Αυτόπτης μάρτυρας: Σκότωσαν εν ψυχρώ πέντε αιχμαλώτους εθνοφρουρούς κατά την εισβολή στην Κύπρο

Γράφει ο Βάσος Βασιλείου

 

Μια συγκλονιστική ιστορία εκτέλεσης πέντε εθνοφρουρών την περίοδο της τουρκικής εισβολής που θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ταινία, επανέρχεται στο προσκήνιο λόγω της επικείμενης ταφής των λειψάνων τους. Προηγήθηκε ταυτοποίηση τους προ καιρού και τώρα θα κληθούν οι συγγενείς ώστε να τους παρουσιαστούν τα λείψανα και να τους εξηγήσουν, κατά το δυνατόν, τις συνθήκες και τα αίτια του θανάτου τους.

 

Αξίζει να σημειωθεί, πως αυτόπτης μάρτυρας ο οποίος υπέδειξε την περιοχή της εκτέλεσης των εθνοφρουρών μιλά για πέντε εκτελέσεις, αλλά στο σημείο βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν οστά που ανήκουν σε έξι ανθρώπους. Πώς εξελίχθηκε η υπόθεση των πέντε, εξήγησε στον «Φ» ο 19χρονος, τότε, στρατιώτης του 251 Τάγματος Πεζικού Θεράπων Κωνσταντίνου, ο οποίος επίσης συνελήφθη και διασώθηκε στο παρά ένα, τρέχοντας απεγνωσμένα για να σωθεί από την εκτέλεση. Όταν άρχισε να τρέχει έβαλαν εναντίον του και κτυπήθηκε από σφαίρα στο χέρι και το σημάδι, όπως λέει, υπάρχει μέχρι σήμερα. Η σφαίρα προοριζόταν για τον τελευταίο από τους πέντε στρατιώτες και όταν άρχισε να τρέχει τη χρησιμοποίησαν εναντίον του. Τον κυνήγησαν, τον έφτασε ένας στρατιώτης και τον πυροβόλησε με περίστροφο επανειλημμένα αλλά δεν τον πέτυχε. Όταν τελείωσαν οι σφαίρες πάλεψε με τον Τούρκο στρατιώτη ο οποίος επιχείρησε να τον πνίξει. Όμως, τον δάγκωσε στο χέρι με όση δύναμη είχε και άρχισε να τρέχει ξανά. Κρύφτηκε για τέσσερις μήνες και μέσω ενός Αμερικανού έστειλε επιστολή στον τότε προεδρεύοντα της Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος μεσολάβησε στον Ραούφ Ντενκτάς και ο Κωνσταντίνου αφέθηκε ελεύθερος στις 30 Οκτωβρίου 1974.  

 

Επικοινωνήσαμε με τον κ. Κωνσταντίνου ύστερα από πληροφορίες ότι θα θαφτούν τα λείψανα των συναδέλφων του που εκτελέστηκαν από Τούρκους και μας ανέφερε, πως είναι αναστατωμένος, επειδή «κουβαλά» 46 χρόνια αυτή την ιστορία που αποτελεί μαρτύριο γι’ αυτόν.  

 

Ο κ. Κωνσταντίνου περιέγραψε τα εξής στον «Φ»: Ήμουν στρατιώτης στο 251 Τάγμα Πεζικού. Καταφύγαμε με άλλους πέντε σε ένα σπίτι στην περιοχή Θέρμια (ανατολικά της Κερύνειας) και επικοινωνήσαμε τηλεφωνικώς με τους συγγενείς μας και τους ενημερώσαμε πως ήμασταν εγκλωβισμένοι εκεί. Μόλις που προλάβαμε επειδή μισή ώρα αργότερα έπεσαν οι τηλεφωνικές γραμμές. Ο ένας από τους στρατιώτες τηλεφώνησε στον θείο του, ο οποίος εργαζόταν στα Ηνωμένα Έθνη, και την επομένη σταμάτησε έξω από την πόρτα του σπιτιού που μέναμε, ένα τανκ των Ηνωμένων Εθνών. Προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Είχαμε φορέσει πολιτικά ρούχα και τους είπαμε ότι είμαστε πολίτες και ότι βρεθήκαμε στην Κερύνεια και εγκλωβιστήκαμε αλλά δεν ξέρω αν μας πίστεψαν. Μας άφησαν ένα παγούρι νερό με την προοπτική ότι θα μας επισκέπτονταν και την επόμενη μέρα. 

 

Όταν βράδιασε είπα στους υπόλοιπους να φύγουμε διότι οι ΟΗΕδες θα μας καρφώσουν και θα φέρουν τους Τούρκους και θα μπλέξουμε. Το βράδυ επέμενα να φύγουμε. Ξεκινήσαμε με έναν Λεμεσιανό του οποίου το όνομα ήταν Α.Ζ. (ο οποίος στην πορεία εκτελέστηκε μπροστά μου) και φτάσαμε περίπου 800 μέτρα κάτω από τον Πενταδάκτυλο. Στη συνέχεια ο Α.Ζ. φοβήθηκε και μου πρότεινε να επιστρέψουμε, αφού δεν ξέραμε πού πηγαίναμε και τι θα βρίσκαμε μπροστά μας. Για να μην μείνω εντελώς μόνος, επέστρεψα μαζί του στο σπίτι όπου βρίσκονταν και οι άλλοι τέσσερις.  

 

Μας συνέλαβαν και μας έκαναν άχρηστους στο ξύλο  

 

Την επομένη μέρα, 25 Ιουλίου του 1974, ήρθαν όντως τα Ηνωμένα Έθνη αλλά πέντε λεπτά αφότου αναχώρησαν έφτασαν οι Τούρκοι. Ήταν περίπου 300 άτομα και άρχισαν να βάζουν με όλμους, χειροβομβίδες, αυτόματα κ.λπ. στο διώροφο σπίτι όπου μέναμε. Έσπαζαν τα κεραμίδια και γενικά επικρατούσε πανδαιμόνιο. Όταν συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή αποφάσισα πρώτος εγώ να παραδοθώ, αν και σκεφτόμουν «Θεέ μου, θα με αφήσουν να κατεβώ μέχρι κάτω ή θα με φάνε λάχανο»;  

 

Μόλις κατέβηκα άρχισαν να με κτυπούν και με ρωτούσαν πόσοι βρίσκονται στο σπίτι. Κατέβηκαν και οι υπόλοιποι τους οποίους επίσης κτύπησαν οι Τούρκοι στρατιώτες, οι οποίοι μας έκαναν άχρηστους. Μας έδεσαν, μας φόρτωσαν σε ένα φορτηγό και μας οδηγούσαν προς την Κερύνεια. Σε περίπου 700 μέτρα το φορτηγό σταμάτησε μέσα σε χωράφια στην περιοχή Θέρμια. Μας κατέβασαν κάτω. Ήταν τέσσερις Τούρκοι και από αυτούς ο ένας κρατούσε αυτόματο και οι άλλοι περίστροφα. Μας έβαλαν να ξαπλώσουμε πλευρό κάτω από μια ελιά και είχα αντιληφθεί πως θα μας εκτελέσουν. Ήμουν πρώτος στη γραμμή και αντέδρασα. Σηκώθηκα και θύμωσε ένας αξιωματικός και με κτύπησε με το κοντάκι του όπλου στον ώμο.

 

Καθώς ήμουν δεμένος είπε σε κάποιον Τούρκο να μου λύσει τα χέρια κάτι το οποίο κατάλαβα από τα νοήματα που έκανε. Μου έλυσαν τα χέρια και μου έκανε νόημα να λύσω έναν-έναν τους υπόλοιπους πέντε και να πάω τελευταίος. Έλυσα τον πρώτο, τον εκτέλεσαν. Έλυσα τον δεύτερο τον εκτέλεσαν κ.ο.κ. και στον τελευταίο άρχισα να τρέχω ζικ ζακ και τη σφαίρα που προοριζόταν για τον πέμπτο στρατιώτη τη δέχτηκα εγώ στο χέρι. Άρχισα να αιμορραγώ και έτρεξα περίπου 800 μέτρα και βρέθηκα σε ένα αργάκι αλλά δεν μπορούσα να βγω. Στο μεταξύ οι στρατιώτες με τα περίστροφα άρχισαν να με κυνηγούν. Με έφτασε ο ένας στη χαράδρα και στάθηκε από πάνω σε απόσταση περίπου τρία μέτρα και έπιασε το περίστροφο με τα δύο του χέρια και μου έριξε όλες τις σφαίρες αλλά εγώ έκανα κινήσεις για να τις αποφύγω και ευτυχώς δεν με πέτυχε. Κατέβηκε κάτω και αρχίσαμε να παλεύουμε αλλά εγώ μόνο το ένα χέρι μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Σε κάποια στιγμή με έπιασε από το λαιμό να με πνίξει και αν δεν τον δάγκωνα με όλη μου τη δύναμη ίσως να τα κατάφερνε. Βγήκα από το αργάκι και διέφυγα. Κρυβόμουν για περίπου 4 μήνες.  

 

Βρήκα μια οικογένεια Ελληνοκυπρίων και με έκρυβαν σε ένα ταβάνι. Στην περιοχή υπήρχε κάποιος Αμερικανός και χωρίς να ξέρει πού διέμενα, τον παρακάλεσαν να παραδώσει μια επιστολή στον Γλαύκο Κληρίδη και όντως το έκανε. Έθεσε το θέμα στον Ντενκτάς και επέστρεψα στις 30 Οκτωβρίου 1974.  

 

Άκουσα ότι ταυτοποιήθηκαν και ότι θα τους θάψουν και στεναχωρήθηκα που δεν με ενημέρωσε κανείς. Εγώ υπέδειξα το σημείο εκτέλεσης. Από το 1974 έδωσα τέσσερις φορές κατάθεση για το συγκεκριμένο θέμα, πρόσθεσε.  

 

Ο Ελληνοκύπριος εκπρόσωπος στη ΔΕΑ κ. Λεωνίδας Παντελίδης με τον οποίον επικοινωνήσαμε, ανέφερε ότι η ΔΕΑ ενημερώνει μόνο τους συγγενείς για σκοπούς παρουσίασης των λειψάνων. Ειδικά στη συγκεκριμένη φάση δεν ενημερώνουμε τους μάρτυρες, είπε.  

 

Φιλελεύθερος

πηγή

Share