Μήπως όλα αυτά συνδέονται με τον πρόσφατο ξεσηκωμό των πολιτών του Χονγκ Κονγκ; Μήπως αυτό είναι το μέλλον του Χονγκ Κονγκ όταν το 2030 αν δεν κάνω λάθος ενσωματωθεί στην Κίνα; Μήπως είναι αυτό που ήδη συμβαίνει; Μήπως για τους ίδιους ακριβώς λόγους η Ταϊβάν αντιδρά σε οποιαδήποτε προοπτική ένωσης εκ νέου με την ηπειρωτική Κίνα;
Το εκπληκτικό για εμάς στη Δύση, είναι το γιατί δεν αντιδρά ο κινεζικός πληθυσμός, ο μέσος Κινέζος, γιατί αποδέχεται παθητικά αυτή την κατάσταση. Μήπως διότι εάν ένα αετόπουλο εκκολαφτεί και βγει από το αυγό του περιτριγυρισμένο από κοτόπουλα και μεγαλώσει μαζί τους, η συμπεριφορά του θα ακολουθεί τη συμπεριφορά του κοτόπουλου; Αν ένα μοσχαράκι μεγαλώσει με σκυλιά πώς θα συμπεριφερθεί όταν μεγαλώσει;
Πόσο αυτό θυμίζει π.χ. τις μουσουλμάνες οι οποίες στην πλειοψηφία τους αποδέχονται ότι είναι το σωστό να είναι καλυμμένες σε όλο τους το σώμα και όλες οι υπόλοιπες γυναίκες είναι αμαρτωλές και πόρνες; Μήπως αυτός είναι ο τρόπος να πετύχει ένα καθεστώς την απόλυτη υποταγή και να καταστήσει αποδεκτή την κακομεταχείριση του πληθυσμού. Αν δεν αναγνωρίζεται ως κακομεταχείριση, πού είναι το πρόβλημα;
Στην περίπτωση των μουσουλμάνων γυναικών, να τους έχεις επιβάλει παρανοϊκούς για τα δυτικά πρότυπα κανόνες συμπεριφοράς, να ζουν σε μια κοινωνία που δεν τους επιτρέπει να βγαίνουν έξω ασυνόδευτες από άντρα συγγενή ή τον σύζυγο, να μην έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, να μην έχουν δικαίωμα λόγου. Και όλα αυτά να τα αποδέχονται ως φυσιολογική τάξη πραγμάτων.
Εν ολίγοις, μήπως αυτές οι γυναίκες είναι ένα σκαλοπάτι λίγο πιο πάνω από ένα οικιακό ζώο, ένα αντικείμενο ιδιοκτησίας των ανδρών; Υπάρχει ολόκληρη Σχολή της επιστήμης της Ψυχολογίας η οποία χρησιμοποιείται από πολλές χώρες και πολλά καθεστώτα για να κατευθύνει σε “αποδεκτό πλαίσιο” την κοινωνική συμπεριφορά.
Βρισκόμαστε ενώπιον ενός φαινομένου κοινωνικού λοιπόν το οποίο δεν είναι πρωτόγνωρο για την Κίνα. Και στο παρελθόν είχε εφαρμόσει τέτοιου είδους συστήματα point system, ακόμα και όταν δεν υπήρχαν προηγμένα λογισμικά και κάμερες ασφαλείας… Ήταν την εποχή που υπήρχε ο νόμος που επέτρεπε ένα μόνο παιδί ανά οικογένεια, για λόγους ελέγχου του ενδεχομένου ανεξέλεγκτης αύξησης του πληθυσμού.
Όποιος παρέβαινε αυτό τον νόμο, η τιμωρία αφορούσε και το παιδί και τους γονείς. Υπήρχαν πρόστιμα τα οποία ήταν αντίστοιχα με την οικονομική του κατάσταση, αλλά και ανάλογα με το περιβάλλον που ζούσε. Δηλαδή, το πρόστιμο που θα πλήρωνε κάποιος ο οποίος έμενε σε μία μικρή επαρχιακή πόλη θα πλήρωνε 100.000 yuan rmb (γουάν ρεμινμπί / νόμισμα – νομισματική μονάδα). Την εποχή όμως εκείνη που ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πληθυσμού ζούσε στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο, θα πλήρωνε 500.000 yuan rmb. Εάν εθεωρείτο από το κόμμα ότι ήταν πολύ πλούσιος θα πλήρωνε πολλά περισσότερα.
Αυτό λοιπόν το σύστημα που είχε επιβληθεί στην Κίνα γινόταν ανεκτό από τον λαό. Αυτή τη στιγμή εφαρμόζεται η ίδια λογική σε μεγαλύτερο εύρος, ελέω τεχνολογικής προόδου, με τη μέθοδο του… κοινωνικού point system. Αν το σύστημα σε θεωρεί “καλό παιδί” σου προσφέρει περισσότερα από όσα απολαμβάνει ο μέσος όρος των πολιτών, ως κίνητρο συμμόρφωσης. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η τάση στο μέλλον;
Το ίδιο σύστημα προτρέπει τις Κινέζες να έχουν παντρευτεί μέχρι τα 26 τους. Οι γυναίκες που δεν παντρεύονται αλλά ακολουθούν καριέρα διότι ενδεχομένως το θεωρούν πολύ πιο σημαντικό στη ζωή τους από το να γίνουν μητέρες, είναι κοινωνικά “στιγματισμένος”. Αυτές οι επιλογές που καταπατούν βάναυσα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, μεταβάλλονται ανάλογα με τις πολιτικές προτεραιότητες του καθεστώτος. Ανάλογα δηλαδή με το τι θέλει να πετύχει σε κάθε ιστορική περίοδο.
Δυστυχώς, οι δυτικές κυβερνήσεις ποτέ δεν έχουν κάτσει να ασχοληθούν σοβαρά με τους Κινέζους, παρότι βρίσκονται ενώπιον δεδομένων που επηρεάζουν σαφέστατα και τις γεωστρατηγικές ισορροπίες. Μπορεί να γνωρίζουν όλοι ότι στην Κίνα κυβερνά η δικτατορία του κομουνιστικού κόμματος, γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα γνήσια απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο δεν έχει ενδοιασμούς, όπως όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα σε όλη την υφήλιο.
Πρέπει να βρουν λύσεις να πιέσουν το κινεζικό καθεστώς. Όλα αυτά τα φαινόμενα αυταρχισμού σε βάρος της κινεζικής κοινωνίας επιδεινώθηκαν ραγδαία, από τη στιγμή που εξελέγη νέος πρόεδρος της Κίνας ο Σι Τζινπίνγκ που εφαρμόζει μία στυγνή δικτατορική διακυβέρνηση, την πιο σκληρή δικτατορία που γνώρισε η Κίνα από την εποχή του Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος δεν είχε στα χέρια του τα “εργαλεία” που διαθέτει ο Σι Τζινπίνγκ…
Μέχρι πριν αναλάβει ο Σι, στην Κίνα υπήρχαν παντού αγάλματα αντιφρονούντων Κινέζων της περιόδου του εμφυλίου πολέμου, τα βιβλία στα βιβλιοπωλεία είχαν μία ιστορική καταγραφή των γεγονότων από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κόμματος. Για τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ (που πέρασε στη νήσο Φορμόζα, σημερινή Ταϊβάν) και όλους όσοι είχαν συμπαραταχθεί μαζί του.
Αυτό που δεν ήταν κάτι το οποίο δεν ήταν κάτι που θα το έβλεπε κανείς στη Σοβιετική Ένωση ή στη ναζιστική Γερμανία ή τη φασιστική Ιταλία. Το έβλεπε όμως στην κομμουνιστική Κίνα. Έως πριν από μερικά χρόνια που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Σι Τζινπίνγκ που όλοι οι ηγέτες “προσκυνάνε”. Τώρα πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν είναι ορατή αυτή η τραγική αστυνόμευση.
Δεν βλέπεις περισσότερους αστυνομικούς στους δρόμους, δεν βλέπεις στρατό, δεν βλέπεις μαζική βία και καταπίεση, αλλά μία ψυχολογική καταστολή, η οποία δημιουργείται μέσα σε ένα ηλεκτρονικό κελί που υπάρχει για τον καθένα. Την εντελώς δική σου, την προσωπική σου φυλακή.
Αυτό έχει επιβληθεί αυτή τη στιγμή στην Κίνα. Αυτό είναι ταυτοχρόνως ανεπίτρεπτο και εξαιρετικά επικίνδυνο. Είναι χειρότερο και από γενοκτονία. Παράλληλα, βολεύει μια χαρά όλους τους εντός κι εκτός Ελλάδος κήρυκες της “παγκόσμιας κυβέρνησης”… και καλά για να βάλει τάξη.
Αιρετικός
Defence-Point
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου