H πραγματικότητα λοιπόν γύρω από τις μακροχρόνιες διενέξεις είναι η έκβαση του χρονισμού της περίστασης του επιστεγάσματος συμφωνίας Κοτζία Ζαεφ, ή αυτό που έπρεπε να γίνει με αποχώρηση εντελώς από τις συνομιλίες με τις ανάλογες καταγγελίες για να πάψει οριστικά να έχει έρεισμα και το τεχνητό συνεπαγόμενο ζήτημα εθνικής ταυτότητας των αυτοαποκαλούμενων ως μακεδόνες, αλλά και να μην έχει έρεισμα το σύριζα επανεκκίνησης ενός οριστικά τελειωμένου θέματος ή μετάθεσης ευθυνών και "τετελεσμένων" σε προηγούμενους για την εκχώρηση της ονομασίας.... ίσως να μην είχε και λόγο να συγκροτούνταν ως κόμμα μετά την παύση του Συνασπισμού και με τη μάζωξη στελεχών του Πασόκ.
Αυτός ήταν ο λόγος που ποτέ δεν υπήρξε κάποια στοιχειώδη ενημέρωση παραδειγμάτων επίκλησης εφαρμογών δικαιωμάτων-υποχρεώσεων βάσει erga omnes, για να αποφευχούν οι γεωπολιτικοί συνειρμοί και συσχετισμοί διενέξεων όπως Θιβέτ - Κίνας, Καταλονίας -κεντρικής Ισπανικής Κυβέρνησης, ή της περίπτωσης των Καμπίλ στη βορειοδυτική Αφρική, δηλαδή περιπτώσεων που γεωπολιτικά είναι εντελώς ασύμμετρες και δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνοσκοπιανή διένεξη που ήταν μια εμβόλιμη παραδιπλωματία και κρυφή διπλωματία εκχωρήσεων και δόλια σκόπιμη αυτοπαγίδευσης της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος καταδεικνύοντας υποχώρηση και μετατόπιση εθνικών θέσεων που τοποθετούν υπό ιστορική και νομική αμφισβήτηση τη χρήση ονομασιών (της "Μακεδονίας" και παράγωγων) που συνυφαίνονται και με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και Ελληνική ιστορική γεωγραφική περιοχή, νυν γεωγραφική περιφέρεια ανήκουσα στην Ελληνική επικράτεια.
Τουτέστιν εξ΄αυτών συνάγεται πως η αναγνώριση αυτοδιάθεσης για το γειτονικό κράτος συνιστά αντικειμενικά καταχραστική αναγνώριση της καπήλευσης του ονόματος από τους Σκοπιανούς, ενώ είναι αυταποδείκτως γεωστρατηγικά επικίνδυνη απόφαση για την Εθνική κυριαρχία της Ελλάδος. Τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα της αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού των λαών (εθνική αυτοδιάθεση), δεν ασκούνται χωρίς περιορισμούς , αλλά περιστέλλονται και περιορίζονται στο σημείο που επικαλύπτουν την ιστορική πραγματικότητα και την πολιτιστική κληρονομιά ενός άλλου λαού -΄Εθνους.
Στην ελληνική γλώσσα οι δύο έννοιες έχουν κάποια ερμηνευτική απόσταση μεταξύ τους αφού με την αυτοδιάθεση σχετίζεται περισσότερο με το έθνος ως πολιτική οντότητα, ενώ ο αυτοπροσδιορισμός ως ταυτότητα.
Στη διαπραγμάτευση για το όνομα του γειτονικού κρατιδίου ενισχύθηκε η άποψη ότι αρκεί ο αυτοπροσδιορισμός για να υπάρχει δικαίωμα στο όνομα.
Στην περίπτωση της γείτονος ο αυτοπροσδιορισμός έφερε στη διεθνή κοινότητα και το ζήτημα της αυτοδιάθεσης που παράθεσε και η κυβέρνηση σύριζα για να δικαιολογήσει τη συμφωνία, έχοντας σαφή παραπομπή στο σύνθημα περί "αυτοδιάθεσης των λαών" των σκοπιμοτήτων της κομμουνιστικής διεθνούς και όχι στα πραγματικά κριτήρια αυτοδιάθεσης του διεθνούς δικαίου και σε εξισορρόπηση κριτηρίων ασφάλειας και συμφερόντων της Ελλάδος.
Ο "αυτοπροσδιορισμός" δεν αρκεί για να δικαιολογήσει δικαιώματα σε ονόματα τα οποία ανήκουν στην ιστορική αλήθεια κάποιου άλλου.
Προκύπτει λοιπόν μία περίπτωση όπου γίνεται αποδεκτό το αίτημα αυτοδιάθεσης και "ταυτότητας" του πληθυσμού μιας περιοχής που ταυτίζεται εδαφικά με τα όρια των Σκοπίων και με ιστορική κληρονομία που είναι συνυφασμένη με την γεωγραφική έκταση της Ελληνικής περιφέρειας της Μακεδονίας και η οποία συνορεύει με τα Σκόπια που με τη σειρά του ως γεγονός η αποδοχή "μακεδονικής ταυτότητας" για το γειτονικό κράτος μεταφράζεται ως οιονεί ή άμεσα συμφωνία αμφισβήτησης και Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.
Εν καιρώ ειρήνης και δεδομενου πως τα Σκόπια-Φυρομ αποτελούν ξεχωριστό γειτνιάζον κράτος η μέση κομματική "εθνική γραμμή διαπραγμάτευσης" σε σχέση με την ονοματοδοσία για τα Σκόπια προσχωρούσε λίγο ή πολύ στις θέσεις των Σκοπίων, λειτουργώντας δηλαδή λίγο ή περισσότερο μειοδοτικά άνευ αιτίας, παρόυσιάζοντας μια ουτοπία προς εγχώριο καθησυχασμό.
Έτσι αν και το erga omnes ως αντικείμενο εφαρμογής θα μπορούσε να βρεί στο εσωτερικό των Σκοπίων και μόνον ως προς τα επί μέρους της προφανούς ανάγκης παραδοχής της εσωτερικής δεδομένης κατάστασης του γειτονικού κρατιδίου σε σχέση με τους μη αυτοπροσδιοριζόμενους ως "Μακεδόνες", αντ΄αυτού έγινε conept διπλωματικού συμβιβασμού μεταξύ Ελλάδος - Σκοπίων και αφού η Ελλάδα συμμετείχε άνευ πραγματικού λόγου σε αυτή την παρα-διπλωματία και μυστική διπλωματία.
Θεώρησαν υποτίθεται ότι ήταν εύκολο να εξαναγκάσουν τους Σκοπιανούς παίζοντας με τους κανόνες του γειτονικού κρατιδίου που δεν είναι κάτι άλλο από τη διαπραγμάτευση και συμβιβασμό με καπηλευτές της ιστορίας με διάλογο πάνω σε καταχραστικές επικλήσεις αυτοδιάθεσης καθιστώντας ονομασίες εθνικής κληρονομιάς συνυφασμένες ιστορικώς με τον Ελληνισμό σε αμφισβήτηση και "διακανονισμό" συνθηκολόγησης. Σκοπός υποτίθεται ήταν να αλλάξουν τα Σκόπια και κρατική ονομασία και ιθαγένεια, να απολέσουν δηλαδή κάθε έστω και μη επικυρωμένο επίσημο έρεισμα εθνικής ταυτότητας και να πάψουν να είναι το πολιτικά κυρίαρχο "έθνος" μέσα στο ίδιο το κράτος τους.
Εν αντιθέσει τα Σκόπια κινούνταν εξαιρετικά επιθετικά με αυτή την ένταση να μην περιορίζεται στην αλλυτρωτική εκδοχή Γρουέφσκι VMRO. Μέσω του ιδεολογήματος του μακεδονισμού κινούνται μέσα σε πλαίσια αξιώσεων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και μέσω των οργανισμών τροφοδοτούμενων και μόνο από ψεύδη και τη προπαγάνδα που έχει στηθεί τροφοδοτούμενη κυρίως από την προπαγανδιστική Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία.
Η παράλληλη επιδίωξη των επιδιώξεων του "μακεδονισμού" ξεκινάει με την προοπτική αναγνώριση "γενοκτονίας" μέσω διεθνών οργανισμών αλληλένδετα μακεδονικής ταυτότητας.
Στο νομικό συσχετισμό εθνικότητας - ιθαγένειας αλλά και ταυτότητας οι οργανώσεις των Σκοπιανών έχουν προσαρμόσει την προπαγάνδα τους κατά την οποία κατηγορούν την Ελλάδα ότι αρνείται να αναγνωρίσει τη υποτιθέμενη γενοκτονία Μακεδόνων, και από την άλλη επιδιώκουν να αναγνωριστεί γενοκτονία με προφανή αναπομπή στη διεστραύλωση των γεγονότων του εμφυλίου και στα ψεύδη του Τίτο και της ψευδοεπαναστάσεως του ΄Ιλιντεντ μέσω της πολιτικής και ανιστόρητης εθνοτικής ετικέτας του "μακεδονισμού".
Οι οργανώσεις των Σκοπίων ή της "Μακεδονικής διασποράς", της "Ενωμένης Μακεδονίας" και το "πανμακεδονικό κογκρέσο" ακολουθούν ένα μοτίβο απευθυνόμενες σε διεθνείς οργανώσεις δικαιωμάτων μέσω της υπηρεσίας Αnadolou. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις προπαγανδίζουν σε σχέση με τις συνεχιζόμενες συνομιλίες για το όνομα της χώρας τους, κατηγορώντας συνάμα την Ελλάδα ότι "διαπράττει "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία εναντίον της μακεδονικής μειονότητας".
Είναι προφανές ότι η αποδοχή ή υποχώρηση ακόμα και στο ελάχιστο σε αυτά τα ανιστόρητα και γελοία πράγματα, θα δημιουργήσουν εάν αναγνωριστούν από τη σδιεθνή κοινότητα πολύ σοβαρά προβλήματα στην Ελλάδα.
Μέσω προπαγάνδας στην τουρκική υπηρεσία και διεθνώς, απαιτούν "πως η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί με το παρελθόν και να αναγνωρίσει δημόσια και να ζητήσει συγγνώμη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία".
Οι οργανώσεις της "διασποράς" που έχουν κοινή γραμμή με την κεντρική εξωτερική πολιτική αυτής των Σκοπίων, έχουν ως μοναδικό σκοπό την συντάυτιση του θέματος της ονομασίας, του γεγονότος πως η Ελλάδα εμποδίζει την αναγνώριση ταυτότητας και ενταξιακή πορεία αυτής της χώρας στους οργανισμούς, με υποτιθέμενο και ψευδή ισχυρισμό περί "γενοκτονίας Μακεδόνων" και ζητήματος απαίτησης και εξαναγκασμού της Ελλάδος να ζητήσει συγνώμη στους ψευτομακεδόνες και κομιτατζίδες.
Προς στιγμήν, αυτά εν πρώτοις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως κωμικοτραγικά, ή κάποια "φάρσα", εάν εξαιρέσουμε την έμφαση νομικού αντίκτυπου και ισχύος από τετελεσμένα, και με την προϋπόθεση πως θα ακυρωθούν ίσως με παρέμβαση του προέδρου της δημοκρατίας ή μέσω δραστικής παρέμβασης ή επέμβασης του Αρείου Πάγου στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα χωρίς να δημιουργούνται τετελεσμένα.
Σε σχέση με τα άνωθεν ποια στάση κρατήθηκε και τι θα μπορούσαν να κάνουν έστω και αφού χάθηκε η ευκαιρία να ανασχεθεί η αναγνώριση των Σκοπίων ως ΠΓΔΜ το 1994 από τις ΗΠΑ και μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 και ποία ήταν δολίως η στάση αυτών που εκπόνησαν υπερκομματικά την εξωτερική Ελληνική πολιτική....
Αντί να προχωρήσουν στην άμεση παύση των συνομιλιών εφόσον οι Σκοπιανοί επιμένουν στη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας συντηρούσαν μέσω των διαπραγματεύσεων το έρεισμα εθνικής μακεδονικής ταυτότητας και την προπαγάνδα περί "Ηνωμένης Μακεδονίας" για τη γειτονική χώρα και τις διεθνείς οργανώσεις της.
Αντί να προχωρήσουν στην ανάκληση του Μάθιου Νίμιτς λόγω της ατελέσφορης και προκλητικά μονομερούς στάσης του, εναντίον της χώρας μας, που είχε σκοπό να επιβάλλει εντελώς παράνομα και εκτός διεθνούς δικαίου τη βούλησή του για την εκχώρηση του ονόματος Μακεδονία στους Σκοπιανούς λανσάρισαν αυτή την αχρείαστη παρά-διπλωματία εκχωρήσεων και αυτοπαγίδευσης, ως "συμβιβασμό", που σε απόδοση ορολογίας διεθνούς δικαίου είναι ασύμμετρη νορμα με το θέμα και το γεωπολιτικό ή ιστορικό, πολιτικό και πολιτιστικό θέμα της διένεξης.
Αντί να προχωρήσουν σε καταγγελία της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995, προκειμένου να επανέλθουμε σε ό,τι καθορίζεται από το εθιμικό δίκαιο, τις καθιερωμένες διεθνείς σχέσεις μεταξύ των λαών, τον Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, και το Διεθνές Δίκαιο, οι κυβερνήσεις δεν σκέφτηκαν ποτέ στρατηγικά να αποχωρήσουν οριστικά από τις διαπραγματεύσεις εφόσον χρησιμοποιούν με κάθε τρόπο οι σκοπιανοί τον όρο Μακεδονία αλλά αυτοπεριορίζονταν στη συντήρηση του ψευδομακεδονικού αφηγήματος με προφανέστατη σκοπιμότητα να διατηρήσει τη συνοχή του (κατ΄επέκτασιν το ιδεολόγημα του "μακεδονισμού) στα πλαίσια συμμετοχής στην Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και των αμερικανικών συμφερόντων, ενεργειακών συμφερόντων με αποκλεισμό Ρωσικής επιρροής.
Αυτή η στάση διατηρήθηκε όχι απλώς με μηδενικά ανταλλάγματα, αλλά και με κάθε τίμημα, ακόμα κι΄αν περιλαμβάνει την εκκούσια μετάπτωση και εξασθένιση της Ελληνικής ισχύος στους διεθνείς οργανισμούς απέναντι στο κρατίδιο των Σκοπίων που χρησιμοποιείται ως υπογάστριο του Νατοϊκού παράγοντα μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σαν κοινός μοχλός πίεσης τόσο του Βόρειοατλαντικού όσο και του Τουρκικού στρατιωτικού παράγοντα, αλλά και αυτόνομα μέσω του κρατικού και "μειονοτικού" ιδεολογήματος του "μακεδονισμού" ως εξαιρετικά επικίνδυνος παράγοντας αστάθειας της περιοχής.
Οι ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις και φωνές υπό τις προτροπές των Ελλήνων που προσπάθησαν να φέρουν κάποια στοιχειώδη αντίσταση εξωστρακίζονταν ακόμα και από τους ίδιους μηχανισμούς υποστήριξης τους. Τεχνηέντως δεν σταθμίστηκε πραγματικά από τις κυβερνήσεις της Ελλάδος ο ανεξαρτήτως συμμετοχής των Σκοπίων σε οργανισμούς και ενώσεις, παραγώμενος ψευδοαλλυτρωτισμός, εκφραζόμενος εκ της συστάσεως και συγκροτήσεως του γειτονικού κρατιδίου, καθώς και οι διεκδικήσεις συνέχισης εκπροσώπευσης του "μακεδονικού βασιλείου" ως "Ηνωμένη Μακεδονία - United macedonia" μέσω διεκδίκησης του ονόματος της Μακεδονίας και μέσω σφετεριστικού τρόπου επιδίωξης κατοχύρωσης μακεδονικής ταυτότητας. Τεχνηέντως δεν δημιουργήθηκε ποτέ μια ουσιαστική Εθνική γραμμή για το θέμα και αφέθηκε εκκουσίως στην κομματική οπτική αντιπαράθεσης.
Αντί να συγκροτηθεί μια Επιτροπή για την ενημέρωση της Παγκόσμιας Κοινής Γνώμης για να δικαιολογηθεί τυπικά επιπροσθέτως η παύση των συνομιλιών και για να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και αμετάκλητα ο ανυπόστατος αλλυτρωτισμός σε βάρος της χώρας μας, από τους Σκοπιανούς με την προπαγάνδα τους (όπως επεκτατικοί προπαγανδιστικοί χάρτες περί Ηνωμένης Μακεδονίας" που έχουν εκδοθεί από τους επίσημους οργανισμούς των σκοπιανών), με την ασύδοτη πλαστογραφία της Ιστορίας και δεδομένου ότι ο "μακεδονισμός" είναι εν τη γενέσει επιθετικός προς την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος, άφησαν δολίως υπόνοιες και την εντύπωση πως η χρήση ονομασίων συνυφασμένων μόνο με αρχαία κληρονομία, με τον Ελληνικό πολιτισμό και γεωγραφική έκταση δεν αποτελούν καταχραστική καπήλευση και καταχραστική αξίωση αυτοδιάθεσης από τα Σκόπια, δηλαδή δεν επικαλύπτουν την ιστορική πραγματικότητα και την πολιτιστική κληρονομιά των πλαισίων άλλου λαού - ΄Εθνους, δηλαδή του Ελληνικού, αλλά αποτελούν ένα αμφιλεγόμενο υπό διαπραγμάτευση θέμα δικαιωμάτων χρήσης σαν "εταιρικό" όνομα δίνοντας έτσι προπαρασκευαστικώς νομική υπόσταση στην προπαγάνδα και τον επεκτατισμό των Σκοπίων εμφανίζοντας την Ελλάδα να έχει ασύμμετρες υποχρεώσεις προς τα Σκόπια αντιστρέφοντας την πραγματικότητα.
Η παγίδευση και ο αυτοπεριορισμός που θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα σε αυτή την προδοσία ξεκινούσε με την "κανονικοποίηση" των συνομιλιών με σφετεριστές και την υποτιθέμενη ανάγκη κάποιας λύσης στα πλαίσια συμβιβασμού μέσω διαπραγματεύσεων που είχε ως αποτέλεσμα εκτός των άλλων την παγίδευση τηςκοινής γνώμης εμμέσως σαν δέσμια μακροχρόνιων κομματικών επιλογών γύρω απο θέμα που συνυφάνθηκαν με την χάραξη εξωτερικής πολιτικής, κάτι που φάνηκε τελευταία ως αποκορύφωμα μέσω της "εκλογίκευσης" Κοτζία ο οποίος δήλωνε απλά συνεχιστής των προηγούμενων κυβερνήσεων και της ενδιάμεσης συμφωνίας.
Επίσης το σύριζα αναφέρθηκε και στην όχι τόσο διαφορετική (πριν των μεγάλων συλλαλητηρίων) στάση της Νέας Δημοκρατίας για την ονομασία των Σκοπίων, με την αντιπολίτευση ωστόσο, αν και χαρακτηρίζει κάκιστη τη συμφωνία, να μην έχει καθόλου ξεκάθαρο λόγο περί των ενεργειών της για το μέλλον της συμφωνίας εάν επικυρωθεί τελικά στο Κοινοβούλιο.
Η Εξωτερική πολιτική είναι γεγονός πως εκ δόλου παρέκαμπτε το αναγκαστικό δίκαιο και το αδιαπραγμάτευτο της Εθνικής κυριαρχίας. Δεν θέλησε να δεσμευτούν τα Σκόπια σε πλαίσιο κανόνων (διεθνούς δικαίου), για να επαληθευτούν οι ευνοϊκοί συσχετισμοί και «τετελεσμένα» μόνο σε βάρος των Σκοπίων ώστε να περιοριστεί η αξίωση αυτοδιάθεσης και η χρήση στοιχείων και ονομασιών.
Οι εγχώριες πολιτικές αποφάσεις των Ελληνικών κομμάτων αντιθέτως προσομοίωσαν μια άλλη εξωπραγματική γεωπολιτική κατάσταση που δεν υφίσταται, αυτή της Γιουγκοσλαβικής προπαγανδιστικής ιστοριογραφίας με την τοποθέτηση της Ελλάδος ως υποτιθέμενα νομικώς εκλαμβανόμενη αποικιοκρατική ή κατακτητική καταπιεστική δύναμη κατοχής στην περιοχή της Μακεδονίας ή δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα δήθεν ισχυρών επιχειρημάτων του γειτονικού κρατιδίου και δήθεν τετελεσμένων όπως αναφορικά με την αναγνώριση του ως ΠΓΔΜ δημιουργώντας προσομοιώσεις ανάλογες του Κυπριακού και ξεκινώντας σε μειονεκτική βάση παζαρέματος σύνθετης ονομασίας για το Εθνικό διακρατικό θέμα με αποτέλεσμα να συντηρούνται διεθνώς τεχνηέντως πιθανά "δίκαια" για τους αυτοαποκαλούμενους ως Μακεδόνες.
Αυτομάτως προσχώρησαν λίγο πολύ και εκεί που έδειχνε το παρατηρητήριο συμφωνιών του Ελσίνκι και οι εγχώριοι εκπρόσωποι του, στην νεοαριστερή και νεομαρξιστική αντίληψη των τοπίων με ουράνια τόξα και μονόκερους, εκεί που διανέμονται εν είδη κουπονιών άνευ όρων δικαιώματα, εκεί που δεν έχει καμία σημασία εάν συγκρίνεται και συγχέεται η αξίωση για ατομική αυτοδιάθεση σεξουαλικού προσανατολισμού με μείζονος σημασίας εθνοτικά και εθνικά θέματα εκεί που κηρύσσονται άνευ όρων και άνευ προϋποθέσεων αναγνωρίσεις αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμοί, εκεί που προς χάριν ασαφών εννοιών νεομαρξιστικού κοινοβουλευτικού "παιδότοπου" παρακάμπτεται ή παραχωρείται ευθαρσώς η εθνική κυριαρχία όπως κατά την προσφώνηση της Μπενάκη στον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας που τυγχάνει να είναι το ίδιο πρόσωπο που είχε υπογράψει ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας την ενδιάμεση συμφωνία που αποτέλεσε και το πρώτο στάδιο της τελικής ευθείας του αμετάκλητου χαρακτήρα της συμφωνίας των Πρεσπών.
Σε αυτόν τον χώρο αυτοπεριορίστηκαν που δεν αποτελεί κύκλο διπλωματίας διεθνούς δικαίου, αλλά πεδίο εργολαβικών ξεπουλημάτων εντολοδόχων διαχειριστών, ψευδοϊστορικών, και περιθωριακών νομικών-διπλωματικών κύκλων που φυσικά αλωνίζουν εντός και το ΟΗΕ παράλληλα με θιασώτες των κυριών Μπεζαντ, Μπείλι και Μπλαβάνσκυ.
Συνοψίζοντας για τον απολογισμό και τη γενική εικόνα του πολυετούς χειρισμού από τις κυβερνήσεις....
Ένας δομημένος μηχανισμός δημοσιογράφων και πολιτικών και εξωκοιβουλευτικών προπαγανδιστών παρακάμπτοντας την ισχύ αναγκαστικού διεθνούς δικαίου κατάφερε με δεδομένη συνυπευθυνότητα του μεγαλύτερου τμήματος του νομικού κόσμου της Χώρας να περάσει εντός περίπου 25 ετών στην κοινή γνώμη σαν "διπλωματία" ή σαν νόμιμη δραστηριότητα την αποδοχή και τον αυτοπεριορισμό σε βάση συνομιλίας επί της καταχραστικής αυτοδιάθεσης πολιτών άλλου Κράτους που επιδιώκει να επικαλύψει την ιστορική κληρονομία της Ελλάδος. Μέσω της συμμετοχής και ανάμειξης σε διεθνούς οργανισμούς κατάφεραν να "κανονικοποιήσουν" στην κοινή γνώμη προπαγανδιστικά και το γενικότερο σύνολο ενεργειών και συνεννοήσεων με ξένες κυβερνήσεις εχθρικού κράτους σε ασύμμετρη βάση παραδιπλωματίας και κρυφής διπλωματίας με αχρείαστους συμβιβασμούς και εκχωρήσεις (που εμπίπτουν σε άρθρα περί προδοσίας της Χώρας) προσομοιώνοντας ασύμμετρα και την Κυπριακή περίπτωση με τα δεδομένα της διένεξης με τα Σκόπια.
Είναι προφανές πως μετέφεραν πλήρως την εξάρτηση της έκβασης έχοντας επαναπαυθεί στην εποπτεία και τη διαμεσολάβηση των ίδιων κύκλων που δημιούργησαν και συγκάλυψαν το Κυπριακό θέμα.
Με χείριστα ανυπόστατα νομικώς προσχήματα και χωρίς κανένα έρεισμα υποχρεώσεων διεθνούς δικαίου και με διάδοση ανυπόστατων γεωπολιτικών κινδυνολογιών όπως ευρωαριστερίστικές συμπερασματολογίες για υποτιθέμενους κινδύνους για την Ελλάδα "εάν δεν έχουν συνοχή τα Σκόπια δεν θα ενταχθούν στην Ε.Ε." "δεν θα έχει η επιρροή η Τουρκία", ή του δήθεν "τετελεσμένου" αναγνώρισης από πολλές χώρες κ.λ, κατάφεραν να μας πείσουν πως είμασταν υποχρεωμένοι υπό το πρόσχημα πιέσεων ή μη, να συνομιλούμε με σφετεριστές της Ιστορίας και εκπροσώπους ενός ψευδοκράτους.
"Εμπεδοκλής"
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου