Στις 30 Σεπτεμβρίου η Ρωσία
εξαπέλυσε τις πρώτες της επιδρομές στην Συρία, με διαφιλονικούμενα
αποτελέσματα, αφού η Δύση υποστηρίζει ότι μόνο στόχοι του Ισλαμικού
Κράτους δεν επλήγησαν, με την προτεραιότητα να δίδεται σε άλλες
δυνάμεις, ισλαμικές μεν, οι οποίες όμως είναι υποτίθεται, σύμμαχοι της
Δύσης στην προσπάθεια ανατροπής του Μπασάρ Αλ Άσαντ.
Από τότε η Ρωσική Αεροπορία έχει εξαπολύσει και νέες επιδρομές,
ορισμένες εκ των οποίων εκτέλεσαν τα έξι αεροσκάφη Su-34, τα πλέον
προηγμένα ρωσικά αεροσκάφη στην Συρία, τα οποία αναπτύχθηκαν στη Λατάκια
και χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά σε επιχειρήσεις.
Καθώς τα ρωσικά Su-24, Su-25 και Su-34 εξαπολύουν τα πυρά
τους κατά του Ισλαμικού Κράτους, ή όπως προαναφέρθηκε κατά
αντικαθεστωτικών ανταρτών, υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες πως η έλλειψη
συντονισμού με τον διεθνή, υπό τις ΗΠΑ συνασπισμό, θα δημιουργήσει, αργά
ή γρήγορα, προβλήματα.
Δεδομένου του αριθμού των εξόδων των αεροσκαφών του συνασπισμού, οι
πιθανότητες να συναντηθούν στον αέρα ρωσικά και συμμαχικά αεροσκάφη
είναι, για την ώρα μικρός. Οι Ρώσοι έχουν αναπτύξει στην Συρία και
μαχητικά Su-30SM, τα οποία χάρη στο ισχυρό τους ραντάρ, καθοδηγούν τα
αεροσκάφη κρούσης.
Ωστόσο, σύμφωνα με ειδικούς, δεν μπορεί να αποκλειστεί η
πιθανότητα, συμμαχικοί και ρωσικοί σχηματισμοί να βρεθούν επικίνδυνα
κοντά. Και ποιος μπορεί να φανταστεί τι θα συμβεί αν ένα μαχητικό που
συνοδεύει έναν σχηματισμό εγκλωβίσει ένα ρωσικό αεροσκάφος ή
αντιστρόφως;
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι μεν με τους δε είναι να χωρίσουν
τον συριακό εναέριο χώρο και να δρα ο καθείς, σε μέρος αυτού. Ήδη
κυκλοφορούν ειδήσεις, εντός ή εκτός εισαγωγικών στο διαδίκτυο, σύμφωνα
με τις οποίες υπήρξε συνάντηση ρωσικών Su-30 με ισραηλινά F-15 που…
έκοβαν τη «συνήθη» βόλτα σε συριακό εναέριο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι
επρόκειτο για F-16 στο δρόμο των οποίων βρέθηκαν τα ρωσικά που πήγαιναν
στην Κύπρο, με τα ισραηλινά να αλλάζουν πορεία για να μην προκληθεί
ένταση και να κατευθυνθούν προς τη χώρα τους (http://www.infowars.com/
Σύμφωνα με τη συνήθη δόση τραγικής υπερβολής που αποκαλύπτει
τρομακτική αμάθεια – ακόμα και βλακεία σε κάποιες περιπτώσεις – τα
ρωσικά έτρεψαν σε… άτακτη φυγή τα ισραηλινά μαχητικά που είχαν πάει στην
περιοχή επίτηδες! Σε τι συνίσταται όμως η μνημειώδης αφέλεια τέτοιων
δημοσιευμάτων, κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα στοχευμένων;
Στο ότι λίγες μέρες μετά τη συνεννόηση κορυφής Πούτιν – Νετανιάχου
στη Μόσχα, το να υπήρξε η παραμικρή «εμπλοκή» ανάμεσα σε ρωσικά και
ισραηλινά μαχητικά, μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, από τα
οποία βέβαια βρίθει το διαδίκτυο και απευθύνεται στο.. ειδικό κοινό των
εύπιστων ή ηθελημένα αφελών, αυτών που συνειδητά επιλέγουν να διαβάσουν
και να πειστούν από αυτό που θα επιθυμούσαν να συμβεί, ζώντας στη δική
τους εικονική πραγματικότητα!
Υπογραμμίζουμε, ότι δεν αναφερόμαστε στη μαχητική αξία,
εκτέλεσης ελιγμών και ηλεκτρονικών συστημάτων – όπλων που φέρει καθένα
από τα αναφερόμενα μαχητικά, καθώς πάλι μόνο αφελείς και αδαείς
πιστεύουν πλέον ότι μια εμπλοκή μαχητικών κρίνεται απαραιτήτως σε μια
κλειστή αερομαχία («σκυλοκαυγά» / dogfight!).
Το επιχείρημα είναι απλό: Αρχικά, η πιθανότητα και μόνο της
συνάντησης είναι περιορισμένη, καθώς και οι δυο πλευρές έχουν δώσει
ξεκάθαρα «σήματα» ότι δεν επιθυμούν την κλιμάκωση και συμπεριφέρονται με
υπευθυνότητα. Παρόλα αυτά, θα ήταν πιθανό να έχουν κινηθεί ισραηλινά
μαχητικά στην περιοχή.
Εάν αυτό είχε συμβεί θα καλυπτόταν ως περιστατικό από τις ακόλουθες δυο παραμέτρους:
Η πρώτη είναι το ισραηλινό γενικό επιτελείο και η πολιτική ηγεσία να προκαλέσουν αντίδραση για να διαπιστώσουν στην πράξη ποιες είναι οι εντολές που έχουν τα πληρώματα των ρωσικών μαχητικών. Άρα η μέθοδος θα ήταν η αποστολή των μαχητικών στην περιοχή.
Η δεύτερη όμως παράμετρος θα ήταν η άμεση εγκατάλειψη της περιοχής και η αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας θα μπορούσε να ρίξει λάδι στη φωτιά.
Το αν αυτή η τόσο προφανής παράμετρος ερμηνεύεται ως «άτακτη
φυγή», δεν μπορεί κανείς να το συζητήσει και πολύ ώρα, καθώς εάν δεν
πρόκειται για μειωμένη αντίληψη των στρατιωτικών θεμάτων, τότε τέτοια
συμπεριφορά θα άπτονταν της ψυχοπαθολογίας, άρα μας ξεπερνά.
Διότι όταν στο τοπικό θέατρο επιχειρήσεων υπάρχουν 12 αξιόμαχα ρωσικά
μαχητικά του τύπου και ο αντίπαλος μπορεί να σηκώσει μίνιμουμ… 300
μαχητικά, δεν τίθεται καν σε συζήτηση ποια θα ήταν η έκβαση σε περίπτωση
εμπλοκής, ενώ η πιθανότητα να βρισκόταν σε απόσταση βολής αρκετά
περισσότερα μαχητικά αγγίζει τα όρια της βεβαιότητας.
Πιθανός
αντίλογος είναι ότι η Ρωσία επίτηδες θα μπορούσε να προκαλέσει, διότι
οι αντίπαλοι δεν θα τολμούσαν να αντιδράσουν δυναμικά, φοβούμενοι τη
συνέχεια. Θα το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά. Οι ρωσικές ένοπλες
δυνάμεις δεν θα είχαν καμία τύχη στην περιοχή, αν αποφάσιζαν να
εμπλακούν μαζικά στρατιωτικά, καθότι οι δυνατότητες λογιστικής
υποστήριξης των δυνάμεων είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Παράλληλα, όταν διαθέτεις μία και μοναδική ομάδα μάχης αεροπλανοφόρου
κι αυτή προβληματική, θα πρέπει να είσαι αφελής να τη ρίξεις στη μάχη,
σε ένα σημείο που ο τοπικός αντίπαλος απολαμβάνει σημαντικής τοπικής
υπεροχής, ενώ ο αντίστοιχος σύμμαχός του μπορεί σε χρόνο ρεκόρ να
εμφανίσει το λιγότερο δύο…
Υπάρχει όμως και επιπρόσθετος αντίλογος! Το ότι οι Ισραηλινοί βολεύονται μια χαρά από τη χρονική επέκταση της σύρραξης στη Συρία,
αφού ένας βασικός αντίπαλός τους αιμορραγεί συνεχώς (Χεζμπολάχ), παρότι
κερδίζει σε πολεμική εμπειρία και ένας παραδοσιακός αντίπαλος (Συρία) δεν θα μπορέσει να αποτελέσει συμβατική απειλή
τουλάχιστον για μια δεκαετία, ακόμα και αν επικρατούσε το εξαιρετικά
απίθανο ενδεχόμενο, να εξερχόταν από τον εμφύλιο στα ίδια σύνορα…
Επίσης, ο μεγάλος αντίπαλος (Ιράν) που απειλεί μέσω της προοπτικής
ανάπτυξης αξιόπιστου πυρηνικού οπλοστασίου (και σε αυτό το θέμα
κυκλοφορούν τελευταία μνημειώδεις «αρβύλες»), χάνει τον διάδρομο πρόσβασης στην ανατολική Μεσόγειο, από όπου δημιουργούσε στο εβραϊκό κράτος περισσότερους και αρκούντως σοβαρούς πονοκεφάλους.
Αυτό δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το ότι θεωρητικά, η έλευση της Ρωσίας απειλεί να διασώσει αυτόν τον διάδρομο
(Ιράν, Ιράκ, Συρία, Χεζμπολάχ στον Λίβανο).
Παραβλέποντας την
αναζωπύρωση της συζήτησης σε κύκλους εξουσίας της Ουάσιγκτον για την
προοπτική τριχοτόμησης του Ιράκ, γιατί να μη συμφέρει το εβραϊκό κράτος να τορπιλίσει την επάνοδο της Τεχεράνης στην περιοχή του;
Πως θα γινόταν αυτό; Μα, με την παγίδευση των ρωσικών δυνάμεων στην
περιοχή σε μια παρατεταμένη σύγκρουση, από την οποία να μη μπορεί να
ξεφύγει. Πόσο απίθανη είναι η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού στις
επιχειρήσεις βομβαρδισμού; Η απάντηση είναι… όσο και ενός αντίστοιχου
δυτικού. Δεν θα εκπλαγούμε κιόλας αν το δούμε το προσεχές διάστημα…
Η Ρωσία
τότε θα είχε πάθει αυτό που απολάμβανε τόσα χρόνια να διαπιστώνει με
τους Αμερικανούς, την παγίδευσή τους σε μέτωπα όπως του Ιράκ και του
Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα να μην είναι και τόσο η ανάμιξή της στο «εγγύς
εξωτερικό» (near abroad), την περιφέρεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας
δηλαδή, τον χώρο που καταλάμβανε η πρώην Σοβιετική Ένωση.
Έχει κανείς τους Ρώσους για τόσο αφελείς; Μάλλον θα μπορούσαμε να
διαβεβαιώσουμε ότι δεν είναι… Άρα, η εμπλοκή τους στο συριακό «θέατρο»
έχει αρχή, μέση και τέλος, ενώ στόχος είναι αφενός να επηρεαστούν θετικά για τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα οι συσχετισμοί σε όλα τα μέτωπα με τη Δύση
(π.χ. Ουκρανία, δεν πρόσεξε κανείς ότι τον τελευταίο καιρό όλα βαίνουν
καλώς και επικρατεί ηρεμία και διάθεση συνεννόησης, μέχρι που εγκρίθηκε
πώληση φυσικού αερίου στο Κίεβο σε χαμηλές τιμές εν όψει του χειμώνα;)
και αφετέρου για να μην απολέσει την πρόσβαση στη Μέση Ανατολή που της εξασφάλιζε ο Άσαντ…
Ας
είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και ας μη γινόμαστε εύκολα θύματα της
συνήθους – και ενίοτε τόσο ερασιτεχνικής – προπαγάνδας που εξαπολύεται
από όλες τις πλευρές σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι το εν εξελίξει
«παιχνίδι» είναι πολύπλοκο και για ώριμους, μη παρορμητικούς «παίκτες»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου