Παραλογίζομαι; Δε νομίζω. Η
Δημοκρατία ως όρος και ως ταμπέλα υπάρχει παντού, ξεκινάει από την
Δημοκρατία των πολλών για να φτάσει στην Δημοκρατία του ενός. Κανένα
πολιτικό σύστημα στον κόσμο δεν τολμάει να αποποιηθεί την ταμπέλα η τον
όρο Δημοκρατία κι ας είναι η πιο στυγνή και απολυταρχική Δικτατορία
(λέγε με Βόρια Κορέα).
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Γιατί αυτό; Ίσως διότι στο υποσυνείδητο όλων η Δημοκρατία για κάποιον
λόγο έχει συνδεθεί με το ενδιαφέρον και την ευημερία του συνόλου των
ανθρώπων μιας χώρας.
Έχει αυτό σχέση με την αλήθεια; Σαφώς όχι, αυτό
είναι ένας απολύτως αυθαίρετος ορισμός της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία
είναι ένα σύστημα αποφάσεων και διοίκησης και τίποτε άλλο, ένα σύστημα
όπου η πλειοψηφία αποφασίζει για το σύνολο, τέλος.
Επειδή όμως δεν μας έφθανε αυτό και επειδή στο παρελθόν υπήρχαν
θέματα ιδιοκτησίας, προστασίας του νόμου, ισότητα μεταξύ των ανθρώπων
και έναντι του νόμου κ.λπ. και όλα αυτά δεν ήταν αυτονόητα πράγματα,
αποφασίσαμε να κωδικοποιήσουμε τα δικαιώματα του ανθρώπου και να
επιβάλουμε μέσω του ΟΗΕ την παγκόσμια εφαρμογή τους.
Μόνο που η εφαρμογή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν έχει
εφαρμοστεί καθολικά μέχρι σήμερα. Σημαντικός αριθμός χωρών, είτε δεν
έχει προχωρήσει στην νομοθετική εφαρμογή της Χάρτας των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων είτε οι σχετικοί νόμοι δεν εφαρμόζονται.
Οι λόγοι πολλοί, άλλες φορές υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες, άλλες
φορές γιατί η χάρτα θεωρείται ότι έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη
θρησκεία μιας χώρας (π.χ. Μουσουλμανική Θρησκεία) και άλλες φορές γιατί η
κουλτούρα της κοινωνίας δεν αποδέχεται την χάρτα των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων στο σύνολο της ή ένα μέρος της.
Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι ο αριθμός των χωρών που δεν εφαρμόζουν για
διάφορους λόγους την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνολικά ή μερικά
είναι σημαντικότατος. Ας δούμε όμως το πολίτευμα της Δημοκρατίας που
εφαρμόζεται σήμερα ανά την υφήλιο, πλην εξαιρέσεων (της Ελβετίας).
Η Δημοκρατία στην σημερινή εποχή έχει δύο τρόπους εφαρμογής,
την Άμεση Δημοκρατία που εφαρμόζεται στην Ελβετία, που είναι ένα έκδοχο
της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας και της Έμμεσης Δημοκρατίας που είναι
ένα έκδοχο της Ρωμαϊκής διακυβέρνησης και συνήθως ονομάζεται Republic
(από το λατινικό res publica) και ως πολιτικός όρος μετά τη Ρωμαϊκή
εποχή ξαναχρησιμοποιήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση.
Οι διαφορές είναι σημαντικές, στην Άμεση Δημοκρατία η Δημόσια
Διοίκηση εφαρμόζεται από εκλεγμένους εκπροσώπους που εκλέγονται για μία
συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά η νομοθετική εξουσία παραμένει στα
χέρια του λαού. Η Ελβετία είναι συνομοσπονδία κρατιδίων και υπάρχουν δύο
τύποι νόμων, ο ομοσπονδιακός και οι τοπικοί των κρατιδίων.
Οι νόμοι είτε προτείνονται από την κεντρική κυβέρνηση ή τα κρατίδια
και τα κόμματα, οι πολίτες ή τα ομόσπονδα κρατίδια έχουν δικαίωμα
παρεμβάσεων και μεταβολών στο προσχέδιο νόμου, ή αν κάποιος πολίτης
είναι κάθετα αντίθετος με τον νόμο έχει τη δυνατότητα να μαζέψει 50.000
υπογραφές και να ζητήσει να τεθεί ο νόμος σε δημοψήφισμα.
Για συνταγματική αλλαγή μπορεί να ζητηθεί από έναν πολίτη να
επέλθει, εάν μαζέψει 100.000 υπογραφές και η πρόταση για την αλλαγή θα
παραπεμφθεί σε δημοψήφισμα. Για παράδειγμα, αν στην Ελλάδα είχαμε Άμεση
Δημοκρατία, τα μνημόνια θα έπρεπε να τα ψηφίσει ο ελληνικός λαός με ό,τι
αυτό συνεπάγεται και όχι να ψηφίζει η Βουλή σε ένα βράδυ πονηρούς
νόμους «πασπαρτού».
Επομένως, νόμοι και νομοσχέδια των 7.500 σελίδων όπου μπορούν να
περάσουν πάσης φύσεως νομοθετήματα είναι εκτός συζητήσεως, όπως επίσης
Προεδρικά Διατάγματα και άλλης φύσεως πονηριές. Καμία χώρα δεν είναι
τέλεια αλλά υπάρχουν χώρες σοβαρές που σέβονται τους θεσμούς και τους
νόμους τους και υπάρχουν και οι άλλες.
Όλα εξαρτώνται από την σοβαρότητα και την ποιότητα του λαού. Η
Ελβετία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει 48 ώρες εργάσιμες
εβδομαδιαίως κατ’ ελάχιστο. Κάθε δύο χρόνια το ΚΚΕ (Κομουνιστικό Κόμμα
Ελβετίας… για να μην παρεξηγηθούμε!) ζητάει δημοψήφισμα για μείωση των
ωρών από 48 σε 42 και κάθε φορά πάνω από το 80% των Ελβετών καταψηφίζουν
την πρόταση νόμου του ΚΚΕ.
Επίσης,
οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι στην Άμεση Δημοκρατία μπορούν να καθαιρεθούν
εφόσον υποπέσουν σε σοβαρό παράπτωμα και δεν χαίρουν ασυλίας έναντι του
νόμου. Το 1985 αν θυμάμαι καλά, η υπουργός Εσωτερικών και Δικαιοσύνης
της Ελβετίας συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή (τα οποία
και εξέτισε μέχρι τελευταίας ημέρας) γιατί ειδοποίησε τον άντρα της, που
ως δικηγόρος συμμετείχε στο διοικητικό συμβούλιο μίας εταιρείας υπό
έρευνα, να εξαφανίσει κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο.
Στην Έμμεση Δημοκρατία ο λαός εκλέγει Νομοθετικό Σώμα καθώς και
Εκτελεστική Εξουσία για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Δηλαδή εκχωρεί
δια της ψήφου όλα τα Δημοκρατικά δικαιώματα στους εκπροσώπους του, οι
οποίοι συνήθως δεν εκπίπτουν από το αξίωμα στο οποίο εκλέχτηκαν ή είναι
εξαιρετικά δύσκολο να γίνει αυτό και χαίρουν νομικής ασυλίας για τις
πολιτικές αποφάσεις τους ή τις πράξεις τους (στην Ελλάδα βρισκόμαστε ένα
βήμα πριν την ασυδοσία).
Νομίζω ότι είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς τη ρίζα όλων των δεινών
του σημερινού Δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο με τόση μανία
προσπαθούμε να επιβάλουμε στους άλλους. Εδώ εμφανίζεται και το πρόβλημα
που έθεσα στην αρχή του σημειώματος…
Τί γίνεται με τις περιπτώσεις που ο λαός και όχι η ηγεσία
μιας χώρας αρνείται την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εμείς
θεωρούμε θεμελιώδες συστατικό της Αστικής Δημοκρατίας; Έχουμε το
δικαίωμα να πιέζουμε αυτή τη χώρα και αυτό τον λαό να εφαρμόσει κάτι που
δεν θέλει; Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε υποτιμητικά αυτούς τους λαούς
και αυτές τις χώρες;
Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν πως
θέλουν να κυβερνηθούν, ποιους νόμους θα έχουν και ποια είναι τα
δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που θα εφαρμόζονται στη χώρα τους; Εμείς
θα αποφασίζουμε για αυτούς;
Για παράδειγμα, πολλοί κατηγορούν τον Πούτιν ότι δεν είναι
δημοκρατικός και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ρώσων. Μα
Δημοκρατία είναι η διοίκηση και αποφάσεις της να εκπορεύονται από την
πλειοψηφία! Αν το 85% των Ρώσων που αποδέχονται τον Πούτιν σαν καλό
ηγέτη δεν είναι πλειοψηφία, τότε ή κάτι δεν πάει καλά με μας τους
δημοκράτες ή κάτι δεν πάει καλά με το νόημα της λέξης ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ και
πρέπει να το αναδιατυπώσουμε.
Προ ημερών μία Καναδή δημοσιογράφος έκανε πιεστικές ερωτήσεις
στον Κινέζο υπουργό Εξωτερικών γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα στην
Κίνα, τις διώξεις πολιτικών ακτιβιστών, την ελευθεροτυπία (μιλάμε για
σκανδαλοθηρικά βιβλία τυπωμένα στο Χονγκ-Κονγκ για τη διαφθορά μελών της
οικογένειας του Κινέζου Προέδρου), κ.λπ.
Αναρωτιέμαι γιατί οι Δυτικοί δημοσιογράφοι είναι τόσο επικριτικοί με
τη Ρωσία και την Κίνα και δεν είναι με μία σειρά άλλων χωρών π.χ. τη
Μογγολία (copy-paste του κινεζικού συστήματος), του Καζακστάν (ο
Πρόεδρος της χώρας εκλέγεται με το Δημοκρατικότατο ποσοστό του 99% από
συστάσεως της χώρας), της Σ. Αραβίας, ή των Φιλιππίνων, όπου η ψήφος
αποτιμάται όσο ένα σακί ρύζι ανά οικογένεια κ.λπ.
Εμάς στη Δύση μας αρέσει να κάνουμε μεγάλη φασαρία για θέματα που μας
φαίνονται σημαντικά, αλλά δεν μπαίνουμε ποτέ στον κόπο να δούμε αν τα
υποτιθέμενα θύματα της καταπίεσης είναι πράγματι θύματα ή είναι θύματα
στην φαντασία μας μόνο.
Γιατί τη Δημοκρατία και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τα έχουμε
αναγάγει σε κάτι μυστικιστικό, ιερό και προσπαθούμε με θρησκευτικό ζήλο
και φανατισμό να το επιβάλουμε σε όλους, είτε τους αρέσει είτε δεν τους
αρέσει. Επειδή έχω ζήσει καιρό στην Κίνα θα σας πληροφορήσω ότι οι
Κινέζοι είναι ο πλέον απολιτικός λαός που έχω συναντήσει στη ζωή μου…
και έχω επισκεφτεί πάνω από 35 χώρες μέχρι σήμερα.
Οι πλειοψηφία των Ρώσων και των Κινέζων δεν μπορούν να καταλάβουν τη
σημαντικότητα της δημοκρατίας, τους φαίνεται ξένο σαν σύστημα, περιττό.
Βεβαίως αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητα της εκλογής, αλλά όχι και την
έννοια της Δημοκρατίας όπως την πιστεύουμε εμείς.
Αντιθέτως τους έλκει η ιδέα του «Πατερούλη» ή του «Μεγάλου
Τιμονιέρη», δηλαδή κάποιου που θα παίρνει αποφάσεις γι’ αυτούς, διότι η
διακυβέρνηση είναι περίπλοκη και χρονοβόρα υπόθεση και θεωρούν πως έχουν
καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να ασχολούνται με την πολιτική.
Πόσοι
είναι οι πολιτικοί ακτιβιστές στην Κίνα, σε μία χώρα με 1,2
δισεκατομμύρια κατοίκους; Ούτε χίλιοι. Δηλαδή, όλοι οι άλλοι συμφωνούν
με το καθεστώς; Απόλυτα ΟΧΙ, αλλά σε μεγάλο βαθμό ΝΑΙ. Μη φανταστείτε
τώρα ότι οι ακτιβιστές είναι τίποτε πεφωτισμένοι δημοκράτες δυτικού
τύπου! Κανένας τους δε ζητά Αστική Δημοκρατία ή κατάργηση του
Κομουνιστικού Κόμματος.
Απλά ζητάνε διαφάνεια, πάταξη της διαφθοράς, μαζικό άνοιγμα του Κ.Κ.
με δραματική αύξηση των εγγεγραμμένων μελών και αναδιάρθρωση του
συστήματος διακυβέρνησης, λίγο πολύ ότι ζήταγαν και οι φοιτητές στην
«Τιέν Αν Μέν».
Δεν ξέρω αν γίνεται εσκεμμένα αυτή η διαστρέβλωση, η συσκότιση της
πραγματικότητας από τους δυτικούς δημοσιογράφους, αλλά ως συνήθως οι
μισές αλήθειες είναι τα μεγαλύτερα ψέματα.
Άλλο τυπικό παράδειγμα είναι η Αίγυπτος, η οποία έχει
εκλεγμένο Κοινοβούλιο, εκλεγμένη πολιτική ηγεσία και υποτίθεται
ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Πόσο δημοκρατική θα χαρακτηρίζατε την Αίγυπτο;
Πόσο εφαρμόζονται τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στην Αίγυπτο;
Την απάντηση την αφήνω στην κρίση σας. Ποια είναι η μείζων
αντιπολίτευση στην Αίγυπτο και τι ζητάει; Θεοκρατικό καθεστώς και Σαρία.
Η ελάσσων αντιπολίτευση που επιθυμεί μία Δημοκρατία στα Δυτικά πρότυπα
είναι πολύ μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη.
Τέτοια παραδείγματα, όπου ο λαός στην πλειοψηφία του ή μεγάλο μέρος
αυτού, επιλέγει ένα νομικό και κυβερνητικό σύστημα που δεν έχει καμία
σχέση με αυτό που εμείς αποκαλούμε Δημοκρατία, μπορούμε να παρουσιάσουμε
άπειρα.
Ποιος έχει λάθος λοιπόν και ποιος
δίκιο; Εμείς στη Δύση πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο και καλυπτόμαστε πίσω
από το… σόφισμα του Τσώρτσιλ, ότι «η Δημοκρατία είναι ένα ατελές
σύστημα αλλά είναι το καλύτερο που έχουμε».
Αν όλες οι χώρες εφάρμοζαν την Άμεση Δημοκρατία θα πίστευα ότι σε
μεγάλο βαθμό έχει δίκιο, αλλά έχοντας όλοι (πλην Ελβετίας) την Έμμεση
Δημοκρατία ως σύστημα, η ρήση αυτή γίνεται ο φερετζές της αποτυχίας του
πολιτικού μας συστήματος.
Έχουμε
γίνει ζηλωτές μιας κατ’ επίφαση Δημοκρατίας με αποτέλεσμα να
κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο άλλο άκρο, να μετατρέψουμε τη Δημοκρατία σε
Δικτατορία εξαιτίας της εμμονής μας να την επιβάλουμε στους άλλους,
είτε θέλουν είτε δε θέλουν, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει (το
θεωρούμε αδύνατο κοιτώντας μέσα από τα δικά μας δυτικά γυαλιά). Αρκεί το
ότι το θέλουμε εμείς και αρέσει σε μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου