Μια δημοσκόπηση στα κατεχόμενα, ίσως η μεγαλύτερη, με δείγμα 4.267 ατόμων, εκτός από το ότι βγάζει νικητή της ψηφοφορίας του Απρίλη τον έτερο ευνοούμενο της Άγκυρας, τον Ερσίν Τατάρ, περιέχει και κάποια άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Που ακόμα κι αν είναι στημένα, διότι δεν εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις στο κατοχικό καθεστώς, όπου τα πάντα ελέγχονται από τον στρατό και την παράνομη τουρκική πρεσβεία, δείχνουν προς τα πού καθοδηγούνται οι Τουρκοκύπριοι. Ή, εν πάση περιπτώσει, αυτοί που κατοικούν στα κατεχόμενα, για να μην ξεχνάμε τους έποικους, με τους οποίους διαπραγματευόμαστε συνεταιρισμό. Το 60,5% ανησυχεί, λέει, για τις υποχωρήσεις που έκανε στις διαπραγματεύσεις ο κ. Ακιντζί. Ποιες υποχωρήσεις; Στο θέμα των εγγυήσεων στην επιστροφή της Μόρφου, στην άρση του δικαιώματος βέτο για τους Τ/κ, στην αποχώρηση του τουρκικού στρατού.
Αν πιστεύουν ότι έγιναν υποχωρήσεις από τον Ακιντζί σε αυτά τα ζητήματα, πιθανό να είναι παραπληροφορημένοι. Αλλά, στις επόμενες ερωτήσεις αντιλαμβάνεσαι τους λόγους. Ιδού: Το 85,5% δεν θέλει να φύγει ο τουρκικός στρατός, το 83,2% θέλει να συνεχιστούν οι εγγυήσεις ως έχουν, το 78,6% θέλει λύση δύο χωριστών κρατών. Ακόμα και στην ερώτηση αν πιστεύουν ότι η ε/κ πλευρά θέλει λύση, το 87,1% απάντησε ότι δεν το πιστεύει αυτό.
Δηλαδή, καχυποψία στο απόγειο. Και από τις δυο πλευρές ασφαλώς. Διερωτάται, όμως, κανείς με ποια λογική συνεχίζεται η ανάπτυξη της ουτοπίας για ένα κοινό κράτος που θα λειτουργήσει άψογα και θα προσφέρει ευημερία και ειρήνη στους πολίτες. Χωρίς καμιά απολύτως ένδειξη κατανόησης από την άλλη πλευρά και χωρίς καμιά διάθεση υποχώρησης για να συναντηθούμε σε κοινό σημείο.
Ακόμα κι αν αφαιρέσουμε από την εικόνα την Τουρκία, χάριν συζητήσεως δηλαδή (διότι στην πραγματικότητα η βάση της ουτοπικής προσέγγισης είναι η θεωρητική αφαίρεση της Τουρκίας) πότε λάβαμε ένα θετικό μήνυμα από την τουρκοκυπριακή πλευρά; Για να έχουμε να στηριχθούμε κάπου. Έστω και σε ενδείξεις χωρίς αποδείξεις. Αν το 60,5% πιστεύει ότι έγιναν υποχωρήσεις από τον Ακιντζί πάει να πει πως δεν αποδέχονται ούτε καν τη συζήτηση για μερικά βασικά ζητήματα. Διότι υποχωρήσεις δεν έγιναν στην πραγματικότητα. Ούτε στις εγγυήσεις, ούτε στην αποχώρηση του στρατού, ούτε στη Μόρφου, ούτε στο βέτο. Το ότι συζητήθηκαν αυτά σε κάποιο βαθμό, οι Τουρκοκύπριοι το θεωρούν προφανώς υποχώρηση. Πού θα συναντηθούμε, λοιπόν; Πώς θα συνεννοηθούμε; Μήπως με το 9,2%, που δηλώνει ότι πρέπει να αποχωρήσει ο στρατός ή με το 16,3% που πιστεύει σε λύση ομοσπονδίας;
Η περιπέτεια με την κατοχύρωση του χαλουμιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο παρεμφερές θέμα κι αν παρουσιάζεται, είναι ενδεικτική. Στις 16 Ιουλίου 2015, την εποχή που οι φωστήρες μας ανέμεναν τη λύση από μέρα σε μέρα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υπέγραψε μαζί με τον Ακιντζί και τον Γιούνκερ μια συμφωνία: «Κοινή συναντίληψη για την προσωρινή λύση για το Χαλούμι/Χελίμ που θα υλοποιηθεί εκκρεμούσης της επανένωσης της Κύπρου». Συνέδεσαν το χαλλούμι με αξιώσεις του κατοχικού καθεστώτος. Και η κατοχύρωση πάγωσε, διότι παρά την υποτιθέμενη συναντίληψη, οι Τουρκοκύπριοι αναζητούν τρόπο να παρακάμψουν τον έλεγχο από το Διεθνές Γραφείο Πιστοποίησης Veritas, όπως συμφωνήθηκε, διότι η δική τους παραγωγή δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα και θα έχουν πρόβλημα. Πρόκειται για ένα ακριβές παράδειγμα των αποτελεσμάτων του βέτο. Δεν διαθέτουν βέτο, ασφαλώς, αλλά με τη συμφωνία που έγινε τους δόθηκε το δικαίωμα να έχουν ενστάσεις, ισοδύναμες του βέτο κι έτσι η κατοχύρωση του χαλλουμιού έμεινε στο κενό. Μπορεί κανείς να σκεφτεί τι θα συμβεί όταν μετά από τη λύση θα αποκτήσουν δικαίωμα βέτο σε όλα, όπως απαιτούν, και όπως διάφοροι δικοί μας κουτουρατζήδες, καλούν τον πρόεδρο να αποδεχτεί και να μην δαιμονοποιεί την «πολιτική ισότητα».
Ας πούμε, όμως, ότι το ξεπερνούμε αυτό. Πώς θα ξεπεράσουμε το 85,5% που δεν θέλει να φύγει ο κατοχικός στρατός; Ακόμα κι αν δεν είναι τόσο το ποσοστό, αλλά 65% ή 55%. Εάν οι Τουρκοκύπριοι δεν φτάσουν στο σημείο να καταλάβουν πώς θα είναι η Κύπρος χωρίς την Τουρκία δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε σε κοινό σημείο. Κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί την Κύπρο και τους πολίτες της εντός της ΕΕ, ως πραγματικά ανεξάρτητη χώρα, και με δικό της φυσικό αέριο. Ακόμα και οι Ελληνοκύπριοι, που θεωρούνται εθνικιστές και δεν θέλουν καμία σχέση με τους Τουρκοκύπριους, μπορούν να φανταστούν αυτή την ευημερία και την ειρήνη: Χωρίς Τουρκία, εντός της ΕΕ και με τα δισεκατομμύρια των κοιτασμάτων. Μόνο οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να το σκεφτούν.
ΠΗΓΗ: www.philenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου