15 Μαρτίου 2020 12:38
Η ξαφνική έξαρση των ανθελληνικών δημοσιευμάτων και εκπομπών σε όλη την Ευρώπη δεν πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά στην δύναμη της ΜΙΤ ή των τουρκικών λόμπυ αλλά κατ’ εξοχήν σε εκείνη των εκτεταμένων παγκόσμιων δικτύων του Σόρος (Βλέπε το άρθρο του στους Financial Times στις 4 Μαρτίου: Τζ. Σόρος: “Να στηρίξουμε τον Ερντογάν”)
Ακολούθησαν αμέσως μετά και συκοφαντικά δημοσιεύματα στους NYT, τα οποία αποκάλυψε ο Απόστολος Δοξιάδης ως κατασκευασμένα, και ο δημοσιογράφος που τα δημοσίευσε ζήτησε συγνώμη, κατόπιν εορτής· τα εμετικά ανθελληνικά άρθρα της LeMonde, και οι εξ ίσου εμετικές τοποθετήσεις των Συριζαίων στο εξωτερικό: Μετά τον αδελφό του Τζανακόπουλου και σύμβουλο της κυβέρνησης Τσίπρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που διαδήλωνε στο Λονδίνο ενάντια στους «Έλληνες φονιάδες των λαών», πρόσφατο δείγμα αποτελούν οι δηλώσεις του γνωστού φιλάνθρωπου ευρωβουλευτή του Σύριζα, Στέλιου Κουλογλου στηFrance 24· (δηλώσεις τις οποίες κατήγγειλε στο Liberal ο Δημήτρης Κούρκουλας: Ρεσιτάλ προπαγάνδας κατά της χώρας από τον Στ. Κούλογλου, παραθέτοντας και τα σχετικά αποσπάσματα).
Ωστόσο το αποκορύφωμα αυτής της προπαγάνδας αποτελεί κείμενο «Ευρωπαίων διανοουμένων» κατά της Ελλάδας το οποίο δημοσιεύτηκε στη Le Monde στις 10 Μαρτίου και απηχεί ανοικτά τις τουρκικές θέσεις. Κείμενο συντεταγμένο προφανώς από τους Έλληνες υπογράφοντες, τους περισσοτέρους νυν ή πρώην στελέχη του Σύριζα (Γιάννη Βαρουφάκη, Δημήτρη Χριστόπουλο, Αριστείδη Μπαλτά, Κώστα Δουζίνα, Αθηνά Αθανασίου, Καλυψώ Νικολαΐδη). Επειδή αυτό κείμενο κρατήθηκε «μυστικό» στην Ελλάδα, όπου και δεν μεταφράστηκε, για να μη τους πάρουν χαμπάρι, αποφασίσαμε να το δημοσιοποιήσουμε, ακολουθούμενο από σχετικό σχολιασμό των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά.
15/3/2020 Άρδην
Παλιότερο σκίτσο από το Βήμα
«Τι αξίζει η Ευρώπη, αν γίνει εχθρός του δικαιώματος ασύλου;»
Δημοσιεύθηκε στη Le Monde στις 10 Μαρτίου 2020
«Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, μπορούμε να απαλλαγούμε από τη ντροπή και την ατιμία» (στρατόπεδο προσφύγων στη Λέσβο, 7 Μαρτίου). COSTASBALTAS / REUTERS
Εμείς, πολίτισσες και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζουμε τις εκκλήσεις που έχουν ήδη απευθύνει διάφορες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ώστε να προσφερθεί προσωρινή προστασία στα άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο, στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, τα οποία αποτελούν επίσης τα κοινά εξωτερικά μας σύνορα, ή στα άτομα που συνωστίζονται σε απερίγραπτες συνθήκες στα στρατόπεδα του Αιγαίου.
Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία γι’ αυτή την προσωρινή προστασία, που συνιστά μια πράξη στοιχειώδους ευπρέπειας. Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της.
Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να συζητήσουμε για την πολιτική μορφή που πρέπει να πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε ακόμα να τοποθετηθούμε σε πολύπλοκα γεωπολιτικά ζητήματα. Το ζήτημα είναι αν εμείς, πολίτες της Ευρώπης, μπορούμε να απαλλαγούμε από την ντροπή και την ατιμία.
Μια συλλογική χρεοκοπία
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετέθεσε τις ευθύνες της στην Τουρκία, χαιρετίζει τον ρόλο της «ασπίδας» (σύμφωνα με την έκφραση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) ενός κράτους μέλους της, της Ελλάδας, εναντίον του κύματος των μεταναστών, καθιστώντας αδύνατη την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν από τη φρίκη ενός πολέμου που διεξάγεται εναντίον τους από ένα εγκληματικό κράτος.
Το νησί της Λέσβου αποτελούσε ήδη το σύμβολο ενός ηθικού και πολιτικού σκανδάλου: «Pushbacks» και «hotspots» (απωθήσεις και ζώνες συγκέντρωσης) είναι οι όροι που χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν την απάνθρωπη στάση, αυτό που ο [Ελβετός κοινωνιολόγος] Ζαν Ζιγκλέρ περιγράφει ως εφαρμογή μιας «στρατηγικής του τρόμου» που αποσκοπεί στο να εμποδίσει τους πρόσφυγες να απαιτήσουν τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Αυτό το σκάνδαλο παίρνει πλέον τη μορφή μιας συλλογικής χρεοκοπίας. Αυτό που ουσιαστικά εξαφανίζεται είναι το ίδιο το δικαίωμα του ασύλου. Πρόκειται για το άρθρο 14 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: «Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και του παρέχεται άσυλο σε άλλες χώρες».
Τι χρησιμεύει η Ευρώπη αν μεταβληθεί σε εχθρό αυτού του πρώτου και θεμελιώδους δικαιώματος; Σε τι χρησιμεύουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα εάν επιτρέπεται στα κράτη μέλη να αρνούνται τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλονται από το ευρωπαϊκό δίκαιο, τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951; Τι σημαίνει «Ένωση» εάν, μεταξύ των χωρών που την αποτελούν, κάποιοι μπορούν να αναστέλλουν την εξέταση των αιτήσεων ασύλου –εξέταση υποχρεωτική σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης– και να εξαιρούνται από την αλληλεγγύη κατά την υποδοχή και την κατανομή των θυμάτων της δίωξης;
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που προήλθε από τα διδάγματα που αντλήθηκαν από τις ταυτοτικές καταστροφές του 20ού αιώνα, νομιμοποιείται αποκλειστικά μέσα από τον σεβασμό του ιδρυτικού της νόμου. Το να φαντάζεται κανείς ότι θα προστατευτεί από την άνοδο του εθνο-λαϊκισμού καταπατώντας τα θεμελιώδη δικαιώματα αποτελεί τον χειρότερο υπολογισμό. Υπενθυμίζουμε στα κράτη μέλη, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις ευθύνες και τις δεσμεύσεις τους.
Υπογράφοντες: Maurizio Acerbo, πολιτικός, Ιταλία· Michel Agier, ανθρωπολόγος, Γαλλία· Αθηνά Αθανασίου, φιλόσοφος, Ελλάδα· Αλμπένα Αζμανόβα, πολιτικός επιστήμονας, Βουλγαρία, Βέλγιο· Bertrand Badie, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία· Etienne Balibar, φιλόσοφος, Γαλλία· Αριστείδης Μπαλτάς, φιλόσοφος, Ελλάδα· Thomas Berns, φιλόσοφος, Βέλγιο· Massimo Cacciari, φιλόσοφος, Ιταλία· Paolo Cacciari, δημοσιογράφος, Ιταλία· Claude Calame, ανθρωπολόγος, Γαλλία· Barbara Cassin, φιλόλογος, φιλόσοφος, Γαλλία· Luciana Castellina, δημοσιογράφος, Ιταλία· IsoldeCharim, φιλόσοφος, Kreisky Forum, Αυστρία· Monique Chemillier–Gendreau, δικηγόρος, Γαλλία· Δημήτρης Χριστόπουλος, πολιτικός επιστήμονας, Ελλάδα· Olivier De France, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία· Olivier DeSchutter, δικηγόρο, Βέλγιο· Boaventura De Sousa Santos, κοινωνιολόγος, Πορτογαλία· AlexDemirovic, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Katja Diefenbach, φιλόσοφος, Γερμανία· Κώστας Δουζίνας, δικηγόρος, Ελλάδα· Vincent Engel, συγγραφέας, Βέλγιο· Jean–Marc Ferry, φιλόσοφος, Γαλλία· Stefano Galieni, Πρόεδρος του ADIF (Associazione Dirittie Frontiere), Ιταλία· Jürgen Habermas, φιλόσοφος, Γερμανία· Gunter Gebauer, φιλόσοφος, Γερμανία· Gregor Gysi, βουλευτής, Γερμανία· Sabine Hark, κοινωνιολόγος, Βερολίνο· François Héran, κοινωνιολόγος, δημογράφος, Collège de France· Sabine Hess, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Axel Honneth, φιλόσοφος, Γερμανία· Rahel Jaeggi, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Michal Kozlowski, φιλόσοφος, Πολωνία· Justine Lacroix, πολιτικός επιστήμονας, Βέλγιο· Camille Louis, φιλόσοφος, Γαλλία· Giacomo Marramao, φιλόσοφος, Ιταλία· Christoph Menke, φιλόσοφος, Γερμανία· Sandro Mezzadra, φιλόσοφος, Ιταλία· Tomaso Montanari, ιστορικός τέχνης, Ιταλία· Edgar Morin, φιλόσοφος, Γαλλία· Kalypso Nicolaïdis, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία, Ελλάδα· Gérard Noiriel, ιστορικός, Γαλλία· Soraya Nour, φιλόσοφος, δικηγόρος, Πορτογαλία· Moni Ovadia, άνθρωπος του θεάτρου, Ιταλία· Thomas Piketty, οικονομολόγος, Γαλλία· René Pollesch, σκηνοθέτης, Γερμανία· Jean–Yves Pranchère, φιλόσοφος, Βέλγιο· Josep Ramoneda, φιλόσοφος, Ισπανία· Andrea Rea, κοινωνιολόγος, Βέλγιο· Isabelle Rorive, δικηγόρος, Βέλγιο· Pierre Rosanvallon, ιστορικός, Γαλλία· Roberto Saviano, συγγραφέας, Ιταλία· Gianfranco Schiavone, αντιπρόεδρος της ASGI (Associazionepergli Studi Giuridicisu ll’Immigrazione), Ιταλία· Barbara Spinelli, δημοσιογράφος, Ιταλία· Maryse Tripier, κοινωνιολόγος, Γαλλία· Michel Tubiana, δικηγόρος, Γαλλία· Françoise Tulkens, δικηγόρος, Βέλγιο· Γιάννης Βαρουφάκης.
Μετάφραση από τα γαλλικά Χριστίνα Σταματοπούλου
Κώστας Δουζίνας – Αριστείδης Μπαλτάς
Γράφουν οι Γιώργος Καραμπελιάς – Γιώργος Ρακκάς
Με ένα κείμενο υπογραφών, δεκάδες Ευρωπαίοι διανοούμενοι καλούν, λίγο ως πολύ, την Ευρωπαϊκή Ένωση να παρέμβει εναντίον της ελληνικής Δημοκρατίας, στερώντας της έτσι ένα από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα που έχει ως κυρίαρχο κράτος, τον έλεγχο των συνόρων της και επιβραβεύοντας ανοικτά την τουρκική πολιτική της εργαλειοποίησης των συνόρων.
Το κείμενο έχει συνταχθεί προφανώς με πρωτοβουλία των Ελλήνων υπογραφόντων αλλά το υπογράφουν και «βαριά ονόματα» της αριστερής ευρωπαϊκής δικαιωματικιστικής διανόησης, Γιούργκεν Χάμπερμας, Εντγκάρ Μορέν, Γκρέγκορ Γκύζι(!), Ετιέν Μπαλιμπάρ, κ.ά.
Οι Έλληνες, που είχαν και την πρωτοβουλία για τη σύνταξή του, ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι εξ αυτών είναι ειδικοί του «δικαιωματισμού» και έχουν μακρά θητεία και στράτευση στους «πολιτισμικούς πολέμους» της παγκοσμιοποίησης, της εθνοαποδόμησης, και κάποιοι από αυτούς στη ανοικτή στήριξη της τουρκικής πολιτικής: Ως γνωστόν, ένας από τους υπογράφοντες και έχοντες την πρωτοβουλία για τη σύνταξη του κειμένου, ο Γιάννης Βαρουφάκης, παλαιός υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ύψιστη διασημότητα της ψευδοριζοσπαστικής χαβιαροαριστεράς, με τις γνωστές σχέσεις με τα ιδρύματα του Σόρος και σήμερα επικεφαλής του ΜΕΡΑ25, έχει μιλήσει επανειλημμένα για τον «αποκλεισμό» της Τουρκίας από την Ελλάδα στο Αιγαίο καθώς και στο ζήτημα των αγωγών. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, συνταγματολόγος, σύζυγος της γνωστής δημοσιογράφου του ΣΥΡΙΖΑ, Μαριλένας Κατσίμη, έχει «διακριθεί» εδώ και δεκαετίες σε όλες της απόπειρες εθνοαποδόμησης και συκοφάντησης της Ελλάδας, από το Σχέδιο Ανάν, μέχρι τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έγινε ευρύτερα γνωστός το 2014 όταν είχε πρωτοστατήσει στον αποκλεισμό της Σαμπιχά Σουλεϊμάν από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, όντας και ο ίδιος υποψήφιος Ευρωβουλευτής, ως «αντιτουρκικής υποψηφιότητας», και το επέτυχε. Ο ίδιος, στη δεκαετία του 1990, είχε θητεύσει σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΑΣΕ, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον της Σερβίας, ενώ συμμετέχει στο περιβόητο ανθελληνικό «Κέντρο Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων» (ΚΕΜΟ).
Κομβικό ρόλο διαδραμάτισε επίσης η Ελληνο-γαλλίδα και νυν διδάσκουσα στην Οξφόρδη, Καλυψώ Νικολαΐδη, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου από 1996 έως το 2004, ενώ η Αθηνά Αθανασίου, καθηγήτρια του πανεπιστημίου με ενασχόληση στις «σπουδές φύλου», επίσης Συριζαία, πρωτοστατεί σε όλες τις αντι-εθνικιστικές κινήσεις της χώρας. Μαζί τους συνυπογράφουν ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, Αριστείδης Μπαλτάς, και ο Κώστας Δουζίνας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής ανθρώπινων δικαιωμάτων στο πανεπιστήμιο του Μπίρμπεκ, που μάλλον αποτελούν τους χρήσιμους ηλίθιους του εγχειρήματος, ώστε να προσφέρουν την απαραίτητη συριζαϊκή κάλυψη.
Το κείμενο καταγγέλλει το κλείσιμο των συνόρων από την Ελλάδα, και την αναστολή των διαδικασιών χορήγησης ασύλου ως «ηθικό σκάνδαλο», ενώ κατονομάζει ως «πολιτική του τρόμου» τις επαναπροωθήσεις και τα hot spot στη Λέσβο. Είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να διαμορφώνεται η εντύπωση ότι η παρούσα ελληνική πολιτική συνιστά ένα ανθρωπιστικό άγος για την Ευρώπη. Γι’ αυτό και η κατακλείδα είναι μια έκκληση που καλεί την Ε.Ε., ή οποιαδήποτε χώρα της Ένωσης, να επέμβει ανοικτά και να επιβάλει στην Ελλάδα άνοιγμα των συνόρων και αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών, στο όνομα του ανθρωπισμού. Το κείμενο είναι συνταγμένο από ανθρώπους σχετικούς με τα Συνταγματικά της ΕΕ και όχι προφανώς από τον Μπαλιμπάρ, τον 92άχρονο Χάμπερμας, ή τον 100χρονο (!) Εντγκάρ Μορέν (του οποίου πιθανότατα υπεκλάπη η υπογραφή), γι’ αυτό και καλεί σε συγκεκριμένα μέτρα θεσμικού χαρακτήρα:
«Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία γι’ αυτή την προσωρινή προστασία, που συνιστά μια πράξη στοιχειώδους ευπρέπειας. Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της».
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, καμία συναίνεση, ούτε «κάποια απατηλή ομοφωνία»! Κι αν καμία χώρα δεν θελήσει να επιβληθεί στην Ελλάδα, τότε θα πρέπει να το κάνει η πρόεδρος της Επιτροπής ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το ότι το κείμενο είναι «πειραγμένο» από φιλο-«τουρκικό» δάκτυλο συνάγεται από το γεγονός ότι δεν γίνεται καμία αναφορά στην Τουρκία και την εργαλειοποίηση των μεταναστών και προσφύγων, ένα κράτος-δολοφόνο που αυτές τις μέρες καταγγέλλεται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για εγκλήματα που κόβουν την ανάσα. Το κείμενο αποσιωπά πλήρως το γεγονός ότι η Τουρκία επιχειρεί να αλώσει την κρατική κυριαρχία της Ελλάδας εξωθώντας πληθυσμούς να καταπατήσουν μαζικά την ελληνική επικράτεια, βοηθώντας τους μάλιστα με την δράση της στρατο-χωροφυλακής και των τεθωρακισμένων της. Η χρησιμοποίηση των πληθυσμών στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου –κάτι που κανονικά συνιστά έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας– αποκρύπτεται σκανδαλωδώς.
Τον μελετημένο φιλοτουρκικό και «στημένο» χαρακτήρα του κειμένου τον αποκαλύπτει μια ακόμα σκανδαλώδης αναφορά, εκπορευόμενη κατ’ ευθείαν από το οπλοστάσιο Σόρος και κομπανία η οποία όχι μόνο βγάζει λάδι την Τουρκία, αλλά τα φορτώνει όλα στον «εγκληματία Άσαντ», έτσι ώστε να γίνεται και το απαραίτητο «άνοιγμα» προς την Τουρκία και το ΝΑΤΟ:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετέθεσε τις ευθύνες της στην Τουρκία, χαιρετίζει τον ρόλο της “ασπίδας” (σύμφωνα με την έκφραση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) ενός κράτους μέλους της, της Ελλάδας, εναντίον του κύματος των μεταναστών, καθιστώντας αδύνατη την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν από τη φρίκη ενός πολέμου που διεξάγεται εναντίον τους από ένα εγκληματικό κράτος».
Παρά το ότι δηλώνουν ότι δεν είναι ζήτημα, γι’ αυτούς, να τοποθετηθούν στις πολύπλοκες γεωπολιτικές αντιθέσεις, εν τούτοις βλέπουν εγκλήματα μόνον στο συριακό κράτος, και όχι στην ισλαμοφασιστική Τουρκία που έχει εισβάλει σε ξένο κράτος, ή στους γενοκτόνους τζιχαντιστές.
Και προφανώς αυτός ο δάκτυλος δεν προέρχεται από τους Ευρωπαίους διανοουμένους της χαβιαροαριστεράς που υπογράφουν το κείμενο. Αυτοί δεν θα είχαν, από όσο γνωρίζουμε από άλλες τοποθετήσεις τους, καμία αντίρρηση να καταγγείλουν την πολιτική της Τουρκίας, δεν πληρώνουν και βενζίνη άλλωστε. Απλώς, μέσα στην «ανθρωπιστική» ευκολία των πάμπλουτων δικαιωματιστών, που έχουν μάθει να υπογράφουν τρία-τέσσερα κείμενα την εβδομάδα για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, εκτός αν συμβεί στο σπίτι τους, υπέγραψαν ένα ακόμα «ανθρωπιστικό» κείμενο, μια και τους το ζητούσε ο Yanis .
Εξάλλου, είναι χαρακτηριστικό το ότι, την ίδια στιγμή, κυκλοφόρησε μια ανάλογη ανθρωπιστική έκκληση με πρωτοβουλία πολλών ΜΚΟ και του γνωστού ευρωβουλευτή Ζοζέ Μποβέ, που καλεί και αυτή σε συμπαράσταση στους πρόσφυγες, παρότι, όπως τονίζει, «η Τουρκία του Ερντογάν χρησιμοποιεί με κυνικό τρόπο αυτά τα ανθρώπινα κύματα για να υποχρεώσει την ΕΕ να του προσφέρει πολιτική βοήθεια στη συριακή και τη λιβυκή σύγκρουση όπου έχει εμπλακεί…» («Dans l’urgence humanitaire, il n’y a pas à tergiverser, nous devons accueillir ces réfugiés » de la frontière gréco-turque ttps://www.lemonde.fr/idees/article/2020/03/09/europe-dans-l-urgence-humanitaire-il-n-y-a-pas-a-tergiverser-nous-devons-accueillir-ces-refugies_6032377_3232.html)
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το αντιδραστικό αυτό κάλεσμα, που καλεί σε ανάληψη μονομερούς δράσης ενάντια στην εθνική αυτοδιάθεση των ίδιων των ευρωπαϊκών κρατών, θα προκαλούσε σκάνδαλο και καταγγελίες. Και όμως, μπορεί και συμβαίνει μια χαρά, όταν οι διανοούμενοι που την προπαγανδίζουν επικαλούνται τον ανθρωπισμό, τη συμπόνοια, την ντροπή και το έλεος. Εξάλλου, οι Έλληνες εμπνευστές του γνωρίζουν καλά το παιγνίδι της απόκρυψης και γι’ αυτό δεν δημοσιοποίησαν τη σχετική ανακοίνωση στην Ελλάδα! Είναι καλή μόνο για τη φιλοτουρκική προπαγάνδα στο εξωτερικό.
Να ανταποκρίθηκαν, άραγε, την έκκληση του Τζορτζ Σόρος που, σε πρόσφατο άρθρο του στους Νιου Γιορκ Τάιμς, καλούσε την Ευρώπη να υποστηρίξει την Τουρκία στην επέμβασή της στη Συρία εναντίον του Άσαντ και της Ρωσίας, αλλά και να «παραδεχτεί ότι η Τουρκία έχει ήδη λάβει το κύριο βάρος της στέγασης των εκατομμυρίων Σύρων που έχουν εκτοπιστεί από τη χώρα τους», όπως επί λέξει έγραφε; Ή στα σκανδαλώδη και κατασκευασμένα ρεπορτάζ των New York Times τα οποία η εφημερίδα αναίρεσε κατόπιν εορτής;
Πολλοί από τους υπογράφοντες, με πρωτοστάτη τον Γιούργκεν Χάμπερμας, έχουν αναλάβει ξανά παρόμοια δράση, με την επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας, το 1999, την οποία και νομιμοποίησαν με το ανθρωπιστικό προπέτασμα που της κατασκεύασαν. Πάντως, τον επίσης «διανοούμενο» συνυπογράφοντα Γκρέγκορ Γκύζι, με την πλούσια προϋπηρεσία του στη Stasi, ίσως και να τον συμβουλεύτηκαν οι συντάκτες του κειμένου, γιατί αυτός ξέρει.
Αυτή τη φορά συμμετέχουν ύπουλα και υπόγεια στον υβριδικό πόλεμο του Ερντογάν, εναντίον της Ελλάδας. Χρησιμοποιούν δε το κύρος και την απήχησή τους για να προπαγανδίσουν την παλινόρθωση πρακτικών Διευθυντηρίου εναντίον της, όπως τόσο καλά ξέρουν να κάνουν οι αποικιοκράτες, και όπως έκαναν λίγα χρόνια πριν με τα μνημόνια και τρόικα. Είτε είναι της Αριστεράς είτε της Δεξιάς, την ίδια αποικιοκρατική λογική έχουν. Γνωρίζαμε εξάλλου τον βαθύτατο ξεπεσμό της διανόησης της χαβιαρο-αριστεράς. Απλά τώρα ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους.
Και εν τέλει, το βασικό ζήτημα είναι οι Έλληνες εμπνευστές αυτού του επαίσχυντου κειμένου. Και εδώ το πράγμα βρωμάει από μακριά.
Ardin-rixi.gr
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου