Γιατί πρέπει να ανοίξουν οι ναοί το Πάσχα (μέρος Β)

συνέχεια από το Α μέρος 

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης 
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
 
4. Οἱ Χριστιανοί δέν φοβοῦνται τόν θάνατο. Τώρα χάθηκαν ἡ παλληκαριά καί ἡ ἀνδρειοσύνη. Φραγκέψαμε. 

Ἡ ἐξάπλωση τῆς λοίμωξης τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔχει ἐνσπείρει σέ ὅλο τόν πλανήτη τόν φόβο, τόν πανικό τοῦ θανάτου. Εἶναι ὅλοι τρομοκρατημένοι, ἀνήσυχοι, γεμᾶτοι ἀγωνία, μήπως συμβεῖ καί προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό, εἴτε οἱ ἴδιοι εἴτε συγγενικά τους πρόσωπα, καί ὁδηγηθοῦν στόν θάντο. Ἕνα ἀπέραντο δίχτυ φόβου ἔχει ἁπλωθῆ πάνω στή γῆ καί ἔχει φυγαδεύσει τήν χαρά καί τήν αἰσιοδοξία. Αἰχμάλωτοι αὐτοῦ τοῦ φόβου ὅλοι.

Αὐτό δέν εἶναι δικαιολογημένο γιά τίς χριστιανικές κοινωνίες, τίς ὁποῖες ἔπρεπε νά χαρακτηρίζει ἡ ἀφοβία μπροστά στόν θάνατο μέ βάση τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν ζωή Του ἡ ὁποία σφραγίσθηκε ἀπό ἕνα ἐπονείδιστο θάνατο διά τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί ἀπό τήν θριαμβευτική νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου, ὅπως ψάλλουμε στόν ἀναστάσιμο ὕμνο «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». 

Δέν εἰσηγεῖται βέβαια ὁ Χριστιανισμός τελεία ἀπάθεια καί ἀταραξία πρό τοῦ θανάτου, ὅταν γνωρίζει ὅτι ὁ προσωρινός ἔστω χωρισμός ἀπό ἀγαπημένα πρόσωπα εἶναι ἐπώδυνος. 

Ἀκόμη καί ὁ Χριστός ἐδάκρυσε πρό τοῦ μνήματος τοῦ φίλου του Λαζάρου, καί ὁ ἴδιος, ὡς ἄνθρωπος, ἐδειλίασε πρό τοῦ Σταυροῦ στήν ἐναγώνια προσευχή του στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ παρακαλώντας νά ἀποφύγει τό πικρό ποτήριο τοῦ θανάτου. Ἀλλά ἀκριβῶς καταπολεμώντας ὁριστικά αὐτήν τήν φυσική δειλία τῆς ἀνθρώπινης φύσης προχώρησε ἐθελούσια πρός τόν θάνατο, ὥστε μέ τήν Ἀνάστασή του νά δείξει ὅτι τό κράτος καί ἡ ἰσχύς τοῦ θανάτου ἔληξε ὁριστικά καί ὅτι τήν δική του Ἀνάσταση θά ἀκολουθήσει ἡ ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. 

Ἀπό τήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποία τώρα μᾶς ζητοῦν νά μήν ἑορτάσουμε, νά μήν ἀκουσθεῖ τό «Χριστός Ἀνέστη», ἄλλαξε ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, γιατί ἔπαυσε ὁ φόβος, ὁ πανικός τοῦ θανάτου. Οἱ φοβισμένοι καί κλεισμένοι στά σπίτια τους Ἀπόστολοι «Διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», ὅπως μᾶς ἔκλεισαν τώρα καί ἐμᾶς οἱ πολιτικοί ἄρχοντες καί ἀρχιερεῖς «διά τόν φόβον τοῦ κορωνοϊοῦ», ἀποβάλλουν κατά θαυμαστό τρόπο τόν φόβο καί τήν δειλία, κηρύσσουν μέ θάρρος τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ· οἱ περισσότεροι χύνουν τό αἷμα τους, γίνονται μάρτυρες, ἄφοβοι καί θαρραλέοι μπροστά στά μαρτύρια καί στόν θάνατο. 

Θά χρειαζόταν νά γραφεῖ ὁλόκληρο βιβλίο, γιά νά παρουσιασθεῖ αὐτή ἡ γενναιότητα, καί ἀφοβία τῶν Χριστιανῶν μπροστά στόν θάνατο, πού ἐντυπωσίασε τόν ἀρχαῖο κόσμο καί συνετέλεσε στό νά διαδοθεῖ καί νά ἐξαπλωθεῖ γρήγορα ὁ Χριστιανισμός στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, διότι ἐλευθέρωνε τούς ἀνθρώπους ἀπό τά δεσμά καί τόν φόβο τοῦ θανάτου καί τούς ἄνοιγε τήν ἐλπίδα τῆς μετά θάνατον ζωῆς. 

Διαθέτουμε τήν σχετική μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ὁ ὁποῖος, εἰδωλολάτρης ὤν καί κυνηγώντας ὡς φιλόσοφος νά βρεῖ τήν ἀλήθεια καί νά ἀναπαυθεῖ, μετά ἀπό περιπλάνηση σέ διάφορες φιλοσοφικές σχολές καί διδασκαλίες, καί ἀπογοητευμένος ἀπό παντοῦ, βρῆκε στόν Χριστιανισμό αὐτό πού ζητοῦσε, καί κυρίως τήν ἐλευθερία ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου.

Ἄν σήμερα ὁ Χριστιανισμός δέν ἐπηρεάζει τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά τούς κερδίση καί νά τούς σώσει, αὐτό ὀφείλεται εἰς τό ὅτι οἱ Χριστιανοί παύσαμε ἐμπράκτως νά δείχνουμε ὅτι πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί στήν μετά θάνατον ζωή καί πρῶτοι ἐμεῖς τρέμουμε μπροστά στήν ὁποιαδήποτε ἀπειλή, φιλόϋλοι καί φιλόσαρκοι, δειλοί καί ἀπελπισμένοι.

Μᾶς λέγει λοιπόν ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος στήν Β´ Ἀπολογία του, τήν ὁποία ἀπηύθυνε τό 160 μ.Χ. πρός τόν αὐτοκράτορα Μᾶρκο Αὐρήλιο, ὅτι ὁ ἴδιος, ἐνῶ ἀκόμα ἦταν ὀπαδός τοῦ Πλάτωνος, ὅταν ἄκουγε νά κατηγοροῦνται καί νά συκοφαντοῦνται οἱ Χριστιανοί μέ διάφορα ψεύδη τούς ἔβλεπε ὅμως «ἀφόβους πρός θάνατον καί πάντα τά ἄλλα νομιζόμενα φοβερά», κατάλαβε τίς συκοφαντίες, γιατί ἦταν ἀδύνατο φιλήδονοι, κακοί καί ἀκρατεῖς ἄνθρωποι νά θέλουν νά πεθάνουν, ἀντί νά ζήσουν καί νά συνεχίσουν τήν φιλόϋλη καί φιλήδονη ζωή18. 

Δέν θά ἀφήσω τήν γραφίδα μου νά παρασυρθεῖ καί νά γράψει πολλά γιά τό θέμα αὐτό. Ἐνδεικτικά μόνον ἐλάχιστα στοιχεῖα, ὥστε νά φανεῖ πόσο ἄστοχη ἦταν ἡ ἐνέργεια τῶν ἐπισκόπων νά κλείσουν τούς ναούς ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν φόβο καί τόν πανικό τῆς ἀπειλῆς τοῦ θανάτου. Ἔδωσε πολύ καλό μάθημα ἡ γριούλα στόν μητροπολίτη Φθιώτιδος, ὅταν, σέ προτροπή του νά μείνει σπίτι καί νά μήν ἐκκλησιάζεται αὐτές τίς ἡμέρες, τοῦ ἀπήντησε ὅτι δέν φοβᾶται τόν θάνατο, καί μακάρι νά πεθάνει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. 

Μέσα στά Εὐαγγέλια μπροστά σέ ὅλες τίς ἀπειλές θανάτου κυριαρχεῖ ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ «μή φοβοῦ, μή φοβεῖσθε». Ἀκούσαμε παρόμοια προτροπή αὐτόν τόν καιρό; 

Μή φοβηθῆτε ἀπό αὐτούς ἤ ἀπό αὐτά πού φονεύουν τό σῶμα, δέν μποροῦν ὅμως νά βλάψουν τήν ψυχή, μᾶς λέγει ὁ Χριστός19. Στούς κινδυνεύοντες νά πνιγοῦν ἀπό τήν τρικυμία στήν θάλασσα τῆς Τιβεριάδος Ἀποστόλους ἦλθε ὁ Χριστός περπατώντας ἐπάνω στά νερά καί τούς εἶπε: «Θαρσεῖτε ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε»20. 

Στόν ἀρχισυνάγωγο τοῦ ὁποίου ἡ κόρη ἦταν ἑτοιμοθάνατη καί ζήτησε τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καί ὅταν καθ᾽ ὁδόν ἔμαθαν ὅτι ἀπέθανε, ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «Μή φοβοῦ, μόνον πίστευε». Καί ὅταν μέσα στό σπίτι συνήντησε θρήνους καί ἀλαλαγμούς ἀπό τούς συγγενεῖς καί γνωστούς, εἶπε: «Τί θορυβεῖσθε καί κλαίετε; Τό παιδίον οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει»21. Στήν συντετριμμένη ἀπό τόν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ της Λαζάρου Μάρθα, ἡ ὁποία, ὅταν ἄκουσε τήν διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ ὅτι θά ἀναστηθεῖ ὁ ἀδελφός της, νόμισε ὅτι ἐννοεῖ τήν κοινή ἀνάσταση ὅλων κατά τήν μέλλουσα κρίση, ὁ Χριστός τῆς ἀπήντησε ὅτι θά ἀναστηθεῖ τώρα, διότι «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα»22. Πόσο ἀδύναμος ἔγινε τώρα ὁ Χριστός, ὁ νικητής τοῦ θανάτου, μπροστά στήν ἀπειλή τοῦ κορωνοϊοῦ; Θά μπορούσαμε καί ἐμεῖς νά ἀπαντήσουμε ὅτι ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς προστατεύσει, ὅπως ἀπήντησε ἡ Μάρθα, ὅτι μπορεῖ νά ἀναστήσει τόν ἀδελφό της ἤ μᾶς δέρνει ἡ ὀλιγοπιστία καί ἡ ἀπιστία; 

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν ἐδειλίασαν ποτέ μπροστά στόν θάνατο καί ἐδίδαξαν τήν ἀφοβία, τήν ἐλπίδα καί τό θάρρος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς Θεσσαλονικεῖς ὅτι μπροστά στόν θάνατο οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά λυπόμαστε, ὅπως οἱ ἄλλοι, πού δέν ἐλπίζουν στήν μετά θάνατον ζωή καί στήν Ἀνάσταση· «ἵνα μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»23. 

Στήν ὁλοκληρωμένη δέ ἀναφορά στό θέμα τῆς Ἀναστάσεως πού μᾶς ἄφησε στό 15ο κεφάλαιο τῆς Α´ Πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς μᾶς λέγει ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κέντρο, τόν πυρήνα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος. Χωρίς αὐτήν εἶναι κενό περιεχομένου τό χριστιανικό κήρυγμα καί δέ ἔχει νόημα ἡ χριστιανική πίστη· χωρίς τήν Ἀνάσταση οἱ Χριστιανοί θά ἤμασταν οἱ ἐλεεινότεροι ὅλων τῶν ἀνθρώπων, διότι οἱ θυσίες πού κάνουμε στήν παρούσα ζωή, γιά νά κατακτήσουμε τήν μέλλουσα, πᾶνε χαμένες.

Αὐτό ὅμως δέν ἰσχύει, διότι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἐνίκησε τόν θάνατο καί ἄνοιξε τό δρόμο καί γιά τήν δική μας ἀνάσταση: «Εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμέν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν. Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»24.

Τόσο πολύ ἀγαποῦσε νά βρεθεῖ κοντά στόν Χριστό, ὥστε ἔγραφε ὅτι γιά μένα ζωή εἶναι ὁ Χριστός, καί ὁ θάνατος εἶναι κέρδος: «Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος»25. Καί ὅτι ἐπιθυμεῖ νά πεθάνει γιά νά συναντηθεῖ μέ τόν Χριστό: «Τήν ἐπιθυμία ἔχων εἰς τό ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι»26. Καί ἐκπληρώθηκε βέβαια αὐτή ἡ ἐπιθυμία του μέ τόν μαρτυρικό θάνατο πού ὑπέστη στήν Ρώμη κατά τόν διωγμό τοῦ Νέρωνος τό 67 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, μεγάλος ἀποστολικός Πατήρ τοῦ 2ου μ.Χ. αἰῶνος καί μεγάλος ἱερομάρτυς, μᾶς ἐκπλήσει ὅλους μέ τήν ἀγάπη του γιά τό Χριστό καί τήν ἀφοβία του μπροστά στόν θάνατο, ὅπως καί οἱ ἄλλοι Μάρτυρες καί Νεομάρτυρες. Συλληφθείς στήν Ἀντιόχεια, ὅπου ἦταν ἐπίσκοπος, ἀπό τούς διῶκτες Ρωμαίους, ὁδηγήθηκε ὁδικῶς μέ τήν συνοδεία Ρωμαίων στρατιωτῶν στή Ρώμη.

Καθ᾽ ὁδόν πληροφορήθηκε ὅτι οἱ ντόπιοι Χριστιανοί ἔκαναν προσπάθειες νά ἀθωωθεῖ καί νά μή ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο. Τούς ἔστειλε λοιπόν τήν γνωστή ἐπιστολή Πρός Ρωμαίους, ἕνα κλασσικό κείμενο γιά τόν ἔρωτα πρός τόν Χριστό καί τήν ἀφοβία μπροστά στόν θάνατο, στό ὁποῖο τούς παρακαλεῖ νά μήν τόν ἐμποδίσουν νά ἀποθάνει γιά τόν Χριστό. 

Μεταξύ ἄλλων τούς γράφει: «Οὐδέν με ὠφελήσει τά πέρατα τοῦ κόσμου οὐδέ αἱ βασιλεῖαι τοῦ αἰῶνος τούτου· καλόν ἐμοί ἀποθανεῖν διά Ἰησοῦν Χριστόν ἤ βασιλεύειν τῶν περάτων τῆς γῆς... Ἐκεῖνον ζητῶ, τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα καί ἀναστάντα... Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται, καί οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον· ὕδωρ δέ ζῶν, ἁλλόμενον ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρός τόν Πατέρα»27. 

Καί μία ἀναφορά πρός τόν μεγαλομάρτυρα Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος καθηρημένος καί ἐξόριστος ἀπό ἀναξίους ἐπισκόπους ἐπί τρία ἔτη (404-407), πέθανε τό 407, παράδειγμα μέγιστο παρρησίας, ἀφοβίας καί ἐλευθεροστομίας. Μᾶς λέγει λοιπόν γράφοντας πρός τήν διακόνισσα Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία εἶχε πάθει κατάθλιψη, βλέποντας τήν κατάσταση τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δέν φοβᾶται τίποτε ἄλλο παρά μόνο τούς ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων, καί ὅτι τίποτε ἄλλο δέν εἶναι φοβερό καί κακό παρά μόνον ἡ ἁμαρτία28. 

Σέ ἕνα ἐξαιρετικό δέ κείμενο πού θυμίζει Ἀπόστολο Παῦλο καί Ἰγνάτιο Ἀντιοχείας, πού ἀμφότεροι συνδέονται μέ τήν πόλη ὅπου γεννήθηκε καί ἕδρασε ὁ Χρυσορρήμων Πατήρ, ἐκφράζει τήν ἀφοβία του πρός τόν θάνατο καί τά ἄλλα δεινά, μεγαλώνοντας ἔτσι τήν ντροπή γιά τήν σημερινή μας κατάντια: «Τί δεδοίκαμεν εἰπέ μοι, τόν θάνατον; Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος. Ἀλλ᾽ ἐξορίαν εἰπέ μοι; Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς. Ἀλλά χρημάτων δήμευσιν; οὐδέν εἰσηνέγκαμεν εἰς τόν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδέ ἐξενεγκεῖν δυνάμεθα. Καί τά φοβερώτερα τοῦ κόσμου ἐμοί εὐκαταφρόνητα καί τά χρηστά καταγέλαστα. Οὐ πενίαν δέδοικα, οὐ πλοῦτον ἐπιθυμῶ, οὐ θάνατον φοβοῦμαι, οὐ ζῆσαι εὔχομαι, εἰ μή διά τήν ὑμετέραν προκοπήν... Χριστός μετ᾽ ἐμοῦ, καί τίνα φοβηθήσομαι»29. 

Μέ αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ ἀφοβία καί ἀνδρεία μπροστά στόν θάνατο οἰκοδομήθηκε καί ἐμποτίσθηκε ἡ νέα χριστιανική πολιτεία τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου, καί αὐτήν ὡς πολύτιμο θησαυρό, κληρονομήσαμε οἱ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. 

Αὐτή ἄλλωστε συνετέλεσε καί στό θαῦμα τῆς παλιγγενεσίας τοῦ 1821, μέ κυρίαρχο σύνθημα «Ἐλευθερία ἤ θάνατος», τόν ἁγιασμένο χαρακτήρα τοῦ ὁποίου ἐπιχειροῦν νά διαστρέψουν καί νά θάψουν οἱ ἑτοιμάζοντες τίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις γιά τό ἑπόμενο ἔτος μέ τήν συμπλήρωση 200 ἐτῶν (1821-2021). 

Αὐτήν τήν ἀφοβία ὅμως χάσαμε, λόγῳ τῆς συνεπαφῆς μας μέ τά «φωτισμένα» ἔθνη τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία σταδιακά ἀποχριστιανίσθηκε μέ μεγάλη εὐθύνη τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, πού τήν παρέδωκαν εὔκολα στόν ἀθεϊσμό τῆς ᾽Αναγέννησης καί τοῦ σκοτισμένου Διαφωτισμοῦ. 

Ὁ Ὀρθόδοξος Ρωμιός, ὁ Ἕλληνας, πρίν μεταλλαχθεῖ σέ Εὐρωπαῖο-Φράγκο, ὀρθολογιστή καί καλοπερασάκια, δέν φοβόταν τόν θάνατο· εἶχε τίς ἀρετές τῆς παλληκαριᾶς, τῆς ἀνδρειοσύνης, τοῦ φιλότιμου. Προκειμένου νά κρατήσει τίς ἀξίες του, τήν τιμή του, τήν ἀξιοπρέπειά του, δέν λογάριαζε ὅτι θά χάσει τίς ἀνέσεις καί τά ἀγαθά του, δέν φοβόταν, ὅπως ὁ Διγενής Ἀκρίτας νά παλέψει, νά ἀναμετρηθεῖ, μέ τόν θάνατο. Ὅπως γράφει ο Ἅγιος Συμεών, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1417-1429) λίγες δεκαετίες πρίν ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, ἡ ἀφοβία πρό τοῦ θανάτου ἦταν ἕνα ἀπό τά γνωρίσματα τοῦ «Ρωμαϊκοῦ φύλου, τοῦ εὐγενοῦς ἀρχῆθεν, τοῦ καρτερικοῦ, τοῦ ἀνδρικωτάτου, καί διά πόνων καί καρτερίας καί τῆς εἰς τήν ἀρχήν ὑπακοῆς ἄχρι καί θανάτων μυρίων τῆς οἰκουμένης σχεδόν ἁπάσης ἄρξαντος»30. Τά ὑπόλοιπα γνωρίσματα τοῦ Ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ σέ σχέση μέ τόν δειλό, γήϊνο καί ὑλόφρονα Εὐρωπαϊκό πολιτισμό τά ἐκθέσαμε πρίν ἀπό πολλά ἔτη στό βιβλίο μας «Φραγκέψαμε»31. 

Ἐπίλογος 

Παρά τήν προσπάθειά μας τό ἄρθρο πῆρε ἔκταση πού θά δυσκολέψει τήν ἀνάγνωσή του. Δέν τελειώσαμε ὅλα ὅσα εἴχαμε στό νοῦ μας νά γράψουμε. Ἀπομένει ἰδιαίτερα ἡ ἀναίρεση τοῦ ἐπιχειρήματος τῆς ψευδεπίγραφης ἀγάπης πρός τόν πλησίον καί πρός τούς ἡλικιωμένους, πού πεθαίνουν τραγικά ὁλομόναχοι, χωρίς ἕνα ἀγαπημένο πρόσωπο κοντά τους. 

Ἀπομένει νά δείξουμε τήν φτώχεια καί τήν κενότητα τῆς φρικτῆς ἀπόφασης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 1ης Ἀπριλίου, ἡ ὁποία στερούμενη βιβλικῶν καί πατερικῶν πηγῶν καί ἐρεισμάτων κατέφυγε στήν ἀθλιότητα τῆς κακοποίησης καί παραμόρφωσης θέσεων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅπως ἤδη ἔχουν δείξει εὐαίσθητοι σέ θέματα Ὀρθοδοξίας ἐρευνητές32. 

Θά κλείσουμε μέ κάτι ἐκκλησιολογικά ὀρθότατο καί ὀρθοδοξότατο πού εἶπε ἱερεύς-πνευματικός τῆς Θεσσαλονίκης σέ ἀγωνιῶντα πιστό γιά τό ἄν θά λειτουργήσει τό Πάσχα γιά νά πάει νά κοινωνήσει. 

Τοῦ ἀπάντησε ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον τό ποίμνιό μου δέν εἶναι μαζί μου μέσα στό μαντρί τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶμαι πλέον ποιμήν, χωρίς τό ποίμνιο. Δέν θά λειτουργήσω, θά μείνω καί ἐγώ ἔξω ἀπό τόν ναό, στό σπίτι συμπονώντας καί συμμεριζόμενος τόν ἀποκλεισμό τοῦ ποιμνίου. Ὄντως λόγια ἀληθινοῦ καί ὄχι μισθωτοῦ ποιμένος. 

Γιατί «ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτός δέ καί οὐκ ὤν ποιμήν οὗ οὐκ εἰσί τά πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τόν λύκον ἐρχόμενον καί ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει· καί ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά καί σκορπίζει τά πρόβατα. Ὁ δέ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων»33. 

Παραπομπές (Β μέρους)
 
18 . Β´ Ἀπολογία 12, PG 6, 464ΑΒ: «Καί γάρ αὐτός ἐγώ τοῖς Πλάτωνος χαίρων διδάγμασι, διαβαλλομένους ἀκούων Χριστιανούς, ὁρῶν δέ ἀφόβους πρός θάνατον καί πάντα τά ἄλλα νομιζόμενα φοβερά, ἐνενόουν ἀδύνατον εἶναι ἐν κακίᾳ καί φιληδονίᾳ ὑπάρχει αὐτούς. Τίς γάρ φιλήδονος, ἤ ἀκρατής, καί ἀνθρωπίνων σαρκῶν βοράν ἀγαθόν ἡγούμενος, δύναιτο ἄν θάνατον ἀσπάζεσθαι, ὅπως τῶν αὐτοῦ ἀγαθῶν στερηθῇ;». 
19 . Ματθ. 10,28. 
20 . Αὐτόθι 14,27.
21 . Αὐτόθι 15,21-43. 
22 . Ἰω. 11, 23-36. 
23 . Α´ Θεσ. 4,13. 
24 . Α´ Κορ. 15, 1920. 
25 . Φιλιπ. 1,21. 
26 . Αὐτόθι 1, 23. 
27 . Πρός Ρωμαίους 6-7, PG 5, 688-689. 
28 . Πρός Ὀλυμπιάδα, Ἐπιστολή 14,4, PG 52, 685: «Οὐδένα λοιπόν δέδοικα ὡς τούς ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων». Αὐτόθι: «Ἕν λυπηρόν ἁμαρτία μόνον· τά δέ ἄλλα πάντα κόνις καί καπνός» Εἰς Ἀνδριάντας 5,2, PG 49,70: «Οὐδέν δεινόν τῶν ἀνθρωπίνων δεινῶν, ἀλλ᾽ ἡ ἁμαρτία μόνον, οὐ πενία, οὐ νόσος, οὐχ ὕβρις, οὐκ ἐπήρεια, οὐκ ἀτιμία, οὐ τό πάντων δοκοῦν ἔσχατον εἶναι τῶν κακῶν, ὁ θάνατος». 
29 . Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας 1, PG 52,427. 
30 . Ὁμιλία καί ἀπολογία ἐν τῷ μέλλειν ἀπέρχεσθαι 6, εἰς D. Balfour, Politico-Historical Works of Symeon archbischp of Thessalonica (1416/17 to 1429), Wien 1979, σελ. 47. 
31 . Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Φραγκέψαμε. Ἡ εὐρωπαϊκή μας αἰχμαλωσία, Θεσσαλονίκη 1994, ἰδιαίτερα τό κεφ. Β· «Οἱ Ἑλληνοχριστιανικές ἀξίες καί ὁ Εὐρωπαϊκός πολιτισμός» σελ. 39-71. 
32 . Βλ. τήν ἐξαιρετική ἀνάλυση καί ἀναίρεση τοῦ Γεωργιου Τζανακη, Ὅταν (τηλε) ἀποφασίζει ἡ Ἱεραρχία α´, στό Διαδίκτυο, 2 Ἀπριλίου 2020. 
33 . Ἰω. 10, 11-13.

πηγή

Share