Πλήρης κατάρρευση του διεθνούς δικαίου και κορύφωση του παραλογισμού

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ 

Πιστεύω πως οι δυο τελευταίες μέρες Φεβρουαρίου και η πρώτη βδομάδα Μαρτίου 2020 θα μείνουν στην ιστορία ως μια περίπτωση κατάρρευσης του κύρους των διεθνών οργανισμών, που έχουν την ευθύνη για τη διαφύλαξη του διεθνούς δικαίου και την προστασία των αδύνατων κρατών, από τις κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους από τους παντός είδους ισχυρούς της γης. 

Η αφωνία και η απραξία του Συμβουλίου Ασφαλείας και η πανηγυρική αποκάλυψη της ανετοιμότητας της ηγεσίας της ΕΕ να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της μετανάστευσης πέντε χρόνια μετά την έκρηξή του και παρά τις επανειλημμένες συσκέψεις για το θέμα είναι μια κραυγαλέα απόδειξη ότι οι υπεύθυνοι για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και την παγκόσμια ειρήνη όχι μόνο δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν το θεσμικό καθήκον τους αλλά δεν έχουν καν το θάρρος να ομολογήσουν την αδυναμία τους. 

Η μέχρι τώρα συμβολή τους στη λύση σοβαρών διεθνών προβλημάτων δεν διαφέρει πολύ από τη χαλαρή και αποστασιοποιημένη στάση των κρατών στις περιπτώσεις θεομηνιών (σεισμών, πλημμυρών, τυφώνα) που συμβαίνουν σε ξένες χώρες. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νιώθουν ότι έχουν ηθική ευθύνη να βοηθήσουν ουσιαστικά, περιορίζονται στην έκφραση ηθικής συμπαράστασης και αποστολή τροφίμων, αντισκήνων και ιματισμού.

Η εν εξελίξει όμως περίπτωση των δραματικών γεγονότων που παρακολουθούμε στους δέκτες μας να εκτυλίσσονται καθημερινά κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων τις τελευταίες δέκα μέρες δεν είναι περίπτωση θεομηνίας.

Είναι μια οργανωμένη και προαναγγελθείσα προ καιρού προσπάθεια γνωστής σε όλους χώρας να προκαλέσει σύγχυση, αναταραχή και ανατροπή της εσωτερικής συνοχής μιας γειτονικής της ανεξάρτητης χώρας με την αποστολή χιλιάδων παράνομων μεταναστών στα μεταξύ τους σύνορα, ουσιαστικά μια πράξη δόλιου και ακήρυκτου πολέμου που παρουσιάζεται υποκριτικά ως ανθρωπιστική πράξη.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν τόσα τεκμήρια για την ταυτότητα και τους στόχους της τουρκικής αυτής επιχείρησης (οργανωμένη μαζική μεταφορά των προσφύγων με λεωφορεία και στρατιωτικά αυτοκίνητα από την Κωνσταντινούπολη, εξοπλισμός με τρόφιμα, χάρτες, αντίσκηνα, ακόμα και δακρυγόνα, διάδοση ψευδών ειδήσεων για δήθεν ελληνικών πυροβολισμών εναντίον αθώων μεταναστών, που δεν χωρεί καμιά αμφιβολία για την ενεργό εμπλοκή της Τουρκίας.

Το ισχυρότερο τεκμήριο για την τουρκική ενοχή αποτελεί η άνετη συμπεριφορά των χιλιάδων προσφύγων και η απόλυτη βεβαιότητά τους για την αίσια έκβαση της μεγάλης επιθυμίας τους να περάσουν στην Ευρώπη. Είχαν διαβεβαιώσεις από τους καθοδηγητές τους ότι τα ελληνικά σύνορα, εν αντιθέσει με τα βουλγαρικά, θα ήταν ανοικτά.

Γι’ αυτό και η όλη επιχείρηση στην ελληνοτουρκική μεθόριο εξελίχθηκε σε μια ιστορία κορυφαίου παραλογισμού. Χιλιάδες άντρες και γυναικόπαιδα από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν την Υεμένη, την Τουρκία και τη Συρία κατευθύνονταν πεζοί προς τον Έβρο. Μπροστά έτρεχαν τα παιδιά χαρούμενα. Μερικά έκαναν χαιρετισμό προς τις κάμερες. Ακολουθούσαν οι γυναίκες, πολλές απ’ αυτές με βρέφη στην αγκαλιά. Πίσω έρχονταν οι άντρες οι οποίοι κουβαλούσαν μερικά εφόδια σε δερμάτινες και πλαστικές τσάντες. Όλα έδιναν την εικόνα μιας χαρούμενης οικογενειακής εξόδου για πικ νικ ή πανηγύρι. Κανένας δεν φαινόταν να είχε αμφιβολίες για την αίσια έκβαση του εγχειρήματος. Αλλά και όταν είδαν την αντίδραση των φρουρών των ελληνικών συνόρων, ο παραλογισμός συνέχισε με επανειλημμένες εφόδους, με πάλη σώμα με σώμα, ακόμα και ρίψη μολότωφ και δακρυγόνων.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται εδώ να λεχθεί ότι αυτή η μικρή εικόνα δεν αποδίδει στην πληρότητά του τον σημερινό ανθρώπινο παραλογισμό. Υπάρχει και η μεγάλη εικόνα, του παγκόσμιου παραλογισμού, που εκφράζεται ως η αδήριτη ανάγκη που εξαναγκάζει χιλιάδες ανθρώπων να μετοικήσουν και μάνες να φτάνουν σε τόσο μεγάλο σημείο απελπισίας ώστε να βάζουν τα βρέφη και τα μικρά παιδιά τους σε βάρκες και σε φουσκωτά σκάφη και να κινδυνεύουν σοβαρά να τα πνίξουν για να μεταβούν σε άλλη χώρα σε αναζήτηση καλύτερης ζωής. Θα υπάρξει άραγε ποτέ τρόπος να ξεπλυθεί το τεράστιο ανθρώπινο άγος του πνιγμού χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών, μεταξύ των οποίων και βρεφών, που το μόνο λάθος που διέπραξαν στη ζωή τους ήταν το ότι πίστεψαν στους λόγους των ισχυρών της γης ότι έχουν απαράγραπτα δικαιώματα που όχι μόνο δικαιούνται αλλά και πρέπει να τα διεκδικήσουν.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη αρρωστημένη πτυχή που δείχνει το ακραίο σημείο παρακμής στο οποίο έχει φτάσει σήμερα η ανθρωπότητα, ο ενισχυμένος αμοραλισμός που χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις. Αναφέρομαι στην κατάρρευση των σταθερών και παραδοσιακών συμμαχιών μεταξύ κρατών που χαρακτήριζε τη διεθνή πολιτική σκηνή των νεωτέρων χρόνων. Οι συμμαχίες και οι φιλίες σήμερα είναι σχέσεις μιας ημέρας και μιας χρήσης. Ο χθεσινός φίλος και σύμμαχος εγκαταλείπεται χωρίς καμιά αναστολή από τον Μεγάλο Αδελφό, έστω και αν έχει προσφέρει τεράστια υπηρεσία και έχει θυσιάσει πολλά παιδιά του στον κοινό αγώνα (βλέπε περίπτωση εγκατάλειψης των Κούρδων από τους Αμερικάνους) και τη θέση του παίρνει ο χθεσινός κοινός εχθρός. Οι μικροί αλλά αφοσιωμένοι σύμμαχοι θεωρούνται πλέον αναλώσιμο είδος. 

Αυτή η εξέλιξη, πιστεύω, θα προκαλέσει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις σ’ όλες τις πτυχές της διεθνούς συμβίωσης. Οι βασικότερες απ’ αυτές θα είναι η αύξηση της καχυποψίας μεταξύ κυβερνήσεων, λαών και κρατών, η πλήρης σύγχυση της εξωτερικής πολιτικής, η ανακοπή της τάσης για ενίσχυση της πολιτιστικής συναδέλφωσης μεταξύ των λαών, η ραγδαία αύξηση των εξοπλισμών και των τοπικών συγκρούσεων και ο κίνδυνος για έκρηξη τρίτου παγκοσμίου πολέμου ανά πάσαν στιγμήν. 

πηγή

Share