυπικά, ένεκεν του Κανονικού Δικαίου: «Γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι ἀσκεῖται ἔντονη κριτική, εἰδικὰ στὸ Κανονικὸ Δίκαιο, ὅτι, μὲ τὶς ἐνίοτε ἀνελαστικὲς ἀρχές του, ὑπῆρξε τὸ ποιητικὸ αἴτιο διάσπασης τῆς μίας καὶ ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τῆς Α’ χιλιετίας σὲ πληθυντικές, συνεδαφίζουσες καὶ διηρημένες Ἐκκλησίες κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Β΄ χιλιετίας».
Έτσι, επήλθε η καταραμένη για τους οικουμενιστές, «Εὐχαριστιακὴ διαίρεση τῶν χριστιανῶν, ποὺ συνεπάγεται τὴν ὁρατὴ ὑπάρχουσα Ἐκκλησιακὴ διαίρεση ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη (κοντολογίς, πολλαπλῆ ‘‘εὐχαριστιακὴ διαίρεση’’ καὶ πολλαπλὲς ‘‘ἐκκλησιακὲς διαιρέσεις’’)».
Βάζοντας την Ορθοδοξία στο ίδιο επίπεδο με τις ποικίλες θρησκευτικές οργανώσεις που θέλουν να λέγονται «Εκκλησίες», καταλογίζει σε Αυτήν ευθύνες για την «διάσπαση», σαν εκεί που είναι συν-κατηγορούμενη για την εθελούσια αποκοπή των παπικών από την Μία Εκκλησία ή την εμμονή στην κακοδοξία των άλλων αιρετικών που δεν υπήρξαν ποτέ μέλη Της: «Ἴσως τὸ πιὸ σημαντικὸ ἐρώτημα ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε στὸ παρὸν Συνέδριο, πρῶτα στὸν ἑαυτό μας, πρῶτα στὶς Ἐκκλησίες μας καὶ ὕστερα στοὺς ἄλλους, τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, ποὺ στέκονται ἐπικριτικὰ ἀπέναντί μας, ποὺ μᾶς ἐπικρίνουν, εἶναι τὸ πῶς ἔχουμε καταλήξει στὴν πολυδιάσπαση τῆς μίας καὶ μοναδικῆς Κανονικῆς Παράδοσης».
Καταλήγοντας ο επίσκοπος Περιστερίου δίνει το στίγμα της προσπάθειας για την ψευδένωση, μέσα στην οποία εντάσσεται και η αποβολή κάθε ενός στοιχείου που δρα ανασχετικά: «Τὸ παρελθὸν καὶ τὴν Ἱστορία δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀλλάξουμε. «Ὃ γέγονε, γέγονε». Μποροῦμε ὅμως νὰ ἀποφύγουμε διορθωτικὰ τὰ λάθη καὶ νὰ ἀποβάλουμε θεολογικὰ τὶς ἐπιχωματώσεις. Αὐτὸ συνεπαγωγικὰ σημαίνει ὅτι θὰ λάβουμε ἀπόσταση ἀπὸ αὐτὰ καὶ θὰ ἐνεργήσουμε καθαρὰ θεολογικά, ἤτοι ὀντολογικὰ καὶ ἐσχατολογικά, ὅπως ἀκριβῶς τὸ προτείνει ὁ Χριστός, ἀποβάλλοντας «καινὰ καὶ παλαιὰ» καὶ θέτοντας ὡς προτεραιότητα τὰ Ἔσχατα στὴν ἀπωλεσθεῖσα ἱστορικὴ πορεία μας πρὸς αὐτά…»
Ο μητρ. Περιστερίου αγωνιά, εργάζεται πυρετωδώς, επείγεται για την ψευδένωση. Είναι προφανές ότι τού έχει ανατεθεί αυτός ο σκοτεινός ρόλος ως κανονολόγος. Ξέρει ασφαλώς ότι αυτές οι κινήσεις του, προκαλούν αντιδράσεις γι’ αυτό και καταφέρεται συνεχώς εναντίον των πιστών ως φονταμενταλιστές, διασπώντας την ενότητα μεταξύ τους και με τον κλήρο. Αδιαφορεί επιδεικτικά στις διαμαρτυρίες από το ποίμνιό του για τις οικουμενιστικές του κινήσεις, στις αγωνιώδεις εκκλήσεις για επιστροφή του Εσταυρωμένου και της απολεσθείσης ειρήνης στην επαρχία του, αλλά ενδιαφέρεται ζωηρά για την απολεσθείσα ενότητα με τους αιρετικούς, όπως αυτοί είναι. Αμετανόητοι.
Ήδη τά λογικά πρόβατα του ποιμνίου του εν πολλοίς αναγνωρίζουν αυτόν ως αλλότριο, μισθωτό ψευδοποιμένα και είναι βέβαιο ότι «ἀλλοτρίῳ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ιω10,5).
Ολόκληρο το κείμενο χαιρετισμού του μητρ. Περιστερίου:
Φωτογραφίες από το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου