Στον δημόσιο λόγο κατά τις διπλές εκλογές που προηγήθηκαν υπήρξαν κάποια θέματα ταμπού, κάποια θέματα που τεχνηέντως αποφεύγουν και οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί να συζητήσουν. Το σπουδαιότερο από αυτά και εκείνο που δεν ακούστηκε ούτε έστω υπαινικτικά κατά τον προεκλογικό "διάλογο" είναι το μείζον πρόβλημα του ελληνικού έθνους αλλά και του ελληνικού κράτους, η υπογεννητικότητα. Και ως προς την υπογεννητικότητα θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν απέφυγαν μόνον τα παλαιά συστημικά κόμματα να την αναφέρουν, αλλά την απέφυγαν ακόμη και τα νέα πατριωτικά κόμματα παρότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ουσιαστικό αντιπολιτευτικό επιχείρημα η σχετική πολιτική αδιαφορία όλων σχεδόν των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η επίλυση του προβλήματος, βέβαια, δεν είναι εύκολη και σε καμία περίπτωση δεν θα περίμενε κανείς να προταθούν σοβαρές λύσεις στο πλαίσιο τηλεδιαλόγων, αλλά η παντελής απουσία του από τους τηλεδιαλόγους σημαίνει ή ότι υποψήφιοι και δημοσιογράφοι δεν το αντιλαμβάνονται ή ότι αμφότεροι έχουν κάποιον άλλον λόγο για να μην αναφέρονται καν σε αυτό.
Αντ' αυτού, μεγάλο μέρος των τηλεπαραθύρων αναλώθηκε αποκλειστικά ή μερικά στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών. Και ορθώς, αφού ήδη με την πίεση του ΝΑΤΟ για υποχωρήσεις από την κυβέρνηση το βρίσκουμε μπροστά μας. Αν, όμως, δεν κατανοήσουμε ότι και το μεγάλο αυτό ζήτημα συναρτάται άμεσα με την υπογεννητικότητα, τότε βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Γιατί, η ιστορία μας διδάσκει ότι στα νεότερα χρόνια με τους εθνικούς στρατούς είναι απίθανο να νικήσει σε έναν πόλεμο διμερή, το μέρος που υπολείπεται σε πληθυσμό περισσότερο από πέντε φορές του αντιπάλου.
Το ΝΑΤΟ, όπως το έχουμε αναλύσει πολλάκις, αποτελεί μηχανισμό εχθρικό προς την Ελλάδα και η θέση της Ελλάδας εντός του μόνον ισότιμη δεν είναι. Το ΝΑΤΟ, επίσης, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία πάντα έχει σε πρώτη μοίρα την Τουρκία. Αλλά, ακόμη και αν αυτά δεν ήταν έτσι, ακόμη και αν όσα μας λένε αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι για το πόσο καλό μας κάνει το ΝΑΤΟ ήταν αλήθεια, και πάλι η μείωση του ελληνικού πληθυσμού θα μας οδηγούσε στην συντριβή και την εξάλειψή μας αναπόδραστα.
Να πολεμήσεις την Τουρκία τώρα ή να την κατευνάσεις μεταθέτοντας την σύγκρουση στο μέλλον; Προφανώς, η θουκιδίδειος απάντηση είναι γνωστή: προτιμότερη η άμεση αντιπαράθεση. Αλλά και αυτό, εάν δεν αλλάξουμε τον ρυθμό γεννήσεων, εάν οι Έλληνες δεν αγαπήσουμε πάλι την οικογένεια και τα παιδιά μας, δεν αποτελεί λύση. Γιατί, ας υποθέσουμε ότι συγκρουόμαστε τώρα με την Τουρκία και επίσης ότι η σύγκρουση, ξεπερνώντας κάθε ιστορική προσδοκία, λήξει με νικητή την Ελλάδα, πάλι μετά από μία ή δύο το πολύ δεκαετίες θα είμαστε σημαντικά λιγότεροι, άρα θα είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να νικήσουμε σε περίπτωση νέας αντιπαράθεσης.
Με αυτά ως δεδομένα, καθίσταται, νομίζω, σαφές ότι το πρώτο θέμα που πρέπει να επιλυθεί είναι το δημογραφικό. Όπως προαναφέραμε βέβαια, η επίλυσή του δεν είναι πράγμα εύκολο. Και δεν είναι κάτι εύκολο, επειδή στην βάση του δεν σχετίζεται με οικονομικά ζητήματα.Δηλαδή, αίτιο της υπογεννητικότητας δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου από τα μνημόνια και μετά, καθώς η δημογραφική κατρακύλα είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και εντάθηκε μάλιστα σε περιόδους σχετικής ευημερίας όπως οι δεκαετίες του 80 και του 90.
Παντού, και όχι μόνον στην Ελλάδα, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου φέρνει και την μείωση των γεννήσεων. Και εδώ βρίσκεται η βάση του ζητήματος: γιατί όταν οι λαοί έχουν άνεση δεν τεκνοποιούν περισσότερο, όπως θα φάνταζε λογικό; Γιατί, πολύ απλά, στην εποχή του ώριμου καπιταλισμού, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου συναρτάται με την υιοθέτηση νέων ιδεών αλλότριων και αλλοτριωτικών των παραδοσιακών αξιών κάθε κοινωνίας. Αυτή η ανατροπή των παραδοσιακών αξιών οδηγεί στην υπογεννητικότητα, καθώς η γέννηση παιδιών είναι κάτι που όλα τα παραδοσιακά αξιακά συστήματα έχουν σε περίοπτη θέση. Για αυτό εξαφανίζεται όλος ο ευρωπαϊκός πληθυσμός, για αυτό αυξάνεται ο ασιατικός, για αυτό ο αφρικανικός, αναλόγως των διαφορετικών οικονομικών και θρησκευτικών του πραγματικοτήτων, αλλού αυξάνεται και αλλού μένει σταθερός, για αυτό η Ινδία γνωρίζει την πλέον ραγδαία αύξηση του πληθυσμού, ενώ στην Κίνα η άνοδος του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με τις κρατικές απαγορεύσεις έχουν οδηγήσει σε σταθεροποίηση του πληθυσμού με μειωτική τάση.
Ως εκ τούτου, τα μέτρα οικονομικής στήριξης των πολυτέκνων χρειάζεται να υπάρχουν και να ενισχυθούν σημαντικά, αλλά αυτά δεν πρόκειται να φέρουν την σταθεροποίηση αρχικά και την αύξηση αργότερα του ελληνικού πληθυσμού. Η λύση βρίσκεται εκεί που δημιουργήθηκε το πρόβλημα, δηλαδή στην ψυχή και τον νου των Ελλήνων. Στην επανεκτίμηση της παράδοσής μας και στην αγάπη των ουσιαστικών πραγμάτων στην ζωή, όπως είναι η οικογένεια. Όσο θα βουλιάζουμε στην ικανοποίηση του εγώ μας και όλων των επιθυμιών του, τόσο δεν θα αγαπάμε ούτε τους οικείους μας, ούτε την οικογένειά μας. Και έτσι αναπόδραστα, σε μερικές γενιές θα εξαφανιστούμε. Αυτό είναι πάντοτε το τίμημα του παρτακισμού και της εγωπάθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου