Η Δήμητρα, δεύτερης γενιάς ομογενής, που έλκει την καταγωγή της από την Κύπρο, είναι μαθήτρια του Πανελληνίου Κολλεγίου της Κυπριακής Κοινότητας Βορείων Προαστίων της Μελβούρνης.
Το κείμενο της έχει ως εξής:
ΚΥΠΡΟΣ: 49 ΧΡΟΝΙΑ – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Χθες το βράδυ, είδα την γιαγιά μου να παίρνει ένα βιβλίο και να το κοιτάζει. Κάθε χρόνο αυτόν τον καιρό έτσι κάνει. Για πρώτη φορά αποφάσισα να το κοιτάξω και εγώ. Ο τίτλος έγραφε “Μέρες Οργής – Κύπρος”. Ένιωσα περίεργα και το άνοιξα να δω τι βιβλίο ήταν.
Είχε πολλές φωτογραφίες. Κάθησα και τις έβλεπα. Ένιωσα την καρδιά μου να σπάζει. Είδα μικρά παιδάκια να κλαίνε φοβισμένα στην αγκαλιά της μητέρας τους. Μεγάλους ανθρώπους να κλαίνε από πόνο. Ρώτησα τον παππού και την γιαγιά να μου μιλήσουν για τις φωτογραφίες.
Μου είπαν ότι στης 15 Ιουλίου 1974 οι Έλληνες της Κύπρου έκαναν πόλεμο μεταξύ τους. Αυτό έδωσε αφορμή στην Τουρκία στης 20 Ιουλίου να πάει στην Κύπρο με χιλιάδες στρατό. Οι Τούρκοι στρατιώτες έκαναν πολλές βαρβαρότητες. Σκότωσαν αθώους ανθρώπους, ακόμα και παιδιά. Άλλους έπιασαν αιχμάλωτους, από αυτούς ακόμα δεν τους βρήκαν.
Αυτοί που δεν βρήκαν είναι ακόμη αγνοούμενοι. Ένας από αυτούς είναι και ο αδελφός της γιαγιάς μου, ο Ανδρέας. Τον πήρανε οι Τούρκοι και από τότε χάθηκαν για πάντα τα ίχνη του.
Η Κύπρος από τότε έχει μοιραστεί στα δύο. Ακόμη μέχρι σήμερα, μετά από 49 χρόνια, οι πρόσφυγες της Κύπρου δεν μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Αυτό με στεναχωρεί παρά πολύ. Είναι μεγάλη αδικία.
Εγώ δεν γεννήθηκα στην Κύπρο. Εγώ δεν έζησα τον πόλεμο. Αλλά έχω μάθει την ιστορία για το μαύρο καλοκαίρι του Ιουλίου του 1974 στην Κύπρο. Έχω μάθει για την αδικία. Έχω μάθει τι περάσανε οι άνθρωποι της Κύπρου. Έχω μάθει τη σημαίνει όταν λέω ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Με πληροφορίες από Νέος Κόσμος
6 σχόλια:
AYTH η Ελληνίδα Κυπρία, που στην ξενιτειά γεννήθηκε. ΑΥΤΗ η μικρούλα σε ηλικία, αλλά ΜΕΓΑΛΗ στην καρδιά ... ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ. ΕΥΓΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΝΟ ΠΡΟΖΥΜΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΗΝ ΖΥΜΩΣΑΝ....
Και εμείς ακόμη και ... το εμβληματικό συμβολικό αυτοκόλλητο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, του 1974, που ήταν απλωμένο σε όλη την Κύπρο και που θύμιζε προδότες και προδοσίες, πραξικόπημα, εισβολή σφαγές και κατοχή, τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονήσαμε και καταχωνιάσαμε… χάριν της επαναπροσέγγισης με τους αδελφούς Τούρκους....
Κάποιοι σκόπιμα θέλουν ο Ελληνισμός να ξεχάσει, αλλά λαοί που δυστυχώς ξεχνούν την ιστορία τους, είναι αναγκασμένοι να υποστούν και πάλι εθνικές καταστροφές….. Το απευχόμαστε…..
Α.Α.
Πύρρεια δάκρυα μας προκάλεσες μικρούλα ΕΛΛΗΝΙΔΑ μας. ΕΥΓΕ.
Προσθέτω ότι θα ...
Καρτερούμεν μέραν νύχταν* – Δημήτρης Λυπέρτης
Καρτερούμεν μέραν νύχταν
να φυσήσ’ ένας αέρας
‘στουν τον τόπον πόν’ καμένος τζι’εν θωρεί ποττέ δροσιάν,
για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της ημέρας
ποννά φέρει στον καθέναν τζαι χαράν τζαι ποσπασιάν.
Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν
για να μας σφιχταγκαλιάσει τζαι να νεκραναστηθούμεν.
Η ζωή μας έν’ για τζείνην τζαι ζωή μας τζείνη ένι
τζαι πως τρώμεν δίχα τζείνης τζι είμαστιν βασταεροί
έν γιατί με τ’ όνομάν της είμαστιν ποσκολισμένοι
πον το βκάλλουν που τον νουν μας μήτε χρόνια, με τζαιροί·
ξυπνητοί τζαι τζοιμισμένοι έν’ για τζείνην η καρκιά μας
που διπλοφακκά για νά ’ρτει τζαι να μείνει δα κοντά μας.
Τα λαμπρά μας ούλλον τζι άφτουν τζι οι καμοί μας εν σιούσιν,
έν’ συμπούρκισμαν φουρτούνας των τζυμμάτων του γιαλού
έτσ’ οι λας έν’ που παθθαίννουν όντας ξένοι τζυβερνούσιν·
έχουν μέσα τους φουρτούναν τζι αν τους έχουν προς καλού
τζι όσον τούτοι τζι αν κραδκιούνται που την Μάναν χωρισμένοι,
η αγάπη τους περίτου γίνεται δρακοντεμένη.
Πκοιος αντέκοψεν ποττέ του τον αέραν γιά το τζύμμαν
τζι έκαμέν το για ν’ αλλάξει φυσικόν τζαι να σταθεί;
Ομπροστά στον Πλάστην ούλλοι εν είμαστιν παρά φτύμμαν,
έν’ αβόλετον ο νόμος ο δικός του να χαθεί
τζαι για τούτον μιτσιοί μιάλοι για την Μάναν λαχταρούσιν
έν’ η γέννα, έν’ το γάλα, έν’ τα χνώτα που τραβούσιν.
Είντα γάλαν ήταν τότες τζείντο γάλαν που βυζάσαν
ας αμπλέψουν να το δούσιν· είμαστιν ούλλοι εμείς.
Αν περνούσιν μαύρα χρόνια σγιαν τζαι τζείνα που περάσαν
’πό μας ένας έν τζαι βκαίννει που την στράταν της τιμής
μήτ’ επλάστηκεν ποττέ του, τζι αν πλαστεί τζι αννοίξει στόμαν,
νεκρόν εννά τον ξεράσει τζαι του τάφου του το χώμαν.
Μ.Ρ. Πρόσφυγας, που δεν ξεχνά.
Εύγε στην ξενητεμένη μας μικρούλα ΕΛΛΗΝΙΔΑ...
Εσύ όμως Κυπραίο σήμερα δεν λες τίποτα. Σε κυρίευσε ο υλισμός και η ευμάρεια. Η καλοπέραση DOLCE VITA, που έχεις όταν πας για τουρισμό στα κατεχόμενα μας πατρογονικά μας εδάφη, όπου την ζωή τους άφησαν 6000 δολοφονημένοι από τους βαρβάρους, όπου 850 όμηροι γυναίκες κακοποιήθηκαν, όπου 1619 αγνοούμενοι μας δεν βρέθηκαν ακόμη, όπου 550 εκκλησιές μας συλήθηκαν, όπου όλα τα νεκροταφεία μας ισοπεδώθηκαν ... όπου ... όπου ... τίποτα ιερό και όσιο μας δεν άφησαν όρθιο οι εισβολείς ... Και εσύ υποκλίνεσαι ραγιά σε αυτούς, που μας κατέστρεψαν ...
Δεν μιλάς ε;
Για διάβασε το πιο κάτω ποίημα, ίσως θυμηθείς κάτι επιλήσμονα ...
Εσύ δεν λες τίποτα… – Μιχάλης Πασιαρδής
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το νησί
που ήταν όνειρο χτες και θυμάρι κι αμίαντο
και σήμερα ποτάμι οδύνης
ποτάμι που δεν λέει να σιγήσει
κατρακυλώντας απ’ τους αιώνες όχι νερό
μα τις πέτρες μας, πέτρες αρχαίες που χτίσαν ναούς
και υψώσανε κάστρα και πολιτείες που χάραξαν
τ’ όνομά τους στο χρόνο
βαθιά, και για πάντα.
Εδώ, σ’ αυτό το νησί, υδρίες λαδιού με παραστάσεις του μόχθου
υδρίες κρασιού με παραστάσεις αγάπης
ο χαλκός στου ανθρώπου τη δούλεψη
ο χρυσός, η εικόνα, το κέντημα,
το ξύλο που ευωδιάζει το χέρι,
τάφοι προγόνων παλιών και χτεσινών πατεράδων.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα παιδιά
που σκύψανε άξαφνα με το χέρι στο στήθος
εκεί στις πλαγιές του βουνού Πενταδάχτυλος και φωνάζαν
τη μάνα τους ώσπου ξεψύχησαν.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα σπίτια, τα δέντρα
του κάμπου μας, τα πικρολέμονα του ίδρωτά μας
που τα διαγούμισαν άλλοι
και πέρα τα πήγανε.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το μαρτύριο
που δένει τη γη μας, τον τροχό* που στενάζει
η πατρίδα μας, την πληγή στο σώμα του Ιησού.
Εσύ δεν λες τίποτα
μα η πληγή στο σώμα του Ιησού
δεν στερεύει.
Μένουμε μ’ ανοιχτές τις πληγές στο σταυρό του ορίζοντα.
Δεσπόζει το αίμα. Η Κύπρος καλεί. Στους
δρόμους του κόσμου αντηχεί η φωνή μας.
Ας μην αναπαύονται αυτοί που λησμονούν..
Τ.Α. Από κατεχόμενη Αγία Μεσαορία.
Δ Ε Ν Ξ Ε Χ Ν Ω ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ.
Μας κανει περηφανους η μικρουλα Ελληνιδα.
Ας διαβασουν οι αναισθητοι και αμπαλατοι που τοσο συντομα λησμονησαν.
Τα προσθετα σχολια κατσπληκτικα προς αφυπνιση των ...πιο πανω.
Ντινα
Με συγκίνηση και περηφάνεια διάβασα δύο φορές το πόνημα της μικρής Ελληνίδας Δήμητρας.
Προσθέτω....
«Χρόνια σκλαβκιές ατελείωτες
Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους
Εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους, Μόντης
Είναι αλήθεια πως ετούτο το νησί γνώρισε πολλούς κατακτητές. Αλλά εμείς πάντα εδώ, με το εθνικό μας γινάτι ατσάκιστο, σαν ελιές και τερατσιές αιωνόβιες, χώσαμε βαθιά τις ρίζες μας στο χώμα της πατρίδας και κάρπισαν οι παραδόσεις μας και των προπάππων οι καταβολές, πάνω στην άγονη πέτρα της σκλαβιάς. Γιαυτό κρατήσαμε τούτη τη γη πάντα δική μας.
Όμως το ΄74 έγινε για πρώτη φορά ξεριζωμός σ’ αυτό τον τόπο. Άνθρωποι μαζικά εκτοπίστηκαν κι οι ρίζες μας με τα χώματα των προγόνων μας κόπηκαν με τη βία. Για ΠΡΩΤΗ φορά έγινε αυτό στη μακραίωνη ιστορία μας σε τούτο το νησί. Όλες τις προηγούμενες φορές οι κατακτητές έρχονταν εδώ, αλλά δεν μας έδιωξαν ποτέ από τα σπίτια και τη γη μας.
Μια πολύ σοφή λαϊκή παροιμία της Κύπρου λέει «ο άδρωπος εν ο τόπος – ο τόπος εν γέρημος», που σημαίνει ότι τον τόπο, τη χώρα, την πατρίδα την κάνουν οι άνθρωποί της. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ο τόπος.
Εδώ και 49 χρόνια είμαστε μακριά από τον τόπο μας, που τον κατοικούν σήμερα άλλοι. Όσοι ήταν τότε στη μέση ηλικία έφυγαν σχεδόν όλοι από τη ζωή. Οι τότε νέοι είναι σήμερα γέροι και τα τότε παιδιά ετοιμάζονται να υποδεχτούν στη ζωή τους τα εγγόνια τους. Δυο ολόκληρες γενιές δεν γνώρισαν καθόλου την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου, την Καρπασία, την Μεααορία ... Αυτό όμως δεν είναι ελαφρυντικό ότι ξέχασαν διότι την ιστορία του τόπου σου πάντα να την διαβάζεις, όπως η μικρούλα ξενητεμένη Κυπριοπούλα...
Οι άνθρωποι αποκαταστάθηκαν αλλού, συνδέθηκαν με άλλους τόπους. Η ζωή δεν είναι μια όμορφη ιστορία γραμμένη από τα χέρια ενός ρομαντικού συγγραφέα. Ο άνθρωπος υπηρετεί τις βιολογικές του ανάγκες και το θυμικό του προσαρμόζεται σ’ αυτές. Όσο και να λέμε ότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τη γη που μας γέννησε, η μνήμη αδυνατίζει, ο δεσμός με τη γη υποκύπτει στη φθορά του χρόνου, οι αντιστάσεις αμβλύνονται…
Την αγάπη μας για τούτη την πατρίδα θα τη δείξουμε όχι μόνο με τα όμορφα λόγια και τα συνθήματα (που έχουν κι αυτά την αξία τους) αλλά κυρίως με την αποτροπή της διχοτόμησης. Αυτής της κατάρας, της καταστροφής που θα μας αποξενώσει για πάντα πολιτικά και ψυχολογικά από την κατεχόμενη μας πατρίδα και θα θέσει σε κίνδυνο το μέλλον μας σε τούτο το νησί.
Ο χρόνος του μακροχρόνιου έληξε. Με συνέπειες καταστροφικές για την ουσία του αγώνα. Διότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ψευδεπίγραφος αγώνας, που έδωσε χώρο και χρόνο στην Τουρκία να πολλαπλασιάσει και να εδραιώσει τα διχοτομικά δεδομένα. Και εμείς λησμονούμε μέχρι να καταντήσουμε ξένοι στην ίδια μας την πατρίδα ...
Σ.Μ. Απόσπασμα αρχείου μας με πρόσθετα σχόλια.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Ενα μεγαλο εθνικο Ευγε σε ολους και στο Koukfamily που τιμα την πολυπαθη Ελληνικη Κυπρο μας και δεν ξεχνα.
Κ.Κ.
Δημοσίευση σχολίου