Ο Μένανδρος λέει: «Όσοι, από τη φύση τους, δεν είναι προικισμένοι, καυχιούνται για πρόγονους τους, που ήταν ξακουσμένοι». Αφού ακόμη και οι Τούρκοι, που δεν έχουν πολιτισμικές περγαμηνές, έφτασαν στο σημείο να προσπαθούν να κάμουν τον Όμηρο πρόγονό τους. Και να συσχετίσουν το όνομά του με το τούρκικο Ομάρ.
Πράγμα βέβαια, που δεν ισχύει για τις τρεις δεκατετράδες γενεών, που επικαλείται ο Ματθαίος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της προ των Χριστουγέννων Κυριακής, προκειμένου να αναγάγει την καταγωγή του Χριστού στο Δαβίδ και τον Αβραάμ. Γιατί, όπως και πάλι λέει ο Μένανδρος, «οι προικισμένοι είν’ ευγενείς έστω κι αν είναι μαύροι. Γιατί ο σοφός Ανάχαρσις ήταν απ’ τη Σκυθία…»!
Το πόση σημασία δίνει ο Ματθαίος στη μεγαλοσύνη και την αγιοσύνη των προγόνων του Χριστού φαίνεται από το γεγονός ότι μεταξύ αυτών δεν διστάζει να συμπεριλάβει και κάποιους, για τους οποίους κανένας προγονολάτρης δεν θα ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος.
Η αναφορά στις τρεις δεκατετράδες γενεών των προγόνων του Χριστού έγινε απλά, επειδή ήταν απαραίτητη για τους χριστιανούς, που προέρχονταν απ’ τους Εβραίους. Επειδή σύμφωνα με τους προφήτες, περίμεναν το Χριστό απ’ τη γενιά του Δαβίδ.
Με άλλα λόγια ο Χριστός δεν είχε ανάγκη να ζητιανέψει την αίγλη και την ανταύγεια κανενός. Ήταν αυτόφωτος και αυτοδύναμος. Και κάτι ακόμη πολύ περισσότερο: Σκέπασε, σαν τον Ήλιο, με το φως του πολλά λαμπερά αστέρια. Και προγενέστερα και μεταγενέστερα. Πράγμα, που θα συμβεί και στην τωρινή χρονική συγκαιρία. Όπου κάποιοι απ’ συγκαιρινούς άφρονες και παράφρονες, που ασυστόλως εγκληματούν σε βάρος της ανθρωπότητας και της πατρίδας μας η ιστορία δεν θα καταδεχτεί ούτε καν να τους μνημονεύσει. Αλλά και συγκαιρινούς του επισκίασε ο Χριστός. Παρότι είχαν συγκεντρώσει πάνω τους τα φώτα της επικαιρότητας, όταν Εκείνος ζούσε και δρούσε στο περιθώριο. Γιατί άλλες οι «βουλές» της επικαιρότητας και άλλες της διαχρονικότητας. Οι Αύγουστοι και οι Ηρώδες, που τότε «έλαμπαν», με τα κακουργήματά τους, με το πέρασμα του χρόνου, ξεθώριασαν και πέρασαν στο περιθώριο.
Κι αν σήμερα τους θυμούμαστε, είναι γιατί υπήρξαν συγκαιρινοί του Χριστού. Του οποίου η πνευματική αυτοκρατορία παραμένει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια η μεγαλύτερη απ’ οποιαδήποτε άλλη. Παρά την φοβερή πολεμική, που αντιμετώπισε, όχι μόνο ο ίδιος και οι Απόστολοι και οι χριστιανοί των τριών πρώτων αιώνων, απ’ τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους Εβραίους, αλλά και σε όλες τις εποχές, που μεσολάβησαν, μέχρι και σήμερα. Και παρά τις προδοσίες και τις διαστροφές με τις οποίες υπονόμευσε και παραμόρφωσε το έργο του η αναξιότητα πολλών διαδόχων του. Πράγμα, που θα ισχύσει και για τους νεοταξίτες Ηρώδες που με λύσσα καταδιώκουν σήμερα την Εκκλησία. Και ασφαλώς ασύγκριτα διαφορετικότερες και τελείως απρόβλεπτες θα είναι οι «βουλές» της αιωνιότητας, κάτω απ’ το πρίσμα της οποίας αποτιμώνται, σε τελική ανάλυση, τ’ ανθρώπινα στο σύνολό τους.
Βέβαια υπάρχουν και σήμερα εκείνοι, που ψάχνουν να βρουν κάποιες ευαγγελικές φράσεις, φαινομενικά αμφίσημες, για να κλονίσουν την αξιοπιστία της ταυτότητας του Χριστού. Οι οποίοι στρατολογούν εξωνημένες συνειδήσεις, που τις περιβάλλουν με φανταχτερούς τίτλους και ψεύτικη λάμψη. Για να προσβάλλουν την αξιοπιστία του Χριστιανισμού και να προβάλουν τα, πέρα από κάθε ιστορική δεοντολογία, σχετικά με το Χριστό, μυθιστορήματά τους. Που είτε εκδίδονται ως βιβλία, είτε σκηνοθετούνται ως έργα της μικρής ή της μεγάλης οθόνης. Με δήθεν αποκαλύψεις, που κάνουν οι ακριβοπληρωμένοι και εγκάθετοι αυτοί σοφοί βλάκες. Και που ο ακατέργαστος όχλος τρέχει να απολαύσει…
Βέβαια στη συγχορδία αυτή φαίνεται να συμμετέχουν και κάποιοι, «Ελληναράδες». Που, όπως πολλά δείχνουν, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μην είναι καν Έλληνες. Κι όμως πουλάνε υπερπατριωτισμό και μάλιστα αρχαιοελληνικό. Και άρον-άρον επιδιώκουν να μας γυρίζουν στην εποχή της σύγκρουσης ανάμεσα στον ελληνισμό και το χριστιανισμό. Έτσι, μια και σήμερα δεν βρίσκουμε λόγους να τρωγόμαστε, αυτοί αγωνίζονται να τους εφεύρουν. Και βέβαια έχουν τους λόγους τους. Που είναι να υπονομεύουν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, και το χριστιανισμό και τον ελληνισμό. Τις αδιαμφισβήτητες, δηλαδή, συντεταγμένες του νεοελληνικού μας πολιτισμού…
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί, που βρίσκουν ξεπερασμένο, τάχα, το χριστιανισμό, Και οι οποίοι, όσο περισσότερο διατείνονται ότι πάνε να δημιουργήσουν μια «Νέα Εποχή», τόσο περισσότερο οπισθοχωρούν στα μεσάνυχτα του σκοτεινότερου όλων νεοταξικού μεσαίωνα.
Γιατί μπορεί το ποτάμι της ιστορίας να πορεύεται απ’ το χτες προς το αύριο, αλλά οι ανθρώπινες πράξεις αξιολογούνται με βάση την κατακόρυφη κλίμακα της ηθικής. Και μπορεί κάποιοι σύγχρονοι μας, όπως, ο Χίτλερ, ο Μπους, κλπ, να βρίσκονται στο ναδίρ της ηθικής καταβαράθρωσης, αλλά κάποιοι αρχαίοι, όπως ο Κομφούκιος και ο Σωκράτης, ανέβηκαν κάπου κοντά στο ζενίθ του ηθικού μεγαλείου. Και αυτό ισχύει και για μας τους (λεγόμενους) χριστιανούς, που κοπτόμαστε και καυχόμαστε για τον χριστιανισμό μας και την ορθοδοξία μας.
Γιατί, βέβαια, σίγουρα κάποιοι-οι άγιοι- διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην ιστορία του χριστιανισμού. Και κάποιοι άλλοι-οι μυστικοί- πήγαν ακόμη πιο πέρα κι απ’ την ιστορία. Και έζησαν καταστάσεις, που ούτε εκείνοι μπορούν να τις εκφράσουν («ουκ εξόν λαλήσαι», λέει ο Παύλος) αλλά ούτε κι εμείς θα μπορούσαμε να τις καταλάβουμε….
Αλλά στη συντριπτική μας πλειονότητα, ως κοινωνική και πνευματική πραγματικότητα, βρισκόμαστε ακόμη στην προϊστορία του χριστιανισμού. Κι ενώ κάποιοι μπορεί να μιλούν για το λυκόφως του χριστιανισμού, η πραγματικότητα φωνάζει πως απέχουμε πολύ ακόμη κι απ’ το λυκαυγές του…
Καλά Χριστούγεννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου