Γράφουν ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς) και ο Πύρινος Λόγιος
«Μην πάρεις δούλο από τη Βρετανία, γιατί είναι ηλίθιοι»
Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και δεν είχα το χρόνο να το κάνω. Ο λόγος που ήθελα τόσο πολύ να το γράψω, αιτιολογείται από τον τίτλο του άρθρου. Διότι είναι πράγματι απορίας άξιο, το πώς κατάφερε ένας λαός ηλιθίων πλιατσικολόγων να κάνει σήμερα κουμάντο στο σύνολο της ανθρωπότητας. Αυτοί οι άξεστοι βάρβαροι, χωρίς ιστορία, κατάφεραν όχι μόνο να επιβληθούν, αλλά και να κάνουν πρότυπο τον δικό τους τρόπο ζωής, που δεν είναι άλλος από το φθόνο, τη μισαλλοδοξία και την κλοπή.
Ίσως να φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά σε κάποιους, αλλά στη συνέχεια θα δείτε ότι μόνο υπερβολικά δεν είναι. Η πραγματική ιστορία, κι όχι αυτή που μας μαθαίνουν, έχει δείξει ότι το αγγλοσαξωνικό δόγμα περιορίζεται στο: «αφού εμείς δεν μπορούμε να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, ας τους αρπάξουμε τα πάντα κι ας τους μειώσουμε ώστε να φαίνονται κατώτεροι από εμάς«. Κι αυτό είναι μια οικτρή πραγματικότητα…
Καθώς οι ιστορικές μου γνώσεις ωχριούν ενώπιον αυτών του συνεργάτη μας Πυρίνου Λογίου, ζήτησα τη βοήθειά του ώστε να μπορέσω να καταγράψω τα ιστορικά στοιχεία που δεν κατείχα στην ολότητά τους κι εκείνος αμέσως δέχθηκε να βοηθήσει. Τον ευχαριστώ θερμά για τη σημαντική και ουσιαστική του συμβολή! Άλλωστε, δεν είναι κακό να παραδέχεσαι ότι δε γνωρίζεις κάτι και να ζητάς τη βοήθεια κάποιου που γνωρίζει. Κακό είναι να μην ξέρεις και να παριστάνεις ότι τα ξέρεις όλα. Να παριστάνεις δηλαδή «μάνα της καραβίδας«, όπως λέγαμε στην παλιά αργκό.
Καταγωγή
Η ακριβής ημερομηνία εποικισμού της Γηραιάς Αλβιώνας, όπως αποκαλείται η Μεγάλη Βρετανία, είναι άγνωστη. Αυτό όμως που μπορούμε να συμπεράνουμε από τα ιστορικά στοιχεία, είναι οι πρώτοι κάτοικοι ήταν κατά πάσα πιθανότητα από την Ιβηρική χερσόνησο. Η εγκατάστασή τους εκεί, έλαβε χώρα περίπου τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.. Τα νησιά αυτά (Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία) φαίνεται να ήταν ακατοίκητα μέχρι τότε, καθώς είχαν υπάρξει μέρος της ευρωπαϊκής γης. Στη συνέχεια, μεσολάβησε ο μεγάλος σεισμός στον Ατλαντικό που τα χώρισε από την ηπειρωτική Ευρώπη.
Περίπου περίπου το 1600 με 1500π.Χ., ένα μέρος των Κελτών οι οποίοι ήταν γερμανικής καταγωγής, φαίνεται ότι ήταν ο πρώτος λαός με κάποια ψίγματα πολιτισμού που μετανάστευσε προς τα βρετανικά νησιά. Φέρανε μαζί τους την γεωργία, την κτηνοτροφία και την επεξεργασία του χαλκού.
Αν και θα περίμενε κανείς να υπάρχει μία κάποια συνοχή μεταξύ τους, στην πραγματικότητα δεν ήταν ενωμένοι. Ζούσαν σε καλύβες που έχτιζαν άλλοτε ψηλά στα δέντρα, άλλοτε στο έδαφος. Κάπως έτσι βγήκε και η γνωστή φράση: «όταν οι Έλληνες εχτιζαν Παρθενώνες οι Άγγλοι έτρωγαν βαλανίδια», η οποία δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Οι Κέλτες που εγκαταστάθηκαν στη βρετανική γη, πολεμούσαν αναμεταξύ τους χωρισμένοι σε οικογένειες (φατρίες) και ζωγράφιζαν το σώμα τους σχεδόν όπως οι Ινδιάνοι στην άλλη ακτή του Ατλαντικού.
Όταν τους συνάντησαν οι Ρωμαίοι, τους ονόμασαν Pictus ή Picti (Michael Kerrigan, Ancient Rome and the Roman Empire, Oxford 1986), δηλαδή «ζωγραφιστούς» ή «ζωγραφισμένους». Από αυτό προέρχεται κι η αγγλική λέξη «picture«, που σημαίνει εικόνα, φωτογραφία, ζωγραφιά.
Αυτοί που έπαιξαν όμως καθοριστικό παράγοντα στην πληθυσμιακή διαμόρφωση της Βρετανίας, ήταν οι Πρύτονς, μια φυλή από τα βορειοδυτικά της σημερινής Γαλλίας (κοντά στο σημερινό Βέλγιο) όπου ζούσαν οι Βρετόνοι, οι οποίοι εισέβαλαν στη Βρετανία μαζί με μια γαλατική φυλή, τους Γκάελς. Αυτοί αναμείχθηκαν με τους Κέλτες και αποτέλεσαν τον πρώιμο λαό των βρετανικών νησιών.
Όλες αυτές οι φυλές, δεν είχαν να παρουσιάσουν κάποιον αξιόλογο πολιτισμό. Ζούσαν σε ημιάγρια κατάσταση και αναπτύσσονταν μέσω του μιμητισμού ή καλύτερα του πιθηκισμού. Ουσιαστικά οι Γαλάτες ήταν αυτοί που τους έμαθαν κάποιες τέχνες όπως η αγγειοπλαστική, η κοσμηματοποιΐα, η κατασκευή όπλων με βάση τον σίδηρο κλπ.
Κάπου στα μέσα του 3ου π.Χ. αιώνα, επισκέπτεται το νησί ο Πηθέας (Πηθεύς) από τη Μασσαλία, η οποία ήταν ελληνική αποικία των Φωκαέων Ιώνων από το 600π.Χ. Εκείνος ήταν που τους έφερε σε μία πιο ουσιαστική επαφή με με τον πολιτισμό και ειδικότερα τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Πηθέας ήταν εκείνος ο οποίος ονόμασε τα 2 αυτά νησιά (Βρετανία και Ιρλανδία) «Πρετανικά» επειδή εκεί συνάντησε του Πρύτονες, τους οποίους και γνώριζε από την Βρετόνη.
Το «Π» με την πάροδο των ετών έγινε «Β» και η ονομασία έμεινε ως «Βρετανία». Τουλάχιστον έτσι τα αναφέρει ο Ιούλιος Καίσαρας όταν αποφάσισε να να εισβάλλει στα δύο αυτά νησιά περίπου το 55 π.Χ.
Η επίσκεψη του Πηθέα, δεν ήταν μόνο για να τους δώσει την ονομασία τους που ξέρουμε σήμερα. Οι Έλληνες που κουβαλούσε μαζί του και που κάποιοι από αυτούς έμειναν κι εκεί, τους έμαθαν την καλλιέργεια του σιταριού, την σωστή επεξεργασία των μετάλλων καθώς και την οικονομία με την κοπή νομισμάτων. Και μάλιστα, αυτά τα πρώτα νομίσματα είχαν την κεφαλή του Απόλλωνα, προστάτη θεού της Μασσαλίας. Μ’ απλά λόγια, η αρχή του πολιτισμού τους ήταν έργο Ελλήνων. Μετά, ακολουθεί η εισβολή των Ρωμαίων όπου αλλάζει άρδην την όλη κατάσταση.
Όπως αναφέραμε πιο πάνω, αυτός ο λαός συμπεριφέρεται μιμητικά. Ή πιο σωστά «πιθηκίζει». Δηλαδή αντιγράφει τους άλλους, ακόμη και χωρίς να καταλαβαίνει το νόημα μιας πράξης ή κατάστασης. Επιστημονικά, αυτός είναι ο ορισμός του ηλίθιου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα, ο λαός αυτός λειτουργεί με… πρωτόκολλα! Ένα «σύστημα» δηλαδή από κανόνες, που αν τους παραβεί κάποιος είτε απολύεται από τη δουλειά του είτε απλά…περιθώριο ποιείται. Η έννοια που πηγάζει από την έκφραση «κριτική σκέψη» δεν υφίσταται στην Αγγλοσαξωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η φράση «Fornication Under the Consent of the King» (μτφ. Συνουσία με τη Συγκατάθεση του Βασιλιά) που δημιουργεί το γνωστό σε όλους ακρονύμιο (F.U.C.K.)κι έχει μετατραπεί σε λέξη με την πάροδο του χρόνου.
Η παράδοση λέει ότι υπήρξε μία περίοδος όπου οι βασιλείς της Βρετανίας, θέλοντας να ελέγξουν την αύξηση του πληθυσμού, επέβαλλαν νόμο απαγόρευσης της συνουσίας. Αν ένα ζευγάρι ήθελε να κάνει παιδί, έπρεπε να αποταθεί στις αρμόδιες αρχές, οι οποίες με τη σειρά τους, έναντι κάποιου τιμήματος βεβαίως, έδιναν την απαραίτητη συγκατάθεση εκ μέρους του βασιλέα και μαζί κι ένα έγγραφο που ανέγραφε ότι το ζευγάρι είχε την άδεια για συνουσία προς τεκνοποίηση.
Ωστόσο, οι Βρετανοί έχουν βαλθεί να πείσουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει κι ότι η φράση αυτή εμφανίζεται για πρώτη φορά στα χρονικά κάπου στον 18ο μ.Χ. αιώνα:
«Η λέξη δεν προήλθε από την εκχριστιανισμένη αγγλοσαξονική Αγγλία ως ακρωνύμιο του «Fornication Under Consent of King»- η σύγχρονη αγγλική γλώσσα δεν μιλιόταν μέχρι τον 16ο αιώνα και λέξεις όπως «fornication» και «consent» δεν υπήρχαν σε καμία μορφή στα αγγλικά μέχρι την επίδραση των αγγλονορμανδών στα τέλη του 12ου αιώνα. Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση της λέξης «fuck» στα αγγλικά προέρχεται από το 1475 περίπου, στο ποίημα Flen flyys, όπου γράφεται fuccant (συζευγμένη σαν λατινικό ρήμα που σημαίνει «γαμάνε»). Η λέξη προέρχεται από πρωτογερμανικές ρίζες και έχει συγγενείς σε πολλές άλλες γερμανικές γλώσσες.» Πηγή: Wikipedia
Κι εδώ, για άλλη μία φορά, αποδεικνύεται το πόσο ηλίθιοι είναι οι αγγλοσάξωνες! Στην προσπάθειά τους να βγάλουν από πάνω τους τη «ρετσινιά» του F.U.C.K., ισχυρίζονται ότι «η λέξη προέρχεται από πρωτογερμανικές ρίζες«! Όπως είδαμε στην αρχή όμως, οι ρίζες των Βρετανών προέρχονται από το πρωτογερμανικό φύλο των Κελτών!!!
Όταν οι Monty Python σατίριζαν τη αγγλοσαξωνική ηλιθιότητα…
Ήταν το 1975, όταν μία ταινία των Monty Python ήρθε να ταράξει τα νερά της Βρετανίας. Ο λόγος βέβαια για το αριστούργημα «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης» (τίτλος πρωτοτύπου: «Monty Python and the Holy Grail«)!
Στην ταινία αυτή, οι θρυλικοί Monty Python σατιρίζουν μία πραγματικότητα την οποία οι Βρετανοί έχουν επίτηδες διαστρευλώσει, ώστε να φαντάζουν ηρωικοί. Πρόκειται για το «Βασιλιά» Αρθούρο (King Arthur), τον οποίο και εκθειάζουν με κάθε ευκαιρία και κάθε τρόπο. Η ταινία αυτή, δείχνει την καθαρή αλήθεια. Ότι δηλαδή, στην πραγματικότητα ο ιστορικά παρουσιαζόμενος ως «βασιλιάς Αρθούρος» (τουλάχιστον αυτός που μας παρουσιάζουν ως βασιλιά τους) ήταν ένας τραγικά ηλίθιος τύπος και τίποτα περισσότερο.
Σε αυτήν την ταινία, αποκαλύπτεται όλη ιστορική πραγματικότητα, καθώς δανείστηκε ιστορικές πραγματικότητες και τις παρουσίασε στο θεατή μέσω του μύθου του Αρθρούρο. Ο Αρθούρος, όπως θα δούμε παρακάτω, ήταν ένα υπαρκτό μεν πρόσωπο, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που επιμένουν να προβάλλουν οι Βρετανοί και η επίσημη ιστορία.
Όπως βλέπουμε στο «Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης», οι Βρετανοί είχαν αψιμαχίες με τους Γάλλους, οι οποίοι Γάλλοι είχαν φροντίσει να λάβουν πολύ σημαντικά πόστα χτίζοντας κάστρα κοντά στη θάλασσα, ενώ οι ίδιοι Κέλτο-σάξωνες παλινδρομούσαν ανάμεσα στην αδηφαγία τους και την ασχετοσύνη τους, μη μπορώντας να τα βάλουν επί της ουσίας με τους Γάλλους.
Για να φανταστεί ή να κατανοήσει κάποιος την έντονη μανία που είχαν για να δημιουργήσουν «είδωλα» και ήρωες από εκεί που δεν υπάρχουν, δεν δίστασαν να ηρωοποιήσουν μέχρι κι έναν παντελώς ανίκανο βασιλιά τους, τον Ριχάρδο τον Α’ τον επιλεγόμενο και Λεοντόκαρδο, γράφοντας φρικτά ψέμματα για τον ψεύτικο ηρωισμό του και ότι σε αυτόν οφειλόταν δήθεν η πρώτη κατάκτηση της Ιερουσαλήμ στην Γ’ Σταυροφορία.
Στον αντίποδα, έχουμε τη Βασίλισσα Ελισάβετ Α’, η οποία ήταν εκείνη που στην πραγματικότητα έκανε τους Βρετανούς κοσμοκράτορες. Κι όμως, αυτήν την ηγετική φυσιογνωμία, την κορόιδευαν από τη μέρα που γεννήθηκε αποκαλώντας την ανίκανη και μητρομανή!
Δηλαδή, έχουμε έναν ανύπαρκτο «Βασιλιά» Αρθρούρο αφού ο πραγματικός έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ και ήταν Ρωμαίος αξιωματικός, έναν παντελώς ανίκανο και δειλό ως…Λεοντόκαρδο και μια βασίλισσα μητρομανή η οποία πήγαινε ακόμη και με τους υπηρέτες της, να είναι αυτή που στην κυριολεξία από το τίποτα, τους έκανε κοσμοκράτορες!
Τα περισσότερα από αυτά, καταγράφονται σε αυτήν την ταινία και θα προτείναμε για όποιον δεν την έχει δει, να τη δει. Εάν είστε συνδρομητές του Netflix, μπορείτε να την παρακολουθήσετε.
Όταν η μυθοπλασία μετατρέπεται σε «ιστορία»
Ο μύθος του «Βασιλιά» Αρθούρου, προέκυψε μέσα από το μυαλό ενός… περίεργου Ουαλού (Κέλτη δηλαδή) φαντασιόπληκτου επισκόπου, ονόματι Τζέφρι του Μούνμάουθ, που έζησε κάπου τον 12ο μ.Χ. αιώνα και που έγραψε ένα έργο που θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να το αποκαλέσει κι ως… «Ιστοριολογικής Φαντασίας». Το έργο αυτό είναι μία απόπειρα καταγραφής των βασιλέων της Βρετανίας μέχρι τις μέρες του. Το έργο του το τιτλοφόρησε ως «Historia Regum Britanniæ«. Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα, ήταν να μεταφέρει κάποιους ουαλικούς θρύλους που αφορούσαν κάποιους ήρωες των Ουαλών, όπως για παράδειγμα ο φερόμενος ως «βασιλιάς» των Άγγλων Ούθερ Πεντράγκον, ιστορίες με μάγους όπως ο Μέρλιν και πολλά άλλα. Αυτή η μεταφορά και διαστρεύλωση των ουαλικών θρύλων, τον έκανε διάσημο σε σημείο τέτοιο που το νεοσυσταθέν τότε πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, του απέμεινε τον τίτλο του «Αυγουστιανού». Κάτι σαν ΚΟΣΜΗΤΟΡΑΣ δηλαδή!
Όσοι κατέχουν την πραγματική ιστορία, διαβάζοντας το έργο αυτό σε σύγχρονη αγγλική γλώσσα, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να γελάσουν μέχρι δακρύων! Στην εποχή του όμως, μιας και η πραγματική γνώση ιστορικών στοιχείων ήταν ανύπαρκτη (το … πανεπιστήμιο τους μάρανε), ο Τζέφρι του Μούνμάουθ ήταν κάτι σαν…ημίθεος! Αυτό που λέμε σήμερα, «τέρας μορφώσεως»!
Αυτός λοιπόν ο τύπος, δεν δίστασε να ονομάσει κάποιον… (ανύπαρκτο) Βρούτο ως πρώτο βασιλιά των Βρετανών! Σύμφωνα με τον Τζέφρι του Μουνμάουθ, αυτός ο Βρούτος ήταν…απόγονος του Αινεία (του μυθικού ήρωα της Τροίας) αλλά και του Βιργιλίου… Ουσιαστικά του δίνει ελληνική και ρωμαϊκή καταγωγή.
Ο Αρθρούρος, ο μάγος Μέρλιν, ο Ούθερ Πεντράγκον (υπαρκτό πρόσωπο αλλά όχι όπως τον περιγράφει ο Τζέφρι), η Μοργκάνα και οι …ιππότες της… «Στρογγυλής (ή ελεεινής αν προτιμάτε) Τραπέζης ήταν απλά μυθιστορηματικοί χαρακτήρες και τίποτε άλλο. Στην σημερινή Αγγλία όμως, θεωρούνται ως πραγματικοί ήρωες της ιστορίας της.
Ριχάρδος: Ένας «Λεοντόκαρδος»… γατάκι
Ο Ριχάρδος, ήταν γιός του Ερρίκου του Α’, ο οποίος είχε τέσσερεις γιους. Τα δύο πρώτα παιδιά του πέθαναν, ενώ τα άλλα δύο επέζησαν. Ο Ριχάρδος ήταν ο τρίτος και ο αδερφός του, ο περίφημος Ιωάννης ο Ακτήμονας, ο τέταρτος. Ο Ριχάρδος έδειξε εξ αρχής τον χαρακτήρα του, εφ όσον σχεδίαζε να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του με προδοσία.
Για να το επιτύχει αυτό, ενστερνίστηκε τον τότε βασιλιά της Γαλλίας, τον Φίλιππο Αύγουστο Β’, και του υποσχέθηκε πως αν τον βοηθήσει να πάρει τον θρόνο, θα του είναι… υποτελής κι αυτός και το βασίλειο του. Ο Φίλιππος συμφώνησε και με σύμμαχο τον Ριχάρδο ξεκίνησαν πόλεμο με τους Βρετανούς. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδίαζαν οι δύο συνωμότες και στη μάχη του Μαν στην Ακουιτανία οι Βρετανοί κέρδισαν. Βλέποντας την ήττα ο Ριχάρδος, εξαφανίστηκε. Ο Φίλιππος όμως εκτιμούσε τον Ερρίκο και του έδωσε έναν κατάλογο με ονόματα Βρετανών που τον βοήθησαν στην αψιμαχία αυτή και ανάμεσα σε αυτά έβαλε και τα ονόματα των παιδιών του, Ριχάρδο και Ιωάννη. Ο Ερρίκος πέθανε από καρδιακή προσβολή στη θέα των ονομάτων κι όσοι υποστήριζαν τον Ριχάρδο, τον έκαναν βασιλιά τους και αποκήρυξαν τον Ιωάννη.
Ο Ριχάρδος, μετείχε πράγματι της Τρίτης Σταυροφορίας. Όμως οι λόγοι που τον ώθησαν να το κάνει αυτό, κάθε άλλο παρά ηρωικοί είναι. Στόχος του ήταν το… πλιάτσικο. Με ραδιουργίες και μπαμπεσιές (γνωστό το σφάξιμο 5 χιλιάδων αιχμαλώτων Αράβων απ’ αυτόν) κινούνταν και κάθε τόσο έστελνε μαντατοφόρους στην Αγγλία να διηγούνται τα…κατορθώματα του(!), ενώ ο ίδιος σχεδίαζε να επιστρέψει στα κρυφά στη Βρετανία φορτωμένος λάφυρα.
Καθώς όμως επέστρεφε, έμαθε ότι ο Φίλιππος της Γαλλίας και πρώην φίλος του, ετοιμαζόταν να καταλάβει εδάφη της Βρετανίας σχεδιάζοντας εισβολή. Πανικοβλήθηκε και ζήτησε βοήθεια από τους Αυστριακούς και τον αυτοκράτορα Ερρίκο τον Γ’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι όμως τον έπιασαν αιχμάλωτο, γνωρίζοντας το ποιόν του. Τόση βλακεία κουβάλαγε ο… «Μέγας» Λεοντόκαρδος!
Από τα χέρια των αυστριακών τον έσωσε ο ρηγμένος αδερφός του, Ιωάννης ο Ακτήμονας, ο οποίος μάλιστα παρουσιάζεται ως…κακός και σφετεριστής του θρόνου, στον άλλον μεγάλο μύθο των Αγγλοσαξώνων: το μύθο του Ρομπέν των Δασών! Σίγουρα, δε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Ιωάννης ήταν και κανένας άγιος. Αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν σφετεριστής.
Αυτά λένε οι μυθοί των Αγγλοσαξώνων, απλά διότι δεν έχουν Ιστορία, ούτε παραδόσεις. Και μέσα από το ψέμμα και τη διαστρέβλωση, προσπάθησαν να σταθούν όρθιοι σε μια Ευρώπη που άλλαζε σχεδόν κάθε 50 χρόνια.
Βασίλισσα Ελισάβετ Α’: Η προσωποποίηση της γνήσιας βρετανικής ραδιουργίας
Περνάμε τώρα στην περίπτωση της βασιλίσσης Ελισάβετ Α’, η οποία ήταν η δεύτερη κόρη του Ερρίκου Η’ και αδελφή της περιβόητης Μαρία Τυδώρ. Η Ελισάβετ, είναι ίσως από τις ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα που θέλει τους αγγλοσάξωνες να είναι ηλίθιοι, καθώς ήταν ιδιαίτερα έξυπνη. Η διαφορά είναι ότι την εξυπνάδα της τη διοχέτευε σε πανουργίες και ραδιουργίες. Ήταν από τις περιπτώσεις που όπως λέει ο λαός μας «απ’ όπου και να την πιάσεις, λερώνεσαι». Η ιστορία της αρχίζει από το Λονδίνο, πάει στην Ισπανία και ξαναγυρίζει στην Αγγλία. Κι όχι για καλούς λόγους…
Η Ελισάβετ, ήταν αυτό που λέμε «Εγγλέζα γέννημα – θρέμα». Τυπικός Άγγλος ο πατέρας της και τυπική αγγλίδα η μητέρα της. Η δε αδελφή της, εκτός του ότι φρόντιζε ν’ αδειάζει τα κρατικά ταμεία προκειμένου να ζει στη σπατάλη, είχε επίσης φροντίσει να δημιουργήσει δυνατές έχθρες με τους Ισπανούς, με τους οποίους οι Βρετανοί ούτως ή άλλως δε συμπαθούσαν.
Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, την καλοπέραση και τις ατασθαλίες της Μαρίας Τυδώρ, τις πλήρωσε ο βρετανικός λαός. Η Ελισάβετ, προκειμένου να καλύψει το τεράστιο κενό στα ταμεία που δημιούργησε η αδελφή της, επέβαλε φόρους. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι πιο σύγχρονο και πιο δικό μας, καλά κάνει και σας το θυμίζει. Γιατί έτσι είναι. Αυτές οι τακτικές βλέπετε, ανακυκλώνονται… Για να μπορεί να επιβάλλει φόρους και να περιορίσει ταυτόχρονα τις όποιες αντιδράσεις από το λαό, του έδινε προνόμια και ελευθερίες. Αν κι αυτό σας θυμίζει κάτι από την Ελλάδα από την εποχή του 1983 και μετά που να αφορά την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, πάλι καλά κάνει και σας το θυμίζει. Είπαμε: ανακύκλωση…
Ήταν μία εποχή, όπου η «Νέα Γη», όπως αποκαλούσαν την Αμερική, ήταν πολλά υποσχόμενη. Οι μισητοί για τους Βρετανούς Ισπανοί αλλά και οι και Πορτογάλοι, είχαν κυριολεκτικά «γδύσει» την Αμερική από χρυσό και πλούτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η δύναμή τους να μεγαλώνει και να επεκτείνεται επικίνδυνα, κάτι που δεν μπορούσε να «χωνέψει» η Ελισάβετ με τίποτα. Πόσο μάλλον όταν χάρη στην «dolce vita» της αδελφής της, οι πόροι του κράτους ήταν σχεδόν μηδαμινοί. Η έλλειψη πόρων, σήμαινε ταυτόχρονα κι ανικανότητα συντήρησης ενός αξιόλογου κι αξιόμαχου στρατεύματος.
Κάπως έτσι ήρθε κι η αποτυχημένη της πρώτη απόπειρα να στείλει δύο πλοία στη Νέα Γη. Χωρίς ιδιαίτερους πόρους, ναύλωσε δύο πλοία, που άνετα κάποιος θα χαρακτήριζε «σκυλοπνίχτες» και τοποθέτησε δύο καπετάνιους οι οποίοι κατάφεραν το ακατόρθωτο: να βρεθούν στη Γροιλανδία κι εκεί να τσακίσουν τα πλοία στους πάγους! Τόσο ηλίθιοι! Ούτε οι Τούρκοι με το «Malta yok» δε θα το κατάφερναν αυτό…
Όσο τα κουφάρια των σαπιοκάραβων της Ελισάβετ γίνονταν φωλιές για τα ψάρια, τα μαλάκια και τα οστρακόδερμα (όχι αυτά που ψήφισαν στις φετινές εκλογές στην Ελλάδα… Άλλα) εκείνη έπρεπε να βρει έναν τρόπο να βγάλει γρήγορα χρήματα για τη χώρα της. Και τον βρήκε!
Αρχικά μάζεψε 5 – 6 μεγαλέμπορους οι οποίοι είχαν δυνατά πλοία και που με αυτά έκαναν εμπόριο σε άλλες χώρες. Τους χρηματοδότησε και τους έπεισε να μετατρέψουν τρία πλοία τους από εμπορικά σε… πειρατικά! Ναι! Σωστά διαβάσατε! Πειρατικά! Για πλήρωμα τους έδωσε ό,τι απόβρασμα είχαν να προσφέρουν οι βρετανικές φυλακές. Τα πλοία αυτά, έχοντας απ’ έξω την εμφάνιση εμπορικών πλοίων, αλλά από μέσα διέθεταν εγκληματίες διψασμένους για πλιάτσικο και αίμα, έγιναν ο εφιάλτης των ισπανικών και πορτογαλικών πλοίων που επέστρεψαν γεμάτα χρυσό και άλλα πολύτιμα αντικείμενα από την Αμερική. Με αυτόν τον τρόπο, η Ελισάβετ προσπάθησε να μην υποψιαστούν οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι ότι αυτή κρυβόταν πίσω από τις αρπαγές των θησαυρών. Άλλωστε, δεν ήταν για να ρισκάρει, αφού η ναυτική ισχύς και η δύναμη της Βρετανίας ήταν για κλάματα.
Ένας από αυτούς τους προσφερόμενους πλοιοκτήτες ήταν ο Τζών Χόκινγκς, ο οποίος ήταν και ο πρώτος δουλέμπορος ο οποίος μετέφερε μαύρους από την Αφρική και τους πούλαγε στους Ισπανούς φεουδάρχες της Αμερικής για να καλλιεργούν το βαμβάκι. Ο δεύτερος, ήταν ο μετέπειτα ονομαστός πειρατής Φράνσις Ντρέικ. Με αυτούς τους δύο τύπους, η Ελισάβετ έστησε «ναυτική εταιρία μεταφορών», η οποία εταιρία είχε ως αντικείμενο να κατασκευάζει καινούργια πλοία και τα εξοπλίζει με κανόνια και σύγχρονο οπλισμό προκειμένου αυτά να συνεχίζουν την πειρατική δράση τους στις αμερικανικές ακτές, με στόχο πάντα Ισπανούς και Πορτογάλους.
Και ο χρυσός, αντί να πηγαίνει στην Ισπανία, πήγαινε στα θησαυροφυλάκια της Αγγλίας!
Κάποια στιγμή, οι Ισπανοί ανακάλυψαν την κομπίνα της Ελισάβετ, αλλά ήταν πλέον αργά. Η Ελισάβετ είχε μαζέψει τόσο χρυσό, που αναγκάστηκε να ανοίξει άλλα τέσσερα τεράστια θησαυροφυλάκια για να τον χωρέσει.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όλο αυτό αποτέλεσε αιτία πολέμου για τους Ισπανούς κι έτσι ξεκίνησε Τότε ο Αγγλοϊσπανικός πόλεμος του 1588.
Σε αυτόν τον πόλεμο, η Αγγλία κέρδισε επίσης με… μπαμπεσιά και με τύχη… σατανική τους Ισπανούς αλλά όχι σε σημείο που να τους κάνει μεγάλη ζημιά. Παρ’ όλα αυτά η νίκη για τους Άγγλους ήταν καθοριστική. Τα πλοία που κατασκευάστηκαν από τα κλεμμένα των ισπανικών γαλερών ήταν πάρα πολλά και ικανά να μεταφέρουν κόσμο παντού. Το παιχνίδι της θαλασσών κερδήθηκε μέσα από τις μηχανορραφίες εκείνης της «σατανικής γυναίκας», της Ελισάβετ Α’. Έτσι η Αγγλία έγινε κοσμοκράτειρα. Με τα…λεφτά των άλλων. Συνηθισμένα πράγματα για τους Βρετανούς βέβαια, που το ίδιο έκαναν όπου κι αν πάτησαν τα βρωμερά τους πόδια: Κίνα, Ινδία, Νότιος Αφρική, Αυστραλία και όπου αλλού.
Κατακλείδα
Ως Θεολόγος, δε θα μπορούσα να παραλείψω και τη διαστρέβλωση του χριστιανισμού που επέβαλλαν οι Βρετανοί μέσω της Αγγλικανικής «Εκκλησίας», της οποίας η ιστορία ξεκινάει από τον Ερρίκο Η’, τον πατέρα της βασιλίσσης Ελισάβετ Α’ που μόλις είδαμε, κάπου στο 1547. Αφορμή στάθηκε η άρνηση του πάπα Ρώμης Κλήμη Ζ’ να δώσει τη συγκατάθεσή του για το διαζύγιο του Ερρίκου από την Αικατερίνη της Αραγονίας, προκειμένου να νυμφευθεί και πάλι. Αυτήν τη φορά, ήθελε να παντρευτεί την ερωμένη του Ανν Μπολέυν. Ο λόγος ήταν ότι από την Αικατερίνη είχε μόνο μία κόρη, τη Μαρία Τυδώρ κι ήθελε πάση θυσία αγόρι.
Ο Γούλσεϋ, ήταν εκείνος ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος της αποτυχίας έγκρισης του διαζυγίου. Τον βάρυναν άλλωστε και οικονομικές αποτυχίες, οπότε με όλα μαζί κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Καθώς τον οδηγούσαν στο Λονδίνο, ο Γούλσεϋ πέθανε και δεν πρόλαβε να βιώσει τη σίγουρη θανατική καταδίκη που του ετοίμαζε ο Ερρίκος (1530). Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του καγκελάριου ο Τόμας Μορ, ο οποίος δεν ενέκρινε ούτε αυτός το διαζύγιο. Αφού είδε κι απόειδε ο Ερρίκος, ανέθεσε την εκτέλεση των σχεδίων στον Τόμας Κρόμγουελ. Κι από ‘δω ξεκινάει η λογική του παραλόγου…
Οι σχέσεις με τη Ρώμη διαλύονται κι ο Ερρίκος δείχνει να ασπάζεται πλέον τον καλβινισμό. Αλλά όχι έτσι απλά. Το Μάρτιο του 1532 η Βουλή των Κοινοτήτων ανακήρυξε τον Ερρίκο ως τη «μόνη κεφαλή, ανώτατο άρχοντα, προστάτη και υπερασπιστή» της Εκκλησίας. Ο Τόμας Μορ παραιτήθηκε αμέσως. Τον Ιανουάριο του 1533 έγινε ο γάμος με την Ανν Μπολέυν, το Μάιο κηρύχθηκε άκυρος ο πρώτος γάμος του Ερρίκου και το Σεπτέμβριο γεννήθηκε η Ελισάβετ. Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εδώ.
Αφού ούτε με την Μπολέυν μπόρεσε να κάνει αγόρι, την καταδίκασε άδικα για μοιχεία και προδοσία. Μαζί της καταδικάστηκαν και τα μέλη της οικογένειάς της και άτομα της Αυλής. Ο Ερρίκος παντρεύτηκε την Τζέην Σύμουρ, η οποία τού έδωσε τον πολυπόθητο γιο, τον Εδουάρδο (1537), αλλά πέθανε στη γέννα. Ύστερα ο Ερρίκος παντρεύτηκε την Άννα της Κλέβης, αδελφή του Δούκα της Κλέβης, για να έχει ερείσματα κατά του Γερμανού Αυτοκράτορα. Τελικά όμως δεν του άρεσε και τη χώρισε. Η αποτυχία αυτή έδωσε στους πολυάριθμους εχθρούς του Κρόμγουελ την ευκαιρία να στρέψουν τον Βασιλιά εναντίον του.
Τον Ιούλιο του 1540 ο Κρόμγουελ αποκεφαλίστηκε και αμέσως ο Ερρίκος παντρεύτηκε και πάλι, αυτή τη φορά την δεκαεπτάχρονη Κάθριν Χάουαρντ. Πολύ γρήγορα (1542) κατέληξε και αυτή στο ικρίωμα για προδοσία λόγω μοιχείας ενόσω ήταν βασίλισσα, αλλά και για την προηγούμενη έκλυτη ζωή της και αποκεφαλίστηκε στην ηλικία των 19 ετών . Τέλος, ο Ερρίκος παντρεύτηκε την Κάθριν Παρ, που ήταν δύο φορές χήρα και πιστή Προτεστάντισσα. Εκείνη προσπάθησε υπογείως από τη θέση της ως βασίλισσα και αντιβασιλέας να κάνει μεταρρυθμίσεις στην καθολική Αγγλία. Παρότι για τις κινήσεις της αυτές κατηγορήθηκε στον Ερρίκο, κατόρθωσε να τον ημερέψει κάπως και να επιζήσει μάλιστα του φοβερού συζύγου της.
Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο!
Ουσιαστικά, αυτός είναι ο λαός που τελικά κυριάρχησε στην Αμερική, όχι γιατί το άξιζε, αλλά γιατί προκάλεσε τη γενοκτονία των ιθαγενών Ινδιάνων με την αιτιολογία ότι «αυτή η γη δεν αξίζει σε αυτούς τους άξεστους πρωτόγονους βαρβάρους«. Και πήγαν στην Αμερική και έδειξαν… «πολιτισμό» μέσω γενοκτονίας και βιασμών. Ό,τι ακριβώς έκαναν και στην Κίνα, στην Ινδία, στη Νότιο Αφρική και όπου αλλού βρέθηκαν. Επιβλήθηκαν με δόλο και απάτες, κλέβοντας και ρημάζοντας. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Και ως Μεγάλη Βρετανία και ως ΗΠΑ. Έκλεψαν και ρήμαξαν το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Ουκρανία, τη Γεωργία, την Ελλάδα και πολλά ακόμη κράτη, πότε λειτουργώντας ως ΗΠΑ, πότε ως Μεγάλη Βρετανία, πότε ως ΝΑΤΟ, πότε ως ΟΗΕ…
Τώρα θα ρωτήσει κάποιος: «πώς γίνεται ένας ηλίθιος λαός να κυριαρχεί;» Αρχικά, με το να οικειποιείται ό,τι δεν του ανήκει (βλ. Ιερά Μάρμαρα Παρθενώνα κοκ). Κατά δεύτερον, ο ηλίθιος, δεν έχει κάτι να χάσει, αλλά ούτε και σκέφτεται τις συνέπειες. Δρα χωρίς σκέψη και χωρίς λογική. Ή μάλλον με μία λογική: «Είμαι ένα τίποτα, οπότε θ’ αρπάξω τα πάντα από τους άλλους, να γίνουν κι αυτοί τίποτα, ώστε να διαφεντεύω. Θα κλέψω περιουσίες, πολιτισμό, θρησκεία… Τα πάντα! Αρκεί οι άλλοι να μην έχουν τίποτα!» Και γιατί αυτή η λογική είναι δείγμα ηλιθιότητας; Διότι ένας έξυπνος, δημιουργεί. Δεν κλέβει. Οι ηλίθιοι κι οι ανίκανοι κλέβουν. Όχι οι ικανοί και έξυπνοι!
Ίσως μετά από αυτό το άρθρο, να καταλαβαίνετε γιατί επιμένουμε να λέμε ότι η ΝΤΠ (που είναι καθαρό αγγλοσαξωνικό δημιούργημα με μπόλικη εβραϊκή… εσάνς) είναι απλώς ένας «μυρμηγκολέων«. Δηλαδή, ένα μυρμήγκι που παριστάνει το λιοντάρι και γκρεμίζεται πιο εύκολα κι από κάστρο στην άμμο. Έχει «πείσει» για την κυριαρχία του κι οι λαοί φοβούνται ένα… ΤΙΠΟΤΑ!
Άλλωστε, σε αυτήν τη Γη, ό,τι δηλώσεις είσαι. Ό,τι είσαι όμως, δεν το δηλώνεις….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου