Άποψη
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η Ιταλία θα καθορίσει το μέλλον της Ευρωζώνης, αφού φαίνεται πως τα πολιτικά της κόμματα έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τη δύναμη της χώρας τους – το μεγάλο ειδικό της βάρος στην ευρωπαϊκή οικονομία, ιδίως μετά την έξοδο της Μ. Βρετανίας, καθώς επίσης το ότι είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει (too big to fail), επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στη διάλυση της νομισματικής ένωσης με καταστροφικές συνέπειες τόσο για τη Γαλλία, όσο και για τη Γερμανία (ανάλυση)
Για την Ελλάδα τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά – αφού ευρίσκεται στην «καραντίνα» μετά το 2011, είναι η μοναδική χώρα που η ΕΚΤ δεν αγοράζει τα ομόλογα της, οι τράπεζες της έχουν αφελληνισθεί, δεν είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, ενώ δεν έχει πλέον κανένα διαπραγματευτικό χαρτί. Ως εκ τούτου είναι αναγκασμένη να υφίσταται την πολιτική των μνημονίων που της επιβάλλεται, όπου ως ημέρα της κρίσης θεωρείται το Euro Group του Λουξεμβούργου στις 21 Ιουνίου του 2018 – με την έννοια πως έως τότε θα πρέπει να έχει εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από την τρίτη δανειακή σύμβαση.
Δηλαδή, να έχει ολοκληρώσει τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης, να έχει συμφωνηθεί το πλαίσιο που θα βγει στις αγορές μετά την 21η Αυγούστου και ο ρόλος του ΔΝΤ, να αποσαφηνισθεί το καθεστώς επιτήρησης της, καθώς επίσης να έχουν ληφθεί αποφάσεις για τη διευθέτηση του χρέους της – το οποίο ασφαλώς είναι μη βιώσιμο και εντελώς αδύνατο να εξυπηρετηθεί το αργότερο μετά το 2021. Όσον αφορά τα μνημόνια, όπου έχουν ψηφιστεί χιλιάδες μέτρα, μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία, θα παραμείνουν στο διηνεκές – αφού δεν πρόκειται ποτέ να ξεπληρώσει το 75% των δανείων της στους «θεσμούς», κάτι που αποτελεί προϋπόθεση της κατάργησης των μνημονίων.
Σημαντικά θέματα είναι εν προκειμένω οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί σε πανελλαδικό επίπεδο και από συμβολαιογράφους των Αθηνών (από εκείνες τις τράπεζες που το δημόσιο διέσωσε με πάνω από 40 δις €, τα οποία τελικά χάθηκαν, ενώ έχουν αποσβέσει ήδη το 50% των επισφαλειών τους εξασφαλίζοντας τη μη πληρωμή φόρων για πολλά έτη!), η αλλαγή των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η πλήρης κατάργηση ουσιαστικά της προστασίας της πρώτης κατοικίας και το νέο μεσοπρόθεσμο (=μνημόνιο) για την περίοδο 2019 έως 2022.
Με απλά λόγια η συμφωνία της Ελλάδας στην ολοκληρωτική λεηλασία των ιθαγενών, στην εξαθλίωση τους, στη μετατροπή της χώρας τους σε αποικία και των ίδιων σε φθηνούς σκλάβους χρέους της γερμανικής κυρίως βιομηχανίας – χωρίς καμία εγγύηση για την επιστροφή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ως ισότιμο μέλος (σήμερα ασφαλώς δεν είναι, αφού έχει τοποθετηθεί στην καραντίνα), ούτε καν για την παραμονή της στο ευρώ.
Περαιτέρω, η Ελλάδα έχει λάβει μέχρι σήμερα συνολικά περί τα 45 δις € από τα 86 δις € (πηγή), ενώ περιμένει εκβιαζόμενη να αποδεσμευθούν τα 5,7 δις € στις 12 Μαρτίου, τα οποία εκκρεμούν στο πλαίσιο της 3ης αξιολόγησης – με την ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης να προβλέπεται για το Μάιο, όπου θα ληφθούν οι αποφάσεις για το πόσα χρήματα θα δοθούν ακόμη στη χώρα μας από αυτά που θα υπολείπονται από την 3η δανειακή σύμβαση (περί τα 36 δις € τότε), καθώς επίσης για τις τράπεζες, εάν χρειαστούν.
Σε κάθε περίπτωση, μετά τη λήξη του προγράμματος στις 20 Αυγούστου η Ελλάδα δεν θα μπορεί να εισπράξει τα υπόλοιπα χρήματα από την 3η δανειακή σύμβαση, εάν δεν τα έχει πάρει έως τότε – κάτι πολύ πιθανόν, αφού είναι δεδομένες οι καθυστερήσεις εκ μέρους των πιστωτών. Ως εκ τούτου, θα έχει εφαρμόσει μεν όλα τα μνημόνια, αλλά χωρίς να πάρει όλα τα χρήματα που της έχουν εγκριθεί ως δάνειο – οπότε θα βγει στις αγορές, χωρίς να έχει ουσιαστικά κανένα λόγο.
Συνεχίζοντας, αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η μη συμφωνία της κυβέρνησης με την πιστοληπτική γραμμή που προτείνει η ΕΚΤ – γιατί δηλαδή να επιλέγει ένα «μαξιλάρι» των 20 δις € που θα κοστίζει ετήσια περί τα 400 εκ. €, αντί την άνευ κόστους στήριξη, η οποία εγγυάται επί πλέον τη χρηματοδότηση των τραπεζών. Προφανώς η αιτία είναι πολιτική, με την έννοια πως η κυβέρνηση θέλει να μας παραπλανήσει ότι, η χώρα βγήκε από τα μνημόνια – κάτι που δεν θα μπορούσε με την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, η οποία προϋποθέτει την υπαγωγή της Ελλάδας σε ένα πρόγραμμα (σε ένα μνημόνιο κατά κάποιον τρόπο).
Αξίζει όμως να δαπανά το δημόσιο 400 εκ. € ετήσια, απλά και μόνο για κομματικές σκοπιμότητες; Δεν είναι παρακινδυνευμένο να βγει μόνη της στις αγορές η Ελλάδα, με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ της, όταν το 2010 απομονώθηκε από τις αγορές με 125%; Πόσο μάλλον με κόκκινο ιδιωτικό στο 130% από 10-20% το 2010, με χρεοκοπημένες τράπεζες όταν τότε ήταν υγιείς, με καταστραμμένο παραγωγικό ιστό, με εξαθλιωμένους Πολίτες, με γεωπολιτικά προβλήματα, με πολιτική αστάθεια κοκ;
Τι θα συμβεί εάν δεν τα καταφέρει και εξαντλήσει το μαξιλάρι; Δεν θα υποχρεωθεί να υπογράψει μία ακόμη δανειακή σύμβαση, συνοδευόμενη από νέα μνημόνια και με κίνδυνο να οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης; Πώς μπορεί να αποκλείσει το να συμπέσει η έξοδος στις αγορές με ένα παγκόσμιο κραχ τεραστίων διαστάσεων, το οποίο αργά ή γρήγορα θα συμβεί; Ή με ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο; Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αφού η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει ακόμη καταλάβει τα αυτονόητα:
Tο ότι είτε (α) τηρεί η Ελλάδα βασιλικότερα του βασιλιά τα μνημόνια, με όλα όσα της προτείνουν οι Ευρωπαίοι πιστωτές, όπως η πιστοληπτική γραμμή, είτε (β) επιλέγει το δρόμο της στάσης πληρωμών, με τον κίνδυνο της εξόδου από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης με όλα όσα γεωπολιτικά ή άλλα ρίσκα συνεπάγεται.
Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει, ενώ οι συνεχείς καθυστερήσεις εκ μέρους της (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.), καθώς επίσης οι αρνήσεις όπως στο θέμα της πιστοληπτικής γραμμής, επιδεινώνουν την ήδη απελπιστική κατάσταση της πατρίδας μας, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό μας – τόσο από οικονομικής, όσο και από εθνικής πλευράς.
analyst team
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου