Του Σάββα Καλεντερίδη
Τις 28 Οκτωβρίου προσκλήθηκα στη Ραφήνα να μιλήσω για το Έπος του 1940. Προσπαθώντας να διερευνήσω τις αιτίες που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μελέτησα με την οφειλόμενη προσοχή την πορεία του Χίτλερ από τότε που μπήκε στην πολιτική, μέχρι που πήρε την εξουσία και στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα του και την ανθρωπότητα ολόκληρη στον Β΄ΠΠ.
Ο Χίτλερ εκμεταλλεύθηκε την άποψη που είχε εμπεδωθεί στα πλατιά λαϊκά στρώματα αλλά και στο στρατιωτικό κατεστημένο της Γερμανίας, ότι υπεύθυνοι για την ήττα της χώρας στον Α΄ΠΠ ήταν οι μαρξιστές και οι πολιτικοί, οι οποίοι υπέγραψαν την παράδοση της Γερμανίας, ενώ ακόμα ο γερμανικός στρατός ήταν ισχυρός και συνέχισε να κατέχει εχθρικό έδαφος.
Αυτήν τη θεωρία της προδοσίας την καλλιέργησαν οι εθνικιστές, με το σύνθημα Dolchstoßlegende, που σημαίνει «μαχαιριά στην πλάτη» της Γερμανίας, εννοείται από τους μαρξιστές και τους πολιτικούς.
Αυτό το αίσθημα της προδοσίας και της αδικίας επιτάθηκε από τους σκληρούς και ταπεινωτικούς όρους που επέβαλε στη Γερμανία η Συμφωνία των Βερσαλιών.
Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του Χίτλερ έπαιξε το γεγονός ότι κατατάχτηκε στη διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων του Μονάχου, όπου επηρεάστηκε από εθνικιστές αξιωματικούς, οι οποίοι, μάλιστα, τον εκπαίδευσαν στην προπαγανδιστική ρητορική, για να βοηθήσει στην εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας.
Με εντολή των προϊσταμένων του έγινε μέλος του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, όπου διακρίθηκε για τις ικανότητές του να επηρεάζει μέχρι και να συναρπάζει τα πλήθη. Η γνωριμία του με τον συγγραφέα Ντίτριχ Έκαρτ, που ήταν αντισημίτης, ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού εκείνος ήταν που τον επηρέασε ιδεολογικά και διέκρινε το ταλέντο του να προσελκύει πολίτες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην ακροδεξιά ιδεολογία.
Όταν άρχισε να αποκτά ισχύ στο κόμμα, το μετονόμασε σε Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών. Στη συνέχεια παραιτήθηκε από το στρατό για να εκλεγεί πρόεδρός του.
Καταδικάζεται και φυλακίζεται για συμμετοχή στο πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης της Βαυαρίας και αντί των πέντε χρόνων της ποινής του μένει στη φυλακή λιγότερο από ένα χρόνο. Το κόμμα του διαλύθηκε, για να επανιδρυθεί και λειτουργήσει ξανά με την αποφυλάκισή του. Μάλιστα, μετά την αποφυλάκισή του, αποφάσισε να ακολουθήσει τη «στρατηγική της νομιμότητας», για να κερδίσει την εξουσία με νόμιμο τρόπο και μετά να εφαρμόσει τη ναζιστική δικτατορία.
Αν και το κόμμα του στις εθνικές εκλογές του 1928 έλαβε το πολύ μικρό ποσοστό του 2,6 %, δύο χρόνια μετά εκτοξεύτηκε στο 18,3% και στις εθνικές εκλογές του 1932 πήρε την πρώτη θέση στη Γερμανία με ποσοστό 37,2%.
Έτσι, στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ αναλαμβάνει του καθήκοντα του καγκελάριου της Γερμανίας.
Με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, που έχει εξακριβωθεί ότι έγινε με εντολή του ίδιου του Χίτλερ και «φορτώθηκε» στους αριστερούς, ο Χίτλερ εξασφαλίζει αναγκαστικό διάταγμα από τον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ, με το οποίο καταργούνται τα βασικά πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών. Μετά από αυτό τα «τάγματα εφόδου» του ναζιστικού κόμματος αναλαμβάνουν την αποστολή να τρομοκρατήσουν τους βουλευτές άλλων κομμάτων, για να παραχωρηθεί συνολικά η νομοθετική εξουσία στη χιτλερική κυβέρνηση και να αρχίσει το λεγόμενο «Τρίτο Ράιχ».
Με την καθιέρωση της «Δωρεάς της γερμανικής οικονομίας για τον Αδόλφο Χίτλερ» από τα κέρδη των επιχειρήσεων, ο ίδιος (και το κόμμα του) αποκτά οικονομική ευμάρεια και σταθεροποιείται στην εξουσία.
Με την ανάληψη της εξουσίας ο Χίτλερ εφαρμόζει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας της Γερμανίας και επανεξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων, παρά τις απαγορεύσεις της Συμφωνίας των Βερσαλιών. Μάλιστα, για να αποφύγει τον έλεγχο και τις κυρώσεις, αποχωρεί από την Κοινωνία των Εθνών και προσφεύγει σε δημοψήφισμα, στο οποίο λαμβάνει ποσοστό άνω του 95%, ενώ με προβοκάτσιες και δολοφονίες θέτει υπό τον πλήρη έλεγχό του τις ένοπλες δυνάμεις.
Μόλις σταθεροποιήθηκε στην εξουσία, άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική της «ανωτερότητας του γερμανικής φυλής» και να στρέφεται εναντίον των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των Πολωνών και των Ρώσων, τους οποίους θεωρούσε ότι ανήκαν σε κατώτερες φυλές.
Μάλιστα, υιοθετεί τη θεωρία του κοινωνικού δαρβινισμού, με βάση την οποία στην πορεία της Ιστορίας οι «δυνατές» φυλές θα εξαλείψουν τις «αδύναμες», οι «ισχυρότερες» φυλές τις «ασθενέστερες».
Όμως ο Χίτλερ, εκτός από την εξόντωση των Εβραίων και τη διατήρηση της εξουσίας, είχε ως στόχο να ακυρώσει μονομερώς τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή, που την ονόμαζε «ζωτικό χώρο» και γι’ αυτό προετοίμασε τη χώρα του για έναν μεγάλο κατακτητικό πόλεμο, που εξελίχθηκε στον Β΄ΠΠ.
Μάλιστα, οδεύοντας προς αυτόν, έκανε διπλωματικά παιχνίδια και υπέγραψε συμφωνίες με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Σοβιετική Ένωση.
Στην αρχή ο Χίτλερ ξεκίνησε με την προσάρτηση της Σουδητίας, στη συνέχεια της Αυστρίας, για να ακολουθήσει η διεκδίκηση του Διαδρόμου του Ντάντσιχ, που είχε δοθεί στην Πολωνία, με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, τον Α΄ΠΠ. Ακολούθησε η εισβολή στην Πολωνία και η έναρξη του Β΄ΠΠ.
Αυτά πολύ περιληπτικά για τον Χίτλερ και τη ναζιστική Γερμανία.
Πάμε τώρα στον Ερντογάν.
Από μικρός «γαλουχήθηκε» στα νάματα του πολιτικού Ισλάμ, με μεγάλο «δάσκαλο» τον Νετζμετίν Ερμπακάν, η βασική θεωρία του οποίου ήταν η εξής:
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ηττήθηκε στον Α΄ΠΠ αλλά προδόθηκε από τους Νεοτούρκους και από τον Κεμάλ, ο οποίος πρόδωσε τον «Εθνικό Όρκο» και υπέγραψε τη Συνθήκη της Λοζάνης, που αδικεί την Τουρκία, αφού της αφαιρεί εδάφη του «Εθνικού Όρκου».
Επίσης, το αφήγημα του πολιτικού Ισλάμ λέει ότι ο Κεμάλ μετά από μυστική συμφωνία με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές δέχτηκε την απο-ισλαμοποίηση της Τουρκίας, με την κατάργηση του Χαλιφάτου, της αραβικής γραφής, τη διάλυση των ισλαμικών ταγμάτων και την επιβολή δυτικού τρόπου ζωής αντί του παραδοσιακού της τουρκικής κοινωνίας, κάτι που έχουν ιερό καθήκον να ακυρώσουν οι οπαδοί του πολιτικού Ισλάμ.
Επίσης, ο Ερντογάν «γαλουχήθηκε» και με τα νάματα των εθνικιστών, που ούτως ή άλλως είναι ιδεολογικά όμορος χώρος. Απλά οι εθνικιστές βάζουν το «μεγάλο τουρκικό έθνος» πάνω από το Ισλάμ, ενώ το πολιτικό Ισλάμ κάνει το αντίστροφο.
Πάντως, ο ένας χώρος θεωρεί ότι οι μη μουσουλμάνοι είναι περίπου κατώτερα όντα, που έχουν ιερό χρέος να τους «λυτρώσουν» οι ισλαμιστές μέσω του εξισλαμισμού τους, ενώ ο άλλος χώρος θεωρεί ότι το τουρκικό έθνος φυλετικά είναι ανώτερο από όλα τα άλλα έθνη του κόσμου, κάτι σαν ακριβής αντιγραφή της ναζιστικής ιδεολογίας.
Ο Ερμπακάν, όταν επέλεξε τον Ερντογάν ως υποψήφιο για τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης, ήταν σαν να του έδινε το ‘δαχτυλίδι’ της διαδοχής.
Ο Ερντογάν εκλέχτηκε στον μεγαλύτερο δήμο της Τουρκίας, για να φυλακιστεί για μερικούς μήνες, όπως και ο Χίτλερ.
Στη συνέχεια, όταν οι κεμαλικοί έθεσαν εκτός νόμου το κόμμα του Ερμπακάν, ο ίδιος επικεφαλής μιας μικρής ομάδας ίδρυσε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), υιοθετώντας την πολιτική της νομιμότητας, όπως ακριβώς ο Χίτλερ.
Έκρυψε πολύ καλά την πραγματική του ατζέντα, τη διεκδίκηση ηγετικού ρόλου στον ισλαμικό κόσμο, το μίσος του για τη Δύση και το χριστιανικό κόσμο, μέχρι που σταθεροποιήθηκε στην εξουσία, το 2010, όταν ξερίζωσε τις ρίζες των κεμαλικών στο βαθύ κράτος (Εργενεκόν κλπ), με τη βοήθεια της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ.
Όταν σταθεροποιήθηκε στην εξουσία:
- εξασφάλισε τεράστια κεφάλαια από τους Τούρκους επιχειρηματίες για τον εαυτό του, την οικογένεια και το κόμμα του, όπως ο Χίτλερ,
- στράφηκε εναντίον του Ισραήλ και της «κακιάς ιμπεριαλιστικής» Δύσης, όπως ο Χίτλερ,
- έκλεισε φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους (σκληρούς κεμαλιστές και γκιουλενιστές), όπως ο Χίτλερ
- ίδρυσε και στελέχωσε με ισλαμιστές τον δικό του, ιδιωτικό στρατό, την εταιρεία SADAT, που λειτουργεί όπως τα "τάγματα εφόδου" του Χίτλερ
- εφάρμοσε ρατσιστική γενοκτόνο πολιτική εναντίον των Κούρδων, όπως ο Χίτλερ εναντίον των Εβραίων
- υιοθέτησε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα με το οποίο «φιλοδοξεί» να κυριαρχήσει στην ευρύτερη περιοχή και να γίνει ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος είναι ανώτερος από όλους τους μη μουσουλμάνους, όπως ο Χίτλερ διεδκίκησε ηγετικό ρόλο για τους Γερμανούς
- αμφισβήτησε τη συνθήκη της Λοζάνης, όπως ο Χίτλερ των Βερσαλλιών,
- αμφισβήτησε ευθέως τον ΟΗΕ και μάλιστα από το ίδιο το βήμα της Γενικής Συνέλευσης, λέγοντας ότι αδικείται και δεν εκπροσωπείται ο μουσουλμανικός κόσμος στο ΣΑ, όπως ο Χίτλερ την Κοινωνία των Εθνών
- υιοθέτησε τη θεωρία του «ζωτικού χώρου», εισβάλοντας στο Ιράκ, τη Συρία, την ΑΟΖ της Κύπρου, την Ελλάδα, μέσω της Γαλάζιας Πατρίδας και ετοιμάζεται να επεκταθεί στα όρια της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με στρατιωτικές βάσεις που ιδρύει σε χώρες του αραβικού κόσμου και της Βαλκανικής.
Οι ομοιότητες Χίτλερ - Ερντογάν είναι συγκλονιστικές, απλά δεν ξέρω αν το έχει αντιληφθεί η διεθνής κοινότητα.
Γιατί ο Ερντογάν, ενώ έχει ως στόχο να μετατρέψει την Τουρκία σε παγκόσμια δύναμη, ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμού, προσεγγίζει πότε τις ΗΠΑ και πότε τη Ρωσία και υπογράφει μ' αυτές διάφορες συμφωνίες (ενώ κατά βάθος τις μισεί και τις δυο), όπως ακριβώς έκανε ο Χίτλερ, που είχε υπογράψει συμφωνίες με Αγγλία-Γαλλία και Σοβιετική Ένωση, για να στραφεί στη συνέχεια εναντίον τους και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην καταστροφή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Να δούμε λοιπόν αν αντιληφθούν επιτέλους τη σκληρή πραγματικότητα ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία και λοιποί μεγάλοι του κόσμου, πριν είναι αργά όχι μόνο για την ευρύτερη περιοχή αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα κυριακάτικη δημοκρατία και το Pontos-news
πηγή
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου