Η ομοθημαδόν
κοινοβουλευτική συστράτευση συριζαίων, ανέλων και χρυσαυγιτών στην υπερψήφιση
της διεξαγωγής δημοψηφίσματος ενάντια στους «τοκογλύφους και λήσταρχους» της
Ευρώπης καταδεικνύει μία ενότητα βαθύτερης πολιτικής αντίληψης, συνοχής και
συνάφειας, και αναδεικνύει για μία ακόμη φορά την χημική συγγένεια των
ιδεολογιών του μαρξισμού, τροτσκισμού, κομμουνισμού, φασισμού και ναζισμού,
αναφορικά με οικονομο-κοινωνικά θέματα. Παρά τους μεταξύ τους εκάστοτε
αφορισμούς, διαξιφισμούς, και λεκτικές αντιπαραθέσεις, και παρά τους
διαφορετικούς χρωματικούς μανδύες και τους μοδάτους χιτώνες τους οποίους
ενδύονται κατά περίπτωση για την προσέλκυση οπαδών, τα όσα τους συνδέουν
υπογείως είναι πολλά, και εν πάση περιπτώσει αρκετά, για να τους επιτρέπουν να
συνάπτουν ένα πολιτικό μέτωπο με αναφορά το κρατικιστικό μοντέλο διακυβέρνησης
μιας χώρας. Ουδεμία αντίρρησις ως προς την νομιμότητα και το δικαίωμα προβολής
των ιδεολογιών τους σε μία δημοκρατική κοινωνία, έστω και αν το υπόβαθρο όλων
αυτών των ιδεολογιών απειλεί εν δυνάμει την έννοια αυτής καθεαυτής της
δημοκρατίας, ιδιαίτερα όταν αυτή η τελευταία παρουσιάζει μακροχρόνια
εκφυλιστικά συμπτώματα.
Η διαφορά τους – διότι έχουν και διαφορές – έγκειται στην πρόσληψη της έννοιας της πατρίδας και του έθνους, έννοιας χλωμής και συνδεδεμένης με ταξικές υπερεθνικές αντιλήψεις για τους απανταχού του πλανήτη αριστεριστές, σε αντίστιξη με την δογματική φυλετική και πολιτισμική ιδιοπροσωπία, το πνεύμα της φυλής και του τόπου, το οποίο ευαγγελίζονται ως κυματοδηγό και φάρο οι πάσης φύσεως εθνικοσοσιαλιστές. Στο καθ’ ημάς τρέχον πολιτικό σκηνικό η συμμαχία τους είναι ετεροβαρής, αν κρίνουμε από την αδυναμία ανέλων και χρυσαυγιτών να ανακόψουν by hook or by crook το αλλογενές και κυρίως ισλαμικό εποικιστικό ρεύμα το καλοδεχούμενο από τους συριζαίους, το οποίο μετατρέπει ταχύτατα την πατρίδα μας σε χώρα Ελλήνων ιθαγενών (με την απρόσκωπτη παροχή «ιθαγένειας» εκ μέρους των συριζαίων, το «πέρα βρέχει» των ανέλων επί του θέματος, και την υιοθέτηση της πολιτικής της «ειρηνικής κότας στο κοτέτσι της» εκ μέρους της χρυσής αυγής).
Στο καυτό και επίκαιρο θέμα του δημοψηφίσματος τώρα, ο λόγος είναι ουσιαστικά περί της συμμετοχής μας στην Ευρώπη ή εναλλακτικά περί της χάραξης μοναχικής και «εθνικά υπερήφανης» πορείας μας στον πλανήτη την οποία υπόσχονται, ο καθένας με τον τρόπο του, συριζαίοι, χρυσαυγίτες και ανέλοι, οι οποίοι παράλληλα επενδύουν την εκστρατεία της διεθνούς ζητιανιάς μας, με ζουρνάδες, νταούλια, το ΟΧΙ του ’40 (ή του Ιωάννη Μεταξά), τις ηρωϊκές ήττες-θυσίες του Λεωνίδα και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το πολύκροτο Κούγκι, τις δικές τους προσωπικές λεκτικές πασχαλινές (και ενίοτε επικίνδυνες) κροτίδες, αλλά και τις άκριτες και ανιστόρητες αναγωγές τους στη δράση του Κολοκοτρώνη και των συναφών ηρωϊκών μορφών της Επανάστασης του 1821, από την θυμοσοφία και πραγματιστική τακτική των οποίων, φευ, ουδέν εδιδάχθησαν.
Σε μία στιγμή εγνωσμένης σημερινής αδυναμίας μας, όπου ακόμη και Σλοβάκοι, Λιθουανοί και Βούλγαροι (λαοί που ουδέν ποτέ προσέφεραν – πέραν της απεχθούς βαρβαρότητάς τους, όρα Κρούμο και σία – στην ανθρωπότητα) μάς επιτίθενται στα «φόρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρομάρα της, να τα χαίρεται τα μέλη της), τη στιγμή που Τούρκοι, Αλβανοί και Σλαβοσκοπιανοί βγάζουν νύχια σε μια Ελλάδα παραγεμισμένη με δικές τους παράνομες μετανεστευτικές αποφύσεις στα σπλάχνα της, κάτι θα πρέπει να διδαχθούν όλοι αυτοί οι δικοί μας υπερπατριώτες από την στάση των ηρώων μας της Ελληνικής Επανάστασης όταν οι τελευταίοι βρέθηκαν σε παρόμοια δύσκολη θέση και αναγκάσθηκαν να συναινέσουν σε μία επίκληση βοήθειας επιλέγοντας «το μη χείρον βέλτιστον». Σας παραθέτω σχετικό απόσπασμα από το έργο μου: «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας – Από την Πτώση στην Ανεξαρτησία» (Εκδόσεις Κάκτος, 2007):
«Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα το 1825, κάτω από την πίεση της αρνητικής τροπής των πολεμικών επιχειρήσεων, συζητείται ως λύση απελπισίας η υπογραφή ενός κειμένου προς την Αγγλία με το οποίο να ζητείται όπως η Ελλάδα τεθεί υπό την προστασία της Αγγλίας (να γίνει δηλαδή αγγλικό προτεκτοράτο)... Λόγω της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο αγώνας, το κείμενο υπογράφεται τελικά από μεγάλο αριθμό στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών της Πελοποννήσου, ακόμη και ρωσόφιλων όπως οι Κολοκοτρώνης, Ζαΐμης, Δεληγιάννης, αλλά και από τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς. Το κείμενο ενεχειρίσθη τον Σεπτέμβριο του 1825 στον Γεώργιο Κάννινγκ, από επιτροπή που μετέβη στην Αγγλία υπό τον Δημήτριο Μιαούλη, γιο του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Το κείμενο το οποίο, κάτω από την ασφυκτική πίεση των άσχημων για την Ελλάδα εξελίξεων στα πεδία των μαχών, είναι κατανοητό γιατί εγράφη, ξενίζει με τον τρόπο με τον οποίο εγράφη, και έμεινε γνωστό ως Πράξη Υποτέλειας (“Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην τής αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας, και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας”)».
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για μια πολιτική κίνηση στη διεθνή σκακιέρα του τότε, όπως αναδύεται από τα παρασκήνια της Ιστορίας, η οποία διασφάλισε την απαιτούμενη βοήθεια κάτω από επαχθείς όντως όρους, έναντι όμως της απαλλαγής της πατρίδας μας από την ακόμα πιο επαχθή οθωμανική κατοχή της χώρας μας. Και οι ήρωες, τους οποίους αρεσκόμεθα να επικαλούμεθα μόνον για τον ηρωϊσμό τους, κάτω από την αδήριτη ανάγκη μιας απειλητικής πραγματικότητας, συναίνεσαν και πρωτοστάτησαν για την ένταξή μας σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό κέλυφος προστασίας, χωρίς αναγωγές στο Κούγκι. Και ουδείς τους κατηγόρησε ποτέ για ανανδρεία ή προδοσία. Το αντίθετο, τους επαίνεσε και τους επαινεί και για την αντρειοσύνη τους αλλά και για την σωφροσύνη τους, ιδιότητες που επέτρεψαν τελικά την ευόδωση του αγώνα του έθνους.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η παραμονή μας στην Ευρώπη, παρά τις χρηματοπιστωτικές διαστροφές της, αποτελεί μονόδρομο. Το ΝΑΙ στην Ευρώπη, γιατί, ας μην κρυβόμαστε, περί αυτού πρόκειται στο ερώτημα που θέτει το δημοψήφισμα, είναι καθήκον και υποχρέωσή μας απέναντι στην πατρίδα και το μέλλον της. Έστω και αν πρέπει να πούμε το ΝΑΙ με βαρειά καρδιά...
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή»
στο Δήμο Αθηναίων
Η διαφορά τους – διότι έχουν και διαφορές – έγκειται στην πρόσληψη της έννοιας της πατρίδας και του έθνους, έννοιας χλωμής και συνδεδεμένης με ταξικές υπερεθνικές αντιλήψεις για τους απανταχού του πλανήτη αριστεριστές, σε αντίστιξη με την δογματική φυλετική και πολιτισμική ιδιοπροσωπία, το πνεύμα της φυλής και του τόπου, το οποίο ευαγγελίζονται ως κυματοδηγό και φάρο οι πάσης φύσεως εθνικοσοσιαλιστές. Στο καθ’ ημάς τρέχον πολιτικό σκηνικό η συμμαχία τους είναι ετεροβαρής, αν κρίνουμε από την αδυναμία ανέλων και χρυσαυγιτών να ανακόψουν by hook or by crook το αλλογενές και κυρίως ισλαμικό εποικιστικό ρεύμα το καλοδεχούμενο από τους συριζαίους, το οποίο μετατρέπει ταχύτατα την πατρίδα μας σε χώρα Ελλήνων ιθαγενών (με την απρόσκωπτη παροχή «ιθαγένειας» εκ μέρους των συριζαίων, το «πέρα βρέχει» των ανέλων επί του θέματος, και την υιοθέτηση της πολιτικής της «ειρηνικής κότας στο κοτέτσι της» εκ μέρους της χρυσής αυγής).
Στο καυτό και επίκαιρο θέμα του δημοψηφίσματος τώρα, ο λόγος είναι ουσιαστικά περί της συμμετοχής μας στην Ευρώπη ή εναλλακτικά περί της χάραξης μοναχικής και «εθνικά υπερήφανης» πορείας μας στον πλανήτη την οποία υπόσχονται, ο καθένας με τον τρόπο του, συριζαίοι, χρυσαυγίτες και ανέλοι, οι οποίοι παράλληλα επενδύουν την εκστρατεία της διεθνούς ζητιανιάς μας, με ζουρνάδες, νταούλια, το ΟΧΙ του ’40 (ή του Ιωάννη Μεταξά), τις ηρωϊκές ήττες-θυσίες του Λεωνίδα και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το πολύκροτο Κούγκι, τις δικές τους προσωπικές λεκτικές πασχαλινές (και ενίοτε επικίνδυνες) κροτίδες, αλλά και τις άκριτες και ανιστόρητες αναγωγές τους στη δράση του Κολοκοτρώνη και των συναφών ηρωϊκών μορφών της Επανάστασης του 1821, από την θυμοσοφία και πραγματιστική τακτική των οποίων, φευ, ουδέν εδιδάχθησαν.
Σε μία στιγμή εγνωσμένης σημερινής αδυναμίας μας, όπου ακόμη και Σλοβάκοι, Λιθουανοί και Βούλγαροι (λαοί που ουδέν ποτέ προσέφεραν – πέραν της απεχθούς βαρβαρότητάς τους, όρα Κρούμο και σία – στην ανθρωπότητα) μάς επιτίθενται στα «φόρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρομάρα της, να τα χαίρεται τα μέλη της), τη στιγμή που Τούρκοι, Αλβανοί και Σλαβοσκοπιανοί βγάζουν νύχια σε μια Ελλάδα παραγεμισμένη με δικές τους παράνομες μετανεστευτικές αποφύσεις στα σπλάχνα της, κάτι θα πρέπει να διδαχθούν όλοι αυτοί οι δικοί μας υπερπατριώτες από την στάση των ηρώων μας της Ελληνικής Επανάστασης όταν οι τελευταίοι βρέθηκαν σε παρόμοια δύσκολη θέση και αναγκάσθηκαν να συναινέσουν σε μία επίκληση βοήθειας επιλέγοντας «το μη χείρον βέλτιστον». Σας παραθέτω σχετικό απόσπασμα από το έργο μου: «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας – Από την Πτώση στην Ανεξαρτησία» (Εκδόσεις Κάκτος, 2007):
«Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα το 1825, κάτω από την πίεση της αρνητικής τροπής των πολεμικών επιχειρήσεων, συζητείται ως λύση απελπισίας η υπογραφή ενός κειμένου προς την Αγγλία με το οποίο να ζητείται όπως η Ελλάδα τεθεί υπό την προστασία της Αγγλίας (να γίνει δηλαδή αγγλικό προτεκτοράτο)... Λόγω της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο αγώνας, το κείμενο υπογράφεται τελικά από μεγάλο αριθμό στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών της Πελοποννήσου, ακόμη και ρωσόφιλων όπως οι Κολοκοτρώνης, Ζαΐμης, Δεληγιάννης, αλλά και από τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς. Το κείμενο ενεχειρίσθη τον Σεπτέμβριο του 1825 στον Γεώργιο Κάννινγκ, από επιτροπή που μετέβη στην Αγγλία υπό τον Δημήτριο Μιαούλη, γιο του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Το κείμενο το οποίο, κάτω από την ασφυκτική πίεση των άσχημων για την Ελλάδα εξελίξεων στα πεδία των μαχών, είναι κατανοητό γιατί εγράφη, ξενίζει με τον τρόπο με τον οποίο εγράφη, και έμεινε γνωστό ως Πράξη Υποτέλειας (“Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην τής αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας, και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας”)».
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για μια πολιτική κίνηση στη διεθνή σκακιέρα του τότε, όπως αναδύεται από τα παρασκήνια της Ιστορίας, η οποία διασφάλισε την απαιτούμενη βοήθεια κάτω από επαχθείς όντως όρους, έναντι όμως της απαλλαγής της πατρίδας μας από την ακόμα πιο επαχθή οθωμανική κατοχή της χώρας μας. Και οι ήρωες, τους οποίους αρεσκόμεθα να επικαλούμεθα μόνον για τον ηρωϊσμό τους, κάτω από την αδήριτη ανάγκη μιας απειλητικής πραγματικότητας, συναίνεσαν και πρωτοστάτησαν για την ένταξή μας σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό κέλυφος προστασίας, χωρίς αναγωγές στο Κούγκι. Και ουδείς τους κατηγόρησε ποτέ για ανανδρεία ή προδοσία. Το αντίθετο, τους επαίνεσε και τους επαινεί και για την αντρειοσύνη τους αλλά και για την σωφροσύνη τους, ιδιότητες που επέτρεψαν τελικά την ευόδωση του αγώνα του έθνους.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η παραμονή μας στην Ευρώπη, παρά τις χρηματοπιστωτικές διαστροφές της, αποτελεί μονόδρομο. Το ΝΑΙ στην Ευρώπη, γιατί, ας μην κρυβόμαστε, περί αυτού πρόκειται στο ερώτημα που θέτει το δημοψήφισμα, είναι καθήκον και υποχρέωσή μας απέναντι στην πατρίδα και το μέλλον της. Έστω και αν πρέπει να πούμε το ΝΑΙ με βαρειά καρδιά...
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή»
στο Δήμο Αθηναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου