Στ' άγγελμα του θανάτου σου βούρκωσεν η ματιά μου
και ένας κόμπος έσφιξε βαθειά τα σωθικά μου.
Λυπήθηκα αφάνταστα που σ' έχασ' από φίλη
Κι έσβησε το κεράκι σου απ' της ζωής την στήλη.
Θυμάμαι που στα νειάτα μας τρέχαμε χορωδίες
με τις ωραίες μας φωνές να δώσουμεν αξίες.
Κείνο το "τζιβαέρι" σου εμάγευε τον κόσμο
κι ήσουν μπουκέτο μουσικής που μύριζε σαν δυόσμο.
Γονίδιο θρησκευτικό στο αίμα σου κυλούσε
και η καλή σου η καρδιά τους πάντες αγαπούσε.
Έτρεχες σε βοήθεια του κάθε πονεμένου
Κάθε φτωχού και άπορου και του κατατρεγμένου.
Πλούτον δεν είχες υλικόν. Φτωχή γυναίκα ήσουν
και δεν περίμενες ποτέ άλλοι να βοηθήσουν.
Οι δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματά σου,
εκάμψαν την υγεία σου. Χαλάσαν τα μυαλά σου.
Τον τελευταίο τον καιρό ήσουν Νοσοκομείο,
όπου η ταλαίπωρη καρδιά είπε ζωής αντίο!
Μαζί σου υποφέρανε: σύζυγος και παιδιά σου
που ήσαν τ' αποκούμπι σου και η παρηγοριά σου.
Χαρές πολλές δεν γνώρισες. Μονάχα ένα ταξίδι,
που πήγες στην Αμερική κι αξέχαστο θα μείνει.
Σ' άρεσαν πανηγύρια μας και τοπικοί χοροί μας,
οι Γάμοι οι χωριάτικοι και η παράδοσή μας.
Και στη δική μου την γιορτή και στα γενέθλιά μου
έδινες πάντα το παρόν και ήσουν η χαρά μου.
Και στη δική σου την γιορτή πάντοτε μας κερνούσες
με τα σπιτίσια σου γλυκά που τόσο αγαπούσες.
Όμως τα χρόνια πέρασαν σαν το νερό που ρέει
και φέραν την ασθένεια και την φωτιά που καίει.
Πουλιά οι χαρές και φύγανε κι αλλού φτεροκοπάνε...
Κι οι γήινες οι ηδονές πια πίσω δεν γυρνάνε.
Πουλί η ψυχή σου, φίλη μου, στον ουρανό πετάει
Στον θρόνο του Πανάγαθου οδεύει για να πάει.
Καλό ταξίδι, αγαπητή, στο Φως του Παραδείσου,
τώρα που η Γη κατάντησε κόλαση της Αβύσσου!
Θα μείνεις πάντα στην καρδιά, στη σκέψη και στο νού μας,
ώσπου να έλθη και γιά μας μήνυμα του φευγιού μας...
Κυριές και κύριοι
Όταν ένας συνάνθρωπός μας φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, δεν παύει να είναι ένα κομμάτι του είναι μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας, τόσο γι αυτούς που συνδέονται συγγενικά μαζί του όσο και γι αυτούς που συνδέονται φιλικά. Στη 2η κατηγορία ήτο η εκλιπούσα για μένα. Την γνώρισα όταν ήμουν ακόμη λεύτερος στη χορωδία της Καίτης Καστρουνή, με την οποία κάναμε πολλές ιστορικές εκδηλώσεις σε θέατρα, Συλλόγους και Σωματεία. Βέβαια η Γεωργία ήτο και μέλος στη Δημοτική Χορωδία με την οποία ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού. Η μελωδική φωνή της ήτο κληρονομικό γονίδιο, αφού θείος της ήτο και ο αείμνηστος π. Βασίλης Μαντικός. Η Γεωργία ήτο άνθρωπος του γέλιου, του κεφιού, του ανέκδοτου, της πλάκας, του χορού και της διασκέδασης. Έκανε καλή παρέα με τους γονείς μου και καλό "χωριό" με τον αείμνηστο πατέρα μου Γεώργιο, γλετζέ και χορευτή. Και μιά που πήγα πίσω ιστορικά θα πρέπει να πω ότι η Γεωργία υπήρξε και κρατική υπάλληλος, αφού εργάσθηκε και συνταξιοδοτήθηκε από τον Δικαστικό κλάδο, ως υπάλληλος του Πρωτοδικείου Ρόδου. Συμμετείχε ενεργά και αφιλοκερδώς στις εκκλησιαστικές επιτροπές της Μητροπόλεως και γειτονικών ναών , στο στόλισμα των Επιταφίων, στα Εγκώμια, στις εορτές και πανηγύρεις. Και κατασκεύαζε μοναδικούς και περίτεχνους μεγάλους βάγινους σταυρούς για την Κυριακή των Βαίων που στόλιζαν Ωραία Πύλη και πολυελαίους και που έχω την τύχη να έχω ακόμα και γώ στο Λαογραφικό Τμήμα του μουσείου μου. Στο Γάμο της την θεωρώ πολύ τυχερή που παντρεύθηκε τον Παναγιώτη Μαλλιαράκη, έναν ήπιο άνθρωπο χαμηλών τόνων που την αγάπησε αληθινά και την υπηρέτησε όλες τις ημέρες του έγγαμου βίου τους, ακόμα και σαν νοσοκόμος τα τελευταία δύο χρόνια που υπέφερε. Μαζί του έκανε δύο τέκνα. Την Βικτωρία και τον Σταύρο-Νεκτάριο. Εγγόνια αξιώθηκε να δει από την κόρη. Η απώλειά της γι αυτούς είναι βαρύ πλήγμα, ιδίως για τον γιό που τον θεωρούσε ακόμα μικρό παιδί κι αυτός την υπεραγαπούσε. Δυστυχώς όμως η ζωή πολλές φορές δεν μας έρχεται όπως την θέλουμε. Κι όπως έλεγαν οι αρχαίοι: "άλλαι μεν αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα δε θεοί κελεύουσι". Από την μιά λυπούμεθα που έφυγε νωρίς η φίλη μας Γεωργία (77 ετών), από την άλλην όμως χαιρόμεθα διότι ο Θεός την απάλλαξε από τα βάσανα του σώματος και τώρα την υποδέχεται στους κόλπους Του και στα δροσοβόλα δώματα του Παραδείσου. Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, όπως δεν θα ξεχάσω κι εγώ την βοήθεια που έτρεξε να μου προσφέρει όταν ήμουν ασθενής, ελεύθερος και μόνος στο σπίτι της Κρεμαστής, μαζί με την αείμνηστην επίσης φίλη της κ. Πατσούνα. Ο Θεός ας αναπαύσει τας ψυχάς αυτών ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται και ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Εκφράζουμε τα βαθύτατα Συλλυπητήριά μας στην οικογένειά της, ευχόμενοι άμα να είναι αιωνία αυτής η μνήμη. Ζωή και σε σας που παρέστητε στην Εξόδιον Ακολουθίαν της και ευχόμεθα να είναι ελαφρύ το χώμα της Ροδιακής γής που σε λίγο θα την σκεπάσει.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΔΑΥΛΗΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
(ΣΠΥΡΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ)
και ένας κόμπος έσφιξε βαθειά τα σωθικά μου.
Λυπήθηκα αφάνταστα που σ' έχασ' από φίλη
Κι έσβησε το κεράκι σου απ' της ζωής την στήλη.
Θυμάμαι που στα νειάτα μας τρέχαμε χορωδίες
με τις ωραίες μας φωνές να δώσουμεν αξίες.
Κείνο το "τζιβαέρι" σου εμάγευε τον κόσμο
κι ήσουν μπουκέτο μουσικής που μύριζε σαν δυόσμο.
Γονίδιο θρησκευτικό στο αίμα σου κυλούσε
και η καλή σου η καρδιά τους πάντες αγαπούσε.
Έτρεχες σε βοήθεια του κάθε πονεμένου
Κάθε φτωχού και άπορου και του κατατρεγμένου.
Πλούτον δεν είχες υλικόν. Φτωχή γυναίκα ήσουν
και δεν περίμενες ποτέ άλλοι να βοηθήσουν.
Οι δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματά σου,
εκάμψαν την υγεία σου. Χαλάσαν τα μυαλά σου.
Τον τελευταίο τον καιρό ήσουν Νοσοκομείο,
όπου η ταλαίπωρη καρδιά είπε ζωής αντίο!
Μαζί σου υποφέρανε: σύζυγος και παιδιά σου
που ήσαν τ' αποκούμπι σου και η παρηγοριά σου.
Χαρές πολλές δεν γνώρισες. Μονάχα ένα ταξίδι,
που πήγες στην Αμερική κι αξέχαστο θα μείνει.
Σ' άρεσαν πανηγύρια μας και τοπικοί χοροί μας,
οι Γάμοι οι χωριάτικοι και η παράδοσή μας.
Και στη δική μου την γιορτή και στα γενέθλιά μου
έδινες πάντα το παρόν και ήσουν η χαρά μου.
Και στη δική σου την γιορτή πάντοτε μας κερνούσες
με τα σπιτίσια σου γλυκά που τόσο αγαπούσες.
Όμως τα χρόνια πέρασαν σαν το νερό που ρέει
και φέραν την ασθένεια και την φωτιά που καίει.
Πουλιά οι χαρές και φύγανε κι αλλού φτεροκοπάνε...
Κι οι γήινες οι ηδονές πια πίσω δεν γυρνάνε.
Πουλί η ψυχή σου, φίλη μου, στον ουρανό πετάει
Στον θρόνο του Πανάγαθου οδεύει για να πάει.
Καλό ταξίδι, αγαπητή, στο Φως του Παραδείσου,
τώρα που η Γη κατάντησε κόλαση της Αβύσσου!
Θα μείνεις πάντα στην καρδιά, στη σκέψη και στο νού μας,
ώσπου να έλθη και γιά μας μήνυμα του φευγιού μας...
Κυριές και κύριοι
Όταν ένας συνάνθρωπός μας φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, δεν παύει να είναι ένα κομμάτι του είναι μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας, τόσο γι αυτούς που συνδέονται συγγενικά μαζί του όσο και γι αυτούς που συνδέονται φιλικά. Στη 2η κατηγορία ήτο η εκλιπούσα για μένα. Την γνώρισα όταν ήμουν ακόμη λεύτερος στη χορωδία της Καίτης Καστρουνή, με την οποία κάναμε πολλές ιστορικές εκδηλώσεις σε θέατρα, Συλλόγους και Σωματεία. Βέβαια η Γεωργία ήτο και μέλος στη Δημοτική Χορωδία με την οποία ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού. Η μελωδική φωνή της ήτο κληρονομικό γονίδιο, αφού θείος της ήτο και ο αείμνηστος π. Βασίλης Μαντικός. Η Γεωργία ήτο άνθρωπος του γέλιου, του κεφιού, του ανέκδοτου, της πλάκας, του χορού και της διασκέδασης. Έκανε καλή παρέα με τους γονείς μου και καλό "χωριό" με τον αείμνηστο πατέρα μου Γεώργιο, γλετζέ και χορευτή. Και μιά που πήγα πίσω ιστορικά θα πρέπει να πω ότι η Γεωργία υπήρξε και κρατική υπάλληλος, αφού εργάσθηκε και συνταξιοδοτήθηκε από τον Δικαστικό κλάδο, ως υπάλληλος του Πρωτοδικείου Ρόδου. Συμμετείχε ενεργά και αφιλοκερδώς στις εκκλησιαστικές επιτροπές της Μητροπόλεως και γειτονικών ναών , στο στόλισμα των Επιταφίων, στα Εγκώμια, στις εορτές και πανηγύρεις. Και κατασκεύαζε μοναδικούς και περίτεχνους μεγάλους βάγινους σταυρούς για την Κυριακή των Βαίων που στόλιζαν Ωραία Πύλη και πολυελαίους και που έχω την τύχη να έχω ακόμα και γώ στο Λαογραφικό Τμήμα του μουσείου μου. Στο Γάμο της την θεωρώ πολύ τυχερή που παντρεύθηκε τον Παναγιώτη Μαλλιαράκη, έναν ήπιο άνθρωπο χαμηλών τόνων που την αγάπησε αληθινά και την υπηρέτησε όλες τις ημέρες του έγγαμου βίου τους, ακόμα και σαν νοσοκόμος τα τελευταία δύο χρόνια που υπέφερε. Μαζί του έκανε δύο τέκνα. Την Βικτωρία και τον Σταύρο-Νεκτάριο. Εγγόνια αξιώθηκε να δει από την κόρη. Η απώλειά της γι αυτούς είναι βαρύ πλήγμα, ιδίως για τον γιό που τον θεωρούσε ακόμα μικρό παιδί κι αυτός την υπεραγαπούσε. Δυστυχώς όμως η ζωή πολλές φορές δεν μας έρχεται όπως την θέλουμε. Κι όπως έλεγαν οι αρχαίοι: "άλλαι μεν αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα δε θεοί κελεύουσι". Από την μιά λυπούμεθα που έφυγε νωρίς η φίλη μας Γεωργία (77 ετών), από την άλλην όμως χαιρόμεθα διότι ο Θεός την απάλλαξε από τα βάσανα του σώματος και τώρα την υποδέχεται στους κόλπους Του και στα δροσοβόλα δώματα του Παραδείσου. Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, όπως δεν θα ξεχάσω κι εγώ την βοήθεια που έτρεξε να μου προσφέρει όταν ήμουν ασθενής, ελεύθερος και μόνος στο σπίτι της Κρεμαστής, μαζί με την αείμνηστην επίσης φίλη της κ. Πατσούνα. Ο Θεός ας αναπαύσει τας ψυχάς αυτών ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται και ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Εκφράζουμε τα βαθύτατα Συλλυπητήριά μας στην οικογένειά της, ευχόμενοι άμα να είναι αιωνία αυτής η μνήμη. Ζωή και σε σας που παρέστητε στην Εξόδιον Ακολουθίαν της και ευχόμεθα να είναι ελαφρύ το χώμα της Ροδιακής γής που σε λίγο θα την σκεπάσει.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΔΑΥΛΗΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
(ΣΠΥΡΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου