Φαντασθείτε μια Ελλάδα που είχε επεξεργαστεί όσα συμπλέγματα τη συνδέουν με την πολύτιμη αρχαιότητά της. Οχι απαραιτήτως στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, αλλά στις αίθουσες των σχολείων, των πανεπιστημίων, ή ακόμη καλύτερα, στα βιβλία.
Φαντασθείτε μια Ελλάδα που δεν κοκορευόταν μόνον στα διεθνή φόρα και τις αγορές για το Νομπέλ του ποιητή της, αλλά είχε διαβάσει και τον λόγο που έβγαλε για το χρέος απέναντι στη γλώσσα του.
Φαντασθείτε μια Ελλάδα που δεν ναρκισσευόταν μόνον ότι μιλάει μια γλώσσα που τόσες λέξεις έδωσε στην οικουμένη, αλλά μάθαινε από την τρυφερή της ηλικία ότι αυτή η γλώσσα είναι η εξέλιξη της αρχαιότερης ευρωπαϊκής γλώσσας, της μόνης που δεν έπαψε ποτέ να μιλιέται.
Ως εκ τούτου, τη θεωρούσε πολύτιμη και κατανάλωνε πολύ χρόνο για να ανακαλύψει τις εκφραστικές της δυνατότητες και να δει το βάθος του πεδίου της. Ο χρόνος αυτός δεν πήγαινε χαμένος. Αντάμειβε τους ομιλητές στο Κοινοβούλιο, τους δημοσιογράφους και τους δημοσιολογούντες με την ακρίβεια της έκφρασης και την καλλιέπεια.
Φαντασθείτε μια Ελλάδα που είχε αντιληφθεί ότι η αρχαιότητα δεν ενδιαφέρει μόνον τις κρουαζιέρες αλλά ενδιαφέρει επίλεκτους από όλον τον κόσμο. Ως εκ τούτου, είχε φροντίσει να φτιάξει πανεπιστήμια που θα τους επέτρεπε να σπουδάζουν εδώ τα ελληνικά τους. Μια Ελλάδα, εν πάση περιπτώσει, που δεν της αρκούσε το όνομα Ελλάδα, αλλά είχε εντρυφήσει στα μυστικά της, συνομιλούσε μαζί της. Μια Ελλάδα που ήταν βέβαιη για την ταυτότητά της, δεν είχε ενοχές απέναντί της και δεν φοβόταν μην της την κλέψουν.
Φαντασθείτε τώρα τι θα γινόταν αν κάποιο γειτονικό της κράτος, ορφανό της τελευταίας βαλκανικής έκρηξης, αντιμετώπιζε ως υπαρξιακή ανάγκη το όνομα μιας περιοχής που κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στην ταυτότητα αυτής της Ελλάδας. Η φανταστική αυτή Ελλάδα, τόσο βέβαιη για την παιδεία της και τις πολιτισμικές της καταβολές, θα κοίταζε με συμπάθεια το νεαρό παιδί, θα θώπευε τον ώμο του και θα του έλεγε: «Με συγκινείς, παιδί μου, που θέλεις το όνομά μου. Θα σε βαπτίσω εγώ και θα σε αναλάβω εγώ. Εγώ θα σου μάθω γράμματα, κι εγώ θα σε συστήσω στους μεγάλους».
Και τώρα που φαντασθήκατε αυτήν την Ελλάδα, ξεχάστε την για να προσγειωθείτε στην πραγματική Ελλάδα. Μια χώρα που μισεί τη γλώσσα που μιλάει, μια χώρα που επαίρεται για τις καταβολές της αλλά μπερδεύει ενίοτε τον Κολοκοτρώνη με τον Λεωνίδα, μια χώρα που βρυχάται γιατί φοβάται τη σκιά της, κοινώς τον εαυτό της.
Τελειώνει εδώ το «παραμύθι για τη Μακεδονία» και αρχίζει το παραμύθι της Μακεδονίας. Ελονοσία που φέρνει πυρετό κάθε είκοσι και κάτι χρόνια, ή κρίση ταυτότητας μιας κοινωνίας ενοχικής απέναντι στην ταυτότητά της;
Και η απάντηση από τον Νικόλαο Παπανικολάου* στο antinews ΕΔΩ
«ΟΤΑΝ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΞΙΑ»
Αυτός θα έπρεπε να είναι ο τίτλος όλων τα άρθρων στην "Κ".
Περισσεύει η ηττοπάθεια και ο ραγιαδισμός στην αλληγορία του Τ. Θεοδωρόπουλου, όπως και σε άλλα άρθρα των Παπαχελά, Καλύβα, Μαραντζίδη, Μανδραβέλη, Έλλις (σήμερα) κ.α., για την τη "μάνα" Ελλάδα και του "παιδιού" της (Σκόπια) που το αρνείται!!! η "μάνα".
Ο ανορθολογισμός που ως αναθυμιάσεις αποπνέει η "Κ" τον τελευταίο καιρό για το "κλείσιμο" του "ζητήματος" είναι εκπληκτικός.
Ο πόλεμος εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και της ταυτότητάς μας είναι πρωτοφανής! Θυμίζει τα χρόνια της κατοχής όταν η ίδια εφημερίδα καλούσε τους Έλληνες να συνεργαστούν με τους ναζιστές.
"Διαπράττετε εννοιολογικά ένα σοβαρό λάθος λογικής, κ. Θεοδωρόπουλε. "Παιδί" και "μάνα" δεν έχουν συγγένεια. Και το παιδί προσπαθεί να κλέψει την κληρονομιά της και να την ιδιοποιηθεί, με εχθρικές διαθέσεις. Η λογική προηγείται της φιλολογίας (εν αντιθέσει με το τί έλεγε ο Ντεριντά και οι άλλοι Γάλλοι κενολόγοι). Όταν η φιλολογία προσπαθεί να συγκαλύψει την λογική και την ουσία τότε γίνεται μπουρδολογία και εσείς δεν μας έχετε συνηθίσει στην μετανεωτερική μπουρδολογία. Εκτός και αν η εν Γαλλία εντρύφησή σας στην Γαλλική μετανεωτερική "φιλοσοφία" σας εμπότισε με τον ντεριντανισμό.
Η "μάνα" θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά αν, και είναι μεγάλο αν, το "παιδί", κ. Θεοδωρόπουλε, δεν ισχυριζόταν ότι το άλλο της παιδί δεν της ανήκει και ότι είναι κάτι ξένο προς αυτή. Και όχι μόνο. θα μπορούσε να τα πράξει όλα αυτά αν δεν προσπαθούσε να της κλέψει την κληρονομιά της και να αποξενώσει από το πραγματικό της παιδί! Αλλά γιατί τέτοια κακομοιριά κ. Θεοδωρόπουλε;
Γιατι δεν μέμφεστε το άλλο "παιδί" για την κλοπή και χρήση της ιστορίας και της κληρονομιάς για πολιτικούς λόγους; Γιατί; Γιατί; Αυτά μας ενοχλούν πιο πολύ από το "παιδί" που σφετερίζεται. Γιατί σας ενοχλεί η καλοήθης αρχαιολατρεία μας, αλλά δεν σας ενοχλεί που το άλλο "παιδί" κλέβει και ιδιοποιείται για ίδιους (πολιτικούς) σκοπούς την κληρονομιά της μάνας; Τόσο αλλοτριωμένοι είστε ΟΛΟΙ στην "Κ";
Εγώ θα σας πως μία άλλη αλληγορική ιστοριούλα. Φανταστείτε τους τούρκους στις ακτές του Αιγαίου να αυτοβαφτίζονται Ίωνες και να ισχυρίζονται ότι οι Ίωνες δεν ήταν Έλληνες και πως θέλουν να απελευθερώσουν την...Ιωνία, π.χ. την Αθήνα κ.α.
Τι θα λέγατε τότε; Θα το συζητούσατε; Θα είχαν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό; Θα ήταν ¨ορφανό παιδί" που το έδιωξε η "μάνα" του; Θα είμασταν εθνικιστές τότε; Αυτό ισχυρίζεστε όλοι σας εδώ (Μανδραβέλης, Καλύβας, Μαραντζίδης, Παπαχελάς κ.α.).
Για να τελειώνουμε με τις μπούρδες της "σοβαρής" εφημερίδας:
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ! ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΜΟΝΟ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ.
*Ο Νίκος Παπανικολάου είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Βιοχημείας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου