Χρέος λοιπόν κάθε Έλληνα, είναι να τιμά την θυσία των προγόνων του.
Αυτών που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τη ζωή τους, για να κυματίζει η γαλανόλευκη, η Σημαία με τον Σταυρό.
Αυτών που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τη ζωή τους, για να κυματίζει η γαλανόλευκη, η Σημαία με τον Σταυρό.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά και στην νεότερη ιστορία μας, από το 1940 μέχρι σήμερα, αποδεικνύεται, ότι σ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, υπάρχουν ακόμη γενναία παλικάρια που δεν διστάζουν να πεθάνουν ηρωικά προασπίζοντας τους τάφους των προγόνων τους, τις εκκλησίες τους, τα όσια και τα ιερά τους, τις εστίες τους, κάθε σπιθαμή αρχέγονης Ελληνικής γης.
Εκδηλώσεις στην μνήμη του Εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα:
1. Τρισάγιο εις μνήμην του Κωνσταντίνου και των πεσόντων ηρώων στο έπος του 1940-41.
2. Ομιλία για το «Έπος του 1940» στα γραφεία του Συλλόγου μας
3. Μηχανοκίνητη πορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης
Τετάρτη 27/10/2021 στις 18.30μμ, μηχανοκίνητη πορεία (με αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες) στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Εκκίνηση από το One Salonica.
Ιερός Λόχος 2012
Σχόλιο:
ΗΡΩΑΣ είναι αυτός που θυσιάζει την ζωή του για την πατρίδα. Και σήμερα, δεν συναντάς εύκολα ΗΡΩΕΣ.
Δεν πρέπει να αφήσουμε την Μνήμη «να σβήσει».
Τιμούμε όλοι την θυσία του εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα που θυσιάστηκε την 28η Οκτωβρίου 2018, σηκώνοντας την γαλανόλευκη στο στρατιωτικό κοιμητήριο πεσόντων του Έπους του 1940, στο χωριό του, στους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου, στην κατεχόμενη από αλβανούς σήμερα Β.Ήπειρό μας.
Παραμονή της εθνικής μας επετείου, ξεσηκώνουμε την πόλη της Θεσσαλονίκης
3 σχόλια:
Τιμητικό ποίημα από άγνωστο αποδέκτη μας ...
Κωστάκη κάτσε φρόνιμος να γίνεις νοικοκύρης
να χτίσεις σπίτι πέτρινο με μιαν αυλή ωραία
να ‘χεις αμάξι έμορφο, τις τρέλες να αφήσεις.
Δε σκέφτεσαι την κόρη σου που είναι στην Ελλάδα;
-Αλέξη Τσίπρα τι θαρρείς πως είμαστ’ εδώ πάνω;
Μήνα θαρρείς πως είμαστε του Ράμα τα κοπέλια,
να προσκυνώ για τα ευρώ, να σέρνομαι στον κάμπο,
να κραίνω στους τουρκαλβανούς, να ‘χω την πολιτσία,
να σκίζει γαλανόλευκες η νέα σιγκουρίμι;
Εγώ θέλω το φλάμπουρο να στέκει στο χωριό μου
για να το βλέπουν οι έλληνες πού ‘ρχονται για να κλάψουν,
τα κοκαλάκια των νεκρών του ένδοξου σαράντα,
να κλαίει ο Πενταδάχτυλος κι η έρημη Χιμάρα.
Με τα λεφτά που δούλεψε αγόρασε σημαίες
για να στολίζει το χωριό, τ’ όμορφο Βουλιαράτες,
πήρε κι ένα καλάσνικοφ μην τύχει η άγια η ώρα.
Κρέσνικ Σπαχίου πιο παλιά με τσάμηδες και άλλους
βάλανε το δικέφαλο του ήρωα Καστριώτη
για να χτυπάει τους έλληνες στο τέλος κάθε Οκτώβρη.
Ταχίρ Βελίου ύστερα τους πήρε τη σκυτάλη
απ’ του Κοσόβου τα φερτά με άθλιους ουτσεκάδες
να σκίζουνε τα φλάμπουρα να σπέρνουμε το φόβο
να κάνουνε το θέλημα του άθλιου του Ράμα.
Γέλασε τότε ο Ερντογάν ο άτιμος σουλτάνος
κι έστειλε τον Τσαβούσογλου ν’ αλλάξει τα φιρμάνια
να γένει μικροχαλασμός στην ξώβεργα του Κώστα.
-Κωστάκη κάτσε φρόνιμα εδώ είναι Αλβανία
ήρθε η Μυρσίνη η Ζορμπά ήρθε ο Αντώνης Λιάκος
να φαν’, να πιουν, να φύγουνε, τίποτις να μη δούνε.
Δε θέλουν τον Κατσίφα εδώ, δε θέλουνε σημαίες.
Ο Κώστας εταράχτηκε κι έστησε τη σημαία
με ένα δεκατέσσερα απάνω στο σταυρό της
μαζί με το δικέφαλο στον κάμπο να πετάει.
-Κώστ’ άναψες πολλές φωτιές σε μας την πολιτσία
σύρε αργά, σύρε ταχιά για να την κατεβάσεις.
-Τι λέτ’ ορέ τουρκαλβανοί, εδώ είναι Ελλάδα
εδώ είναι Βοργειοήπειρος με έλληνες που ζάνε
είν’ η σημαία φανερή κι όχι μες στα σεντούκια.
Τα πήρε ο Κώστας στο μυαλό και έβρασε το αίμα
πήγε με το καλάσνικοφ να ρίξει στον αέρα.
Πουλάκι πήγε κι έστειλε στο Ράμα το μαντάτο
κι ο Έντι Ράμα έστειλε ένα μεγάλο ασκέρι.
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν
μήνα σε γάμο ρίχνουνε μήνα σε πανηγύρι;
Μηδέ σε γάμο ρίχνουνε μηδέ σε πανηγύρι
είν’ ο Κατσίφας μαναχός με τα σκυλιά του Ράμα
και παρακάτω η Ζορμπά με τον Αντώνη Λιάκο
τρώνε και πίνουν τσίπουρα, τίποτις δεν ακούνε.
-Φύγε Κατσίφα γλίτωσε, πέρασε στην Ελλάδα
είναι το σύνορο σιμά, να σώσεις τη ζωή σου.
Νογάς τη θυγατέρα σου που θέλει τον πατέρα
νογάς μωρέ τα γονικά που θέλουν το παιδί τους
νογάς την αδερφούλα σου και τους συχωριανούς σου;
ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
-Φωνούλα – όχι η γνώμη σου, φωνούλα δε σ’ ακούω
δε σκότωσα, δε λάβωσα, δεν έβλαψα κανένα.
Ακούω τον Τάσο να βογκά το Σολωμό να πέφτει
ακούω το Θεόφιλο με τον Αριστοτέλη
ελληνικά να μου μιλούν, ελληνικά να κλαίνε.
Η πολιτσία τον κύκλωσε μαζί με τ’ άρματά της
στο βουναλάκι που ‘μεινε τη χώρα να φυλάει.
Του ρίξανε πολλές φορές τον θέλαν πεθαμένο
για να τον δει ο Ερντογάν κι ο αδερφός ο Ράμα
να χαίρονται οι τύραννοι Αγκύρας και Τιράνων.
Έπεσε το κορμάκι του πάνω στα πετραδάκια
το πήραν οι τουρκαλβανοί το πήγανε στο Κάστρο
βάλαν δεμένους και λυτούς να το’ χουνε δικό τους.
Ζορμπά και Λιάκος έφυγαν να παν’ για την Ελλάδα
ντίπι δεν άκουσαν βολές, ντίπι δεν καταλάβαν
ντίπι λόγο δεν έκαναν να σώσουν τον Κωστάκη.
Γεροβασίλη τα ‘μαθε, Γεροβασίλη λέει:
-Ανοίχτε τα κιτάπια του να μάθει ο κόσμος όλος
πως ήρωας δεν είν’ αυτός, πουλάει τα χασίσια.
Τον εσκότωσαν μια φορά; Εγώ το κάνω δέκα.
Τ’ άκουσ’ ο Κώστας μια φορά τ’ άκουσ’ η δόλια η μάνα
τ’ ακούσανε κι οι έλληνες πως τον σκυλολογάνε.
-Εγώ είμαι εργατόπαιδο εγώ είμαι μαστοράκι
δουλεύω στην οικοδομή, μερεμετίζω σπίτια
φτιάχνω κουζίνες και λουτρά για τους νοικοκυραίους.
-Είναι φασίστας, είπανε, τα μαγκαζίνα όλα
μαζί μ’ εκείνους που θαρρούν πως θέλουν άλλο κόσμο
κι έχουν αδέρφια αλβανούς, σλάβους, τούρκους, βουλγάρους,
προλεταρίους απανταχού, τους έλληνες δε θέλουν.
-Ένας φασίστας έφυγε για μας τους αντιφάδες.
Κι από μακριά η Παρτιζάν στο ίδιο μετερίζι:
-Μπάσταρδος έλληνας νεκρός; Κι άλλοι θ’ ακολουθήσουν.
Τον εσκοτώσαν μια φορά; Εμείς πολλές χιλιάδες.
Τ’ άκουσ’ ο Κώστας μια φορά τ’ άκουσ’ η δόλια η μάνα
τ’ ακούσανε κι οι έλληνες πως τον σκυλολογάνε.
-Εγώ Ελλάδα αγαπώ, είμ’ ένα ελληνάκι
θέλω το φλάμπουρο ψηλά να ‘ναι στα κορφοβούνια
να το κοιτούν οι έλληνες να χαίρεται η ψυχή μας.
Του πήραν το κορμάκι του οι αγάδες των Τιράνων
μακριά απ’ την Αντιγόνη του που ‘θελε να το θάψει
τρέμουν τον Κώστα και νεκρό, τον τρέμουν τα τσακάλια.
-Να φύγετ’ όλοι από δω να πάτε στην Ελλάδα
γκρεκίς ι μούτιτ ήρθατε, δούλοι των τσιφλικάδων
εδώ είναι Ντρόπολ, Μπουλεράτ, εδώ είναι Αλβανία.
Κι ο Κώστας άταφος νεκρός μονολογάει και λέει:
-Μεις από δω δε φεύγουμε εδώ είναι Ελλάδα
θέλουμ’ ειρήνη μοναχά θέλουμ’ ελευθερία
να περπατάμε στα βουνά να τρέχουμε στον κάμπο
να σέρνουμε τον τσακιστό στα γλέντια στην πλατεία.
Εδώ είναι το σπιτάκι μου απ’ του Ηρακλή τα χρόνια
εδώ είν’ η φαμίλια μου, εδώ είναι η ψυχή μου,
εδώ θα ‘ναι ο λάκκος μου, εδώ θα ‘ν’ ο σταυρός μου
εδώ και η σημαία μου, του έλληνα το ρούχο.
Συνέχεια θα με βλέπετε κι ας είμαι πεθαμένος
εμέν’ αν με σκοτώσατε ακολουθάνε κι άλλοι.
Κλαίνε της Ρίζας τα βουνά, κλαίει και η Μουργκάνα
κλαίνε τ’ Ακροκεραύνια, κλαίει ο κόσμος όλος.
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΡΩΗΝ, ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ....
Μ.Ρ.
Πραγματικά συγκινητικό και συμβολικό το λαογραφικό και θυμοσοφικό ποίημα του πατριώτη άγνωστου ποιητή. ΕΥΓΕ.
Κατά προέκταση εγώ το αφιερώνω και στους ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ εθνομάρτυρες ΤΑΣΣΟ ΙΣΑΑΚ και ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ....και προσθέτω τιμής ένεκεν ακόμη ένα συμβολικό πατριωτικό ποίημα που το αφιερώνω στους τυχόν αμνήμονες και αγνώμονες ταγούς μας.....πρώην, νυν και επόμενους ριψάσπιδες ....
Στη μνήμη των δύο ηρώων, αλλά και στις μητέρες τους είναι αφιερωμένο και το ποίημα, από τα δεκάδες που έχουν γραφτεί, του καθηγητή Γεωπολιτικής Ι. Μάζη, με τίτλο «Παιδικό της Κύπρος», γραμμένο το 2000, το οποίο και μελοποιήθηκε.
«Παιδικό της Κύπρος»
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
πέστε μου, κόκκινα γιατ’ είστε;
-Tου Τάσου ήπιαμε το αίμα για κρασί,
στο άγριο τούτο πατητήρι.
Με ξύλα, πέτρες, σφαίρες και λοστούς,
στείλαν οι «Λύκοι» την ψυχή του στ’ Ακρωτήρι.
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
πέστε τί θέλετε, μιλείστε.
-Με δάφνη και μυριστικά, περαστικοί,
με σάβανο από χακί,
το σώμα του να ντύστε.
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
τ’ έχει το βλέμμα σας και δάκρυα γιομίζει;
-Σημαίας κοντάρι μεσ’ την Πράσινη Γραμμή
που πάνω του ψυχή παλληκαριού
-σφαγμένη- ανεμίζει.
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
άραγε η ψυχή μας τί να ορίζει;
-Άντρα ζητάμε, σύ περαστικέ, άντρα με σβέρκο
που να βρίζει…
Άντρα που νάχει μεσ’ τα σκέλια του ζωή
ζωή που σφύζει.
Άντρα ζητάμε με δαδί περαστικέ,
ν’ ανάψει της Αμμόχωστος το μαύρο μετερίζι
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
τί βιάζεστε και τρέχετε στ’ Αη Αντριός το Φάρο;
-Δυο τούφες είμαστε περαστικέ,
από του Σολωμού τ’ ολόστερνο τσιγάρο…
Γλυκά της Κύπρος συννεφάκια μου,
τα ονόματά σας πέστε μου, ποια είναι;
-Τάσος… Γρηγόρης… Ευαγόρας… Σολωμός
κι άλλες, χιλιάδες, που κανείς
-μαζί κι εσύ περαστικέ-
δε θέτε να θυμώσαστε ποιοι είναι.
Πικρά της Κύπρος συννεφάκια μου,
πούναι του Πενταδάχτυλου το λαμπερό καντήλι;
-Χάθηκε πια, περαστικέ,
τόσβησε των μαννάδων μας τ’ ολόμαυρο, το φοβερό μαντήλι.
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ.
Α.Α.
Δημοσίευση σχολίου