Οι ελίτ στις χώρες της Δύσης, ΗΠΑ και ΕΕ, είναι βαθιά διχασμένες. Η διαπάλη τους επηρεάζει και ενίοτε επισκιάζει τη σύγκρουσή τους με τους θεωρούμενους αντίπαλους, Ρωσία και Κίνα. Η κατάσταση στην Ελλάδα εξαρτάται άμεσα και απολύτως από τη σύγκρουση αυτή. Το αποδεικνύει πχ το Σκοπιανό όπου μόνο η πιεστική παρέμβαση ΗΠΑ και Γερμανίας το έβγαλε από τις καλένδες. Αλλά και η διαφωνία ΔΝΤ-Βερολίνου για το ελληνικό χρέος εντάσσεται στη σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας.Οι συγκρούσεις στη Δύση προκαλούν ιστορίες αίματος στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα διακηρύσσει ότι έφερε στο Σκοπιανό λύση ειρήνης, υποτίθεται. Αυτό είναι εντελώς ανακριβές, όπως αποδεικνύει ο Σταύρος Λυγερός στην διεξοδική ανάλυσή του για το θέμα στο slpress.gr. Εύστοχα ο Ρούντι Ρινάλντι υπενθυμίζει ότι και όταν υπογράφηκε η Συμφωνία της Ζυρίχης για το Κυπριακό πανηγύριζαν νίκη της ειρήνης, αλλά ξέρουμε τη συνέχεια. Είμαστε σε περίοδο ανακατατάξεων κοινωνικών, πολιτικών και συνοριακών σε όλη την Ευρώπη. Η διαφορά είναι ότι οι Ευρωπαίοι μάχονται μεταξύ τους, αλλά ποδοπατάνε όλοι μαζί τους ντόπιους όταν έρθουν «να βάλουν τάξη» στον ξένο αχυρώνα των Βαλκανίων.
Η Βουλγαρία, άμεσα ενδιαφερόμενη ως γειτονική χώρα, επισημαίνει την αγωνία της για τη συμφωνία και τη λύση που (δεν) δόθηκε. Ελπίζουμε, λέει η Βουλγαρία σε επίσημη ανακοίνωση, ότι η υπογραφή της (ελληνοσκοπιανής) συμφωνίας δεν θα επιφέρει αλλαγή συνόρων, δεν θα εγείρει εδαφικές αξιώσεις ή αξιώσεις στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στην Ιστορία και στην ταυτότητα. Την ανησυχούν αυτά ακριβώς που δώσαμε στα Σκόπια και πανηγυρίζουμε ότι νικήσαμε. Η Βουλγαρία, θυμίζω, αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλά, φρονίμως, δεν αναγνώρισε γλώσσα και μακεδονική ταυτότητα.
Η Σόφια διαβλέπει ότι περί τα Σκόπια κυοφορούνται μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί που αναδύονται τμηματικά, ανάλογα με τη συγκυρία. Ο διαμελισμός των Βαλκανίων δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου στην Αθήνα ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης και ασφάλειας είναι απλή μπούρδα. Υπάρχει ειρήνη, επειδή το θέλει ο ξένος παράγων και θα υπάρχει για όσο καιρό το θέλει. Η ειρήνη δεν εξαρτάται από εμάς, ούτε εμείς μπορούμε να αποτρέψουμε την όποια αναταραχή. Το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν μας εξασφαλίζει από κανέναν κίνδυνο.
Σε ξένες αγκαλιές
Οι «εταίροι» μας θεωρούν, πριν και μετά τα Μνημόνια, χώρα άνευ οντότητας, παίγνιο των σχεδίων τους. Αυτό ακριβώς είναι που κάθε κυβέρνηση, της Δεξιάς ή της υποτιθέμενης Αριστεράς, θέλει να κρύψει και ταυτόχρονα δεν κάνει απολύτως τίποτα για να το διορθώσει. Η Δεξιά, επειδή κυβέρνησε πολλά χρόνια, το γνωρίζει εκ πείρας άριστα και έχει αφεθεί στις ξένες αγκαλιές, εκτός από ορισμένες πατριωτικές μερίδες της που αποπειράθηκαν να προβάλλουν κάποια αντίσταση, όπως πχ ο Καραμανλής με το βέτο για τα Σκόπια.
Ο Τσίπρας και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του Κοτζιά που γνωρίζει τι κάνει, αποτελούν ένα μείγμα ασχετοσύνης, αδιαφορίας, ανικανότητας και επιπολαιότητας. Φυσικά αυτό δεν τους απαλλάσσει για όσα διαπράττουν. Χωρίς αυτό το δηλητηριώδες μείγμα κανένας Κοτζιάς δεν θα τολμούσε να παραχωρήσει γλώσσα και εθνότητα στους Σκοπιανούς, ούτε ο Τσίπρας θα υπόγραφε μια τέτοια συμφωνία. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κρίνουν προφανώς ότι η συνοχή του κόμματος είναι σημαντικότερη από τη συνοχή της χώρας.
Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί είναι γιατί ΗΠΑ και Γερμανία πίεσαν, αφόρητα καθώς φαίνεται, και τις δυο πλευρές να συμφωνήσουν, ενώ τίποτα δεν έμοιαζε να έχει επείγοντα χαρακτήρα. Η απάντηση ότι το ζητούμενο είναι η ενότητα του ΝΑΤΟ, δημιουργεί νέο ερώτημα: Από πού κι ως που η ενότητα του ΝΑΤΟ εξαρτάται από τα Σκόπια; Το ΝΑΤΟ ξέκοψε στους Σκοπιανούς ότι αν δεν εφαρμόσουν τη συμφωνία δεν θα μπουν στη Συμμαχία.
Όχημα μελλοντικών διευθετήσεων
Το ΝΑΤΟ δίνει την εντύπωση ότι η συμφωνία είναι όχημα μελλοντικών διαθέσεων και σχεδιασμών. Και ότι η πίεση για άμεση υπογραφή οφείλεται στο ότι τώρα βρέθηκαν οι δυο πρωθυπουργοί πρόθυμοι να βάλουν την υπογραφή τους. Άραγε ο Τραμπ κλείνει μια επικίνδυνη ιστορία με τη Βόρεια Κορέα, αλλά οι Γερμανοί ξανανοίγουν πληγές στα Βαλκάνια, παίζοντας δικά τους παιχνίδια;
Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών «Μακεδόνων» παραμένει ζωντανός με την ελληνική έγκριση και υπογραφή. Ωστόσο η απαίτηση του ξένου παράγοντα ήταν να δοθεί λύση αλλά, από όσο ξέρουμε, δεν μας υποχρέωναν να αποδεχθούμε γλώσσα και εθνότητα. Αυτό είναι έργο της κυβέρνησης. Μήπως ικανοποιούσε ξένες επιθυμίες; Εκτελούσε εντολές; Είναι εγκληματική αδιαφορία και ανικανότητα; Ο αλυτρωτισμός απόκτησε πάντως ισχυρή βάση διεκδικήσεων.
Η βιασύνη των ξένων να δοθεί λύση «εδώ και τώρα» υποδηλώνει ότι επίκεινται εξελίξεις στη στενή και στην ευρύτερη περιοχή μας τις οποίες η κυβέρνηση και συνολικά η αντιπολίτευση αδυνατούν να καταλάβουν, παραδομένες στις μικρονοϊκές διαμάχες τους. Θεωρούν, όπως δείχνει η συμπεριφορά τους, ότι συμφέρον της πατρίδας είναι αυτό που θα αποφασίσει όποιος έχει τον τελευταίο λόγο για τα ελληνικά πράγματα.
Τα Σκόπια είναι πολύ μικρά και αδύναμα για να δημιουργήσουν πρόβλημα από μόνα τους. Οι Σκοπιανοί μπορεί να ονειρεύονται να βγουν στο Αιγαίο, ή να ταξιδέψουν στο Φεγγάρι. Αλλά δεν μπορούν να πάνε πουθενά χωρίς την άμεση παρέμβαση του ξένου παράγοντα και την υποτέλεια της ελληνικής πλευράς. Η συμφωνία που υπόγραψαν Τσίπρας/Κοτζιάς είναι το υπόδειγμα. Έχουμε γυρίσει στην εποχή Θουκυδίδη, από όπου άλλωστε ποτέ δεν φύγαμε: Ισχύει από τότε και εις τον αιώνα το Δίκαιο του Ισχυρότερου. Η συμφωνία με τα Σκόπια είναι υποθήκη δεινών για τη χώρα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου