Ενημερωθήκαμε από το έγκριτο πρακτορείο ειδήσεων «ρομφαία» την τέλεση επίσημου τρισάγιου για τα θύματα του Μεγάλου Λιμού (Γολοντομόρ) στο Κίεβο. Το ιερό τρισάγιο τέλεσαν ο Επικεφαλής της «Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας» και ο Επικεφαλής των Ουνιτών της καθολικής εκκλησίας που υπάγεται στο Βατικανό.
Πώς είναι δυνατόν ο «Επικεφαλής μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας», που αναγνωρίστηκε ως Προκαθήμενος έστω και από ελάχιστες ορθόδοξες και κανονικές Εκκλησίες, να συμπροσεύχεται με Ουνίτες;
Ας δούμε πως θεωρεί η ορθόδοξη Εκκλησία μας την Ουνία; Σύμφωνα λοιπόν με την ορθόδοξη πίστη και παράδοση της Εκκλησίας μας, η Ουνία αποτελεί ένα «εκκλησιαστικό μόρφωμα», από πληθυσμούς διαφόρων χριστιανικών Ομολογιών, οι οποίοι, για διάφορους λόγους και υπό ειδικές συνθήκες, αποσκίρτησαν από την Ορθοδοξία, αποκόπηκαν από το σώμα της Εκκλησίας και ενώθηκαν με τον Παπισμό.
Στην εξωτερική τους εμφάνιση και στο μεγαλύτερο μέρος του τυπικού τους διατήρησαν όλα τα εξωτερικά στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσης όπως για παράδειγμα τα άμφια και τυπικά ακολουθιών για να ξεγελούν και προσηλυτίζουν ποιο εύκολα τους ορθόδοξους στον παπισμό.
Έτσι, οι Ορθοδόξου προελεύσεως Ουνίτες, ενώ μνημονεύουν στη Θεία Λειτουργία τον Πάπα και ανήκουν στη δικαιοδοσία του, τελούν τη Θεία Λειτουργία όπως ακριβώς εμείς. Οι κληρικοί τους έχουν την ίδια εμφάνιση με αυτή των Ορθοδόξων, φέρουν τα ίδια άμφια, τελούν τις ίδιες εορτές, ακολουθούν τις ίδιες παραδόσεις κ.λπ.
Με άλλα λόγια, οι Ουνίτες είναι Παπικοί, που εμφανίζονται εξωτερικά ως Ορθόδοξοι. Προφανώς, και οι ίδιοι βιώνουν ένα είδος εσωτερικού διχασμού: ἡ ιστορία τους και η εμφάνισή τους τούς θυμίζει συνεχώς ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό στο οποίο ανήκουν.
Ο όρος «Ουνία», από τον αντίστιχο Πολωνικό όρο («Unia»), σημαίνει «ένωση» (ένωση με τη Ρώμη) και έχει λατινικές ρίζες («unio» = «ένωση»). Το Βατικανό αποκαλεί τίς κοινότητες αυτές «Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες».
Είναι αυτονόητο, τι διαστάσεων σύγχυση προκαλεί ἡ δράση των Ουνιτών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών, που είναι κατά μέγα μέρος ακατήχητοι. Ὁ στόχος, βέβαια, δεν είναι άλλος από την υποταγή των πληθυσμών αυτών στον Παπισμό, γι’ αυτό η Ουνία έχει χαρακτηριστεί επιτυχημένα «δούρειος ίππος» του Παπισμού. Ο κατ’ εξοχήν σκοπός της Ουνίας είναι η ένωση με την Ορθοδοξία εφόσον μετατρέψουν πρώτα την θεολογία της σε παπική.
Η Εκκλησία μας συνεχώς εύχεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» και η προσευχή του Ιησού είναι «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν». Όμως διαφορετικά θεωρεί το ζήτημα η Ορθόδοξη Εκκλησία και διαφορετικά, απ’ ό,τι φαίνεται, η ρωμαιοκαθολική πλευρά.
Ας θυμηθούμε ότι ο Παπισμός έχει καταντήσει από σχίσμα σε αίρεση του Χριστιανισμού, αφού ως αίρεση χαρακτηρίζεται και η παραμικρή απόκλιση από την αλήθεια της Εκκλησίας.
Τελικά μετατράπηκε σε παναίρεση και αναίρεση του ίδιου του Χριστιανισμού. Κι αυτό γιατί, καθώς εξηγεί ο Άιος Ιουστίνος Πόποβιτς, οι διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα του Χριστού, ενώ ο Παπισμός απομάκρυνε ολόκληρο τον Χριστό και στη θέση του τοποθέτησε τον αλάθητο άνθρωπο.
Όλοι οι Πατέρες, δίχως καμιά εξαίρεση, από τον Άγιο Φώτιο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά μέχρι τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, καταδικάζουν τους Παπικούς ως αιρετικούς.
Αναφέρω μόνο τον λόγο του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού: «Τούς ἀποστραφήκαμε ὡς αἱρετικούς καί γι᾿ αὐτό χωριστήκαμε ἀπό αὐτούς… εἶναι αἱρετικοί, καί ὡς αἱρετικούς τούς ἀποκόψαμε».
Όπως δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του «ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας» κ. Επιφάνιος σε συνέντευξή του στην Espreso. TV.: «η [σχισματική] «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας – OCU» και η [ουνιτική] «Ουκρανική Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία- UGCC», η οποία είναι η «πατριωτική Εκκλησία», βρίσκονται σε στενή συνεργασία, υλοποιούν ορισμένα προγράμματα και συμμετέχουν σε κοινές εκδηλώσεις».
Δεν αιτιολογείται εκκλησιολογικά η ύπαρξη των Ουνιτικών «Εκκλησιών», γιατί, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν ένα τμήμα της Παπικής «Εκκλησίας», θέλουν να εμφανίζονται ως επιμέρους Ανατολικές Εκκλησίες.
Η Ουνία στους περισσότερους από τους Ιερούς Κανόνες είναι καταδικαστέα αφού σύμφωνα με αυτούς ρητώς απαγορεύεται η συμπροσευχή με αιρετικούς. Σε ορισμένους μάλιστα ρητώς προβλέπονται επιτίμια ακόμη και για τούς λαϊκούς που παραβαίνουν την κανονική απαγόρευση συμπροσευχής. Όπως για παράδειγμα ο ΞΔ΄ κανόνας των Αγίων Αποστόλων «Εἰ τις κληρικός, ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω».
Ο Β΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ «μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ κατ' οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μή τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις». Σύμφωνα με τον Ι΄ Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων "εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κᾂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω". Ὅταν ὁ Κανόνας ἐπιβάλλει ἀφορισμό σέ ὅποιον «κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται» με ακοινώνητον (αιρετικό ή αφορισμένο), προφανώς εννοεί την απλή συμπροσευχή και όχι την τέλεση Θ. Λειτουργίας, όπως για παράδειγμα η σχετική επιμνημόσυνη δέηση. Ο Αριστινός αναφέρει ότι «ὁ συνευξάμενος μόνον αἱρετικοῖς, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, ἀφορίζεται . ὁ δέ ἐπιτρέψας αὐτοῖς ἐνεργῆσαι τι, ὡς ἱερωμένοις καί κληρικοῖς, καθαιρεῖται». Αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς ... ὅτι (ὁ Παπισμός) εἶναι αἵρεση καί οἱ ὀπαδοί του αἱρετικοί ... Ἐπίσης οἱ συνάξεις πού συγκροτοῦνται ἀπό αὐτούς εἶναι αἱρετικές καί κάθε κοινωνία πνευματική τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων ... μέ αὐτούς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οἴκ. Συνόδου».
Καλό θα ήταν να αναφέρουμε ότι η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1952 απαγορεύει τη συμμετοχή όχι μόνο στη Θ. Λειτουργία αλλά και σε κάθε μορφής προσευχή, που διεξάγεται στα πλαίσια της Οικουμενικής Κινήσεως σε «οικουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας και άλλας θρησκευτικάς τελετάς».
Η απόφαση της Διορθοδόξου Επιτροπής (Θεσσαλονίκη, 1998) για απαγόρευση συμμετοχής σε οποιασδήποτε μορφής συμπροσευχές («οικουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας και άλλας θρησκευτικάς τελετάς») αποτελεί εφαρμογή της απαγορεύσεως της εγκυκλίου του Αθηναγόρα του 1952, ή όπως επί λέξει αναφέρει ο Πατριάρχης, αποτελεί «εκδήλωσιν της ισχύος της σταθεράς γραμμής της ως άνω Εγκυκλίου του 1952».
Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1952 ισχύει και σήμερα, γιατί ουδέποτε ανακλήθηκε από το Πατριαρχείο έστω και αν κάποιοι «άνευ συναινέσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου» την παραβιάζουν μερικές φορές ή την ερμηνεύουν συσταλτικά ως αφορώσα μόνο στη Θ. Λειτουργία!!!
Οι Πατέρες της Εκκλησίας επισημαίνουν το μεγάλο κίνδυνο και ακολουθώντας τις Αποστολικές συστάσεις καλούν τους χριστιανούς και μάλιστα τους ακατάρτιστους στην πίστη να μην έχουν καμία σχέση με αιρετικούς, διότι ο κίνδυνος για τη σωτηρία τους είναι βέβαιος. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι η κατ’ ακρίβεια πράξη της Εκκλησίας μας είναι σαφής και κατηγορηματική: «ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι».
Για όσους περιφρονούν αυτήν την τάξη τα επιτίμια είναι ιδιαιτέρως σοβαρά : καθαίρεση για τους κληρικούς, αφορισμός για τους λαϊκούς. Βέβαια πολλές φορές η ποιμαντική μέριμνα και φροντίδα, αλλά και η ποιμαντική σύνεση επιβάλλουν την κατ’ οικονομίαν αναστολή της εφαρμογής κάποιων κανονικών διατάξεων χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων. Θα πρέπει όμως να γίνει σαφές ότι αυτό πρέπει να γίνεται υπό όρους. Διότι η χρήση της Εκκλησιαστικής Οικονομίας δε σημαίνει περιφρόνηση της ακρίβειας, καταστρατήγηση των Ι. Κανόνων και αυθαιρεσία.
Καλό θα ήταν να έχουν υπόψιν τους όλοι όσοι στηρίζουν τον «Κιέβου Επιφάνιο» τα ανείπωτα εγκλήματα των Ουνιτών και τον αγιασμό των μαρτύρων Αγίου Αθανασίου του Λιθουανού, του Αγίου Μαξίμου του Καρπαθορώσου και των 880.000 Σέρβων Νεομαρτύρων και τόσων άλλων. Τελικά η Ιστορία είναι εκεί γεμάτη αναντίλεκτα γεγονότα και δεν μπορεί κανένας να μας πείσει για το αντίθετο.
Κριτήριο μας τα αποδεδειγμένα γεγονότα υπό το φως των ιερών κανόνων και του άξονα που τους καθορίζει τουτέστιν της Ιεράς παράδοσης της πράξης της Εκκλησίας και οπωσδήποτε της Αγίας Γραφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου