Από τον Βουκεφάλα στους …νεοκομιτατζήδες του Ζάεφ και στους κρυφο-Βουλγαρόφρονες

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Θα μου επιτρέψουν κάποιοι φίλοι που βρίσκουν τις τελευταίες τοποθετήσεις μου για το Σκοπιανό «χαλαρές» ως προς τη κυβέρνηση Τσίπρα να τους πω ότι η τραγική κατάληξη της διαπραγμάτευσης υπήρξε πρωτίστως απόρροια του εγγενούς ενδοτισμού της ελληνικής μεταπολιτευτικής διπλωματίας και πολύ δευτερευόντως των διεθνιστικών προκαταλήψεων που διακατέχουν τους κκ. Τσίπρα και Κοτζιά.

Γι αυτό και πράγματι δεν υιοθετώ τα περί ενσυνείδητης εθνικής προδοσίας, μεθοδευμένης κομμουνιστικής συνομωσίας κλπ κλπ. Οι άνθρωποι δυστυχώς προσπάθησαν να πορευτούν πάνω στα χνάρια επίσημων πολιτικών προσεγγίσεων προηγούμενων κυβερνήσεων που είχαν ήδη υποσκάψει την καθαρή θέση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών(1992) περί μη αποδοχής του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Και δυστυχώς οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις και όχι μόνον η σημερινή υπήρξαν άκρως ενδοτικές, κατευναστικές και ηττοπαθείς. Και προς τα Σκόπια και προς την θρασύτατη Αλβανία και βεβαίως και προς τον μεγάλο εξ ανατολών στρατηγικό αντίπαλο.

Ας μην αρχίσουμε την κουβέντα για το τι πρότεινε η Ντόρα Μπακογιάννη για παράδειγμα, κατά παρέκκλιση της γραμμής του Βουκουρεστίου, στον τότε Σκοπιανό ομόλογο της Μιλόσοφσκι. Γιατί θα αναγκαστώ να ανασύρω χαρτιά και θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Κι ας μην θυμηθούμε το «Μακεδονία-Σκόπια» του Πάγκαλου που εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι είναι η …ιδεώδης λύση.

Γλυτώσαμε τότε γιατί απέναντι ήταν σκληροί Σκοπιανοί εθνικιστές και ο Γκρουέφσκυ με τον ανόητο μεγαλοιδεατισμό του. Με προβλήματίζουν όμως ιδιαίτερα τούτοι εδώ οι σημερινοί, οι δήθεν ρεαλιστές και «διαλλακτικούληδες» της παρέας του Ζάεφ. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτή τη φορά θα γλυτώσουμε γιατί είναι άριστα δασκαλεμένοι από ξένα κέντρα και ξέρουν να κρύβουν επιδέξια τις ενδόμυχες προθέσεις τους.

Γι’ αυτό και άφησαν κατά μέρος τις περικεφαλαίες και τα αγάλματα και έπιασαν την ουσία της υπόθεσης που γι αυτούς, τους …νεοκομιτατζήδες είναι η διαιώνιση της ιδέας του «μακεδονισμού», όχι φυσικά με την διεκδίκηση της πατρότητας του…Βουκεφάλα, αλλά με την νεότερη σκληρή βαλκανική εκδοχή της «Μεγάλης Ενιαίας Μακεδονίας, του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου».

Δυστυχώς κατά μία παράξενη έννοια το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ταυτίζει την έννοια του αλυτρωτισμού με την καπηλεία της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας. Πρόκειται για τεράστιο σφάλμα. Η προσπάθεια των Σκοπιανών να συντηρήσουν τον φαντασιακό ομφάλιο λώρο με την αρχαία Μακεδονία, είναι μια γραφική περίπτωση αβάσιμης προγονοπληξίας που προκαλεί γέλια σε οποιονδήποτε πολίτη του πλανήτη με στοιχειώδη μόρφωση. Στην πράξη πρόκειται για ένα παραμύθι που ούτε οι γείτονες δεν πίστεψαν. Ένα αναλώσιμο ανάχωμα τόνωσης της «Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας» σε ένα εύθραυστο υβριδικό κρατίδιο που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.

Ο Ζάεφ γνώριζε πώς το μυθοπλαστικό αυτό κατασκεύασμα δεν μπορεί να περάσει ούτε σε μαθητές δημοτικού σχολείου. Και φρόντισε να το πουλήσει στον Τσίπρα ως μεγάλη παραχώρηση, για να κρατήσει το άλλο, το υπαρκτό που πριν ένα μόλις αιώνα πήγε να λάβει σάρκα και οστά με την προοπτική εδαφικής ολοκλήρωσης μιας «βουλγαροσλαβικής Μακεδονίας».

Το ότι το όραμα αυτό της «Μακεδονικής εδαφικής ολοκλήρωσης» παρέμεινε ανεκπλήρωτο, οφείλεται στο ότι την κατάλληλη στιγμή βρέθηκαν μερικοί Ελληνες «τρελλάρες», να αφήσουν τα αγροτόσπιτα στην Κρήτη και τις βίλες τους στην Αθήνα, για να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν τους Κομιτατζήδες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στο μυαλό κάποιων η ιδέα της «μακεδονικής ταυτότητας» έχει πάψει να συνδέεται με εδαφικές βλέψεις.

Η υπόθεση άρχισε να βρωμάει όταν ξαφνικά ο Ζάεφ πάσαρε στον αδαή Τσίπρα την «λύση» της «Μακεδονίας του Ιλιντεν». Κι ο δικός μας αντί να τον στείλει στον αγύριστο έτρεξε να την…συζητήσει μέχρι να του κάνει ο Παυλόπουλος ένα…ταχύρυθμο της νεότερης βαλκανικής ιστορίας και να αναγκαστεί να κάνει πίσω με την ουρά στα σκέλια.

Δυστυχώς την βαλκανική ιστορία την ξέρουν άριστα, διαβάζοντας την βέβαια από την δική τους σκοπιά, ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρώφ. Γι αυτό κι ο πρώτος μετά την ολοκλήρωση της «ιστορικής συμφωνίας», έσπευσε να κάνει διάγγελμα αναπέμποντας δεήσεις στον αρχικομιτατζή Γκότσε Ντέλτσεφ!

Πολύ φοβούμαι ότι οι σημερινοί Σκοπιανοί ηγέτες κινούνται πολύ επιδέξια και με ξένες πλάτες. Με προβλημάτισε ιδιαίτερα ότι την συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα χαιρέτισε με ελάχιστες επιφυλάξεις και η φιλο-αμερικανική κυβέρνηση της γειτονικής Βουλγαρίας παρότι η συγκεκριμένη χώρα δεν αναγνωρίζει «μακεδονική γλώσσα», γιατί απλούστατα την θεωρεί βουλγαρικό ιδίωμα.

Αν ο Ζάεφ και η παρέα του, εκτός από …νέο-κομιτατζήδες αποδειχτούν και …κρυφο-Βουλγαρόφρονες, ζήτω που καήκαμε. Κυριολεκτικά! 

HellasJournal

Share