49 χρόνια μετά…
Σήμερα, 49 χρόνια μετά, η Αφροδίτη παραμένει εγκλωβισμένη! Η Ελευθερία – δεσμώτης, αιμορραγεί… Η μεγαλόνησος διχοτομημένη, σκιάζεται σ’ ένα μεγάλο τμήμα της από την ημισέληνο με τον περίγυρό της κόκκινο, φόντος -λες- ταιριαστός με το αίμα των γιων της Αφροδίτης που χάθηκαν κείνες τις μέρες και με τους επιζήσαντες να ασφυκτιούν στη θέα της και να επιχειρούν -εις μάτην- να απαλλαγούν από την παρουσία της.
Η μοίρα έπαιξε το δικό της ειρωνικό, τραγικό όσο και οξύμωρο παιχνίδι: Να είναι πρόσφυγες μέσα στην ίδια τη Γη τους οι κάτοικοι της σκλαβωμένης Βόρειας Κύπρου! Με τις πατροπαράδοτες εστίες τους λεηλατημένες και καταπατημένες από στίφη ξενόφερτων εποίκων από τα βάθη της Ανατολής. Και οι ίδιοι να περιφέρουν την ερήμωση και τη δυστυχία της προσφυγιάς από τόπο σε τόπο, με την ανθρώπινη ελπίδα πως: “πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα ’ναι…”.
Στις νωπές μνήμες από τις βρετανικές αγχόνες, προστίθενται οι νέες εμπειρίες από την τουρκική επέλαση με εκατοντάδες νεκρούς, με εκατοντάδες – μέχρι τα σήμερα- αγνοούμενους! Αιχμάλωτοι πολέμου οι τελευταίοι, θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει στην πατρίδα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις Διεθνείς σχετικές Συνθήκες. Ομως, χάθηκε τελειωτικά ο “μακρύς” δρόμος της επιστροφής ως φαίνεται, κι ας είναι διπλανή η χώρα. Κάποιος Προκρούστης, στο διάβα του από κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από κάποια καταναγκαστικά έργα ή από κάποια κρεματόρια, θα δοκίμαζε τις “τεχνικές” του στα ταλαιπωρημένα παλικάρια.
Ετσι, για να ολοκληρωθεί το έργο του στρατοκράτη Αττίλα. Ετσι, για να μην υπάρχουν μάρτυρες στις μαρτυρίες των μαρτύρων, σε μια χώρα όπου ο Ξένιος Δίας είναι κι εκείνος, ξένος! Και σίγουρα, η αφιλόξενή τους γη, δεν θα μπορεί να είναι ελαφριά σε όσους κλήθηκε για να σκεπάσει… εάν κλήθηκε καν…
Και πίσω στο πολύπαθο νησί, κάποιες μαυροντυμένες γυναικείες φιγούρες θα υπάρχουν ακόμη να αναζητούν έως τα σήμερα το γιο, το σύζυγο, τον πατέρα, τον αδερφό. Κι αν έγιναν διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια με πανό του τύπου “Δεν ξεχνώ” κι αν έγιναν διαβήματα και προσφυγές σε Διεθνείς Οργανισμούς, τα παλικάρια δεν εφάνηκαν, δεν ακούστηκαν, δεν ήρθαν, μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία μάτια που τα κλαίνε και οι “χαμένοι” γίνουν παρελθόν, επισκιασμένο από κάποια άλλα γεγονότα…
Ο Αττίλας, πανηγυρίζει! Πιστός στο δόγμα της Οθωμανικής Ιδέας και ανακουφισμένος από τη διάλυση του Ανατολικού Συνασπισμού και με τη σιγουριά της ανοχής του Δυτικού, αναθαρρεύει, αναδιπλώνεται, ξεδιπλώνει χάρτες, ξυπνά από τη νάρκη του το αρχέγονο ένστικτο του Ανατολίτη που θέλει να δώσει τις αρχές του, τη βία, την κατάκτηση, τον εξανδραποδισμό και τυφλωμένο από μανία επεκτατική, βλέπει “γκρίζο” το γαλάζιο του ελληνικού Αιγαίου και το αμφισβητεί!
Ένα μικρό ιδιαίτερο αφιέρωμα στην Α! Μοίρα (ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΝΙΚΗ) Στην μνήμη των 29 πεσόντων καταδρομέων, στους τραυματίες αλλά και στους Αξιωματικούς και καταδρομείς που την αποτελούσαν.
Μετά 49 χρόνια, δυστυχώς αρκετοί έχουν φύγει πρόωρα από την ζωή αλλά και σε αυτούς που απέμειναν πλέον, η πίκρα μεγάλη και η αξιοπρέπεια τους έχει καταρρακωθεί, απομένει μόνο ένα πικρό χαμόγελο ειρωνείας, ξεχασμένοι από την πολιτεία!
Στο άκουσμα του ονόματος του κάθε Καταδρομέα, ακουγόταν στεντόρεια και η φωνή του Αξιωματικού: «Απών! Έπεσε υπέρ Πατρίδος!» Οι ριπές των όπλων έσκιζαν τον συννεφιασμένο ουρανό, σαν πολεμική ιαχή και σαν ηρωικός χαιρετισμός. Ήταν το μόνο άκουσμα που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή μας από εκείνη την μαυροφορεμένη γιαγιά, που προσπαθώντας να κρατηθεί όρθια από έναν στύλο, έκλαιγε με ένα μοιρολόι τον γιο της, που σήμερα τον τιμούσαν σαν ήρωα. Όπως και άλλα 28 παλικάρια. Ναι, ο γιος της ήρωας... Πόσο απλός και πόσο μεγάλος είναι ο ηρωισμός.
Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Α! Μ. Κ καταθέτει το στεφάνι της τιμής, φωνάζοντας «Αθάνατοι!» Αθάνατοι για αυτούς, τους συμπολεμιστές τους. Για το Ελλαδικό κρατίδιο όμως, θνητοί και αναλώσιμοι. Τότε και τώρα. Τότε που τους παρέδωσε εκουσίως στα αντιαεροπορικά πυρά της - σκοπίμως ανενημέρωτης - Κυπριακής αεράμυνας, υπακούοντας στις έξωθεν εντολές. Τώρα που τους θάβει στη λήθη και που ταλαιπωρεί τους συγγενείς τους για δεκαετίες, δυσκολευώμενο να ... αναγνωρίσει ότι σκοτώθηκαν σε πόλεμο. «Το Ελληνικό Κράτος δεν ενεπλάκη σε κανέναν πόλεμο το 1974», ήταν η απάντηση για χρόνια. Η «επιχείρηση Νίκη», η καλύτερη αερομεταφερόμενη επιχείρηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν ανύπαρκτη.
Μάλεμε Κρήτης.
Η εκδήλωση τελείωσε. Η βροχή άρχισε να πέφτει πιο δυνατή. Φύγαμε αφήνοντας πίσω το μνημείο και το στρατόπεδο. Ίσως και του χρόνου να είμαστε πάλι εδώ, για το μνημόσυνο, την μόνη εκδήλωση τιμής προς τους ήρωες αυτούς. Ίσως κάποτε να καταφέρουμε να τους τιμήσουμε χωρίς μνημόσυνα, αλλά με γιορτές Νίκης στη Κερύνεια, στην Αμμόχωστο.
Υ.Γ. Στους χαλεπούς καιρούς που οι διεθνείς συσχετισμοί ανασυγκροτούνται, το “ανάδελφο” Έθνος μας, θα πρέπει να διδάσκεται από την πρόσφατη αυτή πληγή που αιμορραγεί και προοιωνίζει κι άλλες, για να τονώσει την εθνική συνείδηση, και πέρα από μικροπολιτικές και κόμματα, να κρατά διπλά σφραγισμένες τις κερκόπορτες.
ΧΑΛΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
πηγή
3 σχόλια:
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΦΙΛΕ ΑΡΓΥΡΗ.
Τιμής ένεκεν προσθέτω προς αφύπνιση μνήμης και ιστορίας.
Ένας νέος ζωοδόχος ήλιος, ας ανατείλει ξανά πάνω από την πολύπαθη Κύπρο μας…….
Ένα λυρικό πόνημα ικεσίας και αισιοδοξίας.
Επίκαιρη αναδημοσίευση λόγω της μαύρης επετείου της εισβολής των βαρβάρων στην πολύπαθη μεγαλόνησο, το χρυσοπράσινο φύλο εκεί στην άκρη της Μεσογείου και ακριτικός βράχος του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, που 34 αιώνες τώρα αγωνίζεται μόνη για να παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Και πάντα προδομένη και εγκαταλελειμμένη είναι...
Εσύ ανάδελφη χώρα, ουρανία, ωραιοτάτη Κύπρος μας,
ανέσπερο φως σε φωτίζει, άσβεστη ιερή λαμπάδα είσαι…
Θειοτάτη και περικαλλής, κόρη γενέτειρα κυοφόρος,
αέναο της γης στολίδι, της Μεσογείου ζωηφόρος,
του Μεγαλέξανδρου τ΄αθάνατο νερό σε ποτίζει,
ένδοξων Ελλήνων πατρίδα, άγιο φως αιώνια σε φωτίζει.
Εσύ ΚΥΠΡΟΣ πολυπόθητη, σαν αειφόρος,
φοίνικας φτερωτός και μυθικός, που αιώνια αιωρείσαι,
στους Ελληνικούς αιθέρες, πνεύμα περήφανο διηνεκές.
Ως πότε ΕΣΕΙΣ Πανάγαθε Θεέ, Χριστέ μας, Παναγιά μας,
ευχή θα δώσετε, το κακό πάλαι ποτέ να μην ξανάρθει;
Σ΄αυτή την ιμερτή, αγιοτάτη, ζωηγράφο, θειοτάτη Κύπρο,,
που ανά τους αιώνες έζησε με βάσανα και στους αιώνες θε να ζήσει,
Νυν και αεί…..
Κύπρος των αγίων, ηρώων και φιλοσόφων μήτρα,
που και σήμερα σταυρώνεσαι και λευτεριά προσδοκάς,
η καρδιά σου η λεοντόκαρδη με πείσμα καρδιοκτυπά,
μαζί με την ψυχή σου ριζωμένες στα στήθια σου,
δύναμη σου δίνουν και μακρά πνοή ζωής….
Σπόροι αθάνατοι, φυτρώνουν στα ματόβρεκτα χώματα σου,
που τα δεινά ποτέ δεν μπόρεσαν, για να τους ξεριζώσουν.
Παντού απλώνονται ζωηφόροι αιώνιοι, ουδείς τους ορίζει.
Μυθικός φοίνικας σε γέννησε και σε αναγεννά.
Τις στάχτες σου ανέμισαν στα πέρατα και στους τέσσερις ανέμους.
Ούριος άνεμος τις επέστρεψε στ΄αγιοχώματα σου,
τα αναγεννημένα και δυνατές σε σένα δίνουνε ζωή και δύναμη,
αγάπη και κουράγιο, θάρρος, αισιοδοξία, πίστη γρανιτένια…
Το γεννοβόλο δέντρο σου σύριζα τα πάνδεινα το ΄κόψαν,
απ΄τις ρίζες του φύτρωσαν, χιλιάδες βλαστοί και νέα δέντρα αιωνόβια,
που στην σκιά τους μάχεσαι όρθια περήφανη τιμημένη….
Στα πόδια σου στάθηκες, κλυδωνιζόμενη έρημη και μόνη…
Και είπε και προφήτεψε η ιέρεια Πυθία τότε για τον έρμαιο,
σε φουρτουνιασμένες άγριες θάλασσες Ελληνισμό…
«Ασκός κλυδωνιζόμενος, μηδέποτε βυθιζόμενος.»
Εσύ Κύπρος μας αγαπημένη, μ΄αίμα αγίων και ηρώων,
τα ιερά χώματα σου είναι ποτισμένα και ευωδιάζουν,
σαν γιασεμιά, σαν τριαντάφυλλα, νυχτολούλουδα,
σαν βλογημένο μύρο..
Εσύ Κύπρος μας μητέρα μας, ποτέ δεν θα πεθάνεις,
μια θεία δύναμη, απ΄τον γαλάζιο σου Ελληνικό ουρανό,
μ΄αόρατο πέπλο σε σκεπάζει και προστατεύει….
Αθάνατη καρδιά έχεις, τίποτα δεν την σταματά αιώνια να κτυπά.
Ούτε τα πόδια σου κανείς και τίποτα θε να μπορέσει να λυγίσει.
Και αν γονατίζεις καμιά φορά, τους νεκρούς σου θες για να τιμήσεις…
Τίποτα δεν θα μπορέσει των παιδιών σου την ζωή να αφανίσει.
Το προζύμι σου μόνη το πλάθεις και ζωή πάντα θε νάχεις …
Εσύ Κύπρος αθάνατη, φωτοστεφανωμένη,
της πλάσης μοναχικό εύλαμπρο, διαμάντι,
χρυσόμορφη, απόγονη Ελλήνων ένδοξων προγόνων.
Πανέμορφη, κόρη βασανισμένη, ευλογημένη, ευωδιασμένη,
βωμός, τόλμης και αυτοθυσίας, που καταστροφές εβίωσες,
και τ΄ αχνίζοντα ιερά αίματα των εθνομαρτύρων ακόμη και σήμερα,
τα πάτρια ιερά χώματα σου καθαγιάζουν και ευλογούν…
Κράτα καρδιά μου, χειρότερο έχεις βαστάξει πόνο…
Αειφόρος, εναλία, ζωηφόρος χώρα,
οι μαραμένες δάφνες, τα αγριολούλουδα,
του Πενταδάκτυλου , θα ξαναγεννηθούν, θα μυροβολήσουν.
Τα πικρογελασμένα αηδόνια και πάλι θα λαλήσουν και κελαδήσουν.
Τα χελιδόνια της Άνοιξης και πάλι θα επιστρέψουν στους ουρανούς σου.
Οι άγγελοι, οι νύφες και νεράϊδες, που ωδή θε να λαλήσουν με την γλώσσα της μουσικής, ξανά θε να τραγουδήσουν και ζωή θα δώσουν, με τις γλυκές φωνές τους.
Την δύναμη την αέναη της θείας φύσης, θα υμνήσουν
και χαρμόσυνο μήνυμα θα δώσουν με δύναμη,
για αισιοδοξία, αγάπη και ψυχική αναγέννηση….
Νέα αναγεννημένη Ζωή, ας δώσουν με τις γλυκές φωνές τους…..
Α.Α. Βετεράνος ΕΑ-ΕΔ.
Αδελφός εθνομάρτυρα από κατεχόμενη Αγία Μεσαορία.
Εξαίρετο αφιέρωμα για την πολύπαθη Ελληνική Κύπρο.
Επειδή η λεζάντα της φώτο του Εσταυρωμένου δεν καλοδιαβάζεται, την ξαναγράφω ...
ΘΡΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΚΕΙΤΌΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΥΡΑ (ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ)
THE BROKEN CRUCIFIX WAS DRENCHED IN URINE. BRITISH JOURNALIST.
AYTA EINAI TA ΑΙΣΧΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΜΟΓΓΟΛΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.ΤΙΠΟΤΑ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΟΣΙΟ ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΝ ΟΡΘΙΟ ΚΑΙ ΔΙΑΚΑΩΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.
Εμπρός
Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι.
Μαυρίλα. Αστροπελέκι.
Μα το σπαθί γοργάστραψε,
και νά! η βροντή τουφέκι!
Στον Πίντο απ’ τον Ταΰγετο,
και στα Μπαλκάνια, ώς πέρα,
στην Κύπρο απο τον Πενταδάκτυλο.
μια η φλόγα, μια η φοβέρα,
κι ένας ο νους. Εμπρός!
Εμπρός! Βουνά, ψηλώστε μας,
και ω θάλασσα, νά η ώρα!
στοίχειωσε τα καράβια μας,
και βόηθα, νικηφόρα.
Ξανά του Ρήγα η σάλπιγγα,
και πάει στα μισουράνια:
«Μαυροβουνιού καπλάνια
και Μαχαιρά σταυραϊτοί!»
Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι!
Κι αν πέφτει αστροπελέκι,
νά! το σπαθί γοργάστραψε,
βρόντησε το τουφέκι.
Κύπρος, ο Μοριάς, η Ρούμελη,
Εμπρός! η Ελλάδα λάμπει,
αχολογάν οι κάμποι,
καίνε οι καρδιές. Εμπρός!
Του Κ. Παλαμά (Επίκαιρα διαμορφωμένο)
Μην ψάξετε να το βρείτε σε σχολικά βιβλία. Το έχουν καταχωνιάσει...
Π.Β. Μικρασιάτισσα και πρόσφυγας από Αμμόχωστο.
Συγχαρητήρια στο KOUKFAMILY, που στην προμετωπίδα του ιστολογίου καταχωρεί καθημερινά συμβολικές φώτο της τραγωδίας της Κύπρου. ΕΥΓΕ, ΔΙΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ....
Τοσον τα αρθρα οσο και τα σχολια των αποδετων του KOUKFAMILY ειναι πολυ υψηλου πατριωτικου περιεχομενου. Ευγε σε ολους.
Κ.Κ. Ιστορικος
Δημοσίευση σχολίου