Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, η γειτόνισσά μου κατέρρευσε και πέθανε ενώ περπατούσε στους λόφους του Northumberland. Η έκθεση του ιατροδικαστή επιβεβαίωσε μόνο ότι είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Ήταν πενήντα ενός ετών.
Ακολούθησε μια μικρή αναστάτωση μεταξύ των κατοίκων του μικρού μας δρόμου. Καμία έκφραση οργής για το πόσο νέα ήταν η γειτόνισσά μας. Καμία εικασία για την αιτία του ξαφνικού θανάτου της. Καμία εκδήλωση δυσπιστίας. Καμία φωνή άρνησης. Καμία ουσιαστική συζήτηση.
Λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο μια δυνατή και υγιής γυναίκα πενήντα ενός ετών να καταρρέει και να πεθαίνει και η εξαιρετική εμβέλεια της ιατρικής επιστήμης να μην μπορεί να εξηγήσει το γιατί.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Αγγλία έχασε από την Ελλάδα στον ποδοσφαιρικό διαγωνισμό του Nations League. Οι Έλληνες παίκτες σημάδεψαν τη νίκη τους κρατώντας ψηλά τη φανέλα ενός συμπαίκτη τους που είχε πεθάνει σε μια πισίνα λίγες μέρες πριν. Ο γιος μου επέστησε την προσοχή μου στην τηλεόραση - "Κοίτα αυτό», είπε. 'Ενδιαφέρεσαι για τους νέους ανθρώπους που πεθαίνουν'.
Λες και είναι κάτι εξειδικευμένο - όπως το να παρακολουθείς το φινλανδικό πρωτάθλημα Curling. Λες και είναι ιδιοσυγκρασία να ενδιαφέρεσαι για τους νέους που πεθαίνουν.
Οι τελευταίες έρευνες ανακοινώνουν ότι ένας στους δύο από εμάς θα πάθει καρκίνο. Από πότε; Και γιατί; Οι απινιδωτές είναι τοποθετημένοι στους τοίχους των δημοτικών σχολείων. Για ποιον; Και γιατί; Κανείς δεν ρωτάει. Ή μόνο πολύ λίγοι ρωτούν.
Ο θάνατος είναι ανάμεσά μας τώρα με έναν παράξενο νέο τρόπο. Περιπλανιέται μέσα στην καθημερινή ζωή. Περιστασιακά. Χωρίς καμία φασαρία.
Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους έλαβαν χώρα δύο γεγονότα, σημαντικά από την άποψη αυτή. Καθένα από αυτά δραματοποίησε την ίδια ανησυχητική προοπτική του θανάτου ως μη αξιοσημείωτου, του θανάτου ως μιας άλλης πλευράς της ζωής.
Το πρώτο γεγονός ήταν μια ταινία μικρού μήκους, που προβλήθηκε πριν από την αμφιλεγόμενη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Σε αυτή την ταινία, τρία παιδιά ακολουθούν τον Zinedine Zidane στο σύστημα του παρισινού μετρό, προχωρώντας χωρίς αυτόν μέσα από μουσκεμένες κατακόμβες, πλαισιωμένες από αρουραίους και ανθρώπινα κρανία. Φτάνουν σε μια υγρή υδάτινη οδό καθώς πλησιάζει μια βάρκα με κουπιά. Η φιγούρα που βρίσκεται μέσα, με σκοτεινή κουκούλα και σκελετωμένα χέρια, βοηθάει κάθε παιδί να επιβιβαστεί και τα μεταφέρει στο σκοτάδι - αλλά όχι πριν μοιράσει σωσίβια, τα οποία τα παιδιά κουμπώνουν με προσοχή.
Το δεύτερο γεγονός ήταν μια ευρέως αναφερόμενη σύντομη κατάπαυση του πυρός - μια προσωρινή αναστολή της δολοφονίας παιδιών στη Γάζα προκειμένου να επιτραπεί ο εμβολιασμός των παιδιών στη Γάζα.
Και στα δύο αυτά γεγονότα υπήρξε μια εκπληκτική ανατροπή της προαιώνιας έντασης μεταξύ ζωής και θανάτου. Και στα δύο, ο θάνατος παρουσιάστηκε ως συμβατός με τη ζωή, ως φίλος της ζωής, ακόμη και ως προστάτης της ζωής.
Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς πιο θεμελιώδη αναδιάταξη. Τι σημαίνει αυτό; Και πόσο βαθιά φτάνει το νόημά της;
Τι συμβαίνει με τον περίεργο τρόπο με τον οποίο ο θάνατος περιδιαβαίνει τώρα στους δρόμους μας, συνυφασμένος με τη ζωή τόσο στενά και τόσο συντροφικά που δύσκολα μπορεί κανείς να τους ξεχωρίσει;
*
Το 1983, ο Γερμανός φιλόσοφος Gadamer έκανε μια ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα το θάνατο. Ο Gadamer υποστήριξε ότι σε όλη την ιστορία και σε όλους τους πολιτισμούς ο θάνατος ήταν στο εξωτερικό διφορούμενος, ταυτόχρονα αναγνωρισμένος και αρνούμενος, παραδεκτός και απορριπτέος.
Στη μεγάλη τους ποικιλία, οι θρησκευτικές τελετουργίες του θανάτου έχουν θέσει κάποια εκδοχή της αντοχής πέρα από τον θάνατο και έτσι υπήρξαν αναμετρήσεις με τον θάνατο, οι οποίες επίσης λειτούργησαν για να αποκρύψουν τον θάνατο.
Αλλά και οι κοσμικές πρακτικές, η σύνταξη διαθηκών για παράδειγμα, έχουν συγκροτήσει μια εμπειρία του θανάτου που ήταν ταυτόχρονα παραδοχή και άρνηση.
Πράγματι, η προσεκτικά ισορροπημένη αμφισημία των ιστορικών εμπειριών του θανάτου ήταν τόσο ισχυρή και παραγωγική, ώστε αποτέλεσε το πρότυπο για τους τρόπους ζωής γενικά, οι οποίοι αντλούσαν την καθοριστική αίσθηση του σκοπού τους από την απαίτηση να διατηρούν ένα μοτίβο διατήρησης μεταξύ παραδοχής και άρνησης της ανθρώπινης θνησιμότητας.
Από τη μία πλευρά, η ζωή πήρε τη μορφή της από την έμμεση αναγνώριση του θανάτου, από την οποία ακολούθησαν η άνοδος και η πτώση της νεότητας, της ενηλικίωσης και του γήρατος και ό,τι τους αρμόζει.
Από την άλλη, στη σοβαρότητα με την οποία επιδιώχθηκε η ζωή και στη σημασία με την οποία προσδόθηκε στη ζωή, υπήρξε σιωπηρή άρνηση του γεγονότος ότι όλα αυτά τα σχέδια στα οποία επενδύουμε και αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστευόμαστε είναι γραφτό να λήξουν.
Η μεγάλη προσπάθεια να εξισορροπήσουμε την αποδοχή του θανάτου με την περιφρόνηση του θανάτου δημιούργησε τους τρόπους ζωής που μας προσανατολίζουν και μας παρακινούν.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να θεωρήσουμε ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην εμπειρία του θανάτου θα είχε πιθανώς βαθιές συνέπειες για τους τρόπους ζωής μας και, για το λόγο αυτό, θα άξιζε να την προσέξουμε.
Σίγουρα, αυτό είναι που ώθησε τον Gadamer στις αρχές της δεκαετίας του 1980 να μιλήσει δημόσια για το θέμα του θανάτου. Διότι, αυτό που είχε παρατηρήσει ήταν ακριβώς αυτό που παρατηρήσαμε κι εμείς: μια σχετικά ξαφνική και βαθιά αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο θάνατος ήταν στο εξωτερικό.
Μόνο που η αλλαγή που παρατήρησε ο Gadamer δεν ήταν η μαζική παραδοχή του θανάτου που βλέπουμε τώρα παντού. Αυτό που παρατήρησε ο Gadamer ήταν το αντίθετο: η χονδρική άρνηση του θανάτου, η εξαφάνιση του θανάτου από το οπτικό πεδίο.
Στην εκπομπή του, ο Gadamer περιέγραψε τη διαγραφή της εμπειρίας του θανάτου από τη δημόσια ζωή, από την ιδιωτική ζωή, ακόμη και από την προσωπική ζωή. Οι περίτεχνες κηδείες δεν περνούσαν πλέον από τους δρόμους, οι οικογένειες σπάνια φιλοξενούσαν τους ετοιμοθάνατους ή τους νεκρούς συγγενείς τους στο σπίτι, και η χρήση βαρέων αναλγητικών απομακρύνει τους ανθρώπους ακόμη και από τον ίδιο τους τον θάνατο.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80, είχε επέλθει μια εξαφάνιση του θανάτου - οι άνθρωποι πέθαιναν, φυσικά, αλλά ο θάνατός τους δεν φαινόταν σχεδόν πουθενά.
Ο Gadamer προσπάθησε να προειδοποιήσει ενάντια σε αυτή την αλλαγή, με το σκεπτικό ότι η εμπειρία του θανάτου είναι θεμελιώδης για τη σκοπιμότητα που δίνει νόημα στη ζωή μας. Χωρίς αυτήν, εισερχόμαστε σε μια αδιαφοροποίητη, ανοιχτή και απλή ύπαρξη, χωρίς σχήμα ή ρυθμό, στην οποία τίποτα δεν είναι ιδιαίτερα έντονο και επομένως τίποτα δεν είναι ιδιαίτερα δυνατό...
...ή μάλλον στην οποία η σημαντικότητα και η δυνατότητα βρίσκονται στην ελεύθερη αγορά, για να τα αρπάξει ο υψηλότερος πλειοδότης ή το πιο ηχηρό μήνυμα.
Καθώς η διαμορφωτική επίδραση της προσεκτικής αναγνώρισης του θανάτου υποχωρούσε κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, η μορφή και ο ρυθμός της ζωής μας άρχισαν σταδιακά να καθορίζονται από μια χιονοστιβάδα προϊόντων και υπηρεσιών εταιρικής επινόησης και κρατικής προώθησης, συνοδευόμενη από μια κατασκευασμένη υστερία επιτηδευμένων φεστιβάλ.
Υπήρχε ακόμη μια αίσθηση σκοπού - ακόμη και μια υπεραίσθηση του σκοπού - αλλά προέκυπτε από μια νέα και αβέβαιη πηγή, καθώς η λεπτεπίλεπτα ισορροπημένη εμπειρία του θανάτου είχε αντικατασταθεί από μια εντελώς διαφορετική εμπειρία που δεν είχε τίποτα το λεπτό: την εμπειρία της ευκαιρίας.
Αυτή η νέα εμπειρία ήταν πολύ χρήσιμη ως μέσο κοινωνικού ελέγχου. Γιατί η ευκαιρία είναι ο εχθρός των τρόπων ζωής, κόβοντας τους σκοπούς που μας δένουν με χρόνους και τόπους, με ανθρώπους και πράγματα, με την ευκαιρία να κάνουμε και να γίνουμε κάτι διαφορετικό.
Τα πράγματα που δεν θα κάναμε ποτέ, οι αρχές που θα υποστηρίζαμε ποτέ, ήταν τώρα ελεύθερο παιχνίδι. Πρέπει να αρπάξουμε αυτές τις ευκαιρίες, πρέπει να αρπάξουμε αυτές τις ευκαιρίες...
Βουτήξαμε χωρίς δισταγμό στον νέο κόσμο χωρίς όρια, στον οποίο όλα ήταν δυνατά, στον οποίο θα μπορούσες να είσαι εσύ.
Όμως η ημερομηνία λήξης της ευκαιρίας είναι σύντομη, καθώς η τάση μιας κοινωνίας να φθείρεται από την υπερδιέγερση της αναζήτησης συνθετικών βραβείων αντικατοπτρίζει την τάση του ατόμου προς αυτό.
Και έτσι έφτασε, πιο γρήγορα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, η άσχημη τελική φάση του παιχνιδιού της τύχης για το οποίο είχαμε θυσιάσει κάθε τι ουσιαστικό.
Τα τελευταία του σκιρτήματα παίζονται ακόμη, αν και έχει ως επί το πλείστον εγκαταλείψει τη μεγαλειώδη ρητορική του «Θα μπορούσες κι εσύ να γίνεις πρόεδρος», εξαντλώντας τον εαυτό του ως ένα κακόγουστο παιχνίδι τοπικού Μπίνγκο.
Αγοράστε ένα Happy Meal των MacDonalds και κερδίστε μια φανταστική οικογενειακή περιπέτεια. Ψωνίστε από την ASDA και εξοικονομήστε τους πόντους ανταμοιβής σας.
Commutah. Strollah. Ήρθε η ώρα για λίγη Tombolah.
Σκαρφαλώνουμε ξεφτισμένοι στο καρουζέλ τους και ξοδεύουμε την αποτυχημένη μας ενέργεια στον τροχό της τύχης τους. Γιατί έχουμε ξεχάσει κάθε άλλο τρόπο. Επειδή έχουμε χάσει από τα μάτια μας τους σκοπούς για τους οποίους ζούσαμε, θαμπωμένοι από τα βραβεία για τα οποία μας έβαλαν να παίξουμε.
Έτσι δραπετεύουμε κάθε βράδυ σε έκτακτες καταστάσεις, χορταίνοντας με το Amazon Prime και το Just Eat, και παίζουμε τις αποδόσεις που μας δίνουν στις συσκευές που μας πουλάνε, βάζοντας ασήμαντα στοιχήματα για την έκβαση απρόσεκτα επινοημένων διαγωνισμών, ενώ γεμίζουμε τις πάντα λαχταριστές κοιλιές μας με δηλητηριώδη παπάδες από τα βρώμικα σακίδια της κατώτερης τάξης.
Και τώρα, καθώς οι τελευταίες προσομοιώσεις νοήματος αποχωρούν από το κτίριο, εθισμένοι στην ευκαιρία και αναζητώντας μόνο το επόμενο χτύπημά μας, το οποίο δύσκολα μας ικανοποιεί ακόμη και όταν τρέχουμε για αυτό, ευάλωτοι σε κάθε σημείο στην απάθεια και την αδράνεια- τώρα, βρισκόμαστε παντού αντιμέτωποι με το ίδιο ακριβώς πράγμα που θα μας αποτελειώσει, το ίδιο ακριβώς πράγμα που θα διαλύσει οριστικά την κουρελιασμένη και εξαρτημένη μισή αίσθηση του σκοπού μας, το ίδιο ακριβώς πράγμα που είχε εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο.
Ο θάνατος επέστρεψε. Σε μεγάλο βαθμό.
Η επανεμφάνιση ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Η Πανδημία του Κόβιντ. Με όλες τις ευκαιρίες, ακόμη και τα πενιχρά κατακάθια ευκαιριών από τα οποία τρέφονταν, σε αναμονή, απαγορευμένες, παράνομες.
Ο θάνατος ήταν μέσα. Η ζωή ήταν εκτός. Τίποτα το διφορούμενο.
Και εμείς αναδιπλωθήκαμε. Φυσικά και το κάναμε. Με λίγη ουσία να έχει απομείνει για να διαμορφώσει και να ωθήσει τη ζωή μας, παραδοθήκαμε.
Το δράμα υποχώρησε εν ευθέτω χρόνω. Περίπου. Το Covid τελείωσε. Περίπου. Ο κόσμος των ευκαιριών άνοιξε ξανά. Περίπου.
Και προσπαθήσαμε να επιστρέψουμε - να επαναφέρουμε το βλέμμα μας στα παλιά βραβεία και να ανοίξουμε την όρεξη να παίξουμε γι' αυτά.
Αλλά το ένα πόδι έμεινε στον τάφο - δουλεύουμε από το σπίτι, παραγγέλνουμε, κάνουμε Facetime στους φίλους μας, με τη σκουριασμένη υποδομή των εγκαταλελειμμένων τρόπων ζωής να ανατρέπεται παντού γύρω μας και τη λάμψη των ευκαιριών ζωής να γίνεται μέρα με τη μέρα πιο θαμπή.
Και ο θάνατος κατέχει το μαγαζί, περιπλανώμενος ελεύθερα ανάμεσά μας χωρίς παρενόχληση ή διαμαρτυρία. Ακολουθώντας τη διεφθαρμένη εξαφάνισή του με τη συντριπτική επανεμφάνισή του. Όχι λεπτεπίλεπτα ισορροπημένος, όχι διφορούμενα αναμεμειγμένος με ενεργητική πρόκληση. Απλά βάναυση.
Δημοσίως, δεχόμαστε κατηγορίες για το ξεζούμισμα του πλανήτη, την επίμονη αφήγηση του υπερπληθυσμού που σιγοβράζει ακριβώς κάτω από την επιφάνεια της παγκόσμιας ατζέντας και των πολιτικών των κυβερνήσεών τους.
Ιδιαιτέρως, μας οδηγούν σε συνεδρίες «εκπαίδευσης θανάτου», οι οποίες μας καθοδηγούν πώς να συλλέξουμε τους κωδικούς πρόσβασης των αγαπημένων μας προσώπων και να πουλήσουμε το περιεχόμενο της σοφίτας τους.
Το πιο αποθαρρυντικό απ' όλα, είναι το ερπυσμό του θανάτου ως προσωπική επιλογή, το νομοσχέδιο για την υποβοηθούμενη θανάτωση που συζητείται ακόμη και τώρα στο κοινοβούλιο του Westminster, όπως και αλλού σε όλο τον κόσμο.
Και αν ο κόσμος των ευκαιριών και η μαζική καταστολή του θανάτου υπερδιέγειρε με τη γραμμή παραγωγής ψευδών σκοπών του, τότε η σημερινή μαζική προώθηση του θανάτου απονευρώνει, διαβρώνοντας την ίδια την αίσθηση του σκοπού μας.
Περισσότεροι από οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο παίρνουν αντικαταθλιπτικά. Δεν αποτελεί έκπληξη. Οι ευκαιρίες για τις οποίες θυσιάσαμε πληθωρικούς σκοπούς έχουν γίνει τόσο αναιμικές που δεν προσφέρουν καμία προστασία ενάντια στο αυξανόμενο κρεσέντο του θανάτου.
Εν τω μεταξύ, με τόσους πολλούς να παραπαίουν κάτω από μια άρρωστη αίσθηση του σκοπού, ο πληθυσμός έχει λίγο πολύ πλήρη ανοσία στον σκοπό. Ο αυτισμός και το Αλτσχάιμερ αυξάνονται, καταστάσεις βαθιάς απομάκρυνσης ακόμη και από τα πιο στοιχειώδη σχέδια ζωής.
Η αύξηση του επιπολασμού αυτών των καταστάσεων είναι από μόνη της τρομακτική. Αλλά ακόμη χειρότερη είναι η συνοδεία της από μια νέα και μοχθηρή κλιμάκωση της υπερβολικής αποδοχής του θανάτου.
Σε μια ραδιοφωνική διαφήμιση για μια φιλανθρωπική οργάνωση για τη νόσο Αλτσχάιμερ ακούγεται η φωνή ενός νεαρού άνδρα που μας λέει ότι «η μαμά πέθανε για πρώτη φορά» όταν δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς να φτιάξει ένα ψητό, ότι «η μαμά πέθανε για δεύτερη φορά» όταν δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά του και ότι «η μαμά πέθανε για τελευταία φορά» την ημερομηνία του θανάτου της.
Αλήθεια το είπαν αυτό; Περιέγραψαν πραγματικά μια ολόκληρη ομάδα ζωντανών ανθρώπων ως ήδη νεκρούς;
Τα ζόμπι - οι ζωντανοί νεκροί - υπήρξαν ένα κυρίαρχο τροπάριο της εποχής μας. Όπως όλα τα προϊόντα του πολιτιστικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από ψυχαγωγία, ενσωματώνοντας το μητρώο μέσα στο οποίο οι ζωντανοί άνθρωποι βιώνονται, και βιώνουν τους εαυτούς τους, ως νεκροί που περπατούν, για τους οποίους ο θάνατος δεν είναι μια ανατροπή αλλά μια πολύ φυσική, μια πολύ ανεπίτρεπτη, εκπλήρωση.
Και προσέξτε. Ο αυτισμός και το Αλτσχάιμερ είναι μόνο τα σενάρια αφίσας από αυτή την άποψη. Η ευαισθησία τους να απορρίπτονται ως ζωντανοί-αλλά-μη-ζωντανοί ξεδιπλώνεται πιο διακριτικά ως κατάσταση όλων μας.
Όλο και πιο συχνά, η ζωή μας προωθείται ως μια διαδικασία δημιουργίας αναμνήσεων. Και έχουμε πέσει σε αυτό, κάνοντας χρήση των συσκευών τους και των πλατφορμών τους, ώστε να οργανώσουμε και στη συνέχεια να καταγράψουμε τη ζωή μας με την εικόνα των ανιστόρητων εννοιών-κλειδιών: #familytime, #datenight, #daddays και άλλα παρόμοια.
Καθώς είμαστε απασχολημένοι με την παραγωγή γενικού περιεχομένου ζωής, δεν παρατηρούμε ότι ζούμε τη ζωή σαν να έχει τελειώσει, ότι ζούμε με τον τρόπο αυτού που θα έχει υπάρξει, ότι αναδιπλώνουμε τον θάνατο στην ίδια τη ζωή.
Το Take Your Opportunities αντικατέστησε τις πληθωρικές σκοπιμότητες ζωής με συνθετικές ευκαιρίες ζωής, διασκορπίζοντας τη ζωτικότητα των κοινοτήτων σε σύντομες ευαίσθητες εκρήξεις ατομοποιημένης υπερενέργειας. Αλλά το Make Your Memories είναι ακόμη πιο καταστροφικό, ανατρέποντας την ίδια την προσηλωμένη στο μέλλον σκοπιμότητα, αποστερώντας μας από κάθε ζωτική δύναμη.
Ζούμε τώρα με τον τρόπο που έχουμε ζήσει. Και όλα γίνονται στάχτη και σκόνη.
Μας αναδιαμορφώνουν. Σαν ζωντανοί νεκροί. Όντα με πολύ ξεκάθαρη συγγένεια με το θάνατο. Για τους οποίους ο θάνατος είναι η καρποφορία. Για τους οποίους ο θάνατος είναι ζωή.
*
Το Covid αφορούσε πολλά πράγματα, ένα από τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν η επαναπροσδιορισμός του θανάτου, η αναδιάταξη της σχέσης μεταξύ θανάτου και ζωής.
Αφετηρία της ήταν η εξαφάνιση του θανάτου κατά δεκαετίες, την οποία ο Γκαντάμερ παρατηρούσε τη δεκαετία του 1980 και η οποία, μέχρι το 2020, είχε παγιωθεί εντελώς. Η απλή αναφορά μη αξιοσημείωτων καθημερινών ποσοστών θνησιμότητας ήταν αρκετή για να προκαλέσει εκτεταμένο τρόμο σε έναν πληθυσμό χωρίς εμπειρία θανάτου.
Σώστε ζωές. Σίγουρα καμία εκστρατεία στην ιστορία δεν έφερε πιο αβίαστα την ημέρα.
Αλλά στη σαγηνευτική απλότητα αυτού του συνθήματος κρύβονταν οι σπόροι μιας μοιραίας ειρωνείας: η επανεμφάνιση του θανάτου ως αποδεκτού συμπαραστάτη του έργου της διάσωσης ζωών.
Οι άνθρωποι που έκαναν κάθε απάνθρωπο πράγμα που τους ζητούσαν για να εξαφανίσουν ξανά τον θάνατο, άρχισαν να υπερασπίζονται τον θάνατο ως κόστος της προστασίας της ζωής. Αν αναφέρετε τους αριθμούς που πέθαιναν από την κακή χρήση της θεραπείας αερισμού, σας λοιδορούσαν ως εναντίον της ζωής. Αν ψιθύριζες τις παρενέργειες των «εμβολίων» του Covid, εξοστρακιζόσουν ως εναντίον της ζωής.
Ο θάνατος είχε γίνει αποδεκτός ως παρενέργεια της διάσωσης της ζωής.
Στη συνέχεια, καθώς βγαίναμε από την ένταση του Covid, ξημέρωσε μια επόμενη φάση στην επαναπροσδιορισμό του θανάτου, όχι καν ως αποδεκτού συνοδευτικού παράγοντα της σωτηρίας της ζωής, αλλά ως σωτήρα της ζωής.
Η ολοένα και πιο θρασύτατη αφήγηση της ερήμωσης - στις συνεδριάσεις του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, οι αρχηγοί κρατών ακούν με ψυχραιμία τις προτάσεις ότι ο βέλτιστος παγκόσμιος πληθυσμός θα μπορούσε να είναι μόλις πεντακόσια εκατομμύρια - αυτή η αφήγηση της εξαφάνισης παρουσιάζεται ως σωτήρια για τη ζωή, προς όφελος του πλανήτη.
Η αγορά εταιρικών πακέτων για να γλιτώσετε την οικογένειά σας από τον κόπο της κηδείας σας διαφημίζεται ως η υγιής επιλογή, και η εκπαίδευση στο θάνατο είναι απλώς λογική.
Όσο για την προοπτική του υποβοηθούμενου θανάτου, αυτή προωθείται λόγω του μεγάλου σεβασμού της για τις ανθρώπινες ζωές, οι οποίες είναι τόσο πολύτιμες που πρέπει να τις βοηθήσουμε να σβήσουν μόνες τους, αν το επιθυμούν, ή -όπως έχει καταγραφεί να λέει ο πρώην βουλευτής Matthew Parris- αν πρέπει να το κάνουν.
Δεν είναι να απορεί κανείς που ο θάνατος απεικονίζεται στην πράξη της διανομής σωσιβίων ή που η γενοκτονία διακόπτεται για την ανοσοποίηση κατά των ασθενειών. Η σχέση μεταξύ ζωής και θανάτου έχει διαταραχθεί τόσο πολύ ώστε ο θάνατος πρόκειται να γίνει ο τρόπος ζωής που επιλέγεται.
*
Καμία είδηση δεν πέρασε από το δρόμο μας για τις ρυθμίσεις της κηδείας του γείτονά μας. Απ' όσο γνωρίζω, κανείς από τους κατοίκους της περιοχής δεν παρευρέθηκε σε κάποια τελετή. Δεν είμαι σίγουρος ότι έγινε κάποια.
Οι κηδείες συχνά θεωρούνται υπερβολικές εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διαμαρτύρονται υπερβολικά.
Ακόμα και το εύθραυστο ψάθινο φέρετρο που χρησιμοποιείται στα κρεματόρια δυσανασχετεί ως υπερβολή - μια ομάδα φίλων εξέφρασε πρόσφατα την οργή της για το γεγονός ότι τα πτώματα δεν αδειάζουν στην πυρά ώστε να επαναχρησιμοποιηθεί το φέρετρο.
Συνέχισαν να επαινούν κάποιον γνωστό τους που είχε ορίσει τη χρήση ενός φέρετρου από χαρτόνι για την αποτέφρωσή του. Ήταν και αυτό για να ανακυκλωθεί;
Ακόμα καλύτερα: "Το πιο δημοφιλές πακέτο κηδείας στη Βρετανία » προσφέρει την απαλλαγή της οικογένειας από το άγχος όλων των ρυθμίσεων για το νεκρό σώμα του συγγενή τους - ακόμα και των ρυθμίσεων από χαρτόνι.
'Χωρίς φασαρία' είναι το σλόγκαν της Pure Cremation. Μόνο 'προσωπική παράδοση' της τέφρας την ώρα που σας βολεύει.
Στυλ Amazon Prime.
Είπε κάποιος, απλά θάνατος;
Η Sinéad Murphy είναι συγγραφέας των βιβλίων Effective History (2010), The Art Kettle (2012) και Zombie University (2017) και συνεκδότης του βιβλίου Pandemic Response and the Cost of Lockdowns (2022).
Δικτυογραφία:
Death, But Not As We Knew It – OffGuardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου