Όσοι δεν έχετε πειστεί ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι προδοσία, διαβάστε με προσοχή αυτό που ακολουθεί και βγάλτε τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ συμπεράσματα!!! (πως οι Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στην Μακεδονία και οι απόγονοί τους μας δουλεύουν....)

ВЛАДОВО – ΒΛΑΝΤΟΒΟ
Γραμμένο σε 03.08.2010

Μόλις 6 χιλιόμετρα δυτικά του Воден-Έδεσσας, πάνω στην παλιά εθνική οδό Солун-Лерин (Θεσσαλονίκης-Φλώρινας), η παλιά Εγνατία οδός και σε υψόμετρο 450 μέτρων, δεσπόζει το μεγάλο μακεδόνικο χωριό Владово-Βλάντοβο (Άγρας). Χωριό στο οποίο σήμερα ζουν περίπου 1500 κάτοικοι, στο σύνολό τους Μακεδόνες. Σήμερα ίσως είναι γνωστό στην ευρύτερη περιοχή για τη μεγάλη παραγωγή κερασιών-чреши και τις ταβέρνες του, αλλά παλαιότερα, τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η μεγάλη ιστορία του και οι θυσίες των κατοίκων του, στους αγώνες των Μακεδόνων για λευτεριά και αναγνώριση. 

«Το χωριό μας το χτίσαν εδώ οι προγόνοι μας γύρω στο 1600 και του έδωσαν το όνομα Владово, μάλλον λόγω της μεγάλης υγρασίας που επικρατούσε εξαιτίας των πολλών νερών της περιοχής (влага-βλάγκα-υγρασία)» μας αφηγήθηκαν κάτοικοι του χωριού, σε κεντρικό καφενείο.

«Μέχρι τότε υπήρχαν τρία μικρότερα χωριά στα γύρω βουνά, παρακλάδια του όρους Ниџе-Νίτζζε-Βόρας, το Селиште-Σέλισστε, η Фурка-Φούρκα και η Скрка-Σκ’ρκα. Τρία χωριά με κοινή εκκλησία, το Свети Дјонис-Άγιο Διονύσιο, τα οποία για κάποιο λόγο αποφάσισαν, από τα 1100 μέτρα, να κατέβουν χαμηλότερα και να δημιουργήσουν το νέο χωριό. Μεγάλες οικογένειες της εποχής, όπως του Агајчев-Αγκάιτσσεβ, του Бапков-Μπάπκοβ, του Далгалачев-Νταλγκαλάτσσεβ, του Петков-Πέτκοβ, του Сребрев-Σρεμπρεβ και του Димчев-Ντίμτσσεβ, μαζί με τα κοπάδια τους, εγκαταστάθηκαν δίπλα στον ποταμό Вода-Βόντα». 

«Πριν από 100 περίπου χρόνια, οι πρόγονοί μας πήραν την εικόνα του Αγίου Διονυσίου από το ναό του βουνού και ανεβάζοντας σε μία φοράδα ένα μωρό, τον Κώστα Πάντσσεβ, μαζί με την εικόνα, την κατέβασαν στο Βλάντοβο, στο ναό του Αγίου Δημητρίου». 

«Η τοποθεσία του χωριού μας είναι πολύ καλή. Εκτός από τον ποταμό Βόντα, έχουμε και την λίμνη που δημιουργήθηκε το 1952 και την αποκαλούμε Μπλάτο (βάλτος), με τις πηγές Црн вир-Μαύρη πηγή και Курада-Κούραντα. Τριγύρω μας βρίσκονται τα βουνά Свети Танас-Σβέτι Τάνας, Καιμάκτσσαλαν, Τσσούκα και Πρίτοκμετς. Τα γύρω τοπωνύμια διατηρούνται ακόμα στη μακεδόνικη γλώσσα. Αράπιν, Γκόλινα, Σμιλ, Ταπανάρκα, Μάριτς, Μαρκούσσεβα Ντούπκα, Τσ’ρν Κάμεν, Γκράμαντι, Βάκαριτς, Κ’ρκαγια, Μίσσουρ κ.α.». 

«Βόρεια συνορεύουμε με τα χωριά Кронцелево-Κροντσέλεβο-Κερασιά και Теово-Τέοβο-Καρυδιά. Ανατολικά με το Месимер-Μεσημέρι και το Воден-Έδεσσα. Νότια με το Горно Граматиково-Γκόρνο Γκραματίκοβο-Άνω Γραμματικό και δυτικά με τα χωριά Гугово-Γκούγκοβο-Βρυττά και Нисие-Νίσιε-Νησί». 

«Παλιά, η ασχολία των κατοίκων ήταν κυρίως η κτηνοτροφία, με κάθε κοπάδι πάνω από 1000 γίδια. Επίσης ασχολούνταν με τη γεωργία, τα αμπέλια, καρυδιές, κερασιές, όπως και воденици-βοντένιτσι-νερόμυλους και χάνια». 

«Μεγάλη είναι και η ιστορία του χωριού μας» συνέχισε την αφήγησή της η παρέα μας. «Την εποχή του Ίλιντεν, επί τουρκοκρατίας, το χωριό μας είχε πολλούς κόμιτι, ένοπλους αγωνιστές για την ελευθερία και ο γενναιότερος ανάμεσά τους ήταν ο βοεβόντα Ντιμίταρ Νταλγκαλάτςς-Димитар Д’лгалач. Ο Ντιμίταρ γεννήθηκε στο Βλάντοβο το 1878 και σκοτώθηκε το 1906 στο χωριό Μέσιμερ, μετά από σκληρή μάχη. Ήταν γνωστός ως αυτός που είχε πάντα το σπαθί του έξω από τη θήκη του. Δεν παντρεύτηκα, είπε κάποτε, επειδή είμαι παντρεμένος με μια πανέμορφη μόμα, την Μακεδονία. Μαζί με το Ντέντο Κουλιμάν από το Νίσιε-Νησί και πολλούς κόμιτι της περιοχής, αγωνίστηκε θαρραλέα για το λαό του. Από την εποχή εκείνη και μέχρι και σήμερα, πολλές οικογένειες του χωριού, 36 στον αριθμό, ξεκληρίστηκαν. Καμίλτσσεβι, Ρόκοβι, Γκέγκοβι και πολλοί άλλοι, δεν υπάρχουν πια». 

«Την εποχή μετά το Ίλιντεν, στάλθηκαν από την Ελλάδα, ανταρτοσυμμορίες με σκοπό να μας "απελευθερώσουν". Στην περιοχή μας ήρθε η ομάδα του Τέλλου Αγαπηνού, γνωστού ως Άγρας. Τρομοκρατούσε τους κατοίκους της περιοχής, πλιατσικολογούσε και δολοφονούσε τους αγωνιστές μας, με αποτέλεσμα, κάτοικοι του χωριού μας, μαζί με κατοίκους των γύρω χωριών και υπό την ηγεσία του Здру-Ζντρου, από το Κέντροβο-Κεδρώνας, συνέλαβαν τον Άγρα και τον κρέμασαν λίγο έξω από το χωριό. Όταν οι ελληνικές αρχές, τη δεκαετία του ’20, άλλαξαν τα τοπονύμια σε όλη τη Μακεδονία, άλλαξαν και αυτό του χωριού μας και από Βλάντοβο το έκαναν….Άγρα!!!. Αυτός που στην ουσία ήταν ο εχθρός του χωριού, τώρα είναι το τιμώμενο πρόσωπο». 

«Στο χωριό μας δεν εγκαταστήθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, όπως έγινε σε πολλά άλλα χωριά. Το 1922, ο τότε πρόεδρος του χωριού, Δημήτρης Κάρτας, κατάφερε να πείσει τις αρχές πως δεν υπήρχαν διαθέσιμα χωράφια για να δοθούν σε νέους κατοίκους». 

«Πολλούς αγωνιστές για τα δικαιώματα των Μακεδόνων, είχε το χωριό και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Πολλά τα θύματα. Γνωστότερος μεταξύ αυτών ήταν ο Геле Оџев-Γκέλε Ότζζεβ. Πολλοί και οι κάτοικοι, οι οποίοι εκδιώχθηκαν ή κατέφυγαν σε άλλες χώρες για να γλιτώσουν τη μανία του κυβερνητικού στρατού. Έτσι σήμερα έχουμε πολύ δικό μας κόσμο, ο οποίος ζει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, την Τσεχία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Πολωνία και λιγότερο στην Ρωσία. 60 νεκρούς είχε το χωριό την περίοδο εκείνη». 

«Σήμερα οι κάτοικοι ασχολούνται με τα κεράσια (πολλών ποικιλιών όπως Τσαρνάτσσκι, Ρούπκοβι και Μπακάρτσσεβι), τα ροδάκινα, τα κάστανα. Υπάρχουν πολλές ταβέρνες και επίσης ανεπτυγμένο είναι και το εμπόριο ξυλείας και άλλα». 

Το χωριό έχει δύο εκκλησίες. Τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο Αθανάσιο. Οργανώνεται πανηγύρι στις 2 Μαίου (καλοκαιρινός Σβέτι Τάνας) και παράδοση έχει πλέον γίνει και η Γιορτή του Κερασιού, την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου. Λειτουργεί νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο και υπάρχει πολιτιστικός σύλλογος με χορευτικό τμήμα και αθλητικός σύλλογος με ποδοσφαιρική ομάδα. Χαρακτηριστική είναι η μακροζωία των κατοίκων του Βλάντοβο. Ο γηραιότερος κάτοικος σήμερα του χωριού, είναι μια κυρία 104 χρονών, συνταξιούχος του δημοσίου!!. Πολλοί επίσης κάτοικοι είναι άνω των 90 ετών. 

Είναι ένα μεγάλο, ανεπτυγμένο, πανέμορφο χωριό, με παραδοσιακά μέρη του να διατηρούνται ακόμη, πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο, πλούσιο σε υδάτινα τοπία και ιστορία. Μία εικόνα που αξίζει να δείτε… 

Το άρθρο είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα novazora
το είδαμε ΕΔΩ

ΣΧΟΛΙΟ

Για όσους ζαλίστηκαν με όσα διάβασαν να τονίσουμε μερικά στοιχεία.... 
Το χωριό Βλάντοβο έχει δύο εκκλησίες. Τον Αγιο Δημήτριο και τον Αγιο Αθανάσιο.
Και οι δύο Αγιοι ήταν Ελληνες στο Γένος. Ο Αγιος Δημήτριος μάλιστα ως προστάτης της Θεσσαλονίκης σύμφωνα με την λαική μας παράδοση εμφανίστηκε στα τείχη της Θεσσαλονίκης και κατατρόπωσε τους Βούλγαρους προγόνους των "Μακεδόνων" του Βλάντοβο...
Πέραν τούτου ο Αγιος Δημήτριος φρόντισε η πόλη του να απελευθερωθεί από τον Ελληνικό στρατό από Τούρκους και Βούλγαρους ανήμερα της εορτής του στις 26 Οκτωβρίου 1912....
Επίσης αναφέρεται στην περιοχή και ο Αγιος Διονύσιος επίσης Ελληνας Αγιος της Ορθοδοξίας μας....


Ο Μακεδονομάχος Τέλλος Αγρας που στο παραπάνω προπαγανδιστικό βουλγαρικό κείμενο παρουσιάζεται ως ένας αντάρτης-τρομοκράτης προδόθηκε και συνελήφθει σε συνάντηση Ελλήνων και Βουλγάρων διότι προσπαθούσε να φέρει προς την ελληνική πλευρά σλαβόφωνους Ελληνες Μακεδόνες όπως ήταν και ο Καπετάν Κώττας αλλά και ο Αντώνης Μίγγας σύντροφος του Αγρα.... (δείτε περισσότερα ΕΔΩ)


Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην Μακεδονία υπήρχαν και υπάρχουν σλαβόφωνοι Ελληνες οι οποίοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση και τους οποίους οι Βούλγαροι αποκαλούσαν Γκραικομάνους. Αυτούς προσπάθησαν να προσεταιριστούν οι Βούλγαροι Κομμιτατζήδες και ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν και ένας συνεχής πνευματικός και ιδεολογικός Αγώνας στο να κρατηθούν οι σλαβόφωνοι ελληνικοί πληθυσμοί στον ελληνισμό....
(παρενθετικά να πούμε ότι τον σλαβόφωνο μακεδονομάχο Καπετάν Κώττα είχε μεταστρέψει ο Μητροπολίτης Καστορίας Καραβαγγέλης. Ο Κώττας απαγχονίστηκε από τους Βουλγάρους φωνάζοντας λίγο πριν την εκτέλεσή του στα σλαβικά "ζήτω η Ελλάδα"!!!)

Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι αν πραγματικά ο Αγρας ήταν τρομοκράτης και τον μισούσαν οι Βούλγαροι κάτοικοι του χωριού τότε γιατί τον έθαψαν στην κεντρική Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου; Ποιοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν να θάψουν τον Αγρα στο κέντρο ενός βουλγαρικού χωριού κι όχι σε ένα ελληνικό;
Κάτι βρωμάει λοιπόν στο κείμενο της ιστορίας του χωριού Αγρας στο οποίο όλα τα τοπωνύμια παρουσιάζονται με το βουλγαρικό τους όνομα!!!!! 

Και μια τελευταία απορία.
Γιατί το 1922 μόλις 13 χρόνια από τον θάνατο του Αγρα, το βουλγαρικό (κατά τους Σκοπιανούς) χωριό Βλάντοβο είχε δήμαρχο που ονομαζόταν Δημήτριος Κάρτας;


Και για να αντιπαρέλθουμε και το επιχείρημα ότι στο χωριό Βλάντοβο ζουν και ζούσαν  ΜΟΝΟ Βούλγαροι (που σήμερα αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες") σας παραθέτω ένα απόσπασμα από την οικογενειακή ιστορία του Αναστάσιου Κάρτα κατοίκου του χωριού Αγρας.

Η οικογένεια του πατέρα του κατάγεται από το γνωστό από το Μακεδονικό Αγώνα χωριό Άγρας της Πέλλας. Το παλιό όνομα του χωριού ήταν Βλάντοβο- η ονομασία του άλλαξε προς τιμήν του μακεδονομάχου Τέλλου Άγρα. Η ιστορία του χωριού παραδίδεται, εκτός των άλλων και από μια χειρόγραφη εργασία μαθητή στο Γυμνάσιο στα 1941 και μετέπειτα παππού του βιογραφούμενου, Αναστασίου Κάρτα, η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Άποψη- Οικονομικής Ανάπτυξης Πέλλας» στο φύλλο 170 της Παρασκευής 4 Ιουνίου. Στην εργασία αυτή αναφέρονται αναλυτικά τα ιστορικά γεγονότα που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα και τη ζωή των κατοίκων του Άγρα. Σε μια προσπάθεια σύνοψης της ιστορίας αυτής παραθέτουμε τα εξής:


Στα 1878, με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου εδραιώθηκε στο έδαφος της περιοχής της Μακεδονίας βουλγαρική ηγεμονία, ενώ 6 χρόνια νωρίτερα είχε δοθεί στους Βούλγαρους εκκλησιαστική αυτονομία από το Πατριαρχείο. Τα γεγονότα αυτά, πυροδότησαν σε όλη τη Μακεδονία, όπως και στον Άγρα, έντονες συρράξεις μεταξύ των Ελλήνων και των Βουλγάρων κατοίκων. Σε αυτά συντέλεσε η αυξανόμενη προπαγάνδα, μέσω της ίδρυσης βουλγαρικών σχολείων, αλλά κυρίως μέσω βίας. Όσοι αντιστέκονταν υφίσταντο εκτελέσεις και βασανιστήρια. Λόγω της τρομοκρατίας αυτής, πολλοί κάτοικοι του Άγρα εκβουλγαρίστηκαν και οι Έλληνες αγρότες αναγκάζονταν για μεγάλα διαστήματα να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους, όπως και τα παιδιά τους τα σχολεία τους. Σημαντικά ζητήματα τέθηκαν και για τη διεκδίκηση χριστιανικών εκκλησιών αλλά και βιοποριστικών μέσων (π.χ. μύλων) από τους δύο αντιμαχόμενους πληθυσμούς.

Μέσα στη θύελλα των γεγονότων φονεύθηκαν πολλοί γηγενείς κάτοικοι του Άγρα, μεταξύ των οποίων και ο Χρήστος Κάρτας, πρόγονος του βιογραφούμενου, ο οποίος εκτελέστηκε με εβδομήντα σφαίρες από τους κομιτατζήδες στη Φούρκα. Στις μάχες έλαβαν ενεργά μέρος ως πολεμίστριες και οι γυναίκες. Όπως ο Αναστάσιος Κάρτας καταγράφει, η γιαγιά του, Μαρία Κάρτα, «εγνώριζεν άριστα σκοποβολήν και μέχρι του 1903 ελάμβανε μέρος εις την σκοποβολήν κατά τας εορτάς των Χριστουγέννων, Νέου έτους, Απόκριες, Πάσχα, Αγίου Γεωργίου, ότε εις την οικία της διέμενον αντάρται εφύλαττε σκοπός με το όπλον».

Ο παππούς του βιογραφούμενου από την πλευρά του πατέρα του ήταν λοιπόν ο Αναστάσιος Κάρτας, γεννημένος και μεγαλωμένος στον Άγρα. Ήταν αγρότης και κτηνοτρόφος. Παντρεύτηκε την Χρυσάνθη Πέτκου, και αυτή από τον Άγρα, και απόκτησαν επτά παιδιά: τον Τρύφωνα, την Ελένη, την Μαρία, την Ελισάβετ, τη Σουλτάνα και τον Γεώργιο, που πέθανε παιδί. Ο Αναστάσιος Κάρτας στρατεύτηκε και υπηρέτησε στα στρατεύματα της μικρασιατικής εκστρατείας από την οποία επέστρεψε με την κατάρρευση του μετώπου το 1922. Στο διάστημα αυτό η Χρυσάνθη φρόντιζε μόνη της τα χωράφια, το σπιτικό και τα έξι παιδιά της.

Ο πατέρας του βιογραφούμενου, Τρύφων, γεννήθηκε το 1929 στον Άγρα και πήγε λίγες μόνο τάξεις στο δημοτικό λόγω της κατοχής. Εξαιτίας της δύσκολης ζωής της εποχής και όντας το μόνο αγόρι της πολύτεκνης οικογένειας, έφυγε από χωριό μικρός για να δουλέψει σε εργοστάσιο στην Έδεσσα.. Εκεί, κάποια χρόνια αργότερα, γνωρίζει την Ευαγγελία Καρτσώλη, την οποία παντρεύεται και αποκτούν δυο παιδιά, τον Αναστάσιο το 1962 και τη Χρυσή το 1966.

Η καταγωγή της μητέρας του βιογραφούμενου είναι από το χωριό Κλεισοχώρι. Ο παππούς της λεγόταν Χρήστος Καρτσώλης και ήταν και αυτός Μακεδονομάχος. Λόγω αυτής του της δράσης κυνηγήθηκε από τους κομιτατζήδες και όταν αυτοί δεν μπόρεσαν να τον εντοπίσουν, σκότωσαν για αντίποινα τον αδελφό του, Ιωάννη, που ήταν ιερέας του χωριού, το οποίο στα νεότερα χρόνια έστησε προς τιμήν του προτομή. Η οικογένεια Καρτσώλης ήταν από εκείνες, που λόγω των γεγονότων είχαν εξαναγκαστεί να ξεχάσουν σχεδόν τη μητρική τους γλώσσα. Παρόλα αυτά ο παπάς Ιωάννης ήξερε όλη τη λειτουργία και τους ύμνους της εκκλησίας απ’ έξω.

Παρακάτω παραθέτω και ένα απόσπασμα από άρθρο για τον Μακεδονικό Αγώνα που αναφέρεται αναλυτικά στον μαρτυρικό θάνατο του Αγρα. 

Η δράση των κομιτατζήδων, έχει θορυβήσει, τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και της ελεύθερης Ελλάδος. Φόνοι, βασανιστήρια, λεηλασίες, βιασμοί, αρπαγή εκκλησιών, από Εξαρχικούς, εξαναγκασμός προς εκβουλγαρισμό. Ο Ελληνισμός αντεπιτίθεται, με την αποστολή Ενόπλων Σωμάτων και με τη συμμετοχή του ντόπιου Μακεδονικού Ελληνισμού.

Ο Καπετάν Άγρας (Τέλλος Αγαπηνός), καταγόμενος από Γαργαλιάνους Μεσσηνίας (α/α μητρώου 103), γεννηθείς το 1880 στο Ναύπλιο, εξήλθε της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων το 1901, ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Τον Σεπτέμβριο του 1906, με εντολή του Προξενείου Θεσσαλονίκης, αναλαμβάνει δράση στην λίμνη των Γιαννιτσών. Γενναίος, ορμητικός, μεθοδικός, σπέρνει τον πανικό στους εντός της λίμνης, ελλοχεύοντες κομιτατζήδες, οι οποίοι εγκαταλείπουν, τρεπόμενοι σε φυγή, στρατηγικά σημεία της λίμνης. 

Ένας εκ των ηττηθέντων, ντροπιασθέντων και εκδιωχθέντων της λίμνης, είναι ο αρχικομιτατζής βοεβόδας Βάννης Ζλατάν, καταγόμενος, από τα Λευκάδια Ναούσης, έχοντας φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο, ο οποίος υπήρξε ο δήμιος και βασανιστής του Άγρα, όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Λόγω διπλού τραύματος και σοβαρού κλονισμού της υγείας του από την διαβίωσή του στον ελώδη βάλτο των Γιαννιτσών, του Άγρα, το Προξενείο Θεσσαλονίκης, παρά την άρνησή του, τον Φεβρουάριο του 1907, τον αποστέλλει στην Νάουσα για θεραπεία. 

Ο θρύλος του Άγρα, του δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις. Καίτοι ασθενής εργάζεται σκληρά και μεθοδικά και η πειθαρχία, η τάξη και ασφάλεια, έχουν εμπεδωθεί στην περιοχή. Οι κομιτατζήδες έχουν πτοηθεί και αναζητούν συμφιλίωση. Για τον λόγο αυτό κλείνεται, σχετική συνάντηση μεταξύ Άγρα και των βοεβόδα Ζλατάν και Κασάπτσε στη θέση Γκαβράν Καμίν (Κοράκων βράχος),18 χλμ ΒΑ Ναούσης. 

Τα ξημερώματα της Κυριακής 3 Ιουνίου 1907 Άγρας και Μίγγας και με συνοδεία πέντε άλλων ατόμων, ξεκινούν με δώρα φορτωμένα σε άλογα για τον τόπο της θυσίας –προδοσίας. Όλοι τους είναι άοπλοι, πλην του ατομικού περιστρόφου του που φέρει ο Άγρας. (Έτσι έχουν συμφωνήσει). 

Οι κομιτατζήδες, πρόγονοι των σημερινών Σκοπιανών, παρασπονδήσαντες, έτσι το συνήθιζαν και το συνηθίζουν αυτοί, ας το προσέξουμε σήμερα, συλλαμβάνουν Άγρα και Μίγγα. Τους δένουν πισθάγκωνα, τους ξεγυμνώνουν, μένουν με το εσώβρακο, τους βασανίζουν απάνθρωπα, τους διαπομπεύουν στα βουλγαρίζοντα χωριά της περιοχής, τους υποχρεώνουν να φάνε σαρδέλες και δεν τους αφήνουν να πιούν νερό που είναι μπροστά τους. Τους βάζουν επάνω σε γαϊδούρια καβάλα, για να γίνει η διαπόμπευση επιδεικτικότερη, αλλά και για να έχουν δυνάμεις, για να νοιώσουν το μαρτύριο της κρεμάλας τους, που έχουν αποφασίσει. Υποχρεώνουν δέρνοντας άγρια όσους αρνιόταν, τους κατοίκους των χωριών, από όπου τους περνούν, να τους πτύουν. Ο Άγρας δεν κάμπτεται από τα βασανιστήρια, συνεχώς τους υβρίζει και τους προκαλεί, ο Μίγγας έχει καμφθεί και παραμένει σιωπηλός. 

Αποκορύφωμα του μαρτυρίου τους είναι ο ατιμασμός τους… Κατά τον Γεώργιον Παγιαντζάν, δημοδιδάσκαλον « Οι κομιτατζήδες διασκέδαζαν και εχλεύαζαν τον Άγρα και Μίγγα, επί των οποίων έφθασαν στο σημείο να ασελγούν¨. Ο ίδιος ο δήμιος Ζλατάν, καπνίζοντας Σαμψών Τοτούν (καλό καπνό), από τα δώρα του Άγρα, στα σκοπιανά ομολογεί ¨Αλλά τακά σιό πσούισε, ουτ νόγκου πσουένιε του, ί νόγκου γκού ματσίμε, ντούρι γκού βιάαμε¨ που μεταφράζεται ¨Αλλά έτσι που έβριζε, από το πολύ βρισίδι του και πολύ τον βασανίζαμε, ώσπου τον καβαλούσαμε¨. 

Μετά το τετραήμερο μαρτύριο και τον ατιμασμό τους οι δύο εθνομάρτυρες, τη νύκτα της 7ης Ιουνίου 1907, βρίσκουν την λύτρωση στην αγχόνη, που στήθηκε σε μια καρυδιά στον κάμπο του Τετόβου (Καρυδιά). Επάνω στο δρόμο Βλαδόβου- Τετόβου (χωρ. Άγρας –Καρυδιά). Ο Άγρας κρεμάστηκε όντας ζωντανός, ενώ ο Μίγγας ζωντανός αλλά λιπόθυμος. Για να κορέσουν δε, το μίσος τους οι τότε σκοπιανοί, τους κρεμασμένους ήρωες τους κτυπούσαν με ξυλοφορτωτήρες, οπότε την ησυχία εκείνης της τραγικής νύκτας της 7 Ιουνίου 1907, έσχιζαν οι γοερές κραυγές των μαρτύρων ηρώων. 

Η Μαρία Τζόλα, με μια άλλη γυναίκα, άξιες Ελληνίδες, ξεκρέμασαν τους νεκρούς ήρωες (οι άνδρες δεν τόλμησαν), τους έπλυναν, νεκροστόλισαν, διάβασαν στην εκκλησία και έθαψαν με τιμές. Τραγική ειρωνεία δε, τους μοιρολόγησαν στα σκοπιανά. Ενδεικτικός ο πιο κάτω στίχος:
«Νέμας μάικα, ζλάτνο τσέντο,
ντα τα πλάκα,
Νένας σέστρα ντά τά ζάλια;
Κά βα ιζλαζάγια»
 
«Δεν έχεις μάνα γλυκό μας τέκνο,
να σε κλάψει
Δεν έχεις αδελφή να σε πενθήσει
Πώς σας εγέλασαν»

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ.

Share