Η εκδήλωση οργανώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών, το Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού Πατρών και το πανελλήνιο Κίνημα «Αφήστε με να Ζήσω», ήταν δε ενταγμένη στα «Πρωτοκλήτεια», εκδηλώσεις γενόμενες προς τιμήν του πολιούχου των Πατρών, Αγίου Ανδρέου.
Πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Πατρών, την τίμησαν δε με την παρουσία τους ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, κληρικοί, μέλη των Ορθοδόξων Χριστιανικών Σωματείων, καθώς και πλήθος φοιτητών, νέων, γονέων, εκπαιδευτικών, επιστημόνων κ.ά.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμούς από την εκπρόσωπο του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιών Πατρών, κ. Όλγα Αποστολοπούλου, και τον υπεύθυνο επικοινωνίας του κινήματος «Αφήστε με να Ζήσω» και Αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων Πολυτέκνων, κ. Ιωάννη Θαλασσινό.
Ακολούθησαν οι κύριες επιστημονικές εισηγήσεις της εκδήλωσης:
Από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη και Θεολόγο π. Αμβρόσιο Γκουρβέλο,
τον κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλο, Άμ. Επ. Καθηγητή Χειρουργικής, τ. Διευθυντή Χειρουργικού ΕΣΥ,
και τον κ. Γεώργιο Ρούντα, Δικηγόρο.
Το συντονισμό της εκδήλωσης έκανε η κα Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη–Τσαγκαροπούλου, Ιατρός–Πνευμονολόγος, μέλος του Κινήματος «Αφήστε με να Ζήσω!».
Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος.
Υπήρξε τηλεοπτική κάλυψη της εκδήλωσης από τον τηλεοπτικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, «Λύχνος».
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ:
1. Ο π. Αμβρόσιος Γκουρβέλος ομίλησε με θέμα: «Η θέση της Εκκλησίας για τις αμβλώσεις».
Η εισήγηση του π. Αμβροσίου Γκουρβέλου είχε τρία τμήματα.
Στο πρώτο μίλησε σχετικώς με τη θέση της Εκκλησίας στο θέμα των εκτρώσεων. Ανέφερε άτι ἡ θέση της είναι αναλλοίωτη, σύμφωνα με την αγιογραφική και πατερική Παράδοση, μέχρι σήμερα, όπως και προσφάτως εκφράσθηκε με την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, να καθιερώσει την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, ως ημέρα προσευχής για το αγέννητο παιδί.
Η θέση της Εκκλησίας, εδράζεται πάνω στο γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Χριστού, ο Οποίος από τη στιγμή του Ευαγγελισμού, δηλαδή της συλλήψεώς Του στην κοιλία της Θεοτόκου, εκτός από τέλειος Θεός έγινε και τέλειος άνθρωπος, χωρίς βέβαια αμαρτίας. Επομένως, ο κάθε άνθρωπος είναι για την Εκκλησία ολόκληρος και πλήρης «ἐξ' ἄκρας συλλήψεως». Και είναι ένας νέος, ξεχωριστός άνθρωπος με το θεόσδοτο δικαίωμα να ζήσει, το οποίο κανείς και για κανένα λόγο, δεν μπορεί να του το στερήσει. Το έμβρυο φιλοξενείται στο σώμα της μητέρας και είναι ολόκληρη ζωή μέσα σε μια άλλη ζωή, η οποία δωρήθηκε από το Δημιουργό σε μας, για να την προστατεύσουμε και αναπτύξουμε. Μη ξεχνούμε άτι ούτε το σώμα μας είναι δικό μας, αλλά ανήκει στο Θεό, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και μας χαρίστηκε, για να το εξαγιάσουμε.
Η έκτρωση ισοδυναμεί με φόνο εκ προμελέτης και για εμάς τους χριστιανούς συνιστά μία μεγάλη αμαρτία. Η αμαρτία των εκτρώσεων είναι ίσως η αιτία τόσων προβλημάτων στήν πατρίδα μας, διότι τό αίμα των αδικουμένων βοά προς «Κύριον Σαβώθ» ζητώντας δικαιοσύνη.
Το δεύτερο τμήμα της ομιλίας του αφορούσε τις εκτρώσεις ως ποιμαντικό και πνευματικό πρόβλημα. Εξέθεσε τις συνήθεις αιτίες τους, για τις οποίες, όμως, σε καμία των περιπτώσεων δεν επιτρέπεται η άμβλωση, διότι πρόκειται για αφαίρεση ζωής ενός ανεξάρτητου και ανυπεράσπιστου ανθρώπου. Βέβαια, ως Εκκλησία, όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κάθε τέτοια αμαρτία, πρέπει για τη θεραπεία της να αναζητήσουμε τα αίτια και αναλόγως με διάκριση να ενεργήσουμε. Αλλά καλύτερο είναι το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν.
Οι αμβλώσεις είναι μία από τις αρνητικές συνέπειες της απομάκρυνσής μας από το Θεό και το Νόμο Του. Η έλλειψη πίστης στο Θεό και τις εντολές Του, αλλά και η απουσία εμπιστοσύνης και πίστης στην πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο, χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Γενικότερα, πέρα από τούς μέχρι τώρα λόγους καταφυγής στην έκτρωση, έχουμε επιπλέον στις ημέρες μας αλλαγή του κοσμοειδώλου μας, καθώς εγνωσμένως ή ακαταγνώστως κέντρο της ζωής μας έχει γίνει ο εαυτός μας και η με κάθε τρόπο, σωστό ἤ λάθος, ικανοποίηση των απαιτήσεών του.
Επομένως, και τα αίτια της εμβρυοκτονίας, ολιγοτεκνίας και της απειλούμενης πληθυσμιακής κατάρρευσης της Πατρίδας μας, έχουν πνευματικό υπόβαθρο.
Στο τρίτο τμήμα της ομιλίας του, ο π. Αμβρόσιος, παρέθεσε κάποιες σκέψεις σχετικώς με την αντιμετώπιση του προβλήματος από της πλευράς των μελών της Εκκλησίας. Ανέφερε την ανάγκη να καταρτίσουμε τούς εαυτούς μας με τη δύναμη του Λόγου του Θεού, ο οποίος καλλιεργεί συνειδήσεις και μεταμορφώνει τη ζωή των ανθρώπων. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε και να εμπνεύσουμε τους νέους ανθρώπους, σχετικώς με την απόλυτη αξία της κάθε ανθρώπινης ζωής, την ιερότητα και την σωτηριολογική σημασία του Μυστηρίου του Γάμου, την αξία των αρετών, την παρθενία, την αγνότητα, την εγκράτεια, την πιστότητα στο Γάμο, την μετάνοια, την υπομονή, την ολιγάρκεια, την προσγείωση στην πραγματικότητα, τη δύναμη της πίστης και της προσευχής που κάνει θαύματα, την χαρά της οικογενειακής ζωής, την ευλογία των παιδιών και μάλιστα των πολλών. Ξεκινώντας από αυτά, η δύναμη της εφευρετικής αγάπης θα φέρει και άλλες σκέψεις και δράσεις.
Στην εισήγησή του έθεσε το θέμα του σεβασμού της ζωής του αγέννητου παιδιού, από την Ιατρική άποψη. Τόνισε πως όλα τα επιστημονικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι το παιδί είναι ένας νέος, ιδιαίτερος και ζων ανθρώπινος οργανισμός εξ άκρας συλλήψεως. Από τη στιγμή που υφίσταται ως μονοκύτταρο ζυγωτό και πριν ακόμη από την εμφύτευσή του είναι άνθρωπος και αξίζει να προστατεύεται.
Τόνισε τον αντιεμφυτευτικό και πρώιμα εκτρωτικό ρόλο της ορμονικής αντισύλληψης, του σπιράλ και του χαπιού της επόμενης μέρας. Μίλησε για τους σοβαρούς κινδύνους που συνεπάγεται η χρήση του εκτρωτικού χαπιού RU-486 και περιέγραψε τη μεθοδολογία και τις ψυχοσωματικές συνέπειες της χειρουργικής άμβλωσης, τις άμεσες και τις απώτερες, πάνω στην μητέρα.
Υπογράμμισε πως υπάρχουν μορφές θανάτωσης πρώιμων εμβρύων, οι οποίες αγνοούνται ή παραβλέπονται, και εδώ ανήκουν τα πρώιμα έμβρυα της εξωσωματικής γονιμοποίησης, τα οποία απορρίπτονται, για λόγους ευγονικής ή επειδή δεν είναι πλέον επιθυμητά από τους γονείς, ή θανατώνονται υπό συνθήκες πειραματισμού στο εργαστήριο.
Άλλες μορφές θανάτωσης για λόγους ευγονικούς είναι οι περιπτώσεις επεμβάσεων «μείωσης» σε περίπτωση πολλαπλής κυήσεως ή μετά από λήψη παθολογικών αποτελεσμάτων στον προγεννητικό έλεγχο α και β επιπέδου, μια θανάτωση που για πολλούς θεωρείται, κατά απολύτως λανθασμένο τρόπο, αποδεκτή, για λόγους «αλτρουϊσμού» προς το μωρό και την οικογένεια.
Η ύπαρξη νόσου στο έμβρυο ή στην μητέρα, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τη διακοπή της κύησης και το φόνο του παιδιού, αλλά αποτελούν λόγο περαιτέρω ιατρικής φροντίδας απέναντί τους.
Μίλησε για την αντίφαση, την υποκρισία και τον παραλογισμό της Ελληνικής Νομοθεσίας, για το θέμα της άμβλωσης, αλλά και για το σκεπτικό της Εισηγητικής Έκθεσης του νόμου 1609/1986, ο οποίος επέτρεψε τις εκτρώσεις στην πατρίδα μας.
Όπως περιέγραψε ο κ. Ρούντας: Στη χώρα μας, από το 1986 με το νόμο 1609, ο νομοθέτης ξαφνικά και εντελώς αυθαίρετα θεωρεί τη ζωή του εμβρύου κατώτερη αυτής του γεννηθέντος ανθρώπου, επιτρέποντας την τέλεση εκτρώσεων, την ίδια στιγμή, όπου ο ίδιος ο νόμος αντιφάσκοντας υποκριτικά αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά το έμβρυο σε διάφορες περιπτώσεις.
Ο κ. Ρούντας μίλησε για την ασυμφωνία μεταξύ Αστικού και Ποινικού κώδικα, ως προς την αναγνώριση του εμβρύου ως ανθρώπου με ατομικά δικαιώματα, και για την αδικία που υφίσταται το αγέννητο παιδί όταν καταπατείται το δικαίωμά του στη ζωή στην περίπτωση που έχει συλληφθεί υπό συνθήκες βιασμού, αιμομιξίας ή πάσχει από κάποιο νόσημα.
Υπογράμμισε πως η πρόσφατη αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα, συνοδεύτηκε δυστυχώς από μείωση των ποινών σε αυτούς που καταπατούν τα δικαιώματα του εμβρύου, και από τη δυνατότητα εκ μέρους των γονέων και του ιατρού να προχωρούν στη θανάτωση του εμβρύου για ευγονικούς λόγους ως και λίγο πριν το τοκετό.
Τόνισε πως η νομιμοποίηση της άμβλωσης, παρά το ότι θεσμοθετήθηκε επαγγελλόμενη την γέννηση «υγιών και επιθυμητών» παιδιών, την «προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας» της μητέρας, την επαγγελματική της υποστήριξη και την προώθηση της ισότητας των φύλων, στην πραγματικότητα οδήγησε στην πλήρη υποτίμηση της αξιοπρέπειάς της, της μοναδικής της αποστολής ως μητέρας, υποβάθμισε την ίδια και κατέστρεψε την Οικογένεια και την Πατρίδα μας.
4. Μετά το πέρας των εισηγήσεων ακολούθησε συζήτηση πάνω σε ερωτήματα που τέθηκαν από τους παρευρισκομένους.
Αυτά αφορούσαν κυρίως τη διακοπή κύησης σε ευαίσθητες περιπτώσεις, όπως του βιασμού, όταν υπάρχουν διαπιστωμένα νοσήματα του εμβρύου ή της μητέρας, στον εκτρωτικό ρόλο της αντισύλληψης, τα χαμένα παιδιά της εξωσωματικής, ενώ υπήρξε συζήτηση και πάνω στη γενικότερη απροθυμία των νέων να φέρουν στο κόσμο παιδιά και να αναλάβουν σοβαρό πνευματικό αγώνα, μέσα στα πλαίσια της έγγαμης οικογενειακής ζωής.
Οι απαντήσεις εκ μέρους των ομιλητών ήταν πολύ κατατοπιστικές, πάντα υπέρ της προστασίας της ζωής του αγέννητου παιδιού, ενώ εξαιρετικής σπουδαιότητας ήταν οι παρεμβάσεις στο διάλογο του Σεβ. Μητροπολίτου και των λοιπών Ιερέων. Όλοι με βάση την εμπειρία τους ως πνευματικοί πατέρες, περιέγραψαν το δράμα των γονέων που συνέργησαν στη διακοπή της ζωής των παιδιών τους.
Και πράγματι, ο πνευματικός καλείται εκ των υστέρων, μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης, αποτρέψει εκτρώσεις, αλλά και να δεχθεί την μετάνοια, να συγχωρήσει, να παρηγορήσει και να περιθάλψει τις οδυνηρές πληγές. Καλείται όμως και να δώσει νέες κατευθύνσεις ζωής, ώστε η μετάνοια να δώσει έμπρακτους καρπούς και μακροπρόθεσμα πνευματικά οφέλη.
Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο οποίος τόνισε την ανάγκη πνευματικής επαγρύπνησης, ενημέρωσης, αλλά κατά κύριο λόγο την ανάγκη πνευματικού αγώνα μέσα στην οικογένεια, κάτω από την καθοδήγηση του πνευματικού. Μόνον έτσι μπορεί να στηριχθεί και να ευδοκιμήσει η νεότητα και η Οικογένεια κατά Χριστόν, και να γίνει αδιανόητη η αφαίρεση της ζωής του νέου ανθρώπου.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου