Η είσοδος στο 1930 και του μεσοπολέμου είναι κομβική για το μύθευμα της γεννήσεως του "μακεδονισμού" αφού εγκαταλείφθηκε η θέση του υπομνήματος του 1927 για "καταπιεζόμενους λαούς της Βαλκανικής" (Bούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες, Τσιγγάνοι) της πτέρυγας του ΕΜΕΟ που ήταν υπό την κομμουνιστική διεθνή ξεκινώντας η επιδίωξη για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία». Σε αυτό το διάστημα θεωρήθηκε η εθνική ταυτότητα «Βούλγαρος» συμβατή με την πολιτική ετικέτα «Μακεδόνας».
Ο Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ, μέλος της ΚΕ της ΕΜΕΟ επεσήμανε διαφορετικές πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στη Μακεδονία (δλδ την Ελληνική περιφέρεια), το Ιλιντεντ και στη Βαρδαρία φοβούμενος τον συνεχή εκσερβισμό και εξελληνισμό του σλαβικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι νέες γενιές να χειρίζονται άνετα στον γραπτό και προφορικό λόγο μόνον την ελληνική ή τη σερβική γλώσσα.
Έτσι, κατά τον Ποπτόμωφ, η εφημερίδα "Μακεδονική Υπόθεση" μπορούσε να γίνει κατανοητή μονάχα από τους πρόσφυγες της Βουλγαρίας. Πρότεινε την αποκέντρωση της οργανώσεως, την ίδρυση δηλαδή σε κάθε τμήμα μιας εθνικοεπαναστατικής οργανώσεως υπό την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το σύνθημα «της αυτοδιαθέσεως του μακεδονικού λαού μέχρι τον αποχωρισμό σε κυρίαρχη και ενιαία Μακεδονία». Το βασικότερο, ίσως, σημείο της εκθέσεως του Ποπτόμωφ ήταν η επιβεβαίωση του κινδύνου της επιτυχίας του εκσερβισμού και του εξελληνισμού. Λίγα χρόνια αργότερα τέθηκε το VMRO επικεφαλής του "μακεδονικού εθνικό-επαναστατικού κινήματος".
Στην ιστοριογραφία των Σκοπίων υποστηρίζεται η άποψη ότι η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς υπήρξε σαν πρώτη αναγνώριση του «μακεδονικού έθνους». Όπως όμως προκύπτει από τα πρωτόκολλα των συνεδριάσεων, το διαφορετικό περιεχόμενο των προσχεδίων της αποφάσεως και της τελικής αποφάσεως αποδεικνύεται ότι το «μακεδονικό έθνος» δε θεωρούνταν από την αρχή μία δεδομένη πραγματικότητα. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν διευκρίνισε τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά «Μακεδόνων», που τους διαφοροποιούσαν από τους Σέρβους, τους Έλληνες και τους Βουλγάρους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι Κομμουνιστές, στο προσχέδιο και στο σχέδιο αποφάσεως για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη), αδυνατούσαν να συλλάβουν κάποια έννοια «εθνικότητος των Μακεδόνων» ως ιδιαίτερο «σλαβομακεδονικό έθνος». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία πολιτική απόφαση που επιβλήθηκε στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα ξεκινώντας το μύθευμα για την αυτοδιάθεση του "Μακεδονικού λαού" της προπαγανδιστικής Γιουγκοσλαβικής ιστοριογραφίας. Την 25 – 26 Μαρτίου του 1949 στο χωριό Ψαράδες των Πρεσπών συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο Σλαβομακεδόνων) με παρόντα τον Ζαχαριάδη, ο οποίος στην ομιλία του διακήρυξε και την "ένωση της Μακεδονίας" σε ένα ενιαίο ανεξάρτητο ισότιμο Μακεδονικό κράτος μέσα στη Λαϊκοδημοκρατική Ομοσπονδία των Βαλκανικών λαών.
Στη σύγχρονη εποχή και το πέρασμα στη "νέα εποχή" των αυτοπροσδιορισμών και των αυτοδιαθέσεων όχι κατ΄εντολών της κομμουνιστικής διεθνούς αλλά από τον βορειοατλαντικό παράγοντα...
Ο Τσίπρας με τον Κοτζιά επέστρεψαν στις Πρέσπες να αποτελειώσουν το παλιό έργο των πολιτικών προγόνων τους μέσα σε ευρωπαϊστικό πλαίσιο και επιταγών του ευρωατλαντικού νατοϊκού παράγοντα και σε επικλήσεις διεθνούς δικαίου για την αυτοδιάθεση με τον πλέον καταχραστικό τρόπο τοποθετώντας δολίως τη συνοχή των Σκοπίων πάνω από την Ελληνική εθνική ασφάλεια και διεθνή ειρήνη της Χώρας νομιμοποιώντας αδιανόητες υποχρεώσεις της Ελλάδος απέναντι στα Σκόπια με απόλυτη ανάμειξη κυβερνητικού πολιτιστικού τύπου τύπου στην Ελλάδα μέσω ευρωπαϊκού δικαστηρίου και πάσης φύσεως οργανισμών, θέτοντας την περιφέρεια της Μακεδονίας σε καθεστώς αρχικώς συγκυριαρχίας μέσω όλο και περισσότερο μιας ανεξάρτητης σχηματιζόμενης οικονομικής αυτοδιοικητικής διζωνικής ομοσπονδίας.
Στην περιφέρεια της Μακεδονίας θα συγκροτείται όλο και περισσότερο μια ανεξάρτητη οικονομική αυτοδιοίκηση και πολιτιστική συνεποπτεία εγκαθιδρύοντας αρχικώς μια διζωνική ομοσπονδία που θα αποτελέσει υπεραρκετό προπαρασκευαστικό επίπεδο για να επιφέρει πολιτιστικό αναθεωρισμό και ενδεχομένως δημογραφική ανακατανομή και υποχρέωση καθεστώτος εποικισμού της Ελληνικής περιφέρειας της Ελλάδος, η οποία θα συγκυριαρχείται ακόμα και εάν δεν παραβιάζονται εμφανώς τα άρθρα 3 κα 4 της συμφωνίας, δηλαδή το "νομικίστικο" πρόσχημα της χάρτας των παρισίων για την Ηνωμένη Ευρώπη.
Να σημειωθεί πως δεν υπήρξε τετελεσμένο ως προς τις ασύμμετρες απορρέουσες οικονομικό-πολιτιστικές, εκπαιδευτικές, εκμεταλλευτικές και εμπορικές υποχρεώσεις εποπτείας της συμφωνίας των Πρεσπών (σε μια βάση διμερούς "διαμοιρασμού" της πολιτιστικής και ιστορικής ονομασίας "Μακεδονία", που εκχωρήθηκε ως όρος για την πολιτογράφηση των κατοίκων των Σκοπίων-ΠΓΔΜ και για την ονομασία του κρατιδίου με γεωγραφικό προσδιορισμό), δεν αντικατοπτρίζεται στη υπάρχουσα εν καιρώ ειρήνης σχέση Ελλάδος -Σκοπίων (fyrom), ούτε αιτιολογείται βάσει στα μέχρι πριν την συμφωνία πλεονεκτήματα της Ελλάδος απέναντι στο καταχραστικό ιδεολόγημα και κατασκεύασμα του "μακεδονισμού".
Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος αυτοπαγίδευαν την εξωτερική πολιτική της χώρας, κατά πρώτον με το να συμμετάσχουν σε αυτή την πολυετή "παρα-διπλωματία" υπονοώντας αχρείαστες συμβιβαστικές υποχωρήσεις και τοποθετώντας τελικώς υπεράνω όλων με τη συμφωνία την συνοχή του γειτονικού κρατιδίου και των σκοπιμοτήτων του πολιτικού συστήματος του και του κεντρικού ψευδοαλλυτρωτικού αφηγήματος των αυτοαποκαλούμενων "Μακεδόνων".
Γεγονός είναι πως τις πρώτες ημέρες αμέσως μετά τη συμφωνία η κυβέρνηση ενορχηστρωμένα διέδιδε ψεύδη περί "μη αναγνώρισης εθνικότητας ή εθνότητας" και ταυτότητας εν μέσω μονομερών πρόχειρων ερμηνειών της έννοιας "εθνικότητας" που αναγράφεται στο αγγλικό κείμενο, την ίδια χρονικά περίοδο που εκπρόσωποι ευρωπαϊκών οργανισμών και οι ίδιοι σκοπιανοί "άδειαζαν" την κυβερνητική προπαγάνδα και το μάταιο σχέδιο κατευνασμού της κυβέρνησης σύριζα, μιλώντας για αναγνώριση μακεδονικής ταυτότητας.
Η καθιερωμένη απόδοση της ιθαγένειας/υπηκοότητας ως nationality (αντί του citizenship) δεν προκύπτει τυχαία, αλλά προήλθε ακριβώς από την ιδέα του κράτους-πατρίδας ενός συγκεκριμένου nation - έθνους.
Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι μελετητές του φαινομένου του έθνους και του εθνικισμού, με τον όρο nation εννοούν το έθνος που είναι ενοποιημένο και έχει δικό του κράτος (είναι πολιτικά κυρίαρχο), ενώ με τους όρους ethnie, ethnic group, ethnicity εννοούν την εθνότητα που δεν διαθέτει δικό της κράτος.
Με λίγα λόγια η «μακεδονική ιθαγένεια/nationality» αντικατοπτρίζει την πολιτική κυριαρχία του έθνους/nation "Μακεδόνων", εφόσον αυτό είτε υπάρχει είτε αυτοπροσδιορίζεται έτσι. Γνωρίζουμε πως νομικά κατάφεραν και απέσπασαν μέσω αυτής της συμφωνίας ακριβώς αυτό, αν και οι Βούλγαροι (και η τωρινή κυβέρνηση της Ελλάδος, κυρίως ο υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς) δεν το παραδέχονται και επικαλούνται σκοπίμως την απλοποιημένη μονομερή "πραγματιστική" ερμηνεία της ιθαγένειας.
Σε διεθνές επίπεδο στον συσχετισμό εννοιών και νομικών όρων nationality - citizenship οι έννοιες ethnic identity είναι παρελκόμενες.
Ο συσχετισμός race and etnicity group δεν είναι νομικός όρος πολιτογράφησης αλλά παρελκόμενη γενική κατοχύρωση και αναγνώριση που το έθνος γίνεται εμμέσως υποκείμενο διεθνούς δικαίου. Όπως έχει αποδείξει η ιστορία ακόμα και πόλεμοι ή 'Εθνικές επαναστάσεις' έχουν γίνει για την υπεράσπιση θρησκευτικών ή γλωσσικών στοιχείων.
Μόνο εγγράφως και ρητά στη συμφωνία ως εθνοφυλετική race and etnicity group ομάδα δεν αναγνωρίστηκαν οι σκοπιανοί ενώ όλα τα υπόλοιπα τα πήραν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Γιατί μήπως γνωρίζετε να ισχύει εγγράφως ή συνταγματικώς κάτι διαφορετικό για τους Έλληνες ή για άλλους λαούς ή Έθνη; Γραικοί αποκαλούνται οι Έλληνες διεθνώς και η "Ελληνική" κυβέρνηση έτρεξε να αναγνωρίσει ως "μακεδόνες" έναν γειτονικό λαό που βασίζεται μόνο στην προπαγάνδα της ανιστόρητης καπηλευτικής συγκρότησης του και με εσωτερικά προβλήματα εντός του κρατιδίου των Σκοπίων μεγάλης μειονότητας που δεν προσδιορίζεται ως "μακεδονική".
Στην προκειμένη περίπτωση μπορούν να εντοπιστούν παραλληλισμοί με τις Ελληνικές ταυτότητες ή τα Ελληνικά διαβατήρια και διαδικασίες πολιτογράφησης ως προς τον πιθανό ισχυρισμό πως αναγνωρίστηκε η νομική σχέση Ιθαγένειας-Εθνικότητας χωρίς εθνότητα. (Η εθνότητα δεν είναι νομική έννοια πολιτογράφησης).
Δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα ότι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, η αναγνώριση ως "Μακεδόνες" για τους σλαβογενείς και Βουλγαρογενείς κατοίκους και αλβανόφωνων μειονοτήτων στα Σκόπια, έχει την ίδια βαρύτητα με την συσχέτιση Ιθαγένεια -Nationality του καθεστώτος πολιτογράφησης των πολιτών της Ελλάδος ή του status ομογένειας.
Αυτός ο παραλληλισμός τεκμηριώνει πως η κυβέρνηση της Ελλάδος παραχώρησε τα απολύτως απαραίτητα που είναι υπεραρκετά για την ίδρυση ενός έθνους όπως αναγνώριση γλώσσας ως "Μακεδονική", ιθαγένεια και οιονεί προϋποθέσεις εθνότητας μέσω της αμφίσημης σημασίας της εθνικότητας - nationality πέραν των μονομερών απλοποιημένων ερμηνειών.
Η αναγραφή nationality και η αναγνώριση γλώσσας κάτω από την καθιερωμένη απόδοση της ιθαγένειας/υπηκοότητας ως nationality (αντί του citizenship) εμπεριέχει την ιδέα του κράτους-πατρίδας ενός συγκεκριμένου έθνους.Οι όροι ethnie, ethnic group, ethnicity εννοούν την εθνότητα (γλωσσική θρησκευτική) που δεν διαθέτει δικό της κράτος. Εαν υπάρχει κράτος υποστήριξης, όπως η "ΦΥΡΟΜ" των απανταχού αυτοπροσδιοριζόμενων ως Μακεδόνες, ισχυροποιούνται περισσότερο περιφεριακά "εθνοτικά θέματα" υπό το Εθνικό κράτος υποστήριξης.
Ωστόσο, πέρα από το καθαρά νομικό πλαίσιο υπάρχει και η de facto κατάσταση των εθνών-κρατών. Εκτός και αν παραβλέπεται το γεγονός ότι τους δύο τελευταίους αιώνες τα κράτη στηρίζονται ως επί το πλείστον στην «αρχή των εθνικοτήτων», δηλαδή κάθε έθνος από τη στιγμή που αναγνωριστεί ως έθνος, δικαιούται να έχει το δικό του κράτος.
Η κυβέρνηση σύριζα έκανε όλα τα απαραίτητα για να αναγνωριστεί πλήρως ένα νέο κράτος που η συγκρότηση και ιδεολογία του βασίζεται σε ανιστόρητα φαντασιακά επεκτατισμού και ανυπόστατου αλυτρωτισμού διαδίδοντας κατόπιν της συμφωνίας ασύστολα ψεύδη και αντικρουώμενες ερμηνείες καθησυχασμού στατικών και θεωρητικών πλαισίων διεθνούς δικαίου της χάρτας της Ηνωμένης Ευρώπης και νομικών πλαισίων ιθαγένειας χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η "ευελιξία" του παρελκόμενου αναγνώρισης "Μακεδονικής ταυτότητας" και ο συσχετισμός "δικαιωμάτων-υποχρεώσεων". Η γλώσσα μαζί με τη θρησκεία αποτελούν τα κυριότερα ατού ως στοιχεία αναγνώρισης εθνοτήτων, ενώ όταν υπάρχει και κράτος υποστήριξης γίνονται περισσότερο εύκολα τα πράγματα για την αναγνώριση "μειονοτήτων" περιφεριακά του "΄Εθνους" και έθνους κράτους.
Erga omnes στις συνομιλίες για να συντηρούνται τουλάχιστον οι συνομιλίες, δημοσκοπικά τα δύο μεγάλα κόμματα και να περιορίζεται η Ελλάδα σε παζαρέματα δικαιωμάτων επί του ονόματος μέχρι να έρθει στην εξουσία κάποια "εργολαβία" αλλά και κάποιος κεντρώος "σύντροφος" στα Σκόπια που δεν θα "μασάνε" μπροστά σε "λαϊκιστές", συλλαλητήρια και στους Ρώσους......
Υποτίθεται ότι η μέχρι πρότινος κεντρική θέση παρέμενε σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes έτσι ώστε να μην έχει επίσημο έρεισμα το αφήγημα περί μακεδονικού έθνους (το επίσημο έρεισμα ήταν η ονομασία του κράτους και της ιθαγένειας) πάνω σε ονομασίες που ήδη μέσω διαπραγμάτευσης τέθηκαν αυτομάτως υπό αμφισβήτηση ή ως αμφιλεγόμενων ιστορικών δικαιωμάτων επ΄αυτών εις βάρος της Ελλάδος.
Γι΄αυτό το λόγο ο Σκοπιανός πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να κάνει αναφορές σε «μακεδονική γλώσσα» και τη «μακεδονική ταυτότητα» σημειώνοντας ότι η Ελλάδα πήρε το erga omnes για το όνομα και η χώρα του για την ταυτότητα.
Έχετε δει όμως πολλές διακρατικές περιπτώσεις ισχύος erga omnes σε ονομασία Κράτους Ιθαγένειας ή ταυτότητας; Όλες οι θεωρητικές περιπτώσεις "δικαιωμάτων - υποχρεώσεων" αφορούν αμφιλεγόμενες ως προς τα δικαιώματα εταιρικές ονομασίες, ή δικαιώματα αυτοδιάθεσης σε αποικίες και σε περιφέρειες υπό κατοχή, ή υπαγόμενες εμπεριέχουσες εθνοτικές θρησκευτικές και γλωσσικές, ή γενικότερα πολιτιστικές μειονότητες κάτω από μια κεντρική κρατική κυβέρνηση.
Εφαρμόστηκε με τρόπο που είναι και ο μοναδικός και "λογικός" σε σχέση με τις λειτουργίες της διεθνούς νόρμας ergas omnes που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια τέτοια συμφωνία-μπάχαλο: Στην ονομασία Κράτους (καθιστώντας συνεταίρους τους σκοπιανούς της υπό αναγνώρισης των Σκοπίων ως Βόρεια Μακεδονία) και στον σχηματιζόμενο συσχετισμό δικαιωμάτων-υποχρεώσεων και επιτροπών επί διάφορων θεμάτων που θα απαιτούν εμμέσως πλην σαφώς διορθωτικούς παρεμβατισμούς που προβλέπει η συμφωνία υπονοώντας ομοσπονδιοποίηση αρχικώς οικονομικής και αυτοδιοικητικής και εποπτεία για χρήση εμπορικών σημάτων και για πολιτιστικά πλαίσια. Ειδικά το όγδοο άρθρο της συμφωνίας στην πρώτη και πέμπτη παράγραφο αναιρεί θέτοντας αντιφατικά υπό ερμηνείες το άρθρο 7, αλλά και το 6.3 το οποίο είναι μια απολύτως ενδεικτική ασάφεια "pollitical corectness" εξεταζόμενων περιπτώσεων "πιθανής υποκίνησης" σωβινισμού ή "εχθρότητας" που αδυνατεί κανείς να φανταστεί τι τροπή και τι αντίκτυπο στην Ελληνική κοινωνία θα έχει η επιβολή ντιρεκτίβων για τη υποτιθέμενη διευθέτηση "δικαιωμάτων υποχρεώσεων".
H σύνθετη ονομασία σε ιθαγένεια και ταυτότητα που υποτίθεται ήταν γραμμή της εξωτερικής πολιτικής αποτελούσε την "συντήρηση" του θέματος που ανέμενε απλώς να έρθει στην εξουσία το σύριζα. Η "ταυτότητα" είναι συνδετικό παρελκόμενο της πολιτογράφησης ειδικά όταν υπάρχει και κράτος υποστήριξης.
Οι συνομιλίες περιείχαν πάντα ως προς το ελάχιστο στις παραχωρήσεις αναγνώριση "ταυτότητας" χωρίς να απορριφθεί ο όρος "Μακεδονία", αλλιώς δεν θα είχε υπάρξει διένεξη ούτε αντικείμενο συνομιλιών και η πολιτική ιστορία θα ήταν διαφορετική όχι απλώς προς όφελος της Ελλάδος, αλλά και με πιθανότατη οριστική παύση του ζητήματος του "μακεδονισμού" αφού δεν θα είχε το παραμικρό έρεισμα διεκδικήσεων μέσω του αυτοπροσδιορισμού.
Εάν απουσίαζε από το αγγλικό κείμενο ο όρος nationality προφανώς δεν θα υπήρχε καν κάποιο αγγλικό ή ελληνικό κείμενο συμφωνίας, ούτε και θα είχε γίνει κάποια συμφωνία, ή τουλάχιστον εάν δεν διαλύονταν τα Σκόπια και είχε γίνει κάποια συμφωνία, δεν θα υπήρχε πουθενά η ονομασία 'Μακεδονία" για πολιτογράφηση ή ονομασία Χώρας.
Άλλος ένας μύθος λοιπόν είναι πως οι προηγούμενοι παραχωρούσαν πολύ λιγότερα και ενημέρωναν δήθεν την κοινή γνώμη για την εφαρμογή erga omnes.
συνεχίζεται στο 2ο μέρος
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου