άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση
Το ΓΕΣ έχει μεγάλη εμπειρία σε αποσυρμένο υλικό κάθε είδους καθώς πολλές φορές επιτροπές αξιωματικών έχουν μεταβεί κυρίως στις ΗΠΑ, προκειμένου να επιθεωρήσουν και να επιλέξουν από τις αμερικανικές “μάντρες”. Τελευταία, επιθεωρήθηκαν και τεθωρακισμένα οχήματα M2 Bradley, που ήταν σε τέτοια κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται απλώς ως “κουφάρια”.
Είναι γνωστό όμως ότι ακόμη και αυτά είναι δυνατόν να χρησιμεύσουν, εφόσον αποφασισθεί να γίνει πλήρης αποκατάσταση με την ανάλογη φυσικά δαπάνη, που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την έκταση των σχετικών εργασιών. Τα “κουφάρια” είναι χρήσιμα επειδή ενσωματώνουν σύνθετη κατασκευή με μηχανικά μέρη και θωράκιση απαιτητικών συγκολλήσεων, οι οποίες αποτελούν σημαντική φάση στην παραγωγή ενός τεθωρακισμένου οχήματος και έχουν σημαντικό κόστος ενώ προϋποθέτουν και την παραγγελία ελεγχόμενου υλικού από συγκεκριμένους βιομηχανικούς προμηθευτές.
Με την συγκεκριμένη εμπειρία του ΓΕΣ, και δεδομένης της σημερινής καταστάσεως που ισχύει παγκοσμίως, λόγω των αυξημένων αναγκών ειδικώς για άρματα μάχης, έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς γιατί ο Ελληνικός Στρατός συνεχίζει να “κόβει” αποσυρμένα άρματα. Υπάρχει ένας ικανός αριθμός αρμάτων σειράς Μ, που έχουν αποσυρθεί και παρά την κατάστασή τους, μπορούν να αξιοποιηθούν βιομηχανικά αντί να οδηγούνται σε διαλυτήρια ώστε να εισπραχθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ υπέρ του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
Όλα αυτά τα χρόνια αλλά και πολύ πιο συγκεκριμένα την τελευταία τριετία, από την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία, σκέφθηκε κανείς στο ΓΕΣ να απευθύνει ένα ερώτημα σε ελληνικές εταιρείες, εάν έχουν να καταθέσουν κάποια πρόταση αξιοποιήσεως των αποσυρμένων αρμάτων;
Σκέφθηκε μήπως η ΓΔΑΕΕ (αν έχει καταρτίσει κατάλογο ικανοτήτων παραγωγής ελληνικών εταιρειών) να θέσει τέτοιο ερώτημα προς την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία ή και το ίδιο το ΓΕΣ, σχετικώς με το τί ενδεχομένως θα το ενδιέφερε να ακούσει;
Η μικρή σύζευξη των Γενικών Επιτελείων με την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, είναι ευδιάκριτη σε πολλές περιπτώσεις. Προφανώς, ούτε οι αρμόδιοι που αναζητούν τελευταία την μαγική συνταγή της “καινοτομίας”, διαβλέπουν κάτι χρήσιμο στα χαλύβδινα “κουφάρια”, παρά το ότι η αξία τους σήμερα έχει αυξηθεί διεθνώς.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι πέραν των M48, “κόβονται” και τα νεώτερα M60 ενώ λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, έχουν γίνει κάποιες κρούσεις από ξένους στρατούς, που έχουν εκδηλώσει σχετικό ενδιαφέρον. Στα όμματα των ξένων και ιδίως των συμμάχων που τους απασχολούν τα διδάγματα του πολέμου στην Ουκρανία, ένας συμμαχικός στρατός που ξεφορτώνεται με αυτή την ευκολία αποσυρμένα άρματα, φαινόμαστε εντελώς “εκτός τόπου και χρόνου”. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει κατά πολύ, από την εποχή που ελήφθη απόφαση να “καθαρίσουν οι χώροι” από τα αποσυρμένα άρματα.
Ας αναρωτηθεί κανείς, γιατί οι άλλοι στρατοί διατηρούν μεγάλο μέρος του αποσυρθέντος υλικού κι εμείς όχι; Γιατί στρατοί εκτός ΝΑΤΟ μέχρι πρότινος, όπως η Σουηδία, διατηρούσαν σε αποθήκευση “αρχαία” τεθωρακισμένα οχήματα τα οποία όμως τώρα παραχωρούν στην Ουκρανία; Γιατί εμείς δεν έχουμε “ανακαλύψει” ΜΙΑ ευκαιρία λόγω Ουκρανίας, όχι να εκμεταλλευτούμε τα αποσυρμένα αλλά ούτε καν να αναβαθμίσουμε τα πιο χρήσιμα από τα παλαιότερα άρματα που διαθέτουμε;
Αυτό που έχει προκύψει εξάλλου, σε εθνικό επίπεδο, αφορά τον προβληματισμό της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου, ως προς το μέλλον του αρματικού δυναμικού της. Παλαιότερα, είχε ενισχυθεί με παραχώρηση αποσυρθέντων αρμάτων AMX-30 που προσέφεραν για αρκετά χρόνια. Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να συνεισφέρουμε και πάλι με έναν μετρημένο οικονομικώς τρόπο, αντί να απαιτηθεί για άλλη μια φορά να καταφύγουμε “στο ράφι” ξοδεύοντας πολλαπλάσια;
Φυσικά δεν είναι μόνο το κόστος. Υπάρχει και το ζήτημα του χρόνου. Η παραγωγή αρμάτων μάχης δεν εξελίσσεται μαζικά όπως στο παρελθόν. Δυσκολίες στις αλυσίδες εφοδιασμού, περιορίζουν σημαντικά την προτεραιότητα και οι σχετικές προμήθειες πρώτων υλών επιβαρύνουν την παραγωγή. Απαιτείται περίπου 5ετία από την ανάθεση συμβάσεως, μέχρι να αρχίσουν οι παραλαβές των πρώτων αρμάτων.
Αναρωτιέται κανείς τί άλλο πρέπει να γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο για να αποκτηθεί συνείδηση – κουλτούρα αναζητήσεως αυτοδύναμων επιλογών με το υπάρχον υλικό, αντί της πρώτης επιλογής για “έτοιμα από το ξένο ράφι”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου