Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας ξεγελάει η στήριξή της στην ελληνική διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Στήριξη η οποία εντάθηκε χρονικά από τον περασμένο Ιούνιο και έκτοτε. Τότε που η εκπρόσωπός της στην 24η Σύνοδο της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO για την Επιστροφή των Πολιτιστικών Αγαθών στις Χώρες Προέλευσης (ICPRCP) Ζεϊνέπ Μποζ, ”ακύρωσε” το φιρμάνι πώλησης των ”Μαρμάρων” στον Έλγιν λέγοντας ότι ”Δεν είναι σε γνώση μας η ύπαρξη εγγράφου που να νομιμοποιεί την αγορά”…
”Δείγμα ιστορικής ευαισθησίας και απόδοσης δικαιοσύνης”, θα έλεγε καλοπροαίρετα κάποιος που δε γνωρίζει τις διαχρονικές πρακτικές της. Όμως η Τουρκία δεν συνηθίζει να λειτουργεί χωρίς υστεροβουλία. Έτσι συμμάχησε με την Ελλάδα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να διεκδικήσει τον ”πολιτισμό της Ανατολίας” από ξένα μουσεία.
Κάτι που ξεκίνησε ήδη να κάνει από το 2012, όταν άρχισε να εκδηλώνει μια επιθετική εκστρατεία για ανάκτηση των ”κλεμμένων αρχαιοτήτων” με κερδοφόρα αποτελέσματα. Ωστόσο, τόσο η στάση της στο ζήτημα της επιστροφής και επανένωσης των αρχιτεκτονικών γλυπτών του Παρθενώνα, όσο και το ενδιαφέρον της για τις εξόριστες αρχαιότητες οι οποίες ζητούν την επιστροφή στη γενέθλια γη τους, δεν την εμποδίζει να παραχαράσσει την προέλευσή τους από την Ελλάδα στο έδαφός της.
Την προέλευση των αρχαιοτήτων τις οποίες προβάλλει ως… ”ρωμαϊκές” στην πλειοψηφία τους, ακόμα κι αν έχουν χαρακτηριστικά και επιγραφές που μαρτυρούν την ελληνική καταγωγή και ταυτότητά τους. Λες και ο Ρωμαϊσμός κατόρθωσε ποτέ στην Ανατολή ό,τι είχε κατορθώσει ο Ελληνισμός από αρχαιοτάτων χρόνων…
Λες και εισέδυσε μέχρι τα σπλάχνα των λαών εκεί όπως ο Ελληνισμός, που άφησε ανεξέλεγκτη τη σπορά του (με όλες τις ιστορικές, εθνικές και θρησκευτικές προεκτάσεις του) στην ”καθ’ ημάς Ανατολή”. Την Ανατολή η οποία μετατράπηκε – φευ! – σε τουρκική μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η σπορά του Ελληνισμού ήταν τελικά αυτή που εξελλήνισε γη (θαμμένες ελληνικές αρχαιότητες), νόμους, άρχοντες, βασιλείς και υπηκόους από τα χρόνια των αρχαίων ελληνικών αποικιών, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του (βλ. εξελληνισμός Μ. Ασίας, Συρίας και Αιγύπτου), μέχρι τα χρόνια της ταύτισης της τύχης του με τον Χριστιανισμό (Βυζαντινή Αυτοκρατορία /Οικουμενικές Σύνοδοι).
Έτσι έγινε και επιτεύχθηκε, δια της συγχώνευσης και σύνθεσης του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό (”πάντρεμα” της εθνικής μας ταυτότητας και αυτοσυνειδησίας με τη θρησκευτική του ελληνικού κράτους), η διάσωση του ελληνικού έθνους και η διάδοση του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.
Αμφότερες οι έννοιες (Ελληνισμός-Χριστιανισμός, στην ορθόδοξη έκφανσή του) διοχετεύτηκαν μέχρι τις μέρες μας σαν πολιτισμικό προνόμιο χάρη στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, η οποία τα άφησε ως παρακαταθήκη σε μας τους νεότερους.
Ιερή παρακαταθήκη όχι μόνο για υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, των ελληνικών αξιών και ιδανικών μας, αλλά και για διεκδίκηση αξιοπρεπούς ζωής που πάει κόντρα στα κακώς κείμενα με όχημα τις λέξεις ”επανάσταση” και ”αγώνας”.
Ο Ρωμαϊσμός, λοιπόν – για να επανέλθουμε στο κύριο θέμα μας – δεν κατόρθωσε ποτέ να μεταδώσει τη γλώσσα και τον ανεπηρέαστο απ’ τον Ελληνισμό πολιτισμό του στην ”καθ’ ημάς Ανατολή”.
Όρος γεωγραφικά μάλλον αόριστος αυτός ο τελευταίος, όσο κυριαρχούσε, αλλά ”ιδεολογικά προσφυέστατος δεδομένου ότι μας διαφοροποιούσε με το δεύτερο σκέλος του από τη Δυτική Ευρώπη και με το πρώτο από τους Τούρκους σφετεριστές των ‘χαμένων πατρίδων’ μας” (Σάββας Κονταράτος, ”Η μυθοποίηση της «καθ’ ημάς ανατολής», στο συλλογικό τόμο, Μύθοι και ιδεολογήματα στη σύγχρονη Ελλάδα”).
Και το ”όσο κυριαρχούσε” έφερνε πιο κοντά σε μας την απέναντι όχθη του Αιγαίου προσδιορίζοντας επακριβώς την πολιτισμική μας ταυτότητα στις ”άκρες” της Ανατολής, ακόμα και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μας.
Ταυτότητα η οποία μετουσιώνει σε κάτι ολοζώντανο και χειροπιαστό το νόημα της ελευθερίας. Της ελευθερίας των Ελλήνων που πλημμυρίζει ακόμα την ακοή μας με την κλαγγή των όπλων από τις νίκες μας, όσο κι αν έχει ξεθωριάσει εντός μας η θαμπάδα των αλλοτριωμένων καιρών μας.
Θαμπάδα που θα εξαφανιστεί, αν χρειαστεί να υπερασπιστούμε ενόπλως τα εθνικά κεκτημένα μας. Κι ας φαίνεται τώρα όνειρο μακρινό αυτή η επιλογή λόγω του περιορισμού της στο ακροζύγιασμα της ελεύθερης βούλησης του καθένα μας.
Θα εξαφανιστεί και θα προβάλλει ξανά ως βαρύτιμη κληρονομιά μας η ελευθερία, προϋπόθεση για εδραίωση μη συμβατής (με επιλογές που την καταστρέφουν) δημοκρατίας. Θα προβάλλει ξανά ως ολοζώντανη θεοφάνεια εντός μας, σε βαθμό που – με όποια ζυγαριά ζυγίσουμε το βάρος της (ανθρώπινη ή θεϊκή) – μόνο με τη θυσία του Θεανθρώπου να μπορεί να αντισταθμιστεί η ουσία της.
Ουσία την οποία ταυτίζει με την ευτυχία και την ανδρεία ο ιστορικός Θουκυδίδης σε μια σύζευξη των όρων (”Περικλέους Επιτάφιος”): ”[…] τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους». (μ.τ.φ: […] ”ευτυχία θα πει ελευθερία και ελευθερία σημαίνει ανδρεία, δεν πρέπει να δειλιάζετε μπροστὰ στους κινδύνους του πολέμου…”, [2.43.4]- [2.43.5])…
Ευτυχία και ανδρεία που εκπηγάζουν διαχρονικά από το πάθος των Ελλήνων για ελευθερία. Ως εκ τούτου, είναι ζήτημα συγκυριακό η αφύπνιση της εθνικής μας συνείδησης, την οποία προς ώρας κρύβουμε εν υπνώσει, σε βαθμό να αμφιβάλλουμε ότι έχουμε μια στάλα (έστω) απ’ το μεγαλείο των ενδόξων προγόνων μας. Αμφιβάλλουμε, αλλά θα διαψευστούμε. Θα μας διαψεύσει, την ώρα του κινδύνου, η πατριωτική μας συνείδηση και η ψυχή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου