1. Ο εποικισμός σε περίοδο πολέμου ή μετά από πόλεμο
Ο εποικισμός, δηλαδή η μεταφορά πληθυσμού από μια στρατιωτική δύναμη σε κατεχόμενο έδαφος, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και σε πολλές περιπτώσεις, έγκλημα πολέμου ή έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και θεμελιώνεται σε βασικά κείμενα του διεθνούς δικαίου που είναι τα εξής:
Α. Η τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης του 1949 (Άρθρο 49), η οποία έχει επικυρωθεί από τα περισσότερα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, απαγορεύοντας την "απέλαση ή μεταφορά μέρους του δικού της άμαχου πληθυσμού από την κατέχουσα Δύναμη στο κατεχόμενο από αυτήν έδαφος". Η απαγόρευση αυτή είναι απόλυτη, ανεξάρτητα από το αν η μεταφορά είναι εθελοντική ή αναγκαστική.
Β. Το πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο των Συμβάσεων της Γενεύης (1977) που χαρακτηρίζει τις παραβιάσεις των άρθρων της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης ως "σοβαρές παραβιάσεις" που ισοδυναμούν με "εγκλήματα πολέμου".
Γ. Το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) (άρθρο 8(2)(β)(viii) που ορίζει ως έγκλημα πολέμου την "απευθείας ή έμμεση μεταφορά από την Κατέχουσα Δύναμη μέρους του δικού της αμάχου πληθυσμού στο έδαφος που κατέχει, ή την απέλαση ή μεταφορά του συνόλου ή μέρους του πληθυσμού του κατεχόμενου εδάφους εντός ή εκτός αυτού του εδάφους". Επίσης, το Καταστατικό του ΔΠΔ στο άρθρο 7 ορίζει ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας πράξεις όπως η αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού, όταν διαπράττονται στο πλαίσιο εκτεταμένης ή συστηματικής επίθεσης κατά άμαχου πληθυσμού, εν γνώσει της επίθεσης.
Ο εποικισμός λοιπόν θεωρείται έγκλημα, αφού σκοπεύει στην αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης του κατεχόμενου εδάφους, κάτι που παραβιάζει τα δικαιώματα του τοπικού πληθυσμού και την αρχή της αυτοδιάθεσης. Υπονομεύει την κυριαρχία του κατεχόμενου κράτους και παγιώνει την παρουσία της κατοχικής δύναμης με αναδιανομή περιουσιών, με την αρπαγή γης και την καταστροφή περιουσίας, πράξεις δηλαδή που παραβιάζουν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του τοπικού πληθυσμού.
Τέλος αποτελεί επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στα θεμελιώδη δικαιώματα των κατοίκων του κατεχόμενου εδάφους, όπως δηλαδή συμβαίνει για 51 χρόνια στην Κύπρο με τον εποικισμό των κατεχόμενων περιοχών από την Τουρκία, αποτελώντας έγκλημα πολέμου και παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
2. Ο Εποικισμός σε περίοδο ειρήνης
Η έννοια του εποικισμού όπως αναλύθηκε προηγουμένως, είναι στενά συνδεδεμένη με το δίκαιο των ένοπλων συγκρούσεων και, ειδικότερα, το δίκαιο της κατοχής. Επομένως, ο "εποικισμός" με την αυστηρή νομική έννοια που τον καθιστά έγκλημα πολέμου ή έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, δεν υφίσταται σε περίοδο καθαρής ειρήνης, ωστόσο όταν μία χώρα σε καιρό ειρήνης μετακινεί πληθυσμούς εκτός των συνόρων της, αυτό εμπίπτει στην αναγκαστική μετακίνηση Πληθυσμού που αποτελεί έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Πιο συγκεκριμένα αφορά το Άρθρο 7(1)(d) του Καταστατικού του ΔΠΔ που ορίζει την "απέλαση ή αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού" ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το κρίσιμο εδώ ζήτημα είναι ότι αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί, όπως αναφέρθηκε τόσο σε καιρό πολέμου, όσο και σε καιρό ειρήνης, αρκεί να υπάρχει το στοιχείο της "ευρείας κλίμακας ή συστηματικής επίθεσης κατά άμαχου πληθυσμού".
Συνεπώς, ενώ η πράξη της μετακίνησης πληθυσμού εκτός συνόρων σε καιρό ειρήνης δεν είναι με την αυστηρή έννοια "εποικισμός", μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και, υπό ορισμένες συνθήκες, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (Άρθρο 7). Επιπλέον εάν μια χώρα μεταφέρει πληθυσμό εκτός των συνόρων της, παραβιάζει άλλα στοιχεία του διεθνούς δικαίου, όπως οι συμφωνίες οριοθέτησης συνόρων, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, αν ο πληθυσμός του εδάφους είναι διαφορετικός και η κυριαρχία άλλων κρατών …..
3. Και ορισμένες προτάσεις
Ο "εποικισμός" ως έγκλημα στο διεθνές δίκαιο αναφέρεται συγκεκριμένα στις πράξεις μιας κατοχικής δύναμης αφού έχει μεσολαβήσει πολεμική περίοδος. Σε περίοδο ειρήνης, οι μετακινήσεις πληθυσμού εντός μιας χώρας διέπονται κυρίως από το εθνικό δίκαιο και το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, αναγκαστικές ή συστηματικά καταχρηστικές μετακινήσεις πληθυσμού, ακόμα και σε περίοδο που δεν υπάρχει ένοπλη σύγκρουση, μπορούν να συνιστούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας εάν πληρούν τις προϋποθέσεις του Καταστατικού του ΔΠΔ. Με βάση τα παραπάνω ο Ελληνισμός πρέπει να συνεχίζει την πολιτική ανάδειξης του εποικισμού από την Τουρκία στην Κύπρο και οφείλει να πράξει αυτό που προβλέπεται σε διεθνείς συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο και αφορούν το έγκλημα αυτό.
Σε ό,τι αφορά την κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κρήτη, πέραν των γραφειοκρατικών μέτρων που εξαγγέλθηκαν τα οποία δεν θα έχουν καμία θετική επίπτωση (π.χ για το μενού στις δομές!!!!!!!) και επειδή έχουμε υποστεί και υφιστάμεθα μία απειλή εθνικής κυριαρχίας και ασφάλειας από την Κρήτη, μέχρι τη Λέσβο και τον Έβρο, η Ελλάδα πρέπει να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα προασπίζοντας τα σύνορά της και τη συνέχειά της. Επιπλέον η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη λόγω της έκρυθμης κατάστασης που αφορά την εθνική της ασφάλεια, επιβίωση και συνέχεια, να ζητήσει την ανάπτυξη διεθνούς στρατιωτικής/αστυνομικής δύναμης στα κράτη που ΔΕΝ μπορούν εκ του αποτελέσματος να φυλάξουν τα σύνορά τους, δηλαδή στην Τουρκία και τη Λιβύη. Η Ελλάδα πρέπει να αντιδράσει τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου