επικυριαρχίας βαφτίζονται από τους γερμανοτσολιάδες... λαϊκιστές!
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Το ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης χαιρέτισε το προεδρικό πραξικόπημα στην Ιταλία ως νίκη κατά των… εχθρών της Ε.Ε. (!) δεν προκαλεί εντύπωση. Αυτό του επιτρέπουν οι γνώσεις του, αυτό κατάλαβε. Ενας δημοσιογράφος χαμηλής μόρφωσης υπήρξε πάντα, αφού κατά δήλωσή του «δεν έχει κανένα πτυχίο και δεν πέρασε στο πανεπιστήμιο γιατί τον έκοβαν στην έκθεση…». Κάποια στιγμή είχε απλώς την τύχη να μαθητεύσει στην αυλή του Σημίτη... Το 1999 ο Σταύρος είχε, επίσης, χαιρετίσει τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, υπό το πρίσμα ενός ευαίσθητου… κεντροαριστερού που ήθελε να φύγει ο «χασάπης» Μιλόσεβιτς για να έρθουν οι Αλβανοί κανίβαλοι του UCK. Τις θέσεις του για το Σκοπιανό και το δικαίωμα μιας παρέας στη Φλώρινα να «αυτοπροσδιορίζεται» δεν χρειάζεται να σας τις θυμίσω.
Τις αναμασάει και τώρα ως πολιτικός. Μόνο που πλέον δεν είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα άγνοιας ή απόρροια της στενής παρέας με τον Φέρχοφσταντ… Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται κάποιος να είναι εντελώς αστοιχείωτος ή στρατευμένος ψεύτης για να ισχυρίζεται ότι ο Πάολο Σαβόνα, ο νέος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Ιταλίας, που αποκλείστηκε από το υπουργείο Οικονομικών, είναι εχθρός της Ευρώπης! Εχθρός του γερμανικού αυταρχισμού που καταστρέφει την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι και αυτό ακριβώς στάθηκε αιτία του αποκλεισμού του.
Το ότι, επίσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαιρέτισε εμμέσως με τη σειρά του τον πραξικοπηματικό αποκλεισμό Σαβόνα από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, ως νίκη κατά του… λαϊκισμού, επίσης δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Λαϊκισμός, κατά τον κ. Μητσοτάκη, είναι η εύλογη ανησυχία όλων των δεξιών πατριωτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, όπως η Λέγκα του Σαλβίνι, για την υπονόμευση των εθνικών δομών από την ευρω-νομενκλατούρα των Βρυξελλών που ελέγχεται ευθέως από το Βερολίνο.
Λαϊκισμός είναι, φαντάζομαι, και η προοπτική μιας συνολικής αφύπνισης της κοινωνικής Δεξιάς, απέναντι στο φαινόμενο της συνεχιζόμενης λαθρομετανάστευσης που αλλοιώνει δραματικά την εθνική και τη θρησκευτική πληθυσμιακή σύσταση στην Ευρώπη. Και, ασφαλώς, λαϊκισμός είναι κάθε μορφή αντίδρασης ή έστω επιφύλαξης στο χωρίς όριο γερμανικό νταβατζιλίκι που έχει μετατρέψει τα ευρωπαϊκά όργανα λήψης αποφάσεων σε μαγαζάκια της Καγκελαρίας.
Λαϊκισμός είναι όλα αυτά για την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση που υποδύεται το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς, αλλά όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για τον ρόλο των Γερμανών μεταμορφώνεται σε… Τζέισον-Αντιγόνη.
Μαζί με τον Σταύρο και τον Κυριάκο βγήκαν μαζεμένοι και ένα κάρο έγκριτοι «αναλυτές» να εξηγήσουν τι ωραία που λειτούργησε ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα. Μερικοί μάλιστα στην κυριολεξία το… τερμάτισαν, λέγοντας ότι είναι κρίμα που δεν έκανε και ο Παυλόπουλος το ίδιο! Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί, πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιολόγοι, έχουν μπερδέψει τις βούρτσες με κάτι άλλο. Γιατί βλέπουν το ευρώ και τη γερμανική επιβολή που κρύβεται πίσω του ως το νέο… ευρωπαϊκό πολίτευμα το οποίο οφείλουν οι εκάστοτε πρόεδροι στα κράτη-μέλη να προασπίζουν.
Μόνο που το ευρώ, όπως προσφυώς επεσήμανε η αρθρογράφος της «δημοκρατίας», δρ Ελένη Παπαδοπούλου, δεν είναι πολίτευμα! Τουλάχιστον όχι ακόμη. Νόμισμα είναι, το οποίο φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες της Γερμανίας. O «αποκλεισθείς» Πάολο Σαβόνα, καθηγητής πανεπιστημίου, πρώην υπουργός, ανώτατο τραπεζικό στέλεχος και μάνατζερ μεγάλων επιχειρήσεων που μόνο… λαϊκιστής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, περιέγραψε το ευρώ ως ένα σύγχρονο γερμανικό κελί.
Γιατί, όπως εξήγησε, στην ουσία έχει στερήσει το δικαίωμα της υποτίμησης υποχρεώνοντας τα κράτη της ευρωζώνης να χρησιμοποιούν το ακριβό γερμανικό νόμισμα για εισαγωγές και εξαγωγές. Η αποκλειστική χρήση του ευρώ επέτρεψε στο Βερολίνο να εκδίδει φθηνά δάνεια προς τις ασθενέστερες οικονομίες των χωρών του Νότου, ώστε να μπορούν να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Με αυτόν τον τρόπο τα φτωχότερα κράτη υπερχρεώθηκαν και υπέστησαν τις συνέπειες από την απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας τους.
Αυτός ο απλός συλλογισμός, που δεν χρειάζεται και ειδικές γνώσεις για να γίνει κατανοητός, απαγορεύεται σήμερα ακόμη και να κουβεντιάζεται στην Ευρώπη. Οι Βρετανοί είδαν το έργο νωρίς και την κοπάνησαν, ο Μακρόν συμπεριφέρεται σαν υπάλληλος της παγκοσμιοποίησης και τώρα έρχεται η σειρά των Ιταλών να σκύψουν, όπως ο Τσίπρας. Ας περιμένουμε, όμως. Τα μεγέθη είναι άλλα. Και τα ευρωπαϊκα ζητήματα, όπου ο «αντιευρωπαϊστής» Σαβόνα θα έχει λόγο, μπορεί να μην αγγίζουν τόσο την οικονομία, αγγίζουν όμως άλλα ζητήματα που καίνε. Οπως η λαθρομετανάστευση και οι σχέσεις με τη Ρωσία…
δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου