Αρά σημαίνει κατάρα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από τη σκλαβιά. Η σκλαβιά, που δεν διαδραματίζεται μόνο στο εθνικό, αλλά ποικιλοτρόπως διαπλέκεται και με πάμπολλα άλλα επίπεδα: Το νομικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το θρησκευτικό, το ηθικό, το πνευματικό, κλπ επίπεδο.
Κοινός παρονομαστής, ωστόσο, όλων των δουλοκτητικών καθεστώτων είναι ο νόμος. Η Κατάρα του νόμου, όπως λέει ο Παύλος. Γιατί ο νόμος νέμει τα αγαθά και τα δικαιώματα, σύμφωνα με τα νομίσματα (γνώμες) και τα συμφέροντα των κρατούντων. Και, εν ονόματι της αβυθομέτρητης υποκρισίας ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη, με την οποία, σε τελική ανάλυση, έχει μηδαμινή σχέση. Ενώ, αντίθετα, έχει μεγάλη σχέση και συχνά ταυτίζεται με την αδικία και το έγκλημα.
Και μάλιστα το μεγάλο έγκλημα. Δεδομένου ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί εν ονόματι του νόμου. Του οποίου αρχιτέκτονες και αρχιερείς είναι, συνήθως, αυτοί, που, ανάλογα με το μέγεθος των κακουργημάτων, που διαπράττουν, τιτλοφορούνται μεγάλοι. Ιδιαίτερα μάλιστα αφού , στην προσπάθειά τους να εξαθλιώσουν και να εξοντώσουν τους συνανθρώπους τους, έφτασαν στο σημείο να δολοφονήσουν ακόμη και τον ίδιο το Θεό. Γεγονός, για το οποίο καλούμαστε, κάθε χρόνο, και εμείς να πενθήσουμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Και κυρίως της Μεγάλης Βδομάδας.
Νησίδες και οάσεις χαράς, μέσα στην έρημο της πένθιμης αυτής περιόδου, είναι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Οι οποίοι απευθύνονται στη μητέρα του πένθους, σαν προανάκρουσμα της αναστάσιμης χαράς. Και εστιάζονται οι χαιρετισμοί αυτοί, κατά κύριο λόγο, στον Ευαγγελισμό της Παναγίας. Της χαρμόσυνης, δηλαδή αγγελίας για την απελευθέρωσή μας απ’ την κατάρα του νόμου. Γιατί βέβαια η εμβέλεια των νόμιμων εγκλημάτων, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να ακυρώσει το υπεριστορικό έργο του Θεού.
Βέβαια και πριν τον Ευαγγελισμό της Παναγίας, χρόνια και αιώνες, οι φιλόσοφοι και οι προφήτες πάλευαν να μετριάσουν την εγκληματικότητα της νομιμότητας. Αλλά πάντα κατέληγαν σε αδιέξοδα. Και συχνά πλήρωσαν με διώξεις ή και με θάνατο την προσπάθειά τους αυτή. Και φαίνεται παράδοξο πώς άρκεσε η μεσολάβηση ενός απλού κοριτσιού, για να σπάσει το δίχτυ των αδιεξόδων, μέσα στα οποία ασφυκτιούσε το ανθρώπινο γένος. Και να κάμει τη διέξοδο, που ανακάλυψε, όχι θεωρητική, εν πολλοίς, φλυαρία, όπως τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, αλλά βιωματική πρακτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Και ασφαλώς δεν πήγε η Παναγία σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές. Όπως οι σύγχρονοι φωστήρες της απάτης και της διαστροφής, πηγαίνουν στην Αμερική ή την Ευρώπη. Για να μάθουν πώς θα προδώσουν και θα ξεπουλήσουν την πατρίδα τους και εξαθλιώσουν το λαό της. Το μυστικό κλειδί, που χρησιμοποίησε, για να παραβιάσει τα μυστικά του απόρρητου και να κάμει την υπέρβασή της, ήταν η ταπείνωση: «Δοξάζω το Θεό και χαίρομαι», είπε, όταν, μετά τον Ευαγγελισμό, επισκέφθηκε τη συγγένισσά της, την Ελισάβετ, «γιατί επέβλεψε επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού».
Δεν είναι όμως η ταπείνωση της Παναγίας καρπός μιας δουλικής συμπεριφοράς απέναντι στους τυράννους και εκμεταλλευτές του κόσμου. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με κάποιους εθελόδουλους τωρινούς δικούς μας, υποτίθεται, ηγέτες. Που διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα δώσει τις καλύτερες εξετάσεις δουλοπρέπειας ενώπιον των ιταμών επικυριάρχων. Η ταπείνωση της Παναγίας ίναι καρπός του θαυμασμού και του σεβασμού της απέναντι στο απέραντο μεγαλείο της σοφίας και της δικαιοσύνης του Θεού.
Γιατί επισημαίνει, στη συνέχεια, ότι ο Γιος της θα είναι αυτός, που «θα γκρεμίσει τους τυράννους απ’ τους θρόνους τους και θα υψώσει τους ταπεινούς. Αυτός, που θα πάρει τα άσωτα πλούτη απ’ τους κανιβάλους εκμεταλλευτές, για να ταΐσει τους φτωχούς»! Και είναι γεγονός ότι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκε η διδασκαλία και η πρακτική του Χριστού και των Αποστόλων, αλλά και των πρώτων χριστιανών:
Οι οποίοι πρώτοι χριστιανοί «είχαν μια ψυχή και μια καρδιά και μεταξύ τους τα πάντα κοινά. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους. Γιατί ο καθένας τους πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του», όπως μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (Δ,32-35). Κάπου δεκαοχτώ αιώνες, προτού ο Μαρξ περιλάβει τα ίδια ακριβώς στο «Κομμουνιστικό μανιφέστο» του.
Και κατ’ αυτόν τον τρόπο έβαλαν, απέναντι στην κατάρα του νόμου, τη χαρά της δικαιοσύνης. Και όχι μόνο! Αλλά και τη λυτρωτική αλήθεια απέναντι στα δόλια ψεύδη. Τη φυσιολογική ζωή απέναντι στη διαστροφή. Τη θρησκευτική ελευθερία απέναντι στη δεισιδαιμονία. Την ισότητα απέναντι στον ποικιλόμορφο ρατσισμό και την τυραννική και ληστρική εξουσία. Την ισότητα στα δικαιώματα και τα υλικά αγαθά, απέναντι στις τερατώδεις και δολοφονικές ανισότητες. Την ελευθερία και την αληθινή δημοκρατία απέναντι στον οποιοδήποτε φασισμό και ναζισμό. Των οποίων τη βαριά μπότα και τα ασφυξιογόνα της «ύβρης» τους νιώθουμε, τώρα, να πιέζουν ασφυκτικά τη γη της Ελλάδας και τα στήθη των Ελλήνων…
Που σημαίνει ότι η Παναγία μας καλεί, για μια ακόμη φορά, να σταθούμε όρθιοι απέναντι στους οποιουσδήποτε εκμεταλλευτές και τυράννους. Κι αφού την αποκαλούμε «Υπέρμαχο Στρατηγό» μας να μη γινόμαστε λιποτάκτες. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με ένα μεγάλο μέρος των, λεγόμενων, Ελλήνων και χριστιανών. Που, χωρίς αιδώ και συνείδηση, έρπουνε αμετανόητοι πίσω απ’ τη συμμορία των ποικιλόχρωμων εφιαλτών και των τοκογλύφων πατρώνων τους!…
Έτσι ώστε, όπως μας λένε και οι χαιρετισμοί, να «εκλάμψει η χαρά και να εκλείψει η αρά»! Από μας και την πατρίδα μας…
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου