Αναδημοσίευση από το Βαλκανικό Περισκόπιο
«Για τους Έλληνες, το VMRO ιδρύθηκε σε μια πόλη που ήταν πάντα ελληνική. Για τους Βούλγαρους, η Θεσσαλονίκη το 1893 ήταν η κεντρική πόλη της Βουλγαρικής Μακεδονίας.
Έτσι, εμείς οι Σλαβομακεδόνες* έχουμε ένα ουσιαστικό δίλημμα που, ως κλέφτες της ιστορίας που επομένως δεν έχουμε καλές σχέσεις με τους γείτονές μας, δεν μπορούμε να απαντήσουμε: ποια ιστορία κλέβουμε πραγματικά; Την ελληνική ή την βουλγαρική; Ούτε οι Έλληνες ούτε οι ίδιοι οι Βούλγαροι δεν το έλυσαν, γράφει η ιστοσελίδα Denesen των Σκοπίων, αναδημοσιεύοντας το άρθρο του Ντάρκο Γιανέφσκι.
«Δεν θα ήταν κακό αν λάβουμε μια απάντηση από τις Βρυξέλλες στο δίλημμα για το πώς η Ελλάδα και η Βουλγαρία κατάφεραν να γίνουν μέλη της ΕΕ χωρίς να επιλυθούν αυτά τα σοβαρά ζητήματα.
Διότι, σωστά, η καλή γειτνίαση εξαρτάται από αυτούς, και αυτή είναι μια αρχή της ΕΕ, η οποία στην περίπτωση αυτή δεν τηρήθηκε.
Διότι, αν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαμε πρόβλημα τώρα.
Αν γνωρίζαμε ακριβώς ποια είναι η Θεσσαλονίκη και ποια είναι η Μακεδονία, και ποιοι είμαστε.
Σήμερα, πιθανώς οι περισσότεροι Σλαβομακεδόνες γνωρίζουν γιατί η 23η Οκτωβρίου είναι αργία. Αλλά επίσης, πιθανότατα οι περισσότεροι από τους Σλαβομακεδόνες δεν γνωρίζουν ούτε μια λέξη για την εκδήλωση της αργίας.
Για τους ιδρυτές του VMRO;
Ίσως κάποιος να άκουσε για τον Χρίστο Τατάρτσεφ, αλλά κυρίως επειδή πριν από δέκα ή περισσότερα χρόνια στη Βουλγαρία ο ανιψιός του ήταν εισαγγελέας.
Ο Ιβάν Χάντζι Νικόλοφ ποιος είναι;
Ίσως το βιβλιοπωλείο, με το οποίο ξεκίνησαν τα προβλήματα σχετικά με την ίδρυση του VMRO. Επειδή το βιβλιοπωλείο του, στο οποίο ιδρύθηκε το VMRO, βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.
Κόλαση, τι είδους μυστική μακεδονική οργάνωση ιδρύθηκε σε αυτήν την πόλη, η οποία, σωστά, ήταν πάντα ελληνική. Και για αυτό, δεν χρειάζεται να ρωτήσετε την Αθήνα, ίσως τις Βρυξέλλες.
Φυσικά, μπορούμε να αναφέρουμε την ανικανότητα των ιδρυτών του VMRO, οι οποίοι αντί για τα Σκόπια, ίδρυσαν τον οργανισμό σε μια πόλη που δεν είναι στη Βόρεια Μακεδονία.
Δηλαδή, ήταν μακεδονική, δηλαδή ελληνική, με το γεγονός ότι τότε το 1893, στην πόλη όπου πραγματοποιήθηκε πριν από 20 χρόνια συγκέντρωση Ελλήνων για τη Μακεδονία στην οποία συμμετείχαν εκατομμύρια Έλληνες, αυτοί ήταν μειονότητα.
Μπερδεμένα, δεν είναι;
Πώς γίνεται αυτό;
Ειδικά επειδή οι Έλληνες δεν είναι έθνος που μπορεί να καυχηθεί να κατέκτησε εδάφη και περιοχές όπου υπήρχε ελληνική πλειονότητα.
Από την άλλη πλευρά, για τη Βουλγαρία, η Θεσσαλονίκη στην οποία ιδρύθηκε το VMRO (ή πιο συγκεκριμένα το TMORO) είναι μια πόλη της Μακεδονίας, η οποία δεν είναι ελληνική, αλλά βουλγαρική.
Έτσι τουλάχιστον λέει κάθε δήλωση ότι με αυτή την έννοια προέρχεται από τα ανατολικά μας.
Ή μήπως οι Βούλγαροι πιστεύουν ότι η Βαρδαρική Μακεδονία (Вардарска Македонија) είναι μόνο Βουλγάρικη, η οποία πριν από 100 χρόνια, στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, καταλήφθηκε από τους Σέρβους.
Για τη σημερινή Ελληνική Μακεδονία, η οποία περιλαμβάνει επίσης τη Θεσσαλονίκη, όπου ελήφθη η απόφαση για την εξέγερση το 1903, όπου παρεμπιπτόντως πραγματοποιήθηκαν οι δολοφονίες της Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποιήθηκε η τελευταία συνάντηση των Γκότσε Ντελτσεφ και Ντάμ Γκρουέφ που πεθάνανε από τους πρώτους, δεν τους έχουμε ακούσει να λένε ότι είναι βουλγάρικη.
Έτσι, από αυτή την άποψη, έχουμε τη Μακεδονία ότι από το Ταμπανόβτσε (τα βόρεια σύνορα) έως τη Γευγελή (νότια σύνορα) είναι βουλγάρικη, αλλά αμέσως μετά, με έναν περίεργο τρόπο, για τους Βούλγαρους, το 51% αυτής της Μακεδονίας, όπου εκεί ιδρύθηκε το VMRO, θεωρείται ελληνική.
Με τον τρόπο αυτό, είναι πιθανό να κατηγορήσουν τους Έλληνες για κλοπή ιστορίας, δηλαδή το μέρος της ιστορίας τους που χαρακτηρίζεται ως το πιο ρομαντικό, ενώ οι Έλληνες, με την ίδια λογική, θα κατηγορούσαν τους Βούλγαρους για κλοπή της ιστορίας τους.
Διότι εάν η Μακεδονία είναι Ελληνική, εξ ορισμού όχι μόνο δεν μπορεί να είναι σλαβομακεδονική, αλλά δεν μπορεί να είναι και βουλγάρικη.
Με αυτόν τον τρόπο, φτάνουμε αργά σε μια κατάσταση όπου προκύπτει ότι τα δύο μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα και η Βουλγαρία, κλέβουν ο ένας την ιστορία του άλλου, μόνο που κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα.
Και όσο μπορούμε να θυμόμαστε, κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να πει ότι η Ελλάδα και η Βουλγαρία πρέπει να διευθετήσουν τις σχέσεις γειτονίας τους, όπως απαιτείται μονομερώς από εμάς.
Και όταν πρόκειται για αυτές τις δύο χώρες, δεν πρόκειται μόνο για την Μακεδονία αλλά και για τη Θράκη, της οποίας το νότιο τμήμα, εκείνο που πηγαίνει στο Αιγαίο Πέλαγος ανατολικά της Καβάλας, οι Βούλγαροι έχασαν όχι επειδή είναι ελληνικό, αλλά επειδή στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν στο πλευρό των ηττημένων.
Ωστόσο, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρώτο είναι ότι κλέβουμε την ιστορία άλλων λαών και γι ‘αυτό δεν έχουμε σχέσεις καλής γειτονίας με τον νότιο και ανατολικό γείτονά μας. Το δεύτερο, το οποίο φαίνεται πιο σοβαρό, είναι ότι ακόμα κι αν θέλουμε το λάθος μας αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε να το διορθώσουμε.
Διότι σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν γνωρίζουμε ποια ιστορία κλέβουμε.
Έτσι, αν ζητήσουμε συγγνώμη από τους Βούλγαρους, θα έχουμε ξανά πρόβλημα με τους Έλληνες, και αν ζητήσουμε συγνώμη από τους Έλληνες, εδώ είναι οι Βούλγαροι γύρω μας.
Ανεξάρτητα από το πώς γυρίζουμε, θα έχουμε διαταράξει τις σχέσεις καλής γειτονίας με κάποιον και ότι κάποιος είναι μέλος της ΕΕ, ο οποίος μπορεί να εμποδίσει την αποδοχή μας.
Στην πραγματικότητα, έχουμε ένα ουσιαστικό δίλημμα από το οποίο δεν μπορούμε να βρούμε διέξοδο απλώς ξύνοντας το κεφάλι μας με σύνεση: όταν γιορτάζουμε τη Θεσσαλονίκη στις 23 Οκτωβρίου, ποια είναι η ιστορία μας; ελληνική ή βουλγαρική;
*Στο πρωτότυπο είναι ‘Μακεδόνες’.
Το δημοσίευμα σημειώνει ότι πρόκειται για άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου