Το «ΟΧΙ» του 1940 – Η άρνηση ως ιστορική κατάφαση!… Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου.

Αύριο οι Θεσσαλονικείς γιορτάζουμε την απελευθέρωσή μας και τον Άγιο Δημήτριο και την ερχόμενη Πέμπτη, 28^η Οκτωβρίου 2010 ο Ελληνισμός θα γιορτάσει στην εποχή του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και της τρόικας το βροντερό ΟΧΙ του Μεταξά και των Ελλήνων στην επέλαση του Φασιστικού άξονα.

Εκείνο το ιστορικό ΟΧΙ, ήταν έμπρακτη απόδειξη ότι η συγκεκριμένη άρνηση συνιστούσε κατάφαση για την ανάληψη ιστορικού καθήκοντος και ότι οι Λαοί πρόθυμα πάντοτε ακολουθούν τον ηγέτη που θα χαράξει με χρυσά γράμματα την σελίδα του μεγαλείου τους στο διαχρονικό βιβλίο της ιστορίας!...

«Τι είναι ένας επαναστάτης;» αναρωτιέται σε μια μεστή νοημάτων παράγραφο ο Albert Camus και συνεχίζει «εκείνος που λέει ΟΧΙ αλλά με την άρνησή του ΔΕΝ εννοεί αποποίηση. Γιατί είναι ταυτόχρονα το ίδιο άτομο που λέει ΝΑΙ στη συνέχιση του αγώνα του έχοντας ήδη κάνει συνειδητά την πρώτη κίνηση, αυτήν της άρνησης…»

Στους δικούς μου κύκλους, των επιστημόνων της συμπεριφοράς αλλά προφανώς και σε κύκλους όπου ασκείται η σύγχρονη πολιτική υπάρχουν οι συνάδελφοι που διατείνονται ότι ένα άτομο δεν μπορεί, δεν είναι σωστό να προσπαθήσει να είναι ταυτόχρονα και λογικό και συναισθηματικό. Αν όμως σταθούμε για λίγο επικεντρώνοντας σε υποκειμενικό ο καθένας και η καθεμιά μας επίπεδο αξιολόγησης αυτή τη θέση μπορούμε να διαπιστώσουμε καλόπιστα ότι εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε την ικανότητα να αισθανθούμε αυτό που σκεφτόμαστε και να επεξεργασθούμε γνωστικά αυτό που αισθανόμαστε.

Με λόγια απλά το συναίσθημα ποτέ ΔΕΝ απέκλειε αναγκαστικά τη συνύπαρξη του με τη λογική και αντίστροφα θα δυσκολευθεί πολύ κανείς να εντοπίσει αξιόπιστη επιστημολογική μαρτυρία που να επιβεβαιώνει ότι λογική αποκλείει το συναίσθημα.

Ο κίνδυνος που υπάρχει για τον καθένα μας είναι συνυφασμένος με μια ανθρώπινη υποσυνείδητη τάση να παρουσιάσουμε κάποιες συναισθηματικές μας αντιδράσεις ως παράγωγα λογικής σκέψης γιατί τότε το αποτέλεσμα που θα προκύψει αποτελεί προπαγάνδα και ο αποδέκτης του μηνύματος που εκπέμπουμε οδηγείται να δεχθεί ως λογικό παράγωγο μια καθαρά συναισθηματική μας θέση.

Στην περίπτωση του Ιωάννη Μεταξά το ΟΧΙ που βροντοφώναξε στον Ιταλό Πρέσβη και κατέθεσε με ειλικρίνεια, σαφήνεια και λογικά επιχειρήματα ήταν διανθισμένο και με εμφανή στοιχεία συναισθηματικής φόρτισης (και, χωρίς να παρεξηγηθεί η θέση μου, και φυσικά, χωρίς να θεωρώ τα δύο ΟΧΙ ισότιμα, το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου Προέδρου τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΟΧΙ του 2004) οπότε περίτεχνα έγιναν αντικείμενα από πρόσωπα και ΜΜΕ, μιας ανίερης εκμετάλλευσης προπαγανδιστικού επιπέδου όπου οι επιτήδειοι αδυνατώντας να κατανοήσουν τη δύναμη της ιερής, θεραπευτικής, ελπιδοφόρας ΑΡΝΗΣΗΣ (δηλαδή του ΟΧΙ) τείνουν να παρουσιάσουν τις όποιες συναισθηματικές αντιδράσεις των δύο ανδρών ως στοιχεία αναίρεσης της εντυπωσιακά παραγωγικής, ελληνοπρεπέστατης αναλυτικό-συνθετικής τους σκέψης!…

Ακριβώς επειδή είμαστε, όχι μόνο οι εντός Ελλάδος αλλά οι απανταχού της γης Έλληνες και μαζί μας οι αμέτρητοι φιλέλληνες άνθρωποι που μας χαρακτηρίζουν (όπως συμβαίνει και με άλλους λαούς για να μην αποβούμε καταστροφικά εθνοκεντρικοί) κάποια σημαντικά συναισθηματικά δεδομένα και τρόποι λογικής ανάλυσης και αξιολόγησης των ιστορικών μας καταβολών θα είναι χρήσιμο ο καθένας και η καθεμιά μας χωρίς την περίτεχνη, έστω και αν όχι πάντοτε ενδοτική η εκμεταλλευτική επίδραση των Κομματικών μας ταγών, να δούμε με νηφαλιότητα το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά (και γιατί όχι και του εκλιπόντος Ελληνοκύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου που κατατέθηκε το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης 7^ης Απριλίου του 2004).

Την ώρα που ο Ιωάννης Μεταξάς (και επιμένω να συνδέω το δικό του ΟΧΙ προς τον ΕΧΘΡΟ που εκπροσωπούσε ο Άξονας με το ΜΟΝΑΔΙΚΟ άλλο ΟΧΙ στους «δήθεν» φίλους στην πρόσφατη ιστορία του Ελληνισμού που είπε και ο Τάσσος Παπαδόπουλος) μιλώντας στον δικό του λαό, αλλά φρονώ κατά επέκταση στους απανταχού της γης Έλληνες και φιλέλληνες αιτιολογούσε με δάκρυα την αδιάσειστα λογική θέση της ΑΡΝΗΣΗΣ, του ΟΧΙ, την ίδια ώρα αυτή η εντυπωσιακή πράξη της «άρνησης» γεννούσε, δημιουργούσε τη θέση της «κατάφασης» δίνοντας ζωντανό παράδειγμα ελπίδας σε ΟΛΟΥΣ τους λαούς της γης, σε οργανικά ανθρώπινα σύνολα και μεμονωμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που δεν μπορούν να δεχθούν το άλογο και παράλογο ως λογικό, το κατάφωρα άδικο και ανήθικο ως ευλογία της Θέμιδας, την εισβολή και κατοχή μιας ελεύθερης χώρας ως πράξη ειρηνικών και φιλικών διαθέσεων!

Η άρνηση που εκφράζει το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά (όπως και το ΟΧΙ του Ελληνοκύπριου ηγέτη που το ζήτησε από του Κυπρίους και ΕΠΙΚΥΡΩΣΕ με ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ επιπέδου 76% στις 24 Απριλίου 2004 ο Κυπριακός λαός παρά τις “α-φιλότιμες” συστηματικές προσπάθειες πολλών) θα μείνουν στην ιστορία του Έθνους των Ελλήνων αντάξια κάποιων προοδευτικά και μεθοδευμένα οδηγημένων στην υποβάθμιση παρόμοιων ΟΧΙ σε Πέρσες και Ιταλούς και τον μπροστάρη παγκόσμιων κέντρων εξουσίας τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Kofi Annan.

Ίσως είναι χρήσιμη η αναφορά μου στον Carl Sandburg (1878-1967) που με νόημα είχε δηλώσει «…φανταστείτε την ημέρα που κάποιοι θα κήρυτταν και πάλι έναν πόλεμο και ΚΑΝΕΙΣ δεν θα ερχόταν να συμμετάσχει!…»

Ως Έλληνας Ποντιακής και συνάμα Μικρασιατικής καταγωγής (αχ, εκείνες οι αλησμόνητες πατρίδες των γονιών μου) εκφράζω ένα βουβό αλλά γιγάντιο κύμα αγανάκτησης των απανταχού της γης Ελλήνων που λένε ΟΧΙ και θυμίζουν εις εαυτούς και αλλήλους ότι εμείς δεν συνηθίζουμε να κηρύσσουμε άδικους πολέμους, να επιβουλευόμαστε τη γη άλλων…

Όμως εμείς οι Έλληνες, αδιάφοροι στα κελεύσματα των εκάστοτε πολιτικών ηγετών μυωπικής θεώρησης της ιστορίας του χθες και του επερχόμενου αύριο ΔΕΝ θα διστάσουμε όποιοι και αν συμβεί να είναι εκείνοι που θα μας ζητήσουν να τους παραδώσουμε έστω και μια σπιθαμή ελληνικής γης να βροντοφωνάξουμε ένα κοφτό, συναισθηματικά φορτισμένο, λογικά εδραιωμένο ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ…ΟΧΙ!

Ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το μεγάλο ΟΧΙ του ελληνισμού το 1940, ο Τάσσος Παπαδόπουλος της Κύπρου 64 χρόνια αργότερα, το 2004…

Εγώ παραμένω ρομαντικά αθεράπευτος στην πίστη και την βεβαιότητά μου ότι κάποιος άλλος Έλληνας Ηγέτης εφόσον και όταν χρειαστεί, θα γράψει ιστορία, με το δικό του σύγχρονο ΟΧΙ και με την συναίνεση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ διαβεβαιώνοντας ξανά την οικουμένη ότι όσο συνεχίζουν να υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ θα μπορεί η ανθρωπότητα να ελπίζει σε ένα ακόμη ΟΧΙ, από εκείνα που έχουν την επαναστατική ιδιομορφία να μετουσιώνουν την άρνηση σε κατάφαση προσήλωσης σε αναλλοίωτες διαχρονικά ανθρώπινες αξίες!…

Ζήτω η 28^η Οκτωβρίου του 1940!

Ζήτω το ΟΧΙ ενός αριθμητικά μικρού, και αδιαμφισβήτητα ιστορικά μεγάλου λαού!..

Ζήτω το απανταχού της γης Έθνος των Ελλήνων!

Share