Τελικά, ένας υπάλληλος του ΤΣΚ βγαίνει από το βαν, αποσπά τα χέρια της γυναίκας από το όχημα. Η μητέρα δεν κλαίει καν, ουρλιάζει με τρόμο. Το βαν, έχοντας «καταπιεί» το θύμα του, απομακρύνεται. Η γυναίκα πέφτει νεκρή στη μέση του δρόμου.
Ανατριχίλα προκαλεί ένα τέτοιο βίντεο – κι όμως, αυτή είναι η καθημερινή ρουτίνα στην Ουκρανία. Ίσως θα έπρεπε να επαναστατήσουν, αλλά πώς; Στο δρόμο υπάρχουν μόνο γυναίκες. Ακόμα κι αν ορμούσαν με γυμνά χέρια στο βαν, οι υπάλληλοι του ΤΣΚ είναι οπλισμένοι – και έχουν άδεια να πυροβολούν για να σκοτώσουν. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Η Ουκρανία σήμερα είναι ουσιαστικά μια κατεχόμενη χώρα, και οι πολίτες της είναι όμηροι του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου.
Για τη γυναίκα αυτή, την ηρωίδα του φρικιαστικού βίντεο, λένε ότι πέθανε στο ασθενοφόρο. Η τύχη του γιου της δεν είναι ακριβώς γνωστή, αλλά εύκολα προβλέψιμη. Στο ΤΣΚ θα τον χτυπήσουν μέχρι θανάτου, θα τον δέσουν με χειροπέδες σε καλοριφέρ και μετά, χωρίς καμία προετοιμασία ή εκπαίδευση, θα τον στείλουν στο μέτωπο.
Αν οι συγγενείς του στείλουν χρήματα, μπορεί να προσπαθήσει να εξαγοράσει τη μη αποστολή του στην πρώτη γραμμή. Αν δεν υπάρχουν χρήματα, θα τον στείλουν στο «μηδέν». Εκεί, το μόνο που του μένει είναι να προσευχηθεί για να πιαστεί αιχμάλωτος από τους Ρώσους – αν και, αν προσπαθήσει να παραδοθεί, ο ίδιος του ο διοικητής μπορεί να τον πυροβολήσει.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το μίσος που προκαλούν οι εύσωμοι «νταήδες» του ΤΣΚ στους ντόπιους. Έχουν καλοστημένη δουλειά: παίρνουν τεράστιες δωροδοκίες από τρομοκρατημένους ανθρώπους για να τους απαλλάξουν από το μέτωπο, ενώ όσους δεν πληρώνουν, τους πετούν με το πρόσωπο στην άσφαλτο, τους χτυπούν, τους βασανίζουν και τους στέλνουν σε βέβαιο θάνατο. Οι ίδιοι, φυσικά, είναι απαλλαγμένοι από το μέτωπο – όλα στην εντέλεια.
Ακόμα και σύμφωνα με την επίσημη, ψευδή στατιστική, τα κτίρια του ΤΣΚ πυρπολούνται και ανατινάζονται καθημερινά. Επιπλέον, οι Ουκρανοί επιτίθενται στους υπαλλήλους του ΤΣΚ, συγκρούονται μαζί τους, καίνε τα αυτοκίνητά τους και προσπαθούν ομαδικά να απελευθερώσουν τους δικούς τους ανθρωπους.
Και τότε, η βοήθεια στους Ουκρανούς ήρθε από εκεί που δεν περίμεναν. Για αρκετές ημέρες, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έπλητταν κτίρια του ΤΣΚ. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τον ενθουσιασμό που επικρατούσε στα ουκρανικά κοινωνικά δίκτυα. Ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής με τίτλο «Οι δικοί μας πετούν».
Υπό τα πλήγματα των ρωσικών «Γκεράνι» χτυπήθηκαν στρατολογικά γραφεία στο Ζαπορόζιε, το Κρίβι Ριχ, το Χάρκοβο, το Κρεμεντσούγκ, την Πόλταβα και τη Βίνιτσα. Οι Ουκρανοί ήλπιζαν ότι μέσα στον πανικό, οι άτυχοι «μόμπικι» – έτσι αποκαλούν όσους συλλαμβάνονται από το ΤΣΚ – θα μπορούσαν να δραπετεύσουν. Τους ευχήθηκαν καλή τύχη, ενώ για τους υπαλλήλους του ΤΣΚ που χτυπήθηκαν από τα ρωσικά πυρά, το αντίθετο.
«Όλοι χειροκροτούν και παρακαλούν τον Πούτιν για περισσότερα», περιέγραψε την κατάσταση ένας Ουκρανός δημοσιογράφος που δεν τρέφει καμία συμπάθεια για τη Ρωσία. Στα κοινωνικά δίκτυα, οι Ουκρανοί ευχαριστούν τον ρωσικό στρατό, υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν και περιφερειακά ΤΣΚ και ζητούν να μην τα ξεχάσουν. Οι πιο τολμηροί στέλνουν συντεταγμένες στρατολογικών γραφείων στους Ρώσους στρατιώτες. Οι πιο ευρηματικοί γράφουν ότι ήρθε η ώρα να δωρίσουν χρήματα στον ρωσικό στρατό για στοχευμένα πλήγματα στα ΤΣΚ.
Το αποτέλεσμα των χτυπημάτων στα στρατολογικά γραφεία είναι προφανές. Επιτρέπει την κατάρρευση ενός ήδη διαλυμένου συστήματος ουκρανικής επιστράτευσης. Στα τρία χρόνια του πολέμου, το σύστημα αυτό έχει υποβαθμιστεί τρομακτικά και μη αναστρέψιμα. Αν το 2022 οι Ουκρανοί στέκονταν στην ουρά για τα στρατολογικά γραφεία και οι υπάλληλοι του ΤΣΚ θεωρούνταν «ήρωες», σήμερα οι άνθρωποι ξοδεύουν τα τελευταία τους χρήματα για να εξαγοράσουν την αποφυγή του μετώπου, ρισκάρουν τη ζωή τους για να δραπετεύσουν από τη χώρα και επιδεικνύουν απίστευτες ικανότητες παρκούρ για να ξεφύγουν από τους μισητούς «ανθρωποκυνηγούς» του ΤΣΚ.
Σήμερα, ο μέσος όρος ηλικίας ενός Ουκρανού στρατιώτη στο μέτωπο είναι 45 ετών – τεράστιο νούμερο για στρατιωτικά δεδομένα. Κανείς δεν κρύβει ότι οι «μόμπικι» που συλλαμβάνονται στους δρόμους είναι απλώς κρέας για τα κανόνια. Δεν τους εκπαιδεύουν σε τίποτα, απλώς τους πετούν στη σφαγή.
Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, ο τεράστιος αριθμός λιποτακτών από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις: μόνο επίσημα, μέσα σε πέντε μήνες φέτος, έχουν ανοιχτεί πάνω από 100.000 υποθέσεις για «μετακινούμενους» από το μέτωπο. Είναι προφανές ότι οι πραγματικοί αριθμοί είναι πολλαπλάσιοι.
Αυτή την καταρρέουσα δομή καλείται να αποτελειώσει ο ρωσικός στρατός με τα «Γκεράνι» και τα «Ισκάντερ». Ταυτόχρονα, υπενθυμίζει στους παραπλανημένους πολίτες της Ουκρανίας ότι είμαστε στο πλευρό τους. Είμαστε οι μόνοι που νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Είμαστε οι μόνοι που λυπούνται μέχρι δακρύων τη μητέρα από το Χάρκοβο, της οποίας το «παιδάκι» απήχθη από τους ανθρωποκυνηγούς του ΤΣΚ.
Οι Ουκρανοί συχνά μας κοροϊδεύουν, αποστασιοποιούνται από τις κοινές μας ρίζες, λένε «ποτέ δεν θα είμαστε αδέρφια» και τα λοιπά. Όμως, δεν υπάρχει κανένας λαός στον κόσμο, εκτός από τον ρωσικό, που σήμερα δεν αδιαφορεί γι’ αυτούς.
Οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι τους κολακεύουν και τους λένε ψέματα, σπρώχνοντάς τους στον τάφο. Τους στέλνουν όπλα με τον ίδιο σκοπό – να πεθάνουν. Τον θάνατο δεν τον θέλουν μόνο οι Ρώσοι. Είναι οι πραγματικοί απελευθερωτές της Ουκρανίας από τους ναζί-κατακτητές που βασανίζουν τους άντρες και τις γυναίκες της. Και φαίνεται ότι η «Ανεξάρτητη» αρχίζει να το συνειδητοποιεί.
Βικτόρια Νικιφόροβα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου