Χάρτες του National Geographic του 1918-1919 προκάλεσε σύγχιση στους Τούρκους αποκαλύπτωντας την ιστορική αλήθεια.

Στο πλαίσιο της ιστορικής-πολιτικής προπαγάνδας Τούρκοι και Τ/κ αξιωματούχοι ισχυρίζονται κατά καιρούς πως η Κύπρος δεν ήταν ποτέ ελληνική. Το αφήγημα αυτό, εκτός του ότι στερείται ιστορικής και αρχαιολογικής σοβαρότητας, δυστυχώς υιοθετείται και από κύκλους εντός της Ε/κ πλευράς που πέφτουν θύματα της τουρκικής προπαγάνδας και προωθούν την «κυπριακή εθνικότητα». Έχει όμως σημασία το πως ξένοι ταξιδιωτικοί-επιστημονικοί οργανισμοί έβλεπαν την Κύπρο στις αρχές του περασμένου αιώνα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν χάρτες του National Geographic του 1918-1919 όπου δείχνει χώρες της Ευρώπης με τις φυλές (races) που έχουν πλειοψηφία. 

 

Η Κύπρος εμφανίζεται ως εξολοκλήρου «Ελληνική» ενώ ελληνικός πληθυσμός είναι πλειοψηφικός στα παράλια της Μικράς Ασίας και στον Εύξεινο Πόντο. 

 

Τον πιο πάνω χάρτη ανέβασε και ο χρήστης Ηarry Τheocharous στο Χ, γεγονός που εξόργισε τους Τούρκους.

 

πηγή

 

ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ, ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ NATIONAL GEOGRAPHIC TOY 1918, ΠΟΥ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ….

 

Ας διαβάσουν πιο κάτω, για να εξοργισθούν περισσότερο και εμπεδώσουν(;) ΟΤΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 34 ΑΙΩΝΕΣ...….

 

Επιμέλεια από Ομάδα Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα-ερευνητή Αντώνη Αντωνά.

 

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ.

 

Αποσπάσματα με πρόσθετα σχόλια και ιστορικές πληροφορίες.

 

Στο πλαίσιο της ιστορικής-πολιτικής προπαγάνδας Τούρκοι και Τ/κ αξιωματούχοι ισχυρίζονται ψευδώς πως η Κύπρος δεν ήταν ποτέ ελληνική. Το αφήγημα αυτό, εκτός του ότι στερείται ιστορικής και αρχαιολογικής σοβαρότητας, δυστυχώς υιοθετείται και από κύκλους εντός της Ε/κ πλευράς που πέφτουν θύματα της τουρκικής προπαγάνδας και προωθούν την «κυπριακή εθνικότητα». Έχει όμως σημασία το πως ξένοι ταξιδιωτικοί-επιστημονικοί οργανισμοί έβλεπαν την Κύπρο στις αρχές του περασμένου αιώνα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν χάρτες του National Geographic του 1918-1919 όπου δείχνει χώρες της Ευρώπης με τις φυλές (races) που έχουν πλειοψηφία. 

 

Η Κύπρος εμφανίζεται ως εξολοκλήρου «Ελληνική» ενώ ελληνικός πληθυσμός είναι πλειοψηφικός στα παράλια της Μικράς Ασίας και στον Εύξεινο Πόντο. 

Το δημοσίευμα αφορά χάρτες του 1918-1919. 

Εγώ θα πάω χιλιάδες χρόνια πίσω και ενδεικτικά και ολίγα θα καταχωρήσω περί Ελληνικής Κύπρου ανά τους αιώνες.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

 

Το μόνο έδαφος που σας ανήκει Τούρκοι καταπατητές Ελληνικών εδαφών, είναι εκεί, που ζούσαν πρωτόγονα και βάρβαρα οι νομάδες αγροίκοι πρόγονοι σας, στις στέπες της βαθύτερης Ανατολής … Σε καταπατημένα Ελληνικά εδάφη από γένεσης τους, ποτισμένα με ελληνικό αίμα, της Ελληνικής Μ. Ασίας και της Κύπρου, ζείτε σήμερα…

 

Και σε βάθος 100 μέτρων αν κάνετε αρχαιολογικές ανασκαφές μόνο αρχαία ένδοξα Ελληνικά μνημεία θα βρείτε και στην Ελληνική Κύπρο και στην Μικρά Ασία….!!! Τίποτα δεν σας ανήκει ….. Aυτή η γη είναι δική μας εδώ και αιώνες. Είναι η ιερή μας γη, αγίων και ηρώων… οι πατρογονικές μας εστίες …!!!

 

Όταν οι Ελληνες έκτιζαν Παρθενώνες, είχαν ιστορία, πολιτισμό, φιλοσοφία, δημοκρατία, εσείς σε αχυροκαλύβες, σπηλιές και σε … δέντρα … ζούσατε ….

 

«Τούτων δε των βαρβάρων τινές μεν γυμνοί το παραπάν βιούντες, κοινάς έχουσι τας γυναίκας και τα τέκνα παραπλησίως ταις των θρεμμάτων αγέλαις, ηδονής δε και πόνου την φυσική μόνο αντίληψη ποιούμενοι των αισχρών και καλώς ουδεμίαν λαμβάνουσιν έννοιαν»

 

1ον. Το όνομα Κύπρος φέρεται να επικράτησε από τους Έλληνες από την εποχή του Ομήρου.

 

Όμως το ελληνικό όνομα Κύπρος απαντάται τόσο στην Ιλιάδα όσο και την Οδύσσεια. Κατά πρώτον απαντάται στο Λ 21 της Ιλιάδας μαζί με την Κινύρα παράδοση. Επίσης στην Οδύσσεια στους στίχους δ.83, θ 363, ρ 442, και 448. Στη δε Ιλιάδα στους στίχους Ε 330, 422, 458, 768 και 873. Επίσης το όνομα Κύπρις φέρεται ως επίθετο της θεάς Αφροδίτης. Επίσης το βασίλειο του ΚΙΤΙΟΥ είναι η αρχαιότερη Ελληνική πόλη. 

 

Αρχαιότερη επιγραφή που φέρει το όνομα Κύπρος ανάγεται στο 459 π.Χ.. Επίσης πολλά αρχαία προσωπικά ονόματα φέρονται συνδεδεμένα με το όνομα Κύπρος, όπως Αριστόκυπρος, Αριστοκύπρα, Θεμιστοκύπρα, Κυπραγόρας, Κυπρόθεμις, Κυπροκράνης, Ονασίκυπρος, Πασίκυπρος, Στασίκυπρος, Τιμόκυπρος, Φιλόκυπρος, Κύπρος κ.ά. 

Υπάρχουν διάφορες απόψεις. Μία άποψη λέει πως το όνομα προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. 

 

Την εποχή του Χαλκού το νησί δέχτηκε δυο κύματα από Έλληνες μετανάστες. Οι έμποροι από τις Μυκήνες επισκέφτηκαν την Κύπρο γύρω στο 1.400 π.Χ. Το δεύτερο μεγαλύτερο κύμα ήρθε στο νησί μετά την πτώση των Μυκηνών, το νησί εκείνη την περίοδο έδειξε στον μεγαλύτερο βαθμό τον Ελληνικό του χαρακτήρα. Η Κύπρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική μυθολογία θεωρείται η γενέτειρα της Αφροδίτης και του Άδωνη, από την Κύπρο κατάγονταν οι βασιλείς Κινύρας, Τεύκρος και Πυγμαλίων. 

 

Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Φοίνικες ίδρυσαν τις πρώτες αποικίες στις νότιες ακτές του νησιού κοντά στις πόλεις Λάρνακα και Σαλαμίνα. Ο Αλέξανδρος ο Μέγας κατέκτησε την Κύπρο (333 π.Χ.), με την διαίρεση της αυτοκρατορίας του την Ελληνιστική περίοδος κυβερνήθηκε από την Δυναστεία των Πτολεμαίων. Ήδη ο Αλέξανδρος για την πολύτιμη βοήθεια που του παρεχώρησαν οι Ελληνες Κύπριοι βασιλείς, τους παρεχώρησε πλήρη αυτονομία. 

 

Στην Ελληνιστική περίοδο άνθισαν οι τέχνες και έχουμε μαρτυρίες σε αμφορείς και πλάκες με γραφές. Άνθισε, επίσης, και η αρχαία ελληνική θρησκεία προς τους 12 θεούς του Ολύμπου με ιερά σε όλο το νησί με μεγαλύτερο της Θεάς Αφροδίτης στην Πάφο (Κούκλια) πλησίον στο τόπο όπου γεννήθηκε (“Πέτρα του Ρωμιού” και “Λουτρά της Αφροδίτης”). Την ίδια περίοδο ο Κύπριος φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς ίδρυσε την περίφημη Σχολή των Στωικών στην Αθήνα.

 

2ον. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΔΕΛΦΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. 

 

Η Σαλαμίνα υπήρξε πρωτεύουσα της Κύπρου για χίλια περίπου χρόνια και σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ιδρύθηκε από τον Τεύκρο, γιο του Τελαμώνα, βασιλιά του νησιού της Σαλαμίνας και αδελφού του Αίαντα, ο οποίος κατέφθασε στην Κύπρο μαζί με άλλους Έλληνες, με το τέλος του Τρωικού πολέμου. Στην «Ελένη» του Ευριπίδη, ο Τεύκρος εξηγεί, ότι τον διέταξε ο Απόλλωνας να μην επιστρέψει στα πάτριά του εδάφη, αλλά να πάει στο νησί της Κύπρου, αφού δεν είχε καταφέρει να προλάβει την αυτοκτονία του Αίαντα, ούτε κατάφερε να εκδικηθεί το θάνατό του.Η πόλη πήρε το όνομά της από τη Σαλαμίνα της Αττικής.

 

Στη σύγχρονη γλωσσολογία, θεωρείται πως το όνομα «Σαλαμίς» προέρχεται από τη ρίζα Σαλ- (άλας· δηλαδή αλμυρό νερό) και -άμις (δηλαδή στη μέση), έτσι Σαλαμίνα είναι (ο τόπος) εν μέσω θαλασσινού νερού. Την ιστορία της Σαλαμίνας κατά τη διάρκεια των πρώτων αρχαϊκών και κλασικών χρόνων, αντικατοπτρίζει στις αφηγήσεις του ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος και πολύ αργότερα, ο Έλληνας ρήτορας Ισοκράτης. Η πόλη ήταν τότε η πρωτεύουσα του νησιού και οδήγησε τις άλλες κυπριακές πόλεις, στις προσπάθειές τους για την απελευθέρωσή τους από την περσική κυριαρχία. Ο σημαντικότερος ηγεμόνας του βασιλείου της Σαλαμίνας ήταν ο Ευαγόρας Α΄ (410-374 π.Χ.), ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ηγεμόνας όλου του νησιού, που με τους αγώνες του κέρδισε την ανεξαρτησία από την Περσία. Στη βασιλεία του Ευαγόρα η ελληνική τέχνη και ο πολιτισμός άνθισαν στην πόλη. Ένα μνημείο, γεγονός το οποίο καταδεικνύει το τέλος των κλασικών χρόνων στη Σαλαμίνα, είναι ο τύμβος, που όταν ανασκάφτηκε αποκάλυψε το κενοτάφιο του Νικοκρέων, ο οποίος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Σαλαμίνας. Από τη μνημειώδη εξέδρα βρέθηκαν διάφορες πήλινες κεφαλές, ορισμένες από τις οποίες είναι πορτραίτα, ίσως των μελών της βασιλικής οικογένειας, που τιμήθηκαν μετά το τραγικό θάνατο τους στην πυρά. Πιστεύεται, ότι ο τάφος του Νικοκρέοντος βρίσκεται σε κάποιον από τους τύμβους, που δεν έχουν ανασκαφή ακόμα στην Έγκωμη. 

 

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Κύπρο ο Νικοκρέων αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει το 311 π.Χ.. Στη θέση του ήρθε ο βασιλιάς Μενέλαος, ο οποίος ήταν αδελφός του Πτολεμαίου και ανέλαβε κυβερνήτης όλης της Κύπρου, κάνοντας την Σαλαμίνα πρωτεύουσα της. Η πόλη του 11ου αιώνα μ.χ. περιορίστηκε σε μικρή έκταση γύρω από το λιμάνι, αλλά σύντομα επεκτάθηκε προς τα δυτικά, για να καταλάβουν την περιοχή που σήμερα καλύπτεται από δάση. Το νεκροταφείο της Σαλαμίνας καλύπτει μια μεγάλη περιοχή, από τα δυτικά όρια του δάσους, στην Ιερά Μονή του Αγίου Βαρνάβα προς τα δυτικά, προς τα βόρεια και το χωριό Άγιος Σέργιος και προς τα περίχωρα της Έγκωμης στα νότια.

 

3ον. Οι δέκα πόλεις-ΕΛΛΗΝΙΚΑ βασίλεια της Κύπρου ήσαν σύνολο δέκα κρατών τα οποία ευρίσκονταν επί του συγκεκριμένου νησιού στην διάρκεια της Αρχαιότητας, ενώ αναφέρονται εντός επιγραφής του Ασσύριου βασιλέα Εσαρχαδδώνος, η οποία χρονολογείται από το 673-672 π.Χ. Επρόκειτο για τα παρακάτω:

 

Πάφος (ελληνικό)

Σαλαμίνα (ελληνικό)

Σόλοι (ελληνικό)

Κούριο, (ελληνικό)

Χύτροι (ελληνικό)

Κίτιο (φοινικικό και αργότερα Ελληνικό) (Λάρνακα)

Αμαθούντα (ελληνικό-ετεοκυπριακό)

Ιδάλιον (ελληνικό) (πλησίον της πόλεως Δάλι)

Λήδρα (ελληνικό)

Ταμασσός (ελληνικό)

Κερύνεια (ελληνικό)

Λάπηθος (ελληνικό, ελληνικό-φοινικικό για σύντομη περίοδο)

Μάριο (ελληνικό)

 

4ον. Όλα σχεδόν τα τοπωνύμια στην Ελληνική Κύπρου, προέρχονται από τους ένδοξους Έλληνες προγόνους μας ιδρυτές.

 

Μερικά τοπωνύμια της Κύπρου, τα οποία βεβαιώνουν τις βαθιές ελληνικές αρχέγονες της ρίζες…..

 

1. Αθηαίνου, από τον πρώτο οικιστή Έλληνα Αθηνογένη.

2. Αστρομερίτης, από τον πρώτο οικιστή Έλληνα που καταγόταν από το Άστρος Πελοποννήσου ή και από όνομα Αφροδίτης που ονομαζόταν και Αστρά.

3. Άσσια,από τους πρώτους οικιστές που καταγόταν από το Άσσος Μ. Ασίας.

4. Αχερίτου, από όνομα θεάς Αφροδίτης που ονομαζόταν και Ασιερά, Αστάρτη.

5. Βρομολαξιά ή σημερινή Δρομολαξιά, από το Βρόμιον ( Βρομολαξιά), επίθετο του Βάκχου. Αρχαίος οικισμός βρέθηκε περί τα 2 χλμ. από το χωριό, που χρονολογείται από το 1400 π.Χ. Αρχαία αγγεία απεικονίζουν τον Βάκχο Βρόμιον.

6. Δερύνεια, από οικιστές που ήρθαν από την πόλη του Νέστωρα, Γερύνεια

7. Ιδάλιον, από χρησμό του Μαντείου των Δελφών που δώθηκε σε έλληνες οικιστές με αρχηγό τον Χαλκάνορα να βρουν στη Κύπρο το μέρος όπου ο ήλιος ανατέλλει φωτεινός. Φτάνοντας στη περιοχή όλοι φώναξαν για τον ήλιο του Ιδαλίου… «Ίδον Άλιον», είδα τον λαμπερό ήλιο.

8. Καραβάς, από οικιστή ναυπηγό που ναυπηγούσε τέλειες πολεμικές τριήρεις. Οι πολεμικές τριήρεις της Κύπρου, ήταν ξακουστές και χρησιμοποιήθηκαν και στην εκστρατεία του Μ. Αλέξανδρου σε όλες τις ναυμαχίες και ειδικά στην Ινδία.

9. *Καρπάσι, από την αρχαία λέξη Κάρπασος, λεπτό λινάρι, που παραγόταν στη περιοχή. Από αγνό Καρπασίτικο βαμβάκι, που το χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίοι σαν φυτίλι, για την άσβεστο φλόγα της θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα.

10. Μόρφου, από εποίκους Λάκωνες, που έκτισαν περικαλλή ναό της θεάς Αφροδίτης, η οποία έφερε και όνομα Θεά – Μορφώ (Όμορφη). Αρχικά λεγόταν Θεομόρφου και μετά παρέμεινε το Μόρφου.

11. Λήδρα, η σημερινή Λευκωσία, από την αρχαία Ελληνική πόλη Λέδρες. (Λευκωσία, από τον πρίγκηπα Λεύκιο γιο του έλληνα βασιλιά της Αιγύπτου Πτολεμαίο Α΄, ο οποίος την ανοικοδόμησε και ανακαίνησε.)

12. Λάρνακα – Κίτιον, από τις αρχαίες ελληνικές νεκροπόλεις όπου οι νεκροί θάβονταν σε μαρμάρινες λάρνακες σαρκοφάγους.

Κίτιον. Αρχαία Μυκηναϊκή πόλη, βασίλειο της Κύπρου. Η πόλη αναφέρεται από τον 12ο αιώνα π.Χ. σε Αιγυπτιακές γραφές και στην Αγία Γραφή. Μετά τον Τρωικό πόλεμο το Κίτιον εξελίσσεται σε πνευματικό και εμπορικός κέντρο του Ελληνισμού. Κατά τον Ιώσηππο (Ιωσήππου Εβραϊκά αρχ. Α. 7.), η πόλη ιδρύθηκε μετά τον κατακλυσμό του Νώε και δόθηκε από τον Νώε στον Χετίμ ή Κιτίμ γιο του Ιαυάν, ο οποίος, κατά την παράδοση ήταν Έλληνας. Είναι η πρώτη πόλη, που ιδρύθηκε στον Ελληνικό χώρο και η αρχαιότερη. Αναφέρεται 28 φορές στην Παλαιά Διαθήκη. 

13. Πάφος. Από τον γιο του Κίνυρα του ιδρυτή της πόλης Πάφου.

14. Κερύνεια, από Αχαιούς που ήλθαν από τη αρχαιότατη πόλη Κυρηνεία της Αχαϊας από το 1300 π.Χ. Ιδρυτές οι Αχαιοί Κηφέας και Πράξανδρος θρυλικοί ήρωες του Τρωικού Πολέμου. Κ.λ.π.   

 

5ον.Περί κατεχόμενης Ελληνικής Καρπασίας, γης ήρωων και αγίων …. 

 

Απόσπασμα.

 

Αρχαία Ελληνική πόλη της Κύπρου που βρισκόταν στη χερσόνησο της Καρπασίας. Την ύπαρξή της αναφέρουν αρχαίες γραπτές πηγές. 

 

Ο Στράβων, στη γεωγραφική περιγραφή της Κύπρου που δίνει, γράφει και τούτα: ...Εἶτ' Ἀχαιῶν ἀκτή, ὅπου Τεῦκρος προσωρμίσθη πρῶτον ὁ κτίσας Σαλαμῖνα τήν ἐν Κύπρῳ, ἐκβληθείς, ὥς φασιν, ὑπό τοῦ πατρός Τελαμῶνος· εἶτα Καρπασία πόλις λιμένα ἔχουσα, κεῖται δέ κατά τήν ἂκραν τήν Σαρπηδόνα... 

 

Την πόλη αναφέρει επίσης ο γεωγράφος Σκύλαξ στο έργο του Περίπλους, όπου γράφει: ...Κατά δέ Κιλικίαν ἐστί νῆσος Κύπρος καί πόλεις ἐν αὐτῇ αἵδε· Σαλαμίς ...Καρπάσεια, Κερύνεια, Λήπηθις ...Σόλοι ...Μάριον... Ἀμαθοῦς... καί ἂλλαι ἐν μεσογείᾳ... 

 

Την πόλη Καρπασίαν αναφέρει και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ενώ ως Καρπάσειαν την αναφέρει ο Σταδιασμός, έργο ανώνυμου γεωγράφου, όπου γράφει: ...Ἀπό τῆς ἄκρας τῆς Σαρπηδονίας, ἔγγιστα κειμένης πρός τήν Κύπρον, εἰς πόλιν Καρπάσειαν οὐριώτατα στάδιοι υ' (=400 στάδια, 73.700 μέτρα). Στο ίδιο σύγγραμμα αναφέρεται ότι η απόσταση από τη Λάπηθο μέχρι την Καρπάσειαν είναι 550 στάδια (101,2 χιλιόμετρα), κι ότι η πόλη ἔχει λιμένα μικροῖς πλοίοις· χειμάζει βορέου [πλήττεται από φουρτούνες του βοριά]. 

 

Εξάλλου στην Ἐπιτομή από τα Ἐθνικά του Στέφανου Βυζάντιου, στη λέξη Καρπασία, αναφέρεται: Πόλις Κύπρου ἣν Πυγμαλίων ἔκτισεν... Δίνονται δε και άλλες πληροφορίες: ότι μερικοί αρχαίοι συγγραφείς την ονόμαζαν και Κάρπαθον ή και Καρβασίαν, ενώ γραφόταν και ως Καρπάσεια. 

 

Την Καρπασία αναφέρουν επίσης ο Πλίνιος, ο Ιεροκλής στο έργο του Συνέκδημος, καθώς και ο Γεώργιος ο Κύπριος, ενώ η πόλη απαντάται και σε άλλες πηγές. 

 

Όπως αναφέρεται στις πηγές (Ελλάνικος, Στ. Βυζάντιος) η πόλη Καρπασία ιδρύθηκε από τον μυθικό Πυγμαλίωνα*, πενθερό του Κινύρα, που φέρεται και ως πατέρας του Άδωνι ή ως βασιλιάς της Τύρου, ή ως βασιλιάς της Κύπρου, ή ως Φοίνικας. Ωστόσο, παρά το ότι μια πηγή (ο ψευδο - Σκύλαξ) αναφέρει την Καρπασία ως πόλη των Φοινίκων (= υπό την κυριαρχία των Φοινίκων), εντούτοις η ελληνικότητα της πόλης αυτής και της ευρύτερης περιοχής της είναι αποδεδειγμένη. Δεν έχει βρεθεί καμιά φοινικική επιγραφή εκεί· αντίθετα έχουν βρεθεί αρκετές ελληνικές επιγραφές με ελληνικά ονόματα (όπως Ονασίκυπρος, Φιλότιμος, Μενοκράτης, Φιλόδαμος, Ονάσιλος κ.α.). 

 

6ον. Οι Αρχαίοι Έλληνες ήρθαν στην Κύπρο σε διαδοχικά μαζικά κύματα γύρω στον 12ο αιώνα π.Χ. ως έμποροι, διωγμένοι μετά τον Τρωικό Πόλεμο ή και στο πλαίσιο αποικισμού και εκπολίτισαν το νησί ειρηνικά και σταδιακά, καθώς δεν υπάρχει καμία ιστορική μαρτυρία για βίαιη επέλαση τους. Ο εκπολιτισμός τους επικράτησε στους γηγενείς Έλληνες στην καταγωγή Κυπρίους επηρέασε θετικά τον γηγενή πληθυσμό, που ηθελημένα τον αποδέχτηκε και από τότε αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.  

 

Το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι των της παιδεύσεως της ημετέρας ή των της κοινής φύσεως μετέχοντας.  

Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας  

 

Το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα.
Ηρόδοτος, 480-420 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος

 

Τέλος ανακεφαλαιώνω καταχωρώντας αποσπάσματα από επιστημονική ιστορική έρευνα του KAPOUTI HELLENIC ON LINE Πηγή Περικλή Δεληγιάννη, με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια .... 

 

Οι πρώτοι Ελληνες εγκαθίστανται στην Κύπρο κατά τον 14ο αιώνα πΧ, αρχικά σε μικρούς αριθμούς ως Μυκηναίοι έμποροι και τεχνίτες. Η επίδραση τους γίνεται αμέσως αισθητή και η εγκατάσταση τους συνεχίζεται και τον επόμενο αιώνα. Η μαζική εγκατάσταση τους με τη μορφή αποικισμού πλέον, αρχίζει περί τον ύστερο 13ο αιώνα, όταν παρά την άλωση της Τροίας (μέσα του ίδιου αιώνα) ο Μυκηναϊκός Κόσμος άρχισε να καταρρέει και οι κάτοικοι του άρχισαν να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Η έλευση Ελλήνων εποίκων συνεχίζεται και γνωρίζει πάλι ένα μέγιστο περί τα μέσα του 12ου αιώνα π.Χ., πιθανώς λόγω των πρώτων διεισδύσεων των Δυτικών Ελλήνων στην ηπειρωτική χώρα (Δωριέων, Αιτωλών κ.α.).

 

Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες ή ενδείξεις για τη φυλετική προέλευση των Ελλήνων αποίκων στην Κύπρο. Οι Αχαιοί φαίνεται ότι είχαν τον ηγετικό ρόλο σε αυτόν τον αποικισμό, όμως η μεταγενέστερη κυπριακή διάλεκτος, οι μύθοι και οι παραδόσεις, κάποια τοπωνύμια και άλλα στοιχεία υποδεικνύουν ότι οι περισσότεροι άποικοι ήταν Αρκάδες και ειδικά όχι από την καθαυτό Αρκαδία αλλά από τις «εξωτερικές» επαρχίες της Πελοποννήσου.

 

Ο ιστορικός-φιλόλογος Μ. Σακελλαρίου έδειξε ότι κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. οι Αρκάδες εκτός από τη χώρα την οποία κατοικούσαν κατά την Κλασσική περίοδο, επιπρόσθετα κατοικούσαν μεγάλα τμήματα της Αργολίδας, Λακωνίας, Τριφυλίας, Μεσσηνίας και Πισάτιδας. Κατά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού Κόσμου, η μαζική εγκατάλειψη και ερήμωση οικισμών ειδικά από αυτές τις περιοχές, η βέβαιη εγκατάσταση πολυαρίθμων Πελοποννησίων Μυκηναίων αποίκων στην Κύπρο, και η μεταγενέστερη προφανής ομοιότητα της Κυπριακής και της Αρκαδικής διαλέκτου, υποδεικνύει το προαναφερόμενο συμπέρασμα, ότι η Κύπρος αποικίστηκε σε μεγάλο βαθμό από Αρκάδες της «εξωτερικής» Πελοποννήσου. Διευκρινίζω ότι δεν υποστηρίζω την άποψη ότι οι Αχαιοί ήταν οι φορείς της αρκαδικής διαλέκτου στην Κύπρο: θεωρώ ότι οι Αχαιοί και οι Αρκάδες ήταν δύο σαφώς διαχωρισμένα φύλα με ιδιαίτερες διαλέκτους. Πιστεύω ότι η αρκαδική διάλεκτος επικράτησε στην Κύπρο σε βάρος της αχαϊκής, λόγω του αριθμού ή και της μεταγενέστερης επιρροής των Αρκάδων αποίκων.

 

Στη σημερινή επιστημονική γενεαλογία των αρχαίων ελληνικών διαλέκτων, η Κυπριακή και η Αρκαδική (και σύμφωνα με μία άποψη και η Παμφυλιακή της Μικράς Ασίας) συνιστούν ιδιαίτερη ομάδα, την Αρκαδοκυπριακή.

 

Το χαρακτηριστικότερο αχαϊκό (αιολικό) τοπωνύμιο στο νησί είναι η κορυφή του Ολύμπου στο όρος Τρόοδος, ένα μάλλον τυπικό αιολικό τοπωνύμιο (Ολυμπος, Ολυμπία, Ολυμπος Μ. Ασίας). Το χαρακτηριστικότερο αρκαδικό τοπωνύμιο είναι μάλλον το ίδιο το όνομα του νησιού κατά την Υστερη Χαλκοκρατία: η δημοφιλής ονομασία Αλασία (Alashiya) του νησιού, με την οποία ήταν γνωστή στην Ανατολική Μεσόγειο κατά την ύστερη εποχή του Χαλκού. Θεωρείται ότι φορείς του ήταν Αρκάδες από την Πισάτιδα (η πελοποννησιακή περιοχή περί την Πίσα και την Ολυμπία) όπου υφίστατο το ομηρικό τοπωνύμιο ‘Αλήσιον’ (Αλάσιον σε αιολική απόδοση) το οποίο σχετίζεται με την ονομασία ‘Αλασία’.

 

Δεν θα κάνω κάποια εκτενή αναφορά στις παραδόσεις και μύθους οι οποίοι επιβεβαιώνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των Αχαιών και Αρκάδων: επιγραμματικά αναφέρω ότι ο Αχαιός Τεύκρος αναφέρεται ως ιδρυτής της Σαλαμίνας, οι Αρκάδες ήταν οι ιδρυτές της Πάφου (Αγαπηνωρ) και της Κυρήνειας (Κερύνειας) (Κηφεύς, ο οποίος παρότι ενίοτε θεωρείται Αχαιός, ήταν Αρκάς ήρωας), το Κούριο ήταν αποικία των Αργείων (Αχαιών) ενώ άλλοι Αχαιοί αναφέρονται ως ιδρυτές του Ιδαλιου. Αλλοι Αρκάδες εντοπίζονται στην Εγκωμη, την παλαιά προελληνική πόλη του νησιού η οποία καταστράφηκε από τις επιδρομές των Λαών της Θάλασσας κατά τον ύστερο 13ου αιώνα. Φαίνεται πως οι Αρκάδες άποικοι εγκαταστάθηκαν μεταξύ των επιζώντων Ετεοκυπρίων ενισχύοντας τους πληθυσμιακά και τελικά αφομοιώνοντας τους. Αργότερα ο περιορισμένος πληθυσμός της Εγκωμης εγκαταστάθηκε στη γειτονικη νέα πόλη Σαλαμίνα (μάλλον τον 11ο αιώνα πΧ).

 

Ανιχνεύεται η παρουσία και άλλων ελληνικών φύλων στο νησί όπως πχ Λαπιθών, Ιώνων, Αττικών, Μινύων και άλλων. Λαπιθες της Λακωνίας ήταν πιθανώς οι ιδρυτές της πόλης Λαπήθου όπως υποδεικνύει το όνομα της και η παράδοση για την καταγωγή των Λακώνων ιδρυτών της από την περιοχή του όρους Λαπηθη. Η ομωνυμία της Σαλαμίνας της Κύπρου με τη Σαλαμίνα του Σαρωνικού δεν σημαίνει την παρουσία Ιώνων στην πρώτη όπως θεωρείται ενίοτε, επειδή η δεύτερη κατά τη μυκηναϊκή περίοδο και αργότερα κατοικείτο από Αχαιούς. Οι Ιωνες της Κύπρου συνδέονται μάλλον με την πόλη των Σολων αλλά και με την Κυρήνεια η οποία φέρει το όνομα μιας πόλης της Αιγιαλείας (μετέπειτα Αχαϊας) η οποία τότε δεν κατοικείτο από Αχαιούς αλλά από Ιωνες. Ειδαμε ότι σύμφωνα με τους μύθους, η πόλη ιδρύθηκε από τους Αρκάδες του Κηφέα οι οποίοι μάλλον συνεργάσθηκαν με τους Ιωνες της Αιγιαλείας.

 

Η παρουσία Αττικών και Λαπιθών στην Κυπρο πιθανώς υποδηλώνεται από τον μύθο του Θησέα ο οποίος αναφέρει τη στάθμευση της αθηναϊκής αποστολής μετά τον φόνο του Μινώταυρου στην Κύπρο το οποίο είναι εντελώς ασύμβατο γεωγραφικά και εξηγείται μόνο ως αποικιστική επιχείρηση. Αττικοί εντοπίζονται και στους Χυτρους αν βασισθούμε σε έναν μύθο για την ίδρυση της πόλης από Αθηναίους. Αλλοι Αττικοί, Κρήτες και Λαπίθες (λόγω της αναφοράς του ήρωα Φαλήρου) εγκαταστάθηκαν στην πολη Αιπεια αν βασισθούμε πάλι στους ιδρυτικούς μύθους της πόλης. Η Αιπεια δεν επιβίωσε έως την αρχαϊκή εποχή τουλάχιστον ως πόλη-κράτος και φαίνεται πως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της μετακινήθηκε στη νέα πόλη Σόλοι την οποία ίδρυσε ένας βασιλιάς της πρώτης σύμφωνα με την παράδοση.

 

Τα προαναφερόμενα φύλα ανήκαν στην Ανατολική (ή Νότια) και την Αιολική ελληνική ομάδα. Αντίθετα δεν ανιχνεύεται κάποια εγκατάσταση Δωριέων και γενικά Ελλήνων της Δυτικής ομάδας. Για αυτόν τον λόγο και λόγω της επιμονής του μυκηναϊκής προέλευσης πληθυσμού της στον παλαιό μυκηναϊκό πολιτισμό για αρκετούς αιώνες μετά την πτώση του στο Αιγαίο, κατά την άποψη μου η Κύπρος έμοιαζε με μικρογραφία της προ-δωρικής Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεταγενέστεροι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι και ίσως όλοι οι Σημίτες της εποχής τους αποκαλούσαν την Κύπρο και την παράκτια Κιλικία με την κοινή ονομασία «Ιαδνανά, Δανανά ή Αδνανά», το οποίο σημαίνει σύμφωνα με την άποψη ξένων ερευνητών τη «χώρα των Δαναών» δηλαδή «χώρα των Ελλήνων». Οι Δαναοί δεν υπήρχαν πλέον από αρκετούς αιώνες ως ανεξάρτητο φύλο και το όνομα τους σήμαινε πλέον τους Αχαιούς οι οποίοι τους απορρόφησαν, και κατ’ επέκταση όλους τους Ελληνες στους οποίους οι Αχαιοί είχαν κυριαρχήσει (είναι ακριβώς το όνομα που χρησιμοποιεί ο Ομηρος στα έπη του για αυτές τις ομάδες). Οι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν για την Κύπρο αυτήν τη παλαιά μετα-μυκηναϊκή ονομασία την οποία προφανώς παρέλαβαν από τους ίδιους τους Κυπρίους επειδή πρόκειται για μη-σημιτική ονομασία. Μάλλον οι ίδιοι οι αρχαϊκοί Κύπριοι αποκαλούσαν το νησί τους «χώρα των Δαναών» μεταξύ άλλων και ως ακούσια υπενθύμιση ότι αποτελούσε την τελευταία «κιβωτό» του μυκηναϊκού κόσμου.

 

Ο όρος «Ιαδνανά, Δανανά ή Αδνανά» φαίνεται ότι αφορούσε και τη γειτονική παράκτια Κιλικία, ιδίως την Πεδιάδα. Αυτό είναι κατανοητό επειδή αυτή η περιοχή κατέστη πεδίο πυκνής μυκηναϊκής ελληνικής εγκατάστασης τους αιώνες που αποικίστηκε και η Κύπρος. Κατά την Κλασική περίοδο η Πεδιάδα Κιλικία (ανατολική πεδινή χώρα) ήταν σχεδόν εξελληνισμένη. Οι πόλεις της ήταν είτε εξελληνισμένοι ιθαγενείς οικισμοί (Ταρσός, Άδανα, Μαγαρσός, Καστάβαλα, Οινίανδος κ.ά.), είτε αποικίες Αχαιών (Σόλοι, Μαλλός, Μόψου Εστία, Μυρίανδρος, Αγχιάλη, Ποσίδειον Συρίας κ.ά.).

 

Αυτά τα ολίγα μόνο, που αποδεικνύουν ότι η Κύπρος ήταν ΕΛΛΗΝΙΚΗ εδώ και 34 αιώνες. Υπάρχουν και άλλα μύρια, που έπρεπε τόσον οι Τούρκοι, όσον και κάποιοι "Ανθέλληνες" να γνωρίζουν, για να πάψουν επί τέλους να ισχυρίζονται ότι η Κύπρος δεν είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Κύπρος με άρρηκτο ομφάλιο λώρο είναι συνδεδεμένη με την μητέρα πατρίδα ΕΛΛΑΔΑ.

 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ-ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑ.

Share