Οι περισσότεροι δήμαρχοι των προηγούμενων δεκαετιών διεκδίκησαν το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας σαν κομματικό λάφυρο ή σαν σκαλοπάτι για την άνοδο στα κορυφαία πολιτικά βάθρα.
Οι δήμαρχοι ανέβαιναν και η Αθήνα κατέβαινε τα σκαλοπάτια της απαξίωσης, της ελαχιστοποίησης της ποιότητας ζωής των πολιτών. Μέχρι που φθάσαμε με τον απελθόντα δήμαρχο στο έσχατο όριο. Η πόλη – λίκνο του δυτικού πολιτισμού, της δημοκρατίας και πολλών εκ των επιστημών έφτασε να επιβιώνει με 1002 πληγές πάνω της, με γκέτο αλλόφυλων και αλλόγλωσσων να έχουν καταλάβει κεντρικές γειτονιές της. Γεμάτη με φρικτά γραψίματα σε τείχους, σπίτια, αυτοκίνητα, πινακίδες και όπου αλλού μπορεί κάποιος να γράψει με σπρέι. Με ομάδες αναρχικών να καίνε και να καταστρέφουν το κάθε τι. Με ναρκομανείς να τρυπιούνται στην ελεύθερη θέα των διαβατών. Με ανεξέλεγκτα νυχτερινά στέκια που κάνουν εφιαλτικές τις νύχτες των δημοτών. Με την Ακαδημία του Πλάτωνα να γίνεται κέντρο συνάθροισης του Ισλάμ και πολλά ακόμα.
Πάντα πίστευα πως η Αθήνα χρειάζεται έναν νέο με όρεξη και αγάπη για την πόλη που θα σηκώσει τα μανίκια, θα γυρίζει στους δρόμους και θα αφιερώσει την ζωή του ή όσο του επιτρέψουν οι δημότες, στην ανάσταση της πόλης και στην ποιότητα ζωής των δημοτών.
Έτσι όταν είδα και άκουσα τον υποψήφιο δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη, τον χειροκρότησα με ενθουσιασμό. Όταν είδα τα πρώτα έργα του και ιδιαίτερα την ανάπλαση της Ομόνοιας, χειροκρότησα επίσης.
Όμως όταν πληροφορήθηκα τα σχέδια για την ανάπλαση της Αθήνας και με σε βάθος ανάλυση των δεδομένων, ο ενθουσιασμός μου έφυγε. Πάγωσα με αυτά που έβλεπα και άκουγα.
Κάθε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη έχει στο κέντρο της πολλές φαρδιές αρτηρίες.
Η Αθήνα έχει λιγότερες και όχι τόσο φαρδιές. Όλοι γνωρίζουμε όταν υπάρχει στένωση των αρτηριών τι συμβαίνει. Από τον άνθρωπο μέχρι έναν «ζωντανό οργανισμό» όπως η πόλη της Αθήνας.
Οι περισσότεροι Αθηναίοι έχουν ήδη εγκαταλείψει το κέντρο της Αθήνας και οι περισσότεροι έχουν κατευθυνθεί στα βόρεια και στα νότια προάστια. Οι λόγοι, γράφτηκαν πιο πάνω. Ο πληθυσμός της Αθήνας είναι γερασμένος, οι περισσότεροι είναι 50 ως 90 ετών. Δεν αντέχουν ούτε να περπατούν χιλιόμετρα, ούτε κάνουν ποδήλατο σε ποδηλατοδρόμους. Θέλουν να έχουν εύκολη πρόσβαση στο αυτοκίνητό τους ή σε ένα ταξί και να μπορούν να φέρουν τα ψώνια τους κάτω από το σπίτι τους.
Πιστεύω πως με την υλοποίηση της ανάπλασης περισσότεροι Αθηναίοι θα εγκαταλείψουν το κέντρο για κάποιο προάστιο και το κενό θα καλυφθεί από αλλόφυλους «πρόσφυγες» και (λαθρο)μετανάστες όπως ήδη έγινε σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, και θα βρουν τις πεζοδρομήσεις εξαιρετικό χώρο για να «λιάζονται».
Το κέντρο της Αθήνας έχει πολλά καταστήματα τα οποία χρειάζονται την πρόσβαση σε αυτοκίνητα τροφοδοσίας και εκφόρτωσης εμπορευμάτων.
Το κέντρο της Αθήνας γεμίζει με λεωφορεία ξενάγησης και με πούλμαν που μεταφέρουν τους τουρίστες στα ξενοδοχεία και στα αξιοθέατα. Βάλτε ακόμα λεωφορεία, τρόλεϊ, ταξί, επιβατικά, τρίκυκλα Πακιστανών και λοιπά οχήματα.
Τα έμφραγμα είναι έτοιμο να συντελεστεί.
Πεζοδρομήσεις και δενδροφυτεύσεις έχουν γίνει στο παρελθόν αρκετές. Πολλές από αυτές έγιναν κέντρα παρανομίας, ναρκωτικών, αναρχικών, βανδαλισμών. Εξάρχεια, Τοσίτσα, Μεταξουργείο, Πατριάρχου Γρηγορίου Ε’, Σίνα κλπ.
Πολλές ευρωπαϊκές πόλεις έχουν ποδηλατοδρόμους, τις ευνοεί και το απόλυτα πεδινό χωρίς λοφώδη ανάγλυφα. Όμως λίγες έχουν στο μη πεζοδρομημένο κέντρο τους λωρίδες για ποδήλατα. Ο λόγος είναι πως το city, το κάθε city πρέπει να δουλέψει γρήγορα και χωρίς εμπόδια, πορείες, διαδηλώσεις κ.λπ.
Βρέθηκα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που πρόσφατα είχε δημιουργήσει ποδηλατοδρόμους πλάι στις κεντρικές αρτηρίες της. Πιτσιρικάδες με ποδήλατα και ηλεκτρικά πατίνια είχαν μεταβάλει τον χώρο σε πίστες αγώνων, φθάνανε στις διαβάσεις χωρίς να έχουν υπολογίσει σωστά και πέφτανε σε πεζούς ή και σε αυτοκίνητα που διέσχιζαν την διάβαση. Αυτή η κατάσταση είχε προβληματίσει πολύ!
Στο μυαλό μου έρχεται η έκφραση για την Μαριορή και αυτό που της έλλειπε. Πραγματικά άλλα και άμεσα χρειάζεται η Αθήνα. Ίσως λιγότερο μεγαλεπήβολα αλλά πολύ πιο ουσιαστικά και αναγκαία. Αντίθετα η ανάπλαση δημιουργεί μεγάλα προβλήματα και δεν λύνει κανένα.
Η οδός Αχαρνών έχει καταληφθεί από τους Ρομά και έχει γίνει χώρος πώλησης προϊόντων.
Δεν τολμάει κάποιος να ανακαινίσει το νεοκλασικό του με κόστος μία περιουσία, το ίδιο βράδυ θα έλθουν τα σπρέι και το υπέροχο νεοκλασικό θα γίνει κάτι που δεν θα βλέπεται.
Οι πινακίδες οδικής σήμανσης από τα γραψίματα και τα αυτοκόλλητα παρουσιάζουν εικόνα τέτοια που δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού.
Ηχορύπανση τραγική, ντουντούκες να εκπέμπουν σε 100άδες ντεσιμπέλ. Μεζεδοπωλεία με μεγάφωνα στα πεζοδρόμια να μην αφήνουν τους δημότες να κοιμηθούν. Προσθέστε και την αφισορύπανση, τα μπαλώματα στους δρόμους που όμοιά τους δεν ματάδα πουθενά και πόσα, πόσα άλλα που φαίνεται πως σε κάποιους φαίνονται κανονικά όμως συνθέτουν την Αθήνα την διαφορετική από κάθε άλλη ευρωπαϊκή πόλη, επειδή είναι η μόνη πόλη – μπάχαλο. Πόλη τριτοκοσμική που πλέον πλησιάζει ταχύτατα σε αυτό που μοιάζει με Ισλαμαμπάντ. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τον δήμαρχό μας. Έργο που μοιάζει όμως με τους δώδεκα άθλους του Ηρακλέους.
Σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις έχω δει αυτό που τραγικά λείπει από την Αθήνα. Μία μεικτή περίπολο αστυνομίας με δημοτική που οργώνει τους δρόμους προσπαθώντας να βρουν ότι άσχημο, ότι χαλασμένο, ότι χρειάζεται παρέμβαση και με την ενδοσυνεννόηση αναφέρουν στο κέντρο για να έλθει σε λίγη ώρα ο αρμόδιος φορέας να παρέμβει. Μία λακκούβα, μία σπασμένη πλάκα πεζοδρομίου, ένα δέντρο έτοιμο να πέσει, μία ζαρντινιέρα σπασμένη, μέχρι υποψίες για κάτι πολύ σοβαρό. Έτσι βλέπετε τις άλλες πόλεις της Ευρώπης με μια άψογη εικόνα, λειτουργικές και με δημότες που απολαμβάνουν υψηλότατη ποιότητα ζωής.
Δημήτρης Περδίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου