ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ (μέρος 2ο)

συνέχεια από το 1ο μέρος

τοῦ Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Γ. Μύρου, Δρ Θ. 

Οἱ ἀληθινοὶ χαρισματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐμφανίζονται στὶς ἁγιογραφικὲς περικοπές, ἀπευθύνονται μόνον στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν ὁποῖο γνωρίζουν ἀπὸ τὴν ἐμπειρική συμμετοχή τους στὴν ἀποκάλυψη, καὶ εἶναι ἀπόλυτα ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτόν. Ὁ θεόπτης Μωϋσῆς, οἱ γνήσιοι προφῆτες, ὅπως ὁ Ἠσαῒας, ὁ Ἰερεμίας, ὁ Δανιήλ, καὶ οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, ὅπως ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος, δὲν ἀναγνωρίζουν κανέναν ἄλλο θεό, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ γνώρισαν ἐμπειρικά. Σ᾿ Αὐτὸν ἀπευθύνονται, Αὐτὸν ἐρωτοῦν καὶ Αὐτὸν μόνον ἐμπιστεύονται καὶ ἀκολουθοῦν.

Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, οἱ ἀποκρυφισταὶ ψευδοπροφῆτες, μάντεις καὶ μάγοι ἐμφανίζονται νὰ εἶναι τοὐλάχιστον ἀδιάφοροι γιὰ τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν παρουσία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς διατηροῦν μέσα τους συγκεχυμένα στοιχεῖα ἀληθείας καὶ ψεύδους καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν κυριαρχία ἑνὸς πνεύματος ὁλοφάνερα συγκρητιστικοῦ.

Παραδέχονται καὶ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ τοὺς ψεύτικους θεοὺς τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος αὐτοῦ τοῦ εἴδους τῶν ἀποκρυφιστῶν εἶναι ὁ Βαλαάμ, ὁ ὁποῖος κλήθηκε ἀπὸ τὸν Βαλάκ, τὸν βασιλέα τῶν Μωαβιτῶν νὰ καταρασθῆ τοὺς Ἰσραηλίτες, γιὰ νὰ μὴν ἡττηθοῦν τὰ στρατεύματά του ἀπὸ ἐκείνους. Ἐκεῖνος ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση τοῦ εἰδωλολάτρη ἄρχοντα, ἄν καὶ μὲ ὁρατὰ σημεῖα ἐμποδίσθηκε ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ νὰ πράξη αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητήθηκε.

Ἀκόμη πιὸ χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα τῶν ἰουδαίων ἐξορκιστῶν, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦσαν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐκδιώξουν πονηρὰ πνεύματα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. «Αὐτὸ τὸ ἔκαναν καὶ οἱ ἑπτὰ γυιοὶ κάποιου Σκευᾶ, ἰουδαίου ἀρχιερέως. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα ὅμως τοὺς εἶπε: Τὸν Ἰησοῦ τὸν γνωρίζω καὶ τὸν Παῦλο τὸν ξέρω· ἐσεῖς ὅμως ποιοὶ εἶστε; Καὶ ὁρμῶντας ἐπάνω τους ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν ὁποῖο ἦταν τὸ πονηρὸ πνεῦμα, τοὺς ἔρριξε κάτω καὶ τοὺς κακοποίησε»[40].

Μελετώντας κάποιος αὐτὲς τὶς βιβλικὲς ἱστορίες, τόσον τῆς Παλαιᾶς, ὅσον καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, μπορεῖ νὰ ἔχη μία ὁλοκάθαρη εἰκόνα γιὰ τὸν βδελυκτὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ συγκρητισμό, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται ἐκτεταμένα καὶ δραστήρια σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ἀλλὰ καὶ στὶς μέρες μας.

Οἱ θεωμένοι χαρισματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀταλάντευτη πίστη τους στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἀναγνωρίζονται καὶ ἀπὸ τὸν προσωπικό τους ἀγῶνα νὰ καταπολεμήσουν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη πρῶτα στὸν ἑαυτό τους καὶ ὕστερα στὴν εὐρύτερη κοινωνία τῶν συνανθρώπων τους, συγχρόνως δὲ νὰ στολίσουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ἄλλους μὲ τὶς ἀρετὲς ποὺ εἶναι καρποὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ἀντίθετα, οἱ ἀποκρυφιστὲς ψευδοπροφῆτες, μάγοι καὶ μάντεις παρουσιάζουν ὡς κυρίαρχα στοιχεῖα τὰ φοβερὰ πάθη τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς ἀδικίας, τῆς ὑποκρισίας, καὶ τῆς ἐξαπατήσεως καὶ διαστροφῆς τῶν ἄλλων. Εἶναι θεόπνευστοι καὶ ἀποκαλυπτικοὶ οἱ λόγοι τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μὲ τοὺς ὁποίους χαρακτηρίζει τὸν μάγο Ἐλύμα. «Σαῦλος δὲ ὁ καὶ Παῦλος, πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀτενίσας πρὸς αὐτὸν εἶπεν· Ὤ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ραδιουργίας, υἱὲ διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ πάσῃ διαστρέφων τὰ τὰς ὁδοὺς τοῦ Κυρίου;»[41].

Ἐνδεικτικὸ ἐπίσης τῆς ἐπικρατήσεως τῶν παθῶν στοὺς ἀποκρυφιστὲς εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Σίμωνος τοῦ μάγου, ὁ ὁποῖος, ἄν καὶ πίστευσε στὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου καὶ βαπτίστηκε καὶ ἦταν γεμάτος ἀπὸ θαυμασμὸ γιὰ τὰ σημεῖα ποὺ ἐπιτελοῦσαν οἱ ἀπόστολοι, μέσα του κρατοῦσε καλὰ ριζωμένα τὰ πάθη τῆς φιλαυτίας καὶ τῆς φιλοδοξίας. Ὅταν εἶδε τοὺς ἀποστόλους Πέτρον καὶ Ἰωάννην νὰ ἐπιθέτουν τὰ χέρια τους ἐπάνω σὲ ἀνθρώπους καὶ αὐτοὶ νὰ λαμβάνουν Πνεῦμα Ἅγιο, πρόσφερε σ᾿ αὐτοὺς χρήματα γιὰ νὰ δώσουν καὶ σ᾿ αὐτὸν τὴν ἴδια ἐξουσία. Ἔλαβε ὅμως πληρωμένη τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Πέτρο: «Νὰ χαθῆς καὶ σὺ καὶ τὰ ἀργύριά σου, διότι νόμισες ὅτι ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἀποκτηθῆ μὲ χρήματα. Ἐσὺ δὲν ἔχεις καμμία σχέση μὲ τὸ εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττουμε, διότι ἡ καρδιά σου δὲν εἶναι ἴσια μπροστὰ στὸν Θεό»[42].

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ προφήτης Ἠσαῒας χαρακτηρίζει τοὺς ἀστρολόγους, ἄλλους ἀποκρυφιστὲς τῆς ἐποχῆς του, ὡς «μεταβόλους»[43], δηλαδή ἐμπόρους καὶ ἐκμεταλλευτές τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ θεωμένοι προφῆτες, ἀπόστολοι καὶ λοιποὶ χαρισματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας ἐνεργοῦν πάντοτε τὰ χαρίσματά τους ἀποβλέποντας σ᾿ ἕνα στόχο, σ᾿ ἕνα κύριο σκοπό, στὴν ἐκπλήρωση τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κηρύττουν πάντοτε τὴν ἀλήθεια καὶ μόνον τὴν ἀλήθεια. Δὲν κρύβουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ γίνουν ἀρεστοὶ σ᾿ αὐτούς. Δὲν κολακεύουν τοὺς ἰσχυρούς, ὅ,τι κι ἄν τοὺς στοιχίση. Ἐπιθυμοῦν νὰ πολεμήσουν τὴν κακία, νὰ διορθώσουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ νὰ ἀποκαταστήσουν τὶς διαταραγμένες σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ στὸν λόγο τους κυριαρχεῖ ὁ ἔλεγχος τοῦ κακοῦ καὶ ἡ πρόσκληση γιὰ μετάνοια, ἀφοῦ πρῶτα οἱ ἴδιοι ἔχουν ζήσει ἐν μετανοίᾳ.

Σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτοὺς, οἱ ποικιλώνυμοι μάγοι καὶ ψευδοπροφῆτες θέτουν ὡς σκοπὸ τῶν ἐνεργειῶν τους τὸ δικό τους κοσμικὸ ὄφελος καὶ ὄχι τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Στόχος τους εἶναι νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ δικά τους ὑλικὰ συμφέροντα, νὰ δεχθοῦν δῶρα, νὰ ἀπολαύσουν τιμές, νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς φιλοδοξίες τους καὶ νὰ εἶναι αὐτοὶ κυρίαρχοι ἐπάνω στοὺς ἄλλους. Αὐτὰ ὅλα ἐννοεῖ ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ, ὅταν ἀναφέρεται σὲ «μαντευόμενον πρὸς χάριν»[44].

Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι ἀποκρυφισταί, ποὺ ἀναφέρονται στὶς Ἅγιες Γραφές, κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, εἶναι δειλοί καὶ φοβοῦνται τὶς συνέπειες τῆς μαρτυρίας τῆς ἀληθείας, γι᾿ αὐτὸ κολακεύουν τὰ πάθη τῶν ἰσχυρῶν καὶ ὁδηγοῦν τοὺς λαοὺς στὴν καταστροφὴ μὲ τὴν πονηρία τους. Ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ τοὺς παρομοιάζει μὲ πονηρὲς ἀλεποῦδες: «ὡς ἀλώπεκες ἐν ταῖς ἐρήμοις οἱ προφῆταί σου Ἰσραήλ»[45]. Μὲ τὶς ψευδοπροφητεῖες καθησυχάζουν, ἀποκοιμίζουν καὶ τελικὰ παραπλανοῦν τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸν λαό. Συγχρόνως ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀμετανοήτους στὴν διάπραξη τῶν ἁμαρτιῶν καὶ βεβηλώνουν τὸ θεῖο ὄνομα, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦν.

Αὐτὸ τὸ ἔργο τους τὸ περιγράφει πάλι ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ μὲ μία ἄλλη παραστατικὴ εἰκόνα, ἀναφερόμενος σὲ μία ὁμάδα ψευτοπροφητιδῶν, οἱ ὁποῖες ἐπιδίδονταν καὶ σὲ μαγικὲς πράξεις. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ τίθεται στὸ στόμα τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ, γιὰ νὰ τὸν ἀπευθύνη στὶς γυναῖκες αὐτές, εἶναι καυστικός: «Καὶ θὰ πῆς (σ᾿ αὐτές)· αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος. Ἀλλοίμονο στὶς γυναῖκες τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖες ράβουν μαξιλάρια γιὰ τοὺς ἀγκῶνες τῶν ἀνδρῶν καὶ κατασκευάζουν σκούφους γιὰ κάθε ἡλικία, γιὰ νὰ διαστρέψουν τὶς ψυχές τους»[46]. Τὰ μαξιλάρια συμβολίζουν τὰ εὐχάριστα λόγια τῶν ἀπατηλῶν ψευδοπροφητειῶν, μὲ τὶς ὁποῖες ἀποκοιμίζουν τοὺς πελάτες τους[47], ἐνῶ οἱ σκοῦφοι δείχνουν ὅτι τοὺς κλείνουν τὰ μάτια, γιὰ νὰ μὴν βλέπουν τὴν πραγματικότητα.

Παρόμοια καὶ ἐξ ἴσου παραστατικὴ εἶναι καὶ ἡ ἄλλη εἰκόνα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅ ἴδιος προφήτης. Παρομοιάζει τὶς προφητεῖες τῶν ψευδοπροφητῶν γιὰ εἰρήνη καὶ εὐημερία μὲ τὸ σωφάτισμα ἑτοιμόρροπων τοίχων. Μὲ τὶς ἀπατηλὲς καὶ ψευδεῖς προφητεῖες τους στηρίζουν τοὺς ἀσεβεῖς ἄρχοντες καὶ ἐνισχύουν τὸν λαὸ νὰ τοὺς ἐμπιστεύεται καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθῆ. Αὐτὸ ποὺ κάνουν εἶναι νὰ «ἀλείφουν», νὰ σωφατίζουν, δηλαδὴ νὰ ὡραιοποιοῦν ὅ,τι ἀσεβὲς κτίζουν οἱ φιλόδοξοι καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄρχοντες. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὁ ρωμαλέος ἀληθινὸς προφητικὸς λόγος ἀκούγεται ὡς βροντή: «Ἀποπλάνησαν τὸν λαόν μου λέγοντας ὅτι θὰ ἐπικρατήση εἰρήνη καὶ εἰρήνη δὲν ὑπάρχει. Κι ὅταν ὁ λαός μου ἔκτιζε τοῖχο μὲ ξηρολιθιὰ, αὐτοὶ (οἱ ψευδοπροφῆτες) ἁπλῶς τὸν σωφατίζανε. Νὰ πῆς σ᾿ αὐτοὺς τοὺς σωφατζῆδες ὅτι θὰ ἔρθη δυνατὴ βροχή, θὰ πέση χαλάζι, θὰ ξεσπάση ἀνεμοθύελλα καὶ ὁ τοῖχος θὰ πέση... Καὶ ὅταν ὁ τοῖχος πέση θὰ σᾶς ρωτᾶνε: Τὶ ἀπέγινε ἐκεῖνος ὁ ὄμορφος σοβάς, μὲ τὸν ὁποῖο πασαλείψαμε τὴν ξερολιθιά»[48].

Ὁ προφήτης Ἰερεμίας ἀποκαλύπτει ἕνα ἐξειδικευμένο διπλὸ σκοπὸ τῶν ἀποκρυφιστῶν τῆς ἐποχῆς του: Μὲ τὶς ψευδοπροφητεῖες καὶ τὶς μαγεῖες τους σκοπεύουν νὰ κάνουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ λησμονήση τὸν Νόμο του, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί τους, οἱ ὁποῖοι ἀντικατέστησαν τὸ ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ὄνομα εἰδωλολατρικοῦ Θεοῦ, καὶ στὸ τέλος νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν καταστροφὴ καὶ στὴν ἐξορία. Ἀναφωνεῖ ὁ προφήτης, μεταφέροντας ζωντανὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ: «Μέχρι πότε θὰ ὑπάρχη στὴν καρδιὰ τῶν προφητῶν αὐτῶν ὡς σκοπὸς νὰ προφητεύουν ψευδῶς καὶ κατὰ τὰ θελήματα τῶν καρδιῶν τους; Νὰ σκέπτωνται νὰ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ λησμονήσουν τὸν Νόμο μου μὲ τὰ ὁράματά τους, τὰ ὁποῖα διηγοῦνται ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ὅπως οἱ πατέρες τους λησμόνησαν τὸ ὄνομά μου, ἀντικαθιστῶντας το μὲ τὸ ὄνομα τῆς Βάαλ;»[49]. Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση προτρέπει: «Καὶ σεῖς μὴν ἀκούετε τοὺς ψευδοπροφῆτες σας, οὔτε τοὺς μάντεις σας, οὔτε ἐκείνους ποὺ ἐξηγοῦν τὰ ὄνειρα. Νὰ μὴν πιστεύετε στὶς διαβεβαιώσεις τῶν οἰωνοσκόπων σας, οὔτε τῶν μάγων σας, οἱ ὁποῖοι σᾶς λέγουν· Δὲν πρόκειται νὰ ἐργασθῆτε ὡς δοῦλοι στὸν βασιλέα τῆς Βαβυλῶνος, διότι αὐτοὶ οἱ προφῆτες προφητεύουν ψευδῆ, γιὰ νὰ σᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν χώρα σας»[50].

Ὅλες οἱ ἁγιογραφικὲς ἀναφορὲς στὶς ἀποκρυφιστικὲς πρακτικὲς δείχνουν καθαρὰ τὴν ἔντονη δυσαρέσκεια, ἀποστροφὴ, βδελυγμία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτές. Περιγράφονται ὡς πράξεις μὲ βασικὸ γνώρισμα τὸ «τὸ μάταιον καὶ ψευδές»[51], ὡς «ἐμπαίγματα μαγικῆς τέχνης»[52], ὡς «ἔχθιστα ἔργα, τελετὲς ἀνόσιες»[53], ὡς «βδελύγματα τῶν ἐθνῶν»[54]. Ἀπὸ τὸ Δ΄ Βιβλίο τῶν Βασιλειῶν πληροφορούμαστε ὅτι οἱ Ἰσραηλίτες ἐγκατέλειψαν τὸν ἀληθινὸ Θεό καὶ ἀσέβησαν τόσο πολύ, ὥστε «πρόσφεραν τοὺς γυιούς καὶ τὶς κόρες τους ὁλοκαυτώματα, ἐπιδόθηκαν στὴ μαγεία καὶ στὴ μαντεία καὶ πούλησαν τὴν ψυχή τους στὸ νὰ ἁμαρτάνουν στὸν Κύριο, προκαλώντας ἔτσι τὴν ὀργή του. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ξέσπασε ὀργισμένος ἐναντίον τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ ἔδιωξε ἀπὸ μπροστά του ὅλες τὶς φυλές τους, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα»[55]. Ἐπίσης στὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος συναντοῦμε μία ἐνδιαφέρουσα ἀναφορὰ γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, πρὶν κατοικήση σ᾿ αὐτὴν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ: «Ἐσύ, Κύριε,... στράφηκες ἐνάντια στοὺς κατοίκους τῆς ἁγίας σου χώρας, διότι εἶχαν κάνει τὶς πιὸ βδελυρὲς πράξεις, δηλαδή μαγεῖες καὶ βδελυρὲς τελετές· θανάτωναν παιδιὰ χωρὶς οἶκτο, ἔκαναν συμπόσια, ὅπου ἔτρωγαν ἀνθρώπινες σάρκες, σπλάχνα καὶ αἷμα»[56].

Στὶς Ἅγιες Γραφὲς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καταγεγραμμένη προφητικὰ καὶ ἡ ἐλπιδοφόρα ἐσχατολογικὴ διάλυση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, μαζὶ μὲ τὴν καταισχύνη αὐτῶν ποὺ ἐνεργοῦν τὶς ἀποκρυφιστικὲς πράξεις.

Ὁ προφήτης Μιχαίας μεταφέρει τὴν τελεσίδικη κρίση τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες: «Τάδε λέγει Κύριος πρὸς τοὺς προφῆτες ποὺ παραπλανοῦν τὸν λαόν μου, ὑπόσχονται εἰρήνη σ᾿ ἐκείνους ποὺ τοὺς δίνουν πλούσια νὰ φᾶνε, ἀλλὰ ἀπειλοῦν μὲ πόλεμο αὐτοὺς ποὺ τίποτε δὲν τοὺς προσφέρουν. Γι᾿ αὐτὸ τέλος στὶς προφητεῖες. Θὰ ἔλθη νύχτα γιὰ τὶς ὁράσεις καὶ σκοτάδι γιὰ τὶς μαντεῖες. Θὰ δύση ὁ ἥλιος γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ θὰ τελειώση γι᾿ αὐτοὺς ἡ ἡμέρα. Δὲν θὰ βλέπουν τίποτε. Θὰ καταντροπιαστοῦν οἱ ἐνυπνιασταί καὶ θὰ γίνουν καταγέλαστοι οἱ μάντεις»[57].

Θεωρῶ ἀπαραίτητο στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ παραθέσω καὶ μία ἀποκαλυπτικὴ προφητεία τοῦ Ἠσαῒου, γεμάτη τραγικότητα καὶ εἰρωνεία μαζί, γιὰ την πτώση τῆς περίφημης Βαβυλώνας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ξακουστὴ γιὰ τὴν μεγάλη διάδοση τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, καὶ ἰδιαίτερα τῆς μαγείας στὸν λαό της: «Κατέβα καὶ πέσε στὸ χῶμα, ὄμορφη Βαβυλώνα,... ἡ γνώση καὶ ἡ σοφία σου σὲ παραπλάνησαν καὶ σκέφθηκες πὼς εἶσαι ἐσὺ καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ ἐσένα. Θὰ σοῦ συμβῆ κακό, ποὺ δὲν θὰ μπορῆς νὰ το ἐξορκίσης. Ἐπάνω σου θὰ πέση συμφορά, ποὺ δὲν θὰ μπορῆς νὰ τὴν ἀποφύγης... Κάθισε τώρα μὲ τὰ ξόρκια σου καὶ τὶς πολλὲς μαγεῖες σου, ποὺ μάθαινες ἀπὸ τὴν νεότητά σου, πιστεύοντας ὅτι μποροῦν νὰ σὲ βοηθήσουν... Ἄς σηκωθοῦν τώρα νὰ σὲ σώσουν οἱ ἀστρολόγοι, ποὺ παρατηροῦν τὰ ἄστρα καὶ σοῦ ἀναγγέλλουν τὶ πρόκειται νὰ σοῦ συμβῆ. Τώρα θὰ κατακαοῦν σὰν τὸ ἄχυρο στὴ φωτιὰ καὶ δὲν θὰ μποροῦν οὔτε τὸν ἑαυτό τους νὰ σώσουν ἀπὸ τὴ φλόγα τῆς φωτιᾶς»[58]. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Ἡ ἱστορική, μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία γενικὰ μὲ τὴν πολύπλευρη, ἀλλὰ καὶ εἰδικὰ μὲ τὴ γραπτὴ της ἱερὴ Παράδοση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, διδάσκει ὅτι ὑπάρχει ἀπόκρυφη σοφία καὶ γνώση, κατέχεται ἀπὸ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό καὶ ἀποκαλύπτεται ἀπὸ Ἐκεῖνον στοὺς νηπίους κατὰ κόσμον, ἀλλὰ πνευματικοὺς κατὰ Θεόν. Αὐτοὶ, κατὰ τὸν ἅγιο Νικήτα τὸν Στηθᾶτο εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ «καθαρίζουν τὴν σάρκα μὲ νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες. Λεπτύνουν μὲ δάκρυα τὴν παχύτητα τῆς καρδιᾶς. Νεκρώνουν τὰ μέλη τους μὲ κακοπάθειες. Μὲ προσευχὴ καὶ μελέτη γεμίζουν ἀπὸ φῶς τὸν νοῦ τους καὶ τὸν κάνουν λαμπρό. Μὲ τὴν ἀπάρνηση τῶν θελημάτων τους ἀποδεσμεύουν τὶς ψυχές τους ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς κλίσεις τοῦ σώματος καὶ ἑνώνονται ὁλόκληροι μὲ μόνο τὸ Πνεῦμα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εὔλογα, ὄχι μόνον ἀναγνωρίζονται ὡς πνευματικοί, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλους ἔτσι ὀνομάζονται. Αὐτοὶ, φθάνοντας σὲ ἀπάθεια καὶ ἀγάπη, παίρνουν φτερὰ γιὰ τὴ θεωρία τῆς κτίσεως, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ δέχονται τὴ γνώση τῶν ὄντων μὲ σοφία, ἡ ὁποία εἶναι κρυμμένη στὸν Θεό, καὶ δίδεται μόνον σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἀνέβηκαν πάνω ἀπὸ τὴν ταπεινότητα τοῦ σώματος». Ἀντίθετα, «περιπαίζουν τὴν εὐσέβεια καὶ περιπαίζονται ἀπὸ τὰ πράγματα ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἀπαρνήθηκαν τὸν κόσμο μὲ ὀρθὸ λόγο, οὔτε θέλησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ πάρουν δάσκαλο καὶ ὁδηγό, ἀλλὰ ἀκολούθησαν τὴν δική τους σύνεση καὶ ἔκαναν στὸν ἑαυτό τους τὸν ἔμπειρο»[59]. Γι᾿ αὐτοὺς ἰσχύει ὁ ταλανισμὸς τοῦ προφήτου Ἠσαῒου: «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος... Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες»[60].

Ὅσον δὲ ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς, τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς πιστοὺς τούτων τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀποκρυφιστικὲς προκλήσεις παρόμοιες μὲ ἐκεῖνες ποὺ περιγράφονται στὶς Ἅγιες Γραφές, ἐπίκαιρο εἶναι νὰ ἀκούσουμε τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τόν μαθητή του ἐπίσκοπο τῆς Ἐφέσου: «Ὧ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. Ἡ χάρις μετὰ σοῦ. Ἀμήν»[61]. 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]. Ἀλεβιζοπούλου π. Ἀντωνίου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχος πρῶτο, σ. 29.

[2]. Tertullian, Against Heretics, 297- 298, The faith of the early fathers, τ. 1, σ. 123.

[3]. Μητροπολίτου Ἱεροθέου, Ἐμπειρικὴ Δογματική, τ. Α΄, σ. 179.

[4]. Π. Γεωργίου Φλορόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία Παράδοσις, σ. 22-23.

[5]. Α΄ Τιμ. 3, 15.

[6]. Ἰεζ. 13.

[7]. Ἀριθμ. 23, 23· Δευτ. 18, 10.

[8]. Λευϊτ. 19, 26· Δευτ. 18, 10.

[9]. Δ΄ Βασ. 21· «γνώστας δὲ οἶμαι τοὺς δι᾿ ἥπατος μαντευομένους» (Θεοδωρήτου ἑρμηνευτικὰ σχόλια στὸ χωρίο).

[10]. Ἰερ. 34· Σοφ. Σειρ. 34.

[11]. Α΄ Βασ. 27-28· Δευτ. 18,11.

[12]. Δευτ. 18,11.

[13]. Ἠσ. 47,13.

[14]. Δευτ. 18,10· Δ΄ Βασ. 21,6.

[15]. Ἐξ. 7,10-12· Πράξ. 8,9-13.

[16]. Ἐξ. 7,11· Σοφ. Σολ. 12,4· Μαλαχ. 3,5· Γαλ. 5,20.

[17]. Β΄ Τιμ. 3,13.

[18]. Δευτ. 27,56· Σοφ. Σολ. 4,12· Σοφ. Σειρ. 14,6-8.

[19]. Δευτ. 18,11· Α΄ Παρ. 10,13.

[20]. Δ΄ Βασ. 17,17.

[21]. Ἀλεβιζοπούλου π. Ἀντωνίου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχος πρῶτο, σ. 12.

[22]. Ἠσ. 45,3.

[23]. Α΄ Κορ. 2,7.

[24]. Κολ. 2,2-4.

[25]. Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Λόγος ΚΔ΄.

[26]. Ἀλεβιζοπούλου π. Ἀντωνίου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχος πρῶτο, σ. 11-12.

[27]. Κολ. 2,2-4.

[28]. Ἰω. 14,6.

[29]. Δαν. 2,20.

[30]. Δαν. 2,27-28.

[31]. Ἀλεβιζοπούλου π. Ἀντωνίου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, σ. 30.

[32]. Ψαλ. 50,8.

[33]. Α΄ Κορ. 2,10.

[34]. Λουκ. 10,21.

[35]. Α΄ Ἰω. 4,1.

[36]. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Ἐμπειρικὴ Δογματική, σ. 175.

[37]. Ἠσ. 44,25.

[38]. Πράξ. 13,10.

[39]. Πράξ. 16,16.

[40]. Πράξ. 19,13-16.

[41]. Πράξ. 13,9-10.

[42]. Πράξ. 8,20-21.

[43]. Ἠσ. 23,3.

[44]. Ἰεζ. 12,24.

[45]. Ἰεζ. 13,4.

[46]. Ἰεζ. 13,18.

[47]. Θεοδωρήτου, ἑρμηνεία στὸ ἀντίστοιχο χωρίο.

[48]. Ἰεζ. 13,10-12.

[49]. Ἰερ. 23,26-27.

[50]. Ἰερ. 34,9-10.

[51]. Ἰεζ. 21,29.

[52]. Σοφ. Σολ. 17,7.

[53]. Σοφ, Σολ. 12,4.

[54]. Δευτ. 18,19.

[55]. Δ΄ Βασιλ. 17,17-18.

[56]. Σοφ. Σολ. 12,3-5.

[57]. Μιχ. 3,5-7.

[58]. Ἠσ. 47,1-15.

[59]. Νικήτα Στηθάτου, Β΄ Ἑκατοντὰς κεφαλαίων, 7 καὶ 10· Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν νηπτικῶν, σ. 82-83.

[60]. Ἠσ. 5,21.

[61]. Α΄ Τιμ. 6, 20-21.

πηγή

Share