«Ένας λαός που θα αντισταθεί ακόμη και αν νικηθεί, μπορεί να ανακάμψει. Αντίθετα, ένας λαός που θα συμβιβαστεί και θα υποταχθεί για να αποφύγει τα χειρότερα, δεν θα ανακάμψει ποτέ» (W. Churchill).
Επικαιρότητα
Η Ελλάδα, συμβιβαζόμενη διαρκώς μετά το 2010, δεν αντιστάθηκε ούτε το 2015, παρά τις υποσχέσεις της τότε νέας κυβέρνησης – αντίθετα, συμβιβάσθηκε ξανά για να αποφύγει τα χειρότερα, όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόταν αυτό το «χειρότερα» η πολιτική της ηγεσία. Λογικά λοιπόν δεν έχει ανακάμψει μέχρι σήμερα, ούτε φαίνονται προοπτικές, ελπίζοντας να κάνει λάθος ο Βρετανός πρωθυπουργός με το «ποτέ» – αν και αυτό συμπεραίνεται από την κυλιόμενη πτώχευση, την οποία βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Δυστυχώς πάντως για όλους μας, ο κύβος είχε ήδη ριφθεί στα τέλη Φεβρουαρίου του 2015, ένα μόλις μήνα μετά την εκλογή της «επαναστατικής» κυβέρνησης – με μία μυστική συμφωνία που υπεγράφη από τον τότε υπουργό οικονομικών, κατά την οποία η χώρα μας πήρε παράταση τεσσάρων μηνών για να ολοκληρώσει την πέμπτη αξιολόγηση της 2ης δανειακής σύμβασης/μνημονίου που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Στα πλαίσια αυτά, η «δημιουργική ασάφεια» εξυπηρετούσε μόνο τη συνήθη «παραβίαση» του Συντάγματος, σκοπός της οποίας ήταν να μην εμφανισθούν στη Βουλή οι δεσμεύσεις των μνημονίων – οι οποίες όμως υπογράφηκαν στις τέσσερις τα ξημερώματα της 27ης Φεβρουαρίου τόσο από τον πρωθυπουργό, όσο και από τον υπουργό οικονομικών του, ενώπιον του προέδρου του Συμβουλίου του Κράτους (εάν είναι σωστή η πληροφόρηση μας). Ο μοναδικός όρος δε που είχε τεθεί στην Τρόικα, ήταν να μη δημοσιοποιήσει τα έγγραφα – καθώς επίσης να μη χρησιμοποιήσει τη λέξη «μνημόνιο» έως το τέλος της παράτασης.
Ως εκ τούτου, η διαπραγμάτευση είχε ήδη ολοκληρωθεί, ενώ όλα τα επόμενα ήταν μία θεατρική παράσταση, με δύστυχους θεατές τους Έλληνες – τους υπερήφανους Πολίτες μίας χώρας που είχε το σθένος να ψηφίσει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα με κλειστές τις τράπεζες, καθώς επίσης εκβιαζόμενη από τους πάντες. Η καταστροφή βέβαια που υπέστη η Ελλάδα ήταν ανυπολόγιστη – αφού κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει το κόστος του αφελληνισμού των τραπεζών έναντι μόλις 6-7 δις € (παρά το ότι ελέγχουν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 300-400 δις €), της δημόσιας περιουσίας που παραδόθηκε στους πιστωτές για 99 χρόνια, της υπογραφής της τρίτης δανειακής σύμβασης για πρώτη φορά από την πλειοψηφία των κομμάτων κοκ.
Περαιτέρω, μπορεί μεν η κυβέρνηση να συμβιβάσθηκε τότε, αλλά ο λαός αντιστάθηκε – οπότε, παρά το ότι νικήθηκε αγνοώντας τις βρώμικες ίντριγκες ορισμένων πολιτικών του, έχει ελπίδα να ανακάμψει σύμφωνα με τον Churchill. Πόσο μάλλον όταν η αντίσταση του επαναλήφθηκε πρόσφατα, μετά από ένα σοκ που διήρκεσε σχεδόν τρία χρόνια – εννοώντας τα δύο εντυπωσιακά συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών, τα οποία δεν αφορούσαν μόνο το Σκοπιανό.
Φυσικά το θέμα της Μακεδονίας, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική για την ιστορία μας αφού αυτή έκανε κράτος την Ελλάδα ενώνοντας τις πόλεις κράτη, δεν πρέπει να υποτιμάται – ενώ είναι απαράδεκτη η επιμονή της κυβέρνησης να επιλύσει άμεσα το θέμα με μία διπλή ονομασία, μη σεβόμενη τους Πολίτες που σε ποσοστό άνω του 70% είναι αντίθετοι!
Όταν τώρα μία ημέρα μετά βγαίνει στην επιφάνεια το σκάνδαλο της Novartis είτε από την κυβέρνηση, είτε από κάποιον άλλο «ενδιαφερόμενο», εμφανίζεται η πέμπτη Μακεδονική φάλαγγα με τις δηλώσεις του δημάρχου της Θεσσαλονίκης, ενώ λίγο αργότερα αποθρασύνεται η Αλβανία και στη συνέχεια επιτίθεται η Τουρκία σε ένα ανυπεράσπιστο σκάφος του λιμενικού (δεν ήταν καν του πολεμικού ναυτικού), εύλογα υποψιάζεται κανείς πως δεν επρόκειτο για συμπτώσεις, σε μία τυχαία χρονική στιγμή – πόσο μάλλον όταν τα δύο μεγάλα κόμματα συγκρούονται τόσο μεταξύ τους όσο και στο εσωτερικό τους (η διάλυση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε δύο κόμματα θεωρείται δεδομένη), προκαλώντας μία πολιτική αποσταθεροποίηση που ασφαλώς δεν χρειαζόμαστε.
Όλα αυτά συνιστούν ασφαλώς νέες απειλές για τους Έλληνες – οι οποίοι από πολλές διαφορετικές πλευρές αντιμετωπίζονται ως πειραματόζωα προγραμματισμένων ενεργειών που θα επαναληφθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εάν στεφθούν με επιτυχία. Ίσως λοιπόν να μην το συνειδητοποιούν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι Πολίτες, στους οποίους επιβάλλονται άλλου είδους μέτρα, ειδικά από τον κ. Macron στη Γαλλία, αλλά δεν βρίσκονται έξω από το «μεγάλο πείραμα» – όπως οι Σουηδοί με την πολυπολιτισμική κοινωνία που τους έχει επιβληθεί, με αποτέλεσμα τα εγκλήματα και οι βιασμοί να έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας τους.
Ολοκληρώνοντας, το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς είναι το ότι, πρέπει να είναι προσεκτικός και να μη δέχεται εύκολα τις ερμηνείες που του δίνονται από τους εκάστοτε εμπλεκόμενους – ούτε να τοποθετείται προ τετελεσμένων γεγονότων από τις κυβερνήσεις του, όπως στο παράδειγμα της Μακεδονίας, το όνομα της οποίας δεν πρέπει να δοθεί ποτέ σε κάποια άλλη χώρα, αφού τότε θα είναι de facto ισχυρότερο από αυτό μίας περιοχής, όπως είναι η Μακεδονία για την Ελλάδα.
Επίσης να μην έχει την παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, τα μνημόνια αποτελούν ένα έγκλημα εκ προμελέτης με στόχο τον αφελληνισμό της πατρίδας μας – ενώ ο στόχος δεν είναι μόνο η υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας αλλά, επίσης, η εδαφική μας ακεραιότητα. Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδεχομένως σωστό να μην εμπιστευόμαστε κανέναν από αυτούς που κυβερνούν ή κυβέρνησαν την Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια – ούτε αυτούς που γράφουν όπως εμείς, ούτε εκείνους τους πολιτικούς που προσπαθούν να μας χειραγωγήσουν ισχυριζόμενοι ότι αντιστάθηκαν, όταν την ίδια στιγμή υπέγραφαν μυστικές συμφωνίες.
analyst team
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου