Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Έχω στρέψει εδώ και λίγα λεπτά το βλέμμα μου στο ψηφιακό πρότυπο χάρτη του 2021, χρονιά ολοκλήρωσης της εντατικής ελληνογερμανικής συνεργασίας μεταξύ του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΙΙΕ/ΕΙΕ) και του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), από ελληνικής πλευράς, με το ”Institute for Migration Research and Intercultural Studies” του Πανεπιστημίου του Osnabrück, απ’ την πλευρά του ομόσπονδου κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας στη βορειοδυτική Γερμανία.
Συνεργασίας ερευνητικής με εξαιρετικά αποτελέσματα, αφού αποτελεί πλέον ”βάση δεδομένων γερμανικών στρατιωτικών και παραστρατιωτικών μονάδων στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1941-1944/45”, με αποτυπωμένα πάνω στον ψηφιακό ιστορικό χάρτη τα διοικητικά όρια της Ελλάδας του 1940.
Η ματιά μου πέφτει σχεδόν ασυναίσθητα λοξά σημαδεύοντας τα πεδία μαχών στα ελληνοαλβανικά σύνορα. ”Εκεί γράφτηκε με ανυπακοή η πρώτη νίκη του ’40”, σκέφτομαι συγκινημένη, φέρνοντας το μυαλό μου τον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο.
Τον ήρωα διοικητή της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου, ο οποίος – επενδύοντας στο αλάθητο ένστικτό του και την εμπειρία του – παρεξέκλινε των εντολών του Γενικού Επιτελείου υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο (Αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940 – 1941) και επέλεξε να αμυνθεί με τη Μεραρχία του επί της Γραμμής ΕΛΑΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΣ, αντί να συμπτυχθεί στη Γραμμή ΑΡΑΧΘΟΣ-ΖΥΓΟΣ ΜΕΤΣΟΒΟΥ, όπου του είχαν υπαγορεύσει.
Η ανυπακοή και απειθαρχία, βέβαια, δεν είναι πάντα στοιχείο ηρωισμού. Κι αν είναι, δε συνιστάται – παρά μόνο ως εξαίρεση εμπνευσμένου ηγέτη ή ενός υπόδουλου λαού που κυριεύεται από επαναστατική τρέλα, όπως ο ελληνικός το 1821 (βλ. ομιλία Θ. Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, 7 Οκτωβρίου 1838: ”Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις…”).
Γι’ αυτό και πολλοί στρατιωτικοί (που ταυτίζουν την απείθεια και ανυπακοή με την επιπολαιότητα και ανευθυνότητα) ερμηνεύουν την ”ανυπακοή” Κατσιμήτρου στη διαταγή του Παπάγου ως πρωτοβουλία δικής του έμπνευσης υπό την ένταση των ιστορικών στιγμών και στο πλαίσιο της ελεύθερης εκτίμησης και απόφασης που του έδιναν το Σχέδιο Επιχειρήσεων και οι Οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου – ώστε να καταστεί άτρωτη η Ήπειρος στις ιταλικές επιθέσεις.
Ο υποστράτηγος, άλλωστε, δεν υπήρξε απειθής ποτέ μέχρι τότε. Αντίθετα διακρινόταν για τη σύνεση, τη φρόνηση, την υπευθυνότητα και το υψηλό φρόνημά του (σε συνδυασμό με διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες) και γι’ αυτό έγινε ανεκτή από το ΓΕΣ η διαφοροποίηση των σχεδίων που του είχαν επιδοθεί.
Παρόμοια παραδείγματα ”απειθαρχίας” επί των ημερών μας (σε στρατιωτικό επίπεδο) που να αποβαίνουν τελικά προς όφελος του εθνικού συμφέροντος, σπανίζουν ασφαλώς. Ίσως γιατί σπανίζουν στρατιωτικοί με τα προσόντα του ικανότατου και ηρωικού Μέραρχου Κατσιμήτρου, ο οποίος διακρινόταν για το θάρρος και την αποφασιστικότητά του να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες υπέρ της πατρίδας.
Ωστόσο βρίθουν στην εποχή μας τα παραδείγματα ”ανυπακοής”, σε επίπεδο πολιτικό και γεωπολιτικό, όπου διαπρέπει ως ”δάσκαλος” (πρωτοπόρος ”αντίστασης” στα ”θέλω” του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε) ο Πρόεδρος της Τουρκίας (σ.σ: Αν και μέλος του πρώτου η τελευταία, έκανε στρατηγική σύμμαχο τη Ρωσία, εξοπλίζεται περιοδικά απ’ αυτήν [πυραυλικό σύστημα S-400] και συνεργάζεται μαζί της σε βάση αναθεωρητική [συμφωνία Τουρκίας – Ρωσίας για κατασκευή εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας).
Πέραν αυτών, αιτήθηκε πρόσφατα την ένταξή της στους BRICS βρίσκοντας μόνο εμπόδιο την Ινδία για την είσοδό της. Τελευταία, μάλιστα, δείχνει να αψηφά την έκθεση-κόλαφο του Ευρωκοινοβουλίου σε βάρος της, το οποίο εκφράζει επιφυλάξεις για τη στάση της στα Ελληνοτουρκικά (αμφισβήτηση ελληνικών νησιών) και το Κυπριακό (διαιώνιση της μη αναγνώρισης από την Τουρκία της Κυπριακής Δημοκρατίας).
Και όλα αυτά ενώ συνεχίζεται αμείωτη η προσπάθεια του Ταγίπ Ερντογάν για διεύρυνση του μουσουλμανικού τόξου στα Βαλκάνια, με σκοπό να κυκλώσει στρατηγικά την Ελλάδα από Δύση-Βορρά-Ανατολή και Νότο, μέσω φιλικών προς την Τουρκία Βαλκανικών χωρών (Αλβανία-Βόρεια Μακεδονία) αξιοποιώντας τουρκικές μειονότητες και μουσουλμανικές κοινότητες στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τη Βόρεια Μακεδονία, το Κόσοβο, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και την μεγαλοϊδεατική Αλβανία…
Ήδη από τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους η Τουρκία άρχισε να πατά γερά στα Βαλκάνια ξεκινώντας να υπογράφει συμφωνίες. Συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Αλβανία, ενώ τον Απρίλιο έκλεισε Συμφωνία Συνεργασίας με τη Βοσνία για θέματα ασφάλειας και τον Σεπτέμβριο – στο πλαίσιο στρατιωτικής συνεργασίας – τής πούλησε έξι μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar (UAV).
Τον ίδιο μήνα φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη προς την Βόρεια Μακεδονία δωρίζοντας στο στρατό της στρατιωτικό εξοπλισμό (αμυντικά οχήματα και προμήθειες) ”στο όνομα της 30ετούς φιλίας και αμοιβαίας δέσμευσης” που γιορτάστηκε στην Κωνσταντινούπολη με υπογραφή συμφωνίας-πλαίσιο στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ του Τούρκου ΥΠΑΜ Γιασάρ Γκιουλέρ και του Σκοπιανού ομολόγου του Βλάντο Μιχαηλόφσκι.
Τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους, πάλι, η Τουρκία υπέγραψε 11 μνημόνια συνεργασίας με την Ορθόδοξη Σερβία του Βούτσιτς και έκλεισε στρατιωτική συνεργασία με το… αλβανοκρατούμενο Κόσοβο, ο πρώην πρωθυπουργός του οποίου και νυν πρόεδρος του Κόμματος ‘’Συμμαχία για το Μέλλον του Κοσσυφοπεδίου”, AAK (Ραμούς Χαραντινάι), αποκάλεσε την Τουρκία στα τουρκικά Μέσα ως τον σημαντικότερο σύμμαχο της χώρας του με αφορμή την ημέρα της Τουρκικής Δημοκρατίας (12 Οκτωβρίου 1923).
Σ’ αυτό το βαλκανικό ”δαχτυλίδι πυρός” που ενέχει γεωπολιτικούς κινδύνους για την Ελλάδα και απειλεί να την κάψει, πρωταγωνιστές είναι, ασφαλώς, δύο πρόσωπα: ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν κυρίαρχα και ο υπουργός Εξωτερικών του Χακάν Φιντάν (εντολοδόχος των Ερντογανικών ονειρώξεων στο όνομα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (Mavi Vatan), τον οποίο περιμένουμε για συνομιλίες στην Αθηνα με τον Έλληνα ομόλογό του στις 8 Νοεμβρίου).
Ενόψει αυτής της συνάντησης (που δεν αποκλείεται να καταλήξει σε συμφωνία για από κοινού προσφυγή στη Χάγη των δύο χωρών (αν συγκλίνουν αμφότερες οι πλευρές σε διευρυμένο πλαίσιο στο συνυποσχετικό και όχι περιορισμό στην επίλυση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, όπως επιθυμεί η Ελλάδα), υπενθυμίζουμε στον ΥΠΕΞ μας Γιώργο Γεραπετρίτη ότι δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του στις διπλωματικές επαφές, αλλά την Ελλάδα.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο εκπρόσωπος της αναθεωρητικής Τουρκίας, που έρχεται οσονούπω στην Αθήνα για συνομιλίες, θα κρατά υποκριτικά κλάδο ελαίας έχοντας κατά νου την επίτευξη της στρατηγικής της Τουρκίας για κυριαρχία της στο Αιγαίο και όχι μόνο.
Στην πραγματικότητα, ας μη γελιόμαστε, η Τουρκία προωθεί σιωπηρά και μεθοδικά την αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών, τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου και την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα, ενώ – σε επίπεδο συμμαχιών – προσεταιρίζεται συστηματικά τους αλυτρωτιστές γείτονές μας στα βόρεια και δυτικά ελληνικά σύνορα (Βόρεια Μακεδονία-Αλβανία) με τους οποίους διεξάγει συστηματικά στρατιωτικά γυμνάσια ετοιμότητας με το βλέμμα καρφωμένο βουλιμικά σε εδάφη δικά μας.
Στα ως άνω δεδομένα καλό είναι να προσθέσει ο υπουργός (για να έχει πληρέστερη την ωμή εικόνα της τουρκικής στρατηγικής) το προ τριμήνου ξέσπασμα του ”Γκρίζου Λύκου” Ντεβλέτ Μπαχτσελί (εταίρου του Ερντογάν, προέδρου του κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, ΜΗΡ) κατά του Έλληνα ΥΠΑΜ Νίκου Δένδια (”Αγένεια, δειλία και ανόθευτη θρασύτητα, έδειξε η στάση του στην Κύπρο”), με αφορμή την επίσκεψή του στην Κύπρο ανήμερα της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής το ’74…
Να συνυπολογίσει, επίσης, σε αυτό και την πρόσφατη ενόχληση των Τούρκων (εφημ. Sozcu: ”Οι Έλληνες παραβίασαν τη Συνθήκη της Λωζάνης [1923]”, αποκρύπτοντας ότι αναθεωρήθηκε αυτή από τη Σύμβαση του Μοντρέ, 1936), γιατί η Ελλάδα… τόλμησε να φτιάξει προβλήτα για φέρι μποτ στη Ρω των Δωδεκανήσων (σύμπλεγμα Μεγίστης/Καστελόριζου) προς εξυπηρέτηση ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και, επιπλέον, έβαλε μηχανήματα για ασφαλτόστρωση δρόμου στην (γεωπολιτικής σημασίας) βραχονησίδα Στρογγύλη, ώστε να γίνει επισκέψιμη.
Τη Στρογγύλη που έχει ρόλο-κλειδί απ’ το 1982 [βλ. Σύμβαση Διεθνούς Δικαίου για το Δίκαιο της Θάλασσας] στην οριοθέτηση ΑΟΖ με την Τουρκία, αιτία που την εποφθαλμιά η εν λόγω, γιατί την εμποδίζει να ακυρώσει την ένωση της ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή.
Παρ’ όλα αυτά, ο ΥΠΕΞ μας δείχνει έτοιμος να καθίσει σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων για επίλυση των διαφορών μας στη Χάγη με την Τουρκία κλείνοντας τα αυτιά του στην κριτική που δέχεται με αφορμή την κυνική του δήλωση (”Δεν με νοιάζει, αν με πουν μειοδότη”) και τις φωνές υπενθύμισης της δολιότητας της γείτονος και του Προέδρου της, στον οποίο – ως νεοραγιάς – υποκλίθηκε (Δεκέμβριος ’23)..
Δολιότητας αποδεδειγμένης και διαχρονικής, που θα έπρεπε να τον εμποδίσει να πάρει στα σοβαρά οποιαδήποτε συμφωνία μαζί της. Δολιότητας που έχει εγκιβωτιστεί στη μνήμη μας ως απόηχος της προειδοποιητικής συμβουλής την οποία έδωσε προ ετών (2020) στους Έλληνες ο Γενικός Πρόεδρος Μουσταφά Ντεστιτζή του κόμματος BBP της Τουρκίας:
”[…] Πριν από 200 χρόνια στα εδάφη σας κυμάτιζε η τουρκική σημαία. Στο μέλλον μπορεί πάλι να κυματίσει. Γι’ αυτό σας συμβουλεύουμε να φέρεστε υπολογίζοντας τις μέρες που θα έρθουν…”.
Αν γελάτε κάποιοι μ’ αυτά, στη σκέψη ότι μετά τέσσερα χρόνια θα ”μαλάκωσε” ο εν λόγω, θυμηθείτε απλά ότι οι Τούρκοι παίρνουν πολύ σοβαρά όσα μεγαλοϊδεατικά οραματίζονται και λένε. Κι αυτό φροντίζουν να μας το δείχνουν εμπράκτως συχνά. Τελευταία απόδειξη η πρόκληση έκδοσης τουρκικής NAVTEX που ”απαγορεύει” τη διεξαγωγή ερευνών από την Ελλάδα μεταξύ Ρόδου-Καρπάθου.
Και μιλάμε ακόμα για ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο ”ζεσταίνοντας” τεχνητά το κλίμα για χάρη του Χακάν Φιντάν (8 Νοεμβρίου η επίσκεψη στην Αθήνα του Τούρκου ΥΠΕΞ) έχοντας προετοιμαστεί (απ’ ό,τι μαθαίνω) επί τη βάσει όλων των σεναρίων και με τον πήχη να κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου